Heartless Man จำไว้แล้วนายจะรักฉัน

ก่อนเกิดเหตุ....
“ฮือ ฮือ” หวายนอนร้องไห้อยู่บนเตียงคนไข้
 
 
 
“หวาย แกเป็นอะไร ทำไมแกถึงต้องเข้าโรงบาลแบบนี้” แก้วที่วิ่งเข้ามาในห้องคนไข้พิเศษและฟางก็ตามมาติดๆ จึงถามขึ้น
 
 
 
“แก... ฮืออ….” หวายยังคงร้องไห้ไม่หยุด “คือฉัน...ฮือ...”
 
 
 
 
“-__- วันนี้ฉันจะรู้เรื่องมั้ยเนี้ย” แก้วว่า
 
 
 
“ก็ได้ๆ คือ ฮือออออ....” หวายยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่”
 
 
 
“โอเคแก ก็ไม่ต้องตอบฉันล่ะ ป่ะแก้วกลับบ้าน” ฟางเริ่มเหนื่อยกับหวาย เลยชวนแก้วกลับ
 
 
 
“เดี๋ยวๆ อ่ะๆ ฉันจะเล่าให้ฟังจริงๆแล้ว” หวายพอเห็นเพื่อนจะเดินออกไปจริงๆก็รีบเรียกไว้ “คือฉันถูกบอกเลิกมาอ่ะ ฉันเลยกีดข้อมือตัวเองให้เขาดู แต่เขาก็ไม่สนใจฉัน ฮือ....”
 
 
 
“เรื่องแค่นี้เนี้ยนะทำให้แกต้องทำแบบนี้เลยเหรอ” แก้วกับฟางตกใจ คือมันก็เรื่องเล็กๆป่ะ ก่อนแก้วจะถามขึ้น
 
 
 
“ก็ฉันรักเขามากนิแก แกไม่เข้าใจหรอก” หวายทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
 
 
 
“แต่แกก็น่าจะรักตัวเองให้มากๆนะหวาย แกมีแค่ชีวิตเดียวนะ” ฟางช่วยแก้วพูด
 
 
 
 
“แล้วทำไมเขาถึงเลิกกับแก แกไม่ใช่คนขี้เหร่สักหน่อย” พอแก้วถามว่าทำไมถึงเลิกเท่านั้นแหล่ะ หวายก็ร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งก่อนสองสาวจะรีบห้ามเพื่อน
 
 
 
“คืนก่อนเราจะเลิกกันฉันกับเขาตกลงเป็นแฟนฉันและฉันก็มีอะไรกับเขา พอตื่นเช้ามาเขาก็บอกเลิกฉัน ฮืออออ...” ฟางกับแก้วถึงกับกลุ้มและสงสารเพื่อนสาว “แก้วแกช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”
 
 
 
“ห่ะ? ช่วยอะไร” แก้วถาม
 
 
 
“แกช่วยไปแก้แค้นโทโมะแฟนเก่าฉันให้หน่อยดิ” หวายขอร้องแก้ว
 
 
 
“ห่ะ!?” แก้วถึงกับเหวอ
 
 
 
“นะแกช่วยฉันหน่อย แกอยากให้ฉันเจ็บตัวฟรีเหรอ”
 
 
 
“แต่แกก็กีดแข็งเองนิ ฉันไม่ได้บอกให้แกกีดสักหน่อย”แก้วไม่ยอม
 
 
 
“แต่ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ฉันไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว นะแก นะ” หวายพยายามอ้อนวอนแก้ว จนหญิงสาวใจอ่อน
 
 
 
“ก็ได้ แล้วให้ฉันแก้แค้นยังไง? ”
 
 
 
“แกไปบอกว่าแกท้องกับเขา แล้วพอเขาเริ่มรักแก แกก็ทิ้งเขาเหมือนที่เขาทิ้งฉันไง” หวายพูดแล้วยิ้มหวานกับแผนการตัวเอง
 
 
 
“แกจะบ้าเหรอ ถ้าหมอนั้นจับได้ก่อนว่าฉันไม่ได้ท้องแล้วเขาจะไม่ฆ่าฉันหรือไง” แก้วว่า
“ไม่หรอก แกก็อย่าให้จับได้ดิ ฉันเชื่อว่าแกทำได้อยู่แล้ว” แก้วมองหน้าหวายอย่างลังเล
 
 
 
“โอเคก็ได้แต่มีข้อแม้นะ” หวายยิ้มกวางอย่างดีใจก่อนจะถามต่อ
 
 
 
“ข้อแม้อะไรล่ะ”
 
 
 
“ฟาง แกต้องไปถ่ายรูปตอนที่ป๊อปปี้โชว์ซิกแพคให้ฉัน แกกล้ามั้ยถ้าแกกล้านะฉันจะยอมช่วยหวายเลย” ฟางถึงกับเหวอ เพราะทำไมอยู่ดีๆเธอถึงได้เข้าไปเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ ป๊อปปี้เป็นลูกตระกูลเศรษฐีชื่อดังใครๆก็รู้จักเขา
 
 
 
 
“ฉันเกี่ยวอะไรด้วยเนี้ย” ฟางถามขึ้น
 
 
 
 
“ฟางนะ ทำเพื่อฉันสักครั้งนะ” หวายรีบขอร้องฟางทันที ฟางเริ่มสับสนแต่สุดท้ายก็ตอบตกลงไป
 
 
 
