my friend(hot) รักร้าย ทลายหัวใจ

[Tomo]

ผมเดินออกมาจากคอนโดหรูย่านใจกลางเมืองที่มีคนเดินพลุ่งพล่านด้วยสภาพที่ไม่ค่อยจะเหมือนคนปกติทั่วไปสักเท่าไหร่
ทำไมน่ะเหรอ...เหอะ


15 นาทีก่อน

ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากประตูห้องของผู้หญิงที่ชื่ออะไรผมเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่
แม้เราจะผ่านค่ำคืนแสนร้อนแรงด้วยกันมาสองสามคืนแล้วก็ตาม
แต่ไม่เห็นจะแปลกถ้าผมจะจำชื่อผู้หญิงเจ้าของห้องที่ผมนอนค้างด้วยมาทั้งคืนไม่ได้
คนแบบนั้น...มีอะไรให้จดจำกัน?
อ่า ยอมรับนะว่าอย่างน้อยลีลาของก็น่าจดจำจนผมแทบลืมไม่ลงเลยทีเดียว
แต่น่าเสียผู้หญิงคนนั้นเหมือนเหล้าดีกรีแรงถึงจะเร้าใจแต่ถ้าผมไม่หยุดดูดดื่มมัน คงจะถูกความมึนเมาครอบครองสติจนถอนตัวไม่ขึ้น คนอย่างโทโมะการตกเป็นทาสของผู้หญิงเป็นอะไรที่หยามเกียรติ์ถึงที่สุด...

"เฮ้ แกน่ะ"

ปลายนิ้วที่กำลังจะกดปุ่มลิฟต์ของผมชะงักทันที
เมื่อได้เสียงเรียกที่ไม่คุ้นเคยจากด้านหลังเมื่อหันไป
ก็พบผู้ชายอายุราวๆผมยืนรอประจัญหน้าประมาณสองสามคน

"มีอะไร? พูดมาเร็วๆฉันรีบ"

ผมถามพวกมันพลางยกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัยเพราะ
พวกมันสองสามตัวนี้ไม่ใช่เพื่อนแน่และผมจำได้นะ
ว่าไม่เคยพบเคยเจอคนท่าท่างเหมือนกุ๋ยตามซอกตึกอย่างพวกนี้มาก่อน

"เมื้อกี้แกออกมาจากห้อง #320 ใช่มั้ย?"

ผมขมวดคิ้วนิ่วหน้าเนื่องจากจำไม่ได้เมื่อตัวเองเดินมาจากห้องหมายเลขอะไร ก็แน่ล่ะเมื่อคืนผมก็มัวแต่สนใจเรือนร่างเซ็กซี่ยั่วน้ำลายของผู้หญิงคนนั้น
เช้ามาก็รีบออกจากห้องเพราะกลัวจะไปเรียนไม่ทัน และดูเหมือนพวกมันจะเข้าใจสีหน้างุนงงของผมจึงเอ่ยชื่อที่พอคุ้นหูออกมา

"แกออกมาจากห้องผู้หญิงที่ชื่อเบลล์ใช่มั้ย"

อ่า หญิงสาวลีลาเด็ดคนนั้นชื่อเบลล์นั่นเองผมจำได้ล่ะ

"ใช่ ทำไม"

"อ้อ...งั้นก็อย่าอยู่มึง!!!"

ก่อนที่ทันได้เตรียมตัวหมัดหนักๆก็เข้าอัดใบหน้าจนร่างล้มไปกองกับพื้นพร้อมรู้สึกปวดระบมไปหมด
บ้าเอ้ย เสียโฉมหมด

"เป็นเหี้ยอะไรวะ ต่อยกูเพื่อ?"

ผมหยัดร่างกายตัวเองลุกขึ้นพลางใช้ฝ่าเช็ดเลือดซึมตรงมุมปากอย่างเจ็บใจ

"มึงรู้อะไรมั้ย ว่าผู้หญิงที่มึงนอนด้วยอ่ะ เมียกู!!"

เหอะ ที่แท้ก็เรื่องนี่เอง

"แล้วไง?"

ผมเลิกคิ้วกวนประสาทพลางถุ้ยน้ำลายปนเลือดลงปลายเท้า
ไอ้ตัวที่ต่อยสักครู่ก่อนจะเอ่ยวาจายั่วอารมณ์โมโหมันเข้าไปอีก

"กูไม่เป็นชู้นะ เมียมึงเค้ามาเอง"

"สัสเอ้ย!!!"

พลั่ก!!!

หมัดมืออัดหน้าผมจนปวดอีกรอบแต่คิดว่าคนอย่างโทโมะจะไม่เอาคืน

"ต่อยกูแล้ว ลองไปนอนโรงบาลฯสักเดือนมั้ย"

...





เพราะเรื่องมันเป็นแบบนี้เลยทำให้ผมต้องออกมาเผชิญหน้ากับผู้คนทั้งๆคิ้วแตกมุมปากช้ำอย่างนี้
บอกเลย ว่าซวยจริงๆนอกจากจะไปเรียนไม่ทันแล้ว ยังจะเจ็บตัวเพิ่มอีก โครตหงุดหงิดเลยว่ะ

ครืด~ ครืด~

เมื่อขึ้นมาบนรถและกำลังสำรวจใบหน้าตัวเองอยู่ๆมือถือที่วางไว้หน้าคอนโซลรถ
ก็สั่นครืดๆเป็นสัญญาณว่ามีใครสักคนโทรเข้ามา

'POPPY'

ผมอ่านชื่อที่กำลังเรื่องอยู่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนกดรับและเอามันมาแนบหูโดยไม่พูดอะไร

'ฮัลโหล? มึงรับโทรศัพท์กูแล้วใช่ป่ะ'

"เออ"

'เป็นอะไรฟังดูเซ็งๆนะมึง'

ผมถามหายใจออกมาแรงๆก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง

'เหอะ สมน้ำหน้า'

"อ้าว ไอ้ป๊อปกูอุตส่าห์เล่าให้ฟัง"

'ก็น่าสมน้ำหน้าจริงๆนี่หว่า ไปสีเมียเค้าแบบนั้น'

"ช่างเถอะ มึงโทรมามีไร"

'เออ ลืมสนิทเลย ไอ้เหี้ยวายุแม่งมาตามจีบแก้วอีกแล้วว่ะ'

"..."

'มึงจะมามั้ย?'

ผมแสยะยิ้ม กำพวงมาลัยในรถแน่นก่อนจะเหยียบคันเร่งจนมิดอย่างไม่เกรงกลัวกฎจราจร

"ไม่เห็นต้องถาม กูตามไปกระทืบมันอยู่แล้ว"











___________________________________________

เอาตอนที่สองมาเสริฟ์ฮ๊าฟฟฟฟ~~~
แต่งสดอีกเหมือนเคย(สั้นเหมือนเคย -_-) คำผิดก็ไม่ได้แก้ด้วยจ้า
ว่างๆจะมาแก้ให้นะ อุอิ๊
ตอนหน้าแก้วใจออกโรงแล้ว เตรียมรอได้เลย


บ๊ายจ้า จุ๊บๆ ><