Fifty shades - SJ Fiction

คำเตือน* เราไม่ได้อัพนานมาก เพื่อความสนุก+อินเนอร์
ย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าได้ก็ดีค่ะ
 
.
.
 
 
 
 
4
ฟิฟตี้เดท
 
 
 
 
 
 
 
 
นอกจากพระเจ้าจะไม่ใจดีกับผมแล้ว พระเจ้ายังชอบเล่นตลกอีกด้วย
 
 
เพราะเมื่อคืนนี้ สุดท้ายผมก็ได้กลับมานอนที่บ้าน
 
 
คุณคยูฮยอนพูดว่าเขาจะไม่ล่วงละเมิดทางเพศเด็กอายุต่ำกว่า 20 ปี ดูเขาพูดเข้าสิ นี่มันอะไร รายการทีวีหรือไง มีกล้องตามถ่ายอยู่เหรอถึงจะมีใครมารู้มาเห็นว่าเด็กอายุ 19 อย่างผมกำลังถูกกระทำชำเรา ทำๆ ไปยังไงก็ไม่มีคนเห็นหรอกน่า
 
 
เขาเดินมาส่งผมเหมือนเมื่อวาน และก่อนผมจะกลับเข้าบ้าน ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยหยุดทำให้ผมรู้สึกอยากใกล้ชิดเขาให้มากกว่านี้ได้เลย
 
 
โจคยูฮยอนใช้นิ้วโป้งคลึงริมฝีปากล่างผมไปมาตอนที่พูดว่า
 
 
‘แล้วฉันจะคิดถึงปากเก่งๆ ของนายนะ’
 
 
ก่อนจะหายตัวไปสามวัน
 
 
 
เขาไปทำงานน่ะ ที่ญี่ปุ่นพร้อมกับพวกรุ่นพี่ดงบังชินกิ เขาบอกผมพร้อมกับส่งตารางงานส่วนตัวของเขามาให้ในอีเมล์ ผมชอบเปิดดูมันเล่นระหว่างพักในห้องซ้อม อันที่จริงผมหมั่นเปิดอีเมล์บ่อยๆ เพราะหวังจะเห็นอีเมล์จากเขานั่นแหละ แต่สามวันก็แล้วยังไม่มีการติดต่อ จะให้ผมทักไปก่อนน่ะเรอะ
 
 
เสียฟอร์มหมด
 
 
เออ เสียหมดจริงๆ
 
 
 
 
To : k.cho@sment.com
From : sungminl@gmail.co.kr
Subject : ล็อบบี้
ฝุ่นจับเต็มล็อบบี้ไปหมดเลยครับ
 
 
 
 
 
 
มันมีความหมายนะ...
 
 
ป้าแม่บ้านที่บริษัทเราอย่างที่ทุกคนรู้ดีว่าแกค่อนข้างขี้เกียจ เช้าๆ ที่พวกเทรนนี่เข้ามาฝึกก็มักจะเห็นแกอู้งานเป็นประจำ จนปีหลังๆ มานี้แกขยันผิดหูผิดตา นั่นก็เป็นเพราะท่านประธานคนใหม่รักความสะอาด แต่เห็นอย่างนั้นก็มีแค่เช้าๆ เท่านั้นแหละที่กุลีกุจอมากวาดถูล็อบบี้ให้โจคยูฮยอนเห็น
 
 
แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ ล็อบบี้ฝุ่นจับไปหมด ถึงผมจะพูดเกินจริงไปหน่อยแต่ก็ไม่ได้โกหก แหม แค่สามวันมันไม่ได้สกปรกเร็วขนาดนั้น มีแต่ผมนี่แหละที่รู้สึกแปลกๆ เคยก้มหัวงกๆ ให้เขาอยู่ทุกวันที่ล็อบบี้ หลบหน้าหลบตาเขาตามที่ต่างๆ ในบริษัท แต่พอไม่ได้ทำกิจวัตรพวกนั้นแล้วก็รู้สึกโหยหาเขาแปลกๆ
 
 
คิดถึงสายตาร้อนแรงซึ่งซ่อนอยู่ภายใต้ความวางเฉยของเขาด้วย
 
 
บ้าชะมัด โตเกียวไม่มีสัญญาณโทรศัพท์หรือไง
 
 
ผมมุ่ยหน้า โยนโทรศัพท์ส่งๆ ลงบนกองผ้าขนหนูใกล้กับกระเป๋าแล้วลุกขึ้นมาซ้อมเต้นต่อ อารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงชั่วโมงร้องเพลงเมื่อวาน ครูสอนร้องเพลงชมเขาว่าร้องได้ดีขึ้น นอกจากจังหวะแร็พจะสมูทมากแล้ว เสียงสูงที่ใช้โหนคีย์ตอนร้องบัลลาดก็ไม่สั่นเหมือนเมื่อก่อน
 
 
ยัง ยังไม่หมด นอกจากครูสอนร้องเพลงแล้ว ครูสอนเต้นของเราก็เอ่ยปากชมผมในรอบปี ในรอบหลายปีด้วยซ้ำ ปกติโค้ชทิมไม่ค่อยชมใคร เพราะเขาพูดภาษาเกาหลีไม่เก่ง จะมีก็พวกศัพท์ภาษาอังกฤษเวลาสอนเต้นเท่านั้นที่พวกเทรนนี่ฟังกันรู้เรื่อง แต่วันนี้เขาพยายามพูดภาษาเกาหลี และแนะนำเทคนิคต่างๆ ให้ผมมากขึ้นโดยเฉพาะ
 
