Exo : ยัยจอมวุ่นพิชิตหัวใจนายแวมไพร์ Kai x You

ฉันนั่งคิดเรื่องที่ชายลึกลับพูดว่าฉันเป็นเจ้าสาวของ ไค อาโร พวกเขาเป็นแวมไพร์ส่วนฉัน
คือมนุษย์เราไม่มีทางที่จะอยู่ร่วมกันได้ ฉันจะหนีออกจากที่นี้ได้ไงแล้วที่นี้มันที่ไหนกันนะ
ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วลงจากเตียงที่นอนอยู่
แต่ยังไม่ทันจะได้เดินก็มีผู้หญิงแต่ตัวคล้ายแม่บ้านเดินเข้ามาหาฉัน
              " นี้คือชุดที่คุณหนูจะต้องใส่ในงานเลี้ยงคืนนี้นะค่ะ "
             " คือ..คุณแม่บ้านค่ะ...ช่วย.... "
               ฉันยังไม่ทันพูดจบคุณแม่บ้านก็เดินหายไปในพริบตาเดียว คนพวกนี้เป็นอะไร
กันไปหมดนะ ไม่ใช่สิที่นี้ไม่มีใครเป็นมนุษย์นี้นา ฉันใช้กำปั้นทุบหัวตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ
ตัวเอง ฉันยืนมองชุดงานเลี้ยงคืนนี้ที่จะใส่มันดูไม่เหมาะกับฉันสักนิด
แต่ทำไมฉันจะต้องมาทนอยู่ในที่แบบนี้ด้วยล่ะ ฉันเดินไปเปิดประตูเพื่อจะหาทางออกจาก
คฤหาสน์ที่มีแต่พวกที่จองที่จะกินเลือดฉัน ฉันเดินลงบันใดที่แสนจะเรียบยาวในที่สุดก็มา
ถึงประตูคฤหาน์บานใหญ่และสูงสวยหรู แต่ระหว่าง
ทางที่ฉันเดินผ่านมามันช่างเงียบและหน้ากลัวมากมีเพียงแสงไฟอันริบหรี่ ฉันเดินมาถึงประตู
คฤหาสน์ฉันพยามจะเปิดประตู แต่ประตูกับไม่เปิดให้ฉันได้ออกไปทำไมกันนะ
ไม่นานก็มีผู้ชายร่างสูงมายืนข้างหลัง
               " เธอ...กำลังคิดจะหนีพวกเรางั้นหรอ "
ฉันตกใจมากเมื่อชายร่าสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่เยือกเย็น ฉันไม่กล้าแพ้จะ
หันไปกับไปมอง ฉันตอบคำถามของร่างสูงด้วยการโกหกถึงแม้จะเสียมาราทในการ
หันหลังคุยก็ตามทำไงได้ล่ะ ใครเป็นฉันก็ต้องทำเหมือนฉัน (จริงไหม)
เมื่อชาติก่อนฉันไปทำเวรกำอะไรไว้กับใครกันถึงต้องมาเป็นเจอกับสิ่งไปคาดฝันอย่างนี้ 
               " เปล่า...แค่อยากออกไปเดินเล่นเฉยๆ "
               " เธอไม่เหมือนกับคนที่จะออกไปเล่น...แต่เหมือนกำลังจะหนีมากกว่านะ "
               " เอ่..อ..คือฉั..น "               " เธอไม่มีทางหนีน้องชายของผมพ้นหรอกสาวน้อย "
               " ฉันไม่ใช่ของเล่นของน้องคุณนะ "
               " ผมชื่อ ซูโฮ อาโร แต่เรียก พี่ซูโฮ ก็ได้นะ "
               " ค่ะ พี่ซูโฮ...ฉั..นขอตัวกับห้องก่อนนะค่ะ "
ฉันหันกับมาเจอร่างสูงที่กำลังยืนมองฉันอยู่ด้วยสีหน้ายิ้มหวานแววตาเจ้าเหร์
ฉันถอยห่างจากเขาแล้วเดินเลี่ยงเพื่อจะกับขึ้นห้อง ฉันเดินก้าวขึ้นบันใดขั้นแรกก็ได้ยินเสียงพูด
ของพี่ซูโฮพูดตามหลังมาทันทีน้ำเสียงชั่งเยือกเย็นเสียจริง
               " เธอ..จะไปจากที่นี้ก็ได้ต่อเมื่อเธอตายแล้วเท่านั้น "
