ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กลับมาแล้วครับ คุณแม่ (ป๊อบปี้เดินนำเข้าไป) 

 

 

 

 

 

 

แม่: อ่อขอบใจป๊อบปี้มากนะ วันนี้โชคดีจริงๆเลย 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ วันนี้ผมว่างทั้งวันเลย แล้วผมก็อยากอยู่กับฟางด้วย ใช่มั้ยครับ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยวฟางไปช่วยพ่อก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             ตั้งแต่ช่วงเที่ยงป๊อบปี้อยู่ที่บ้านฟางตลอด คอยช่วยแม่ฟางทำขนม ทำตัวตีสนิทเหมือนที่เคยทำตอนที่เป็นแฟนกัน ฟางมองป๊อบปี้อย่างไม่เข้าใจว่าเค้าคิดจะเล่นตลกอะไรอีก จนกระทั่งช่วงเย็น 

 

 

 

 

 

 

แม่: ป๊อบปี้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะลูก อุสาห์อยู่ช่วยขายขนมทั้งวันเลย 

 

 

 

 

ป๊อบ: ดีเลยครับผมก็ เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน 

 

 

 

 

ฟาง:  ขอคุยด้วยหน่อย 

 

 

 

 

ป๊อบ: มีอะไร 

 

 

 

 

ฟาง: คุณคิดจะทำอะไร คุณก็รู้ว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว แล้วจะมายุ่งกับพ่อแม่ฉันอีกทำไม 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วทำไมเธอไม่บอกพ่อแม่เธอล้ะ ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน 

 

 

 

 

ฟาง: เมื่อก่อนที่ฉันไม่บอกเพราะฉันกลัวแม่ไม่สบายใจ 

 

 

 

 

ป๊อบ: รวมทั้งเรื่องที่นอนกับไอโทโมะด้วยใช่มั้ย 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ ฉันทนคุณไม่ไหวแล้วนะ อยากให้ฉันรับมากใช่มั้ย ได้ ฉันนอนกับโทโมะ ฉันนอนกับพี่ริท ฉันมันมั่วไปทั่ว พอใจรึยัง จะไปไหนก็ไปเลยนะ แล้วอย่ามาที่นี้อีก 

 

 

 

 

 

 

แม่: อ้าวฟางป๊อบกินข้าวลูกเส็จแล้ว 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันจะบอกพ่อกับแม่ ว่าเราเลิกกันตั้งนานแล้ว

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยว ถ้าเธอบอก ฉันก็จะบอกพ่อกับแม่เธอว่าเมื่อวานเธอไปไหนมา เธอแคร์ความรู้สึกพ่อแม่เธอไม่ใช่เหรอ หรือว่าอยากให้ฉันบอก งานนี้ แม่เธออาจจะเป็นลม ช็อค ที่มีลูกสาวเหลวแหลก แบบเธอ ก็ได้นะ ! แม่ครับบบ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ป๊อบปี้อย่า ก็ได้ แต่ฉันอยากบอกให้คุณรู้นะ ว่าต่อไปนี้ถ้าคุณคิดจะทำแบบนี้อีก ฉันไม่ยอมให้คุณทำฝ่ายเดียวแน่   (พูดจบก็เดินออกไป) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: วันนี้ทั้งอิ่มแล้วก็อร่อย ผมนี้มีความสุขมากๆๆๆเลยครับ 

 

 

 

 

ฟาง: กลับได้แล้วมั้ง มืดแล้วนะ 

 

 

 

 

แม่: เดี๋ยวซิลูก กินผลไม้ก่อน นี้แม่ปลอกมาให้ป๊อบ

 

 

 

 

ป๊อบ: ว้าาวว น่ากินมากเลยครับ งั้นผมต้องกิน ถึงจะกลับได้ ฟางอย่าไล่ป๊อบเลยนะ แม่คับ ฟางเค้างอนผม ที่หนีไปเรียนต่อ แม่ช่วยผมหน่อยนะๆ

 

 

 

 

 

พ่อ: จริงเหรอเนี้ย ฟางงอนป๊อบปี้เหรอ ก็ว่าซึมๆนะแม่นะ ช่วงนั้นที่กลับจากทะเล ลูกสาวเราเนี้ยนะไม่เป็นอันจะกิน อันจะทำอะไรเลย 55 

 

 

 

 

         คำพูดของพ่อฟางทำให้ป๊อบปี้และฟางนิ่งพร้อมกัน 

 

 

 

 

ฟาง: มันก็แค่อดีต ตอนนี้ป๊อบก็กลับมาแล้ว หนูก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่: ดีๆกันเถอะลูก คนเรารักกัน ก็ต้องให้อภัยกัน ทะเลาะเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องนะ ไม่ดีนะ 

 

 

 

 

ฟาง: หนูรู้สึกมึนๆอ่ะค่ะ เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำนอนก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

พ่อ: อ้าว ลูกคนนี้ เป็นคนระกกันประสาอะไรนะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมอิ่มพอดีเลยครับ งั้นผมกลับเลยนะครับ หวัดดีครับ