Love it or มีน้ำตา

               "พ่อครับ ยัยบ้านั่นเป็นใครทำไมพ่อถึงให้ยัยนั่นไปนอนในห้องนั้น"ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องทำงานของพ่อแล้วถามถึงเรื่องของฟางทันที

               "ยัยหนูคนนั้นนะชื่อ หนูฟาง พ่อเป็นคนจ้างหนูฟางให้มันจัดการกับแกยังไงละ"พ่อของป๊อปปี้ตอบ

               "จัดการอะไรกันครับพ่อ"ป๊อปปี้ถามด้วยความสงสัย

               "ก็จัดการโดยให้แกเข้าไปทำงานในบริษัทจิระคุณเอนนิจีร์โมมเดลในตำแหน่ง ผู้บริหารแทนพ่อยังไงละ"พ่อของป๊อปปี้ได้ตอบป๊อปปี้ไป

               "พ่อก็รู้ว่ายังไงป๊อปก้ไม่มีทางเข้าไปทำงานในบริษัทนั้น"ป๊อปปี้ตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจซักเท่าไหร่

               "หึ งั้นแกก้ดูนี่เอาเองแล้วกัน"พ่อของป๊อปปี้พูดแล้วยื่นเอกสารใบหนึงให้ป๊อปปี้ แล้วป๊อปปี้ก้รับมาอ่าน

               'จากการพิสูจน์หนักฐานการเสียชีวิตของ "นางภาวรมณี จิระคุณ" พบว่ามีรถคันหนึ่งพุ่งชนแล้วขับหนีไปแต่ก็สามารถจับทะบียนรถจากทางกล้องวงจรปิดไว้ได้ เป็นเลขทะเบียน กก 0101 พบว่าเป็นรถของ "นายธรรมสวัสดิ์  แพลงศิลป์" หรือพ่อของ "นายธามไท  แพลงศิลป์ " แต่จากการดูกล้องวงจรปิดแล้วไม่พบว่าเป็นนายธรรมยสวัสดิ์ แต่พบว่าเป็นนายธามไท แต่ตำรวจไม่สามรถจับนายธามไทได้เนื่องจากหลักฐานไม่แน่ชัดพอ ด้วยความที่ไฟล์ที่ทางเจ้าหน้าที่ส่งมาไม่ถึงมือตำรวจและข้อมูลต่างๆได้สูญหายไป' (คนของธามไทคือเจ้าหน้าที่ที่ส่งภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้ทางตำรวจ แต่ธามไทเป็นคนซ่อนมันเอาไว้เองเพื่อไม่ห้ตัวเองโดนจับ)

               "ธามไทมันคือใคร"ป๊อปปี้พูดด้วยเสียงหนักแน่นอย่างมากแล้วโมโหอย่างมากเพราะแม่ของป๊อปปี้คือคนที่ป๊อปปี้รักมากที่สุด

               "ธามไทคือผู้บริหารคนใหม่ของบริษัทธรรมสวัสดิ์ซิสเตอร์หรือบริษัท TMS ยังไงละ มันต้องการทำให้บริษัทของมันขึ้นมาเป็นอันนดับ 1 แทนเรา แล้วสาเหตุการตายของแม่แกก็มีะามไทเป็นผู้ที่น่าสงสัยมากที่สุด พ่อจึงอยากให้แกเข้าไปทำงานในบริษัทเพื่อแกจะได้จัดการกับบริษัทคู่แข่งของเราได้ง่ายยังไงละ"พ่อของป๊อปปี้พูด

               "บริาัทจะเป็นของไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่ดีเพราะผู้บริหารก็คือพ่อไม่ใช่ของผม แล้วคนที่ผมต้องการจะจัดการผมหาทางของผมเองได้ ยังไงผมก้ต้องเอาความยุติธรรมของแม่กลับมาผมไม่ยอมให้แม่ต้องตายฟรีๆหรอก"ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหอย่างมาก มีกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา แล้วป๊อปปี้ก็เดินออกไปจากห้องทำงานของพ่อ แล้วเดินตรงไปอีกห้องหนึ่ง