เสียงหัวเราะของซูโฮดังขึ้นเมื่อจบประโยชน์ เสียงสะท้อนของคฤหาสน์หลังนี้ช่างหน้ากลัว
และทรมานหัวใจฉันเหลือเกินฉันวิ่งขึ้นบันใดด้วยความเร็ว ฉันไม่อยากได้ยินเสียงหัวเรา
ของพี่ซูโฮอีกแล้ว ฉันรีบเปิดประตูเข้าห้องกับพบมีร่างสูงนั่งอยู่
บนเตียงของฉัน จองมองฉันด้วยความเย็นชาแววตาของเขาช่างโศกเศร้า เขาคือใครกันนะ
               " เอ่อ...คุณคือใค..รค่ะแล้..ว "
               " คุณไม่มีใครสอนมารายาทหรือไง "
               " ขอโทษค่ะ "
ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ปลายเตียง ตามความเหมาะสมในการคุยตามมารายาท
ทำไมชายคนนี้ช่างปากร้ายอย่างนี้นะอะไรก็เย็นชาได้ขนาดนี้ 
               " แล้วคุณชื่ออะไรหรอค่ะ "
ฉันตัดสินใจถามเขาออกไปหลังจากที่เขาจองหน้าฉันอยู่เนิ่นนาน
               " คุณไม่มีสิทธิจะถาม "
               " ข..อโทษค่ะ "
ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อหน้าเขาดียิ่งเขาจองมองฉันเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งกดดันและอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น
บรรยากาศในห้องช่างเงียบงันและเยือกเย็นราวกับปราสาทน้ำแข็ง
ฉันจะทำยังไงดีกับสถานอย่างนี้นะ
ไม่นานร่างสูงก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน
               " แต่งตัวซะ จะถึงเวลาแล้ว "
หลังจากร่างสูงพูดจบเขาก็หายไป เพียงเศษวินาทีเท่านั้นเอง จะเดินกันออกไปดีดีสักคนเลย
ก็ไม่ได้ฉันเป็นมนุษย์นะแต่ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายแบบไหนกันนะ น้ำเสียงที่ของเขาที่พูดกับฉัน
เปลี่ยนไปมากถึงแม้จะดูเย็นชาก็ตาม
ไม่ใช่เรื่องจะมานั่งคิดเรื่องไรสาระตอนนี้ต้องหาทางออกที่นี้ จริงสิวันนี้มีงานเลี้ยงตอนรับฉัน
โอกาศนี้แหละฉันต้องหนีออกจากที่นี้ได้แน่ ฉันเดินเข้าห้องน้ำและอาบน้ำ
ฉันกำลังเดินออกจากห้องน้ำแม่บ้านก็เข้ามาเพื่อที่จะช่วยแต่งตัวให้ฉัน
แม่บ้านช่วยฉันแต่งหน้าทำผมและแต่งตัวเพียงไม่นานก็เสร็จ
 
เวลาเที่ยงคืน
 
ฉันเดินลงมาในห้องจัดงานเลี้ยงมี ชายหญิง จำนวนมาก มางานเลี้ยงตอนรับฉันแต่
ฉันไม่ดีใจหรอกนะ มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือการออกไปจากที่แห่งนี้ไม่นาน
ก็ได้ยินเสียงพูดที่ดังก้องกังวานจากด้านบนระเบีบง
               " สวัสดีครับ ทุกท่าน ผมชานยอล อาโร วันนี้เป็นงานเลี้ยงตอนรับเจ้าสาวของน้องชายผม ไค อาโร  "
หลังจากที่พี่ชานยอลพูดจบก็มีไฟส่องมาที่ฉัน ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่ประตูคฤหาสน์
คนในงานหันมามองฉันไม่ละสายตาทำให้ฉันต้องยืนนิ่งอย่างนั้น
