ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
 
 
 
 
                   ป๊อบปี้เดินไปที่จ่ายตัง เค้าจ่ายตังเรียบร้อยแล้ว จริงๆเค้าจะไปหาฟาง  ฟางออกมาเดินเล่น ที่เงียบๆคนเดียว กำลังนึกถึง การกระทำของป๊อบปี้อยู่ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: มาเดินหาเหยื่อเหรอ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง:....... 
 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวจะไปไหน
 
 
 
 
 
ฟาง: ปล่อย 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไมไอที่ลุกขึ้นมาอ่ะ ทนไม่ได้เหรอ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ใช่ ฉันแค่มาเดินย่อย 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เหรอ นึกว่าเธอทนดูไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่หรอกค่ะ ฉันทนได้ ทนได้มากกว่าที่คุณทนอีก ฉันว่าคุณตังหากที่ทนไม่ได้ ไม่อย่างนั้น จะหายไปไหน ตั้งเป็นปีสองปี จริงมั้ยค่ะ. (ฟางทนการกระทำกับคำพูดของป๊อบปี้ไม่ไหวแล้ว) 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง !! 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฉันถามจริงๆเถอะ คุณทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไร แก้แค้นเหรอ ทำไมอ่ะ 
 
 
 
ป๊อบ: ก็ไม่ทำไม อยากทำ มีอะไรมั้ย 
 
 
 
ฟาง: จะทำอะไรก็เชิญ แต่ขอร้อง อย่ายุ่งกับฉัน อย่ายุ่งกับโทโมะ แล้วก็เลิกแกล้งกันซักทีได้มั้ย 
 
 
 
 
ป๊อบ: เป็นห่วงมันมากเหรอ อ่อ ลืมไป คนมันเคยๆกันอยู่นิ จริงมั้ย 
 
 
 
 
 เพี๊ยะ  (มือบางตบลงอย่างเหลืออด) 
 
 
 
 
ฟาง: ใช่ ฉันเป็นห่วงเค้า ใช่ ก็เคยๆกันอยู่ คุณก็ควรเลิกวุ่นวายกับเราสองคนซักที 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: มันสนองให้ดีขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่า ตอนที่ฉันไม่อยู่ มันคงปรนเปรอเธอมากสินะ รวมทั้งไอผู้จัดการร้านอาหารนั้นด้วยสินะ ฉันเพิ่งรู้นะ ว่าเธอก็มั่วไปทั่ว 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ด่าฉันว่า ขายตัวเลยล่ะ 
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วขายมั้ยล้ะ ขายเท่าไหร่อ่ะ 
 
 
 
 
 
เพี๊ยะ 
 
 
 
ฟาง: ถึงฉันจะขายตัว มั่วไปทั่ว แต่คนพวกนั้นก็เป็นคนดี ก็คงไม่แปลกที่ฉันจะยอมเค้าหรอก เพราะเค้าก็คงจะดีกว่าคุณ ดีกว่าในหลายๆอย่าง 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เหรอ ได้ ถ้างั้นลองหน่อยมั้ย มานี้ (ลากฟางไปที่รถโดยที่ไม่มีใครเห็นเพราะป๊อบปี้จับตัวฟางไว้แน่นแล้วเอามือปิดปากฟางไม่ให้ร้อง) 
 
 
 
 
ฟาง: อืออออ อือ ปะอือออ ปล่อยอือ. 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: จะร้องทำไม อยากลองเหมือนกัน ว่าดีไหน เข้าไป (ผลักฟางเข้าไปในรถด้านคนขับแล้วก็เอาตัวเองตามไปแล้วผลักฟางไปฝั่งคนนั่งอีกที จากนั้นก็ออกรถอย่างเร็ว) 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย จะพาไปไหน 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวก็รู้ อยากรู้เหมือนกัน ว่าฉัน หรือไอสองตัวนั้นที่ดีกว่ากัน 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ ฉันไม่ไป อย่าทำอะไรบ้าๆนะ
 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไม กลัวเหรอ ฉันก็จะทำให้เธอดูไง ว่าฉันก็ไม่แพ้พวกมัน อาจจะดีกว่าพวกมันก็ได้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ทำไม ไปนาน หายไปไหนของเค้านะ 
 
 
 
 
พิม: ฟางก็หายไปเลยอ่ะ 
 
 
 
 
โทโมะ: ฟาง ฟางต้องไปกับไอป๊อบแน่เลย 
 
 
 
 
 
หวาย: พูดให้ดีๆนะ โทโมะ ฉันว่าฟางนะ อาจจะไปกับพนักงานแถวนี้แล้วก็ได้ 
 
 
 
 
 
แก้ว: พอเถอะ ไปหาสองคนนั้นกันเถอะ 
 
 
 
 
 
 
พิม: เก็บเงินด้วยค่ะ 
 
 
 
 
พรักงาน:  อ่อ คุณผู้ชายเมื่อกี้จ่ายแล้วครับ
 
 
 
 
 
แก้ว: แสดงว่า