Heartless Man จำไว้แล้วนายจะรักฉัน

 
“มาหาใครครับ” ไปป์ที่เป็นน้องของป๊อปปี้ถามหญิงสาวร่างเล็กที่เดินเข้ามาในสตูดิโอ อย่างสงสัยเพราะในนี้เป็นห้องแต่งตัว VIP คนนอกน่าจะเข้ามาไม่ได้
 
 
 
“เอ่อ..คือ” ร่างบางอ้ำอึ้งก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป “ฉันมาหาป๊อปปี้กับจงเบ” ไปป์มองหน้าหญิงสาวสักพักก่อนจะเรียกพี่ชายตัวเองทั้งสองคน
 
 
 
“พี่จงเบพี่ป๊อปปี้ มีสาวมาหาแน่ะ” ป๊อปปี้ได้ยินก็เดินมาหาสาวร่างบางทันที
 
 
 
“เธอ เป็นใคร” ป๊อปปี้มองสาวตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะถามแบบเย็นชา
 
 
 
“ฉันมีเรื่องจะขอร้อง” เธอพูดก่อนจะก้มหน้า
 
 
 
 
“เรื่องอะไร” ป๊อปปี้ถามต่อ
 
 
 
 
“ฉันขอถ่ายรูปนายหน่อยได้ไหม...ตอนถอดเสื้ออ่ะ” สาวตัวเล็กหน้าแดงขึ้นมาทันที เพราะเธอไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้เลย
 
 
 
 
“เธอโรคจิตป่ะเนี้ย” ป๊อปปี้มองหน้าหญิงสาวก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
 
 
 
 
 
“ฉันไม่ได้โรคจิตนะ” ร่างบางรีบปฎิเสธแล้วถอยห่างป๊อปปี้ “แล้วตกลงนายจะให้ถ่ายไม่ล่ะ” เธอถามอีกครั้ง
 
 
 
 
 
“ไม่!!” ป๊อปปี้ตอบแบบไม่ต้องคิด “เรื่องอะไรทำไมฉันต้องให้เธอถ่ายรูปฉันตอนถอดเสื้อด้วยล่ะ ฉันเสียหายนะ”
 
 
 
 
 
“เอ่อ..ไม่ก็ไม่” ร่างบางรีบพูดแล้วเดินหนีทันที ถ้าพ่อของเธอรู้คงด่าเธอตายแน่ “ทำไมฉันต้องมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้ด้วยนะ..โอ๊ยยย”
 
 
 
 
 
 
 
 
สาวร่างบางเปิดประตูเข้ามาในคลับแห่งหนึ่ง เธอมองไปรอบก่อนจะมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเธอ
“ร้านยังไม่เปิดนะครับ”
 
 
 
 
“อ๋อค่ะ ฉันไม่ได้จะมาเที่ยว แต่ฉันมาหาโทโมะ เขาอยู่ไหมค่ะ”
 
 
 
 
 
“อ๋อพี่โทโมะอยู่ข้างบนอ่ะครับ คุณมีธุระอะไรกับเขาหรือป่าว” ธามไทถามแก้ว
 
 
 
 
 
“คือฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเขา” แก้วพูดแล้วตีหน้าเศร้า
 
 
 
 
 
“งั้นตามผมมาครับ” ธามไทพาแก้มเดินขึ้นไปชั้นสองของคลับ ข้างบนจะเป็นโซนห้องพัก
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะมีสาวมาหา” ธามไทเคาะประตูแล้วเรียกโทโมะ ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องเปิดประตูออกมาโดยไม่ได้ใส่เสื้อแต่ใส่แค่กางเกงยีนส์
 
 
 
 
 
“ว่าไง”เขาเดินออกมาแล้วเหลือบไปมองแก้วที่ยืนอยู่ข้างธามไท
 
 
 
 
 
“โทโมะ ฮื้อๆ” แก้วปล่อยโฮออกมา จนโทโมะที่ยืนมองตกใจแล้วถาม
 
 
 
 
 
“เธอเป็นอะไร เธอร้องไห้ทำไม”
 
 
 
 
 
“ฉันท้อง” แก้วพูดออกมาแล้วยังคงร้องไห้
 
 
 
 
 
“ท้อง!? แล้วเธอเป็นใครมาบอกฉันทำไม?”
 
 
 
 
 
“นี่ฉันท้องกับนายนะ แล้วฉันก็เป็นแฟนนาย” แก้วพูดออกมาแล้วเอาโทโมะถึงกับหน้าเหวอ
 
 
 
 
 
“ท้องกับฉัน?” โทโมะชี้หน้าตัวเอง
 
 
 
 
 
“ใช่นายต้องรับผิดชอบนะ”
 
 
 
 
 
“แล้วฉันไปนอนกับเธอตอนไหนเนี้ย” พอแก้วได้ยินก็ชะงัก ก่อนจะรีบพูด “ก็ตอนนั้นไง นายจำไม่ได้เหรอ” โทโมะส่ายหน้า
 
 
 
 
 
“ใช่สิ ก็นายเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น นายเลยจำฉันไม่ได้” แก้วตีหน้าเศร้า
 
 
 
 
 
“ถ้าฉันนอนกับเธอจริงฉันก็ต้องจำเธอได้สิ ถึงฉันเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น แต่ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมนะ” โทโมะรีบแย้ง เพราะถ้าเธอนอนกับเขาจริง เขาต้องจำเธอได้
 
 
 
 
 
“ตกลงนายไม่เชื่อฉันใช่ไหม” โทโมะพยักหน้า “ได้..นายมีขี้แมลงวันอยู่ทางก้นซ้าย” พอแก้วพูดโทโมะถึงกับอึ้ง “จะให้ฉันบอกอีกไหมว่าก้นขวามีอะไร”
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องแล้วๆ..” โทโมะรีบปฎิเสธ เพราะธามไทก็อยู่ด้วย “แล้วฉันจะแน่ใจได้ไงว่าเด็กในท้องเป็นลูกของฉัน”  โทโมะมองแก้วแบบจำผิด แก้วนิ่งเงียบสักพักก่อนธามไทจะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“งั้นเอางี้ดิ พี่ก็พาเธอไปตรวจดีเอ็นเอ” แก้วถึงกับหน้าซีด ถ้าโทโมะไปตรวจจริงๆเธอจะทำไง
 
 
 
 
 
 
“นายไม่เชื่อใจฉันเลยเหรอ เด็กในท้องคือลูกของนายนะ” แก้วพูดก่อนจะลูบท้องตัวเอง “ลูกจ้า พ่อหนูหาว่าแม่โกหก เขาไม่อยากรับผิดชอบหนู” แก้วรีบปล่อยโฮ
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเธอแน่ใจว่าเด็กในท้องคือลูกของฉันก็ไปตรวจสิ หรือไม่กล้าเพราะเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของฉัน” โทโมะพูดแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมจะไม่กล้า” โพล่งออกไปเพราะกลัวโทโมะไม่เชื่อ
 
 
 
 
 
 
ฝากติดตามด้วยนะค่ะ