               " เธอคือคนสำคัญในค่ำคืนนี้..หญิงสาวผู้ถูกเลือกจากโชคชะตา "
               " แล้วในค่ำคืนราตรีแห่งนี้ ผมของเชิญแขกผู้มีเกียรติร่วมสนุกกับการเต้นรำและโชว์
สวยงามกันเลยครับ "
คำเสียงของพี่ชานยอลนุ่มนวลและทรงอำอาจทุกคำพูดถวงคำช่างกัดกินความรู้สึกเจ็บ
ใจของฉันอย่างบอกไม่ถูก ทุกคนในงานกำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนานแต่มีชายคนหนึ่ง
เดินเข้ามาหาฉันแล้วขอฉันออกไปเต้นรำฉันเต้นรำไปตามจังหวะแต่ยิ่งเต้นเท่าไหร่
ยิ่งห่างไกลจากเป้าหมายฉันออกไปทุกที(ประตูคฤหาสน์)แล้วฉันจะหนีออกที่นี้ได้ยังไง
ฉันเต้นไปตามจังหวะดนตรีใกล้จะจบเพลงและร่างสูงก้มลงกระชิปข้างหูเบาๆ
               " ผมชื่อเซฮุน ฮาโร ครับ แต่ผมอยากให้คุณเรียกผมว่าพี่เซฮุน "
               " ค่ะ..พี่เซฮุน ช่วยถอยออกไปหน่อยได้มั๊ยค่ะ "
               " ค่ำคืนนี้ไอซ์สวยจริงและก็....คอของไอซ์หอมจริงๆ " (ใส่ชื่อตัวเองนะค่ะ)
               " ข..อโทษนะค่ะ...ขอตัวค่ะ "
ฉันถอยห่างออกมาจากเซฮุนและรีบเดินออกจากงานแต่พี่เซฮุนก็เดินตามฉันออกมา
เพียงไม่กี่ก้าวของพี่เซฮุนก็จับมือและดึงไปเผชิญหน้ากับพี่เซฮุนอย่างไกล้ชิด
ฉันพยามผลักพี่เซฮุนออกแต่ฉันตัวเล็กและแรงน้อยเกินกว่าจะสู้ผู้ชายได้ ฉันหันหน้าหนีพี่เซฮุน
แต่สิ่งที่เห็นช่างหน้ากลัวและสับสน ผู้คนเต็มงานแต่สิ่งที่เห็นมีเพียงฉันในกระจกบานใหญ่
บานนั้น ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว
               " นี้มันอะไรกัน...ทำไมมีแค่ฉันในกระจกนั้น "
               " เพราะไอซ์มีวิญญาณแต่....พวกเราไม่มีไงครับ "
ฉันยืนนิ่งในอ้อมแขนของพี่เซฮุนอยู่เนิ่นนาน ก็มีผู้ชายที่ฉันเจอในห้องนอนของ
ฉันเดินเข้ามากระชากแขนฉันออกจากพี่เซฮุนและดึงมือฉันออกจากงานเลี้ยงขึ้นไป
บนห้องนอนของฉัน ร่างสูงยืนมองหน้าฉันยังไม่พอใจแต่ฉันทำอะไรให้เขาไม่พอใจล่ะ
ร่างสูงผลักฉันไปติดกับมุมห้องและเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้หน้าของฉัน 
มือของร่างสูงรัดตัวฉันแน่นทำให้ฉันพูดออกไปด้วย ความหวาดกลัวผู้ชายตรงหน้า
               " อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้องล่ะ "
               " แค่นี้เธอกลัวงั้นหรอ ทีทำกับผู้ชายคนอื่นไม่เห็นจะกลัว เป็นถึงเจ้าสาวของฉันแต่ไปยืนกอดกับชายอื่น "
               " คุณคือ ไค อาโร "
               " ถ้าเธอไปทำแบบนั้นกับคนอื่นอีกอีกไม่ว่าหน้าไหนก็ตาม ฉันจะฆ่าเธอซะ "
น้ำเสียงของพี่ไค อาโร ช่างดูสุขุมและเยือกเย็นจับใจของฉัน ปลายจมูกเราทั้งสองสัมผัส
กันฉันหวาดหวั่นต่ออำนาจของเขาที่มีต่อฉันมันช่างยากเกินที่จะหลุดพ้น
ผู้ชายคนนี้ช่างอันตรายเสียจริง