ปัจจุบัน...
 “สวัสดีค่ะ พี่ส้ม พี่รี่” ฟางยกมือไหว้พี่ที่ทำงานอยู่ในห้องหัวอย่างสนิทสนม เพราะเธอคือลูกสาวเชฟใหญ่ของที่นี้
 
 
 
 
“หวัดดีจ้า น้องฟาง วันนี้มาช่วยคุณอาอีกแล้วเหรอ ขยันจังเลยนะ” พี่รี่ที่ล้างผักอยู่ก็ทักขึ้น
 
 
 
 
ร่างบางยิ้มหวานให้อย่างเป็นคำตอบก่อนจะไปใส่ผ้ากันเปื้อน แล้วมองไปทางที่ส้มที่กำลังแต่งหน้าเค้กอยู่แล้วเห็นแหวนที่อยู่ข้างๆเค้กก็ถามขึ้น
 
 
 
 
“พี่ส้มค่ะ แหวนใครค่ะ”  แล้วฟางก็เดินไปยืนข้างๆพี่ส้ม
 
 
 
 
 
“แหวนของลูกค้าน่ะ  เหมือนเค้าจะมาขอแฟนแต่งงานเลยทำเซอร์ไพร” ส้มแต่งหน้าเค้กไปแล้วพูดไป
 
 
 
 
“โห... โรแมนติกชะมัด น่าอิจฉาจังนะคะ แหวนสวยมากเลยอ่ะ ขอลองใส่หน่อยแล้วกัน” ฟางไม่พูดป่าวแล้วลองใส่แหวนที่นิ้ว “พอดีเลยอ่ะ” ก่อนจะถอดแหวนอก แต่ดันถอดแหวนไม่ออก
 
 
 
 
“พี่ส้ม!! ฟางถอดแหวนไม่ออกอ่ะ” ฟางทั้งช๊อกและตกใจ เธอจะทำไงดี
 
 
 
 
“น้องฟางลองไปถูสบู่ดูสิ” พอพี่ส้มพูดจบฟางรีบวิ่งไปหาสบู่แล้วพยายามแล้วแหวนออกแล้วทำไงก็ไม่ออก
 
 
 
 
“มันไม่ออกจริงๆนะ ฟางเหนื่อยแล้วอ่ะ” ฟางพูอแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อย
 
 
 
 
“งั้นก็มีทางเดี๋ยวตัดนิ้ว” ฟางถึงกับตาโต ไม่นะเธอจะมาเป็นสาวนิ้วด้วนไม่ได้นะ ฟางรีบส่ายหน้าทันที่
 
 
 
 
“งั้นน้องฟางก็ต้องออกไปขอโทษลูกค้าเองแล้วล่ะ” พี่รี่ที่ดูเหตุการณ์ก็เสนอขึ้น
 
 
 
 
“อร่อยมากเลยนะคะป๊อป” หญิงสาวหน้าหวานพูดขึ้นเมื่อทานเค้กเสร็จ ป๊อปปี้ตกใจว่าแหวนอยู่ที่ไหน แหวนที่เขามาเซอร์ไพรโบว์
 
 
 
 
ฟางเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินไปยังโต๊ะลูกค้าคนนั้น เธอก้มหน้าเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้า
“คือฉัน..”ขนาดที่ฟางกำลังจะพูดก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าคือ “ป๊อปปี้” คนที่เธอขอไปถ่ายรูปด้วยนั้นเอง ชายหนุ่มก็หันมามองร่างบาง ร่างบางยกมือที่ใส่แหวนให้คนตรงหน้าดู
 
 
 
 
 
โบว์ที่เห็นเข้าใจว่าป๊อปปี้เรียกเธอมาทานข้าวเพราะป๊อปปี้จะมาขอร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอถึงกลับโกรธและโมโห
 
 
 
 
 
“ที่ป๊อปเรียกโบว์ก็เพราะจะให้โบว์มาดูป๊อปปี้ขอเธอแต่งงานเหรอค่ะ” โบว์ลุกขึ้นแล้วโว้ยวาย
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะโบว์ ผมอธิบายได้..” ก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ นักข่าวจากหลายที่กู่เข้ามายังร้านอาหารและรีบถ่ายรูปทั้งสามคน และก็มีเสียงจากนักข่าวบางคน
 
 
 
 
 
“อะไรก็ไม่ได้ขอคุณโบว์แต่งงานหรอกเหรอ”
 
 
 
 
 
“นั้นนะดิ ไหนว่าเป็นแฟนกันไง” เสียงนักข่าวซุบซิบนิทาน จนโบว์ทนฟังไม่ไหว
 
 
 
 
 
“ถ้าป๊อปปี้จะขอเธอแต่งงานก็ไม่ต้องเรียกโบว์มาก็ได้นะคะ” พอโบว์พูดจบก็รีบเดินออกจากร้านทันที ป๊อปปี้หันมามองฟางอย่างโกรธ เขารีบดึงแขนเธอออกจากร้านทันที
 
 
 
 
 
โปรดติดตามนะคะ  หายยยยยไปนานเลย(นานมากจริงๆ ขอโทดทีนะ แต่จะมาอัพเรื่อย จะพยายาม ตอนนี้คิดเรื่องไหนได้ก็แต่งไปก่อน ไม่ว่ากันนะ แต่จะพยายามแต่งให้จบ อิอิ)
 
 
เม้นได้ แนะนำได้ โหวตได้นะจ๊ะ แต่งไม่ค่อยเก่งนะ