               เมื่อป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องหนึ่งก้เดินตรงมาหน้ารุปใหญ่รูปหนึ่ง นั้นคือรูปของภาวรมณีแม่ของป๊อปปี้ แม่ที่ป๊อปปี้รักมากที่สุดแล้วเป็นคนที่ป๊อปปี้รักมาก

               "แม่ครับ ป๊อปรุ้แล้วนะครับว่าใครเป็นคนที่ทำให้แม่ต้องจากผมไป ผมจะต้องไปจัดการมัน ผมไม่ยอมให้แม่ต้องตายฟรีๆแน่ แม่ช่วยผมนะครับ"ป๊อปปี้พูดต่อหน้ารูปใบใหญ่พลางน้ำตาคลอ แล้วสายตาของป๊อปปี้้ก็มีความอาฆาตรอย่างมาก  โดยไม่รุ้เลยว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งแอบมาเธออยุ่จากทางประตู

               "นี่นายรักแม่ของนายมากขนาดนี้เลยหรอ"ร่างบางพูดขึ้นแล้วนึกถึงตัวเองที่แม่ของเธอก็เสียไปเช่นกันทำให้ร่างบางก็ซึมไม่ต่างอะไรกับป๊อปปี้

               "หนูฟางค่ะ"มีเสียงหนึ่งเรียกฟางพอหันไปก้พบว่าเป็นป้าแจ่ม ทำให้ป๊อปปี้หันมามองก็พบว่าฟางแอบฟังเธออยู่

               "เอ่อ ค่ะป้าแจ่มมีอะไรรึป่าวค่ะ"ฟางมองป๊อปปี้ด้วยความกลัวๆเพราะป๊อปปี้มองมาในสายตาที่ไม่หวังดีซักเท่าไหร่ แล้วหันมาถามป้าแจ่ม

               "ป้าทำความสะอาดห้องหนูฟางให้เรียบร้อยแล้วนะค่ะขาดเหลืออะไรหรืออยากได้อะไรบอกป้าได้นะค่ะ"ป้าแจ่มบอกฟาง

               "อ่อ ค่ะป้าแจ่มขอบคุณมากนะค่ะ"ฟางกล่าวขอบคุณป้าแจ่มแล้วป้าแจ่มก้เดินลงบันได้ไปข้างล่างแล้วพอฟางจะเดินกลับห้องก็มีมือมาจับแขนเธอเอาไว้

               "เธอมาทำอะไรที่หน้าห้องนี้"ป๊อปปี้ถามฟาง ฟางก็มีความกลัวเล็กๆน้อยๆ

               "นินายฉันมาอยู่บ้านหลังนี้แค่ฉันเดินผ่านห้องแค่นี้ไม่ได้หรือไง"ฟางถามป๊อปปี้ด้วยความมันใจเพราะเธอไม่เคยกลัวอะไรอยุ่แล้ว(ในบางเรื่อง)

               "นิเธอ"ป๊อปปี้พูดแล้วกระชากตัวฟางเข้ามาแนบตัวเอง แลวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆทำให้ฟางต้องหันหน้าหนี

               "นี่นายจะทำอะไรเนี่ย ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"ฟางพูดแล้วพลางดันป๊อปปี้ให้ออกไป

               "ก็ทำ 'แบบนี้เราทำกันเมื่อตอนบ่ายไง' "ป๊อปปี้พูดแล้วกระซิบที่ข้างหูฟาง

               "อร้ายไอบ้า ไอโรคจิต นาย"ฟางพูดแล้วผลักป๊อปปี้ออกแล้วป๊อปปี้ก็ก้มลงหอมแก้มฟางทันทีแล้วรีบวิ่งออกไป

               "ไอบ้ามันจะมากเกินไปแล้วนะ"ฟางพูดแล้วจับแก้มตัวเองทันทีตอนนี้ตัวของเธอร้อนวูบไปทั้งตัว แล้วฟางก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อหาน้ำกินแต่ว่าได้ยินเสียงบางอย่าง

                    .............................................................................