 
พวกรุ่นน้องพากันซุบซิบกันใหญ่ จะเห็นก็มีแต่ฮเยริคนเดียวเท่านั้นที่ตื่นเต้นไปกับผม ลึกๆ แล้วผมก็รู้แหละว่าเด็กพวกนั้นคงคิดว่าผมกำลังจะถูกโละในเร็วๆ นี้ เพราะอายุที่โดดเกินรุ่นน้อง กับความสามารถที่ไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่ ยิ่งหน้าตายิ่งไม่ต้องพูดถึง ผมเตรียมใจมาตั้งแต่ออดิชั่นผ่านแล้วล่ะว่าคงต้องศัลยกรรม
 
 
ถึงผมจะสงสัยลึกๆ ก็เถอะว่าทำไมจู่ๆ พวกครูกับโค้ชถึงเอ่ยปากชมผม พัฒนาการผมดีขึ้นจริงๆ แค่นั้นน่ะเหรอ...
 
 
อดคิดถึงผู้ชายนิสัยลึกลับมีรสนิยมประหลาดแล้วหน้าผมก็ชาขึ้นมานิดๆ อาจเป็นเขาที่กำลังปูทาง โรยเศษขนมปังให้ผมไปยังเตียงของเขาได้ง่ายขึ้น
 
 
มันดีแล้วที่ผมปฏิเสธข้อเสนอนั่น ไม่อย่างนั้นผมคงได้เกลียดตัวเองจนทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แน่
 
 
แต่มันก็ชักจะเกินไปหน่อยนะไอ้พวกนี้ มานินทากันข้างหลังไม่รู้เหรอวะว่าห้องซ้อมมันเป็นกระจกไปทั้งด้าน ฉันเห็นโว้ย
 
 
ผมเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวกับเสื้อกล้ามตัวใหม่จากกระเป๋าแล้วเดินดุ่มๆ ออกจากห้องซ้อมเต้น ไม่สนใจเสียงเรียกของฮเยริ ทั้งร้อนทั้งหงุดหงิด อาบน้ำเย็นๆ คงช่วยให้อดทนต่อไปได้อีกวัน
 
 
ทันทีที่รั้งขอบประตูเข้าหาตัว ผมก็พบว่ามันถูกผลักจากข้างนอกเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่กับใบหน้าวางเฉยของเขาปรากฏอยู่ตรงหน้า แวบหนึ่งผมเห็นประกายบางอย่างในแววตาดุดัน
 
 
โจคยูฮยอนกำลังอารมณ์เสีย สังเกตไม่ยากเลย แต่ไอ้สายตาที่เหมือนดีใจขึ้นมาครู่หนึ่งเมื่อเห็นผมอยู่ที่นี่ก็ทำให้ผมใจสั่นได้ไม่ยากเลย
 
 
คุณคยูฮยอนทำตัวเป็นปกติและเดินผ่านผมเข้ามาในห้องซ้อม ทันทีที่ทุกคนเห็นว่าเป็นใครก็รีบผละจากสิ่งที่ทำอยู่แล้วกรูมาโค้งศีรษะให้เขาอย่างนอบน้อม ส่วนผมน่ะหรือ หลังโก่งหัวแทบจรดปลายพื้นตั้งแต่เขาแกล้งเฉียดเข้ามาให้ปลายแขนสัมผัสกับศีรษะผมที่กำลังโน้มอยู่นั่นแหละ
 
 
“ตรงไหนเหรอครับ” จองฮุนถามเรียบๆ ผมยืนนิ่งแต่หูผึ่งเป็นชามข้าวหมา เพิ่งสังเกตว่ามีช่างประจำบริษัทยืนอยู่ด้านนอกด้วย แล้วก็เลยเหลือบๆ มองไปที่เขาก็พบว่าผู้ชายคนที่หายหน้าหายตาไปหลายวันกำลังเบือนสายตามองที่ผมพอดิบพอดี
 
 
“นั่นสิ วอลเปเปอร์ที่ขาดมันอยู่ตรงไหนนะ” เสียงทุ้มแสนไพเราะพึมพำทว่าได้ยินกันทั่วห้อง ฮเยริผู้ไม่รู้เหนือรู้ใต้แต่จริงใจเหลือเกินยิ้มแป้น รีบชี้นิ้วไปตรงขอบวอลเปเปอร์รูปท้องฟ้าในห้องซ้อม ตรงหลังทีวีซึ่งต่อให้ไม่เดินไปดูผมก็รู้ว่ามันขาดสะบั้นไม่เหลือชิ้นดี ก็ผมเป็นคนทำเองนี่
 
 
รอยยิ้มจับหัวขโมยได้เผยขึ้นที่มุมปากประธานหนุ่ม ผมแข้งขาอ่อนเปลี้ย อาศัยจังหวะที่โจคยูฮยอนหันไปทางฮเยริค่อยๆ เบียดตัวผ่านประตู ผ่านช่างที่มาซ่อมวอลเปเปอร์ แล้วรี่ไปห้องอาบน้ำแบบด่วนจี๋
 
 
ผมชะลอฝีเท้าพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก จะกลับมาทั้งทีก็กลับมาแบบน่ายินดีไม่ได้หรือยังไงนะ ทำไมต้องแวะมาพูดเรื่องเก่าๆ แล้วทำให้ใจหายใจคว่ำแบบนี้ด้วย
 
 
ผมส่ายหัวเหนื่อย รู้สึกดีขึ้นเมื่อแชมพูและครีมอาบน้ำอย่างแพงตั้งอยู่ในห้องอาบน้ำทุกห้อง ผมล่ะชอบนักสวัสดิการของศิลปินและเทรนนี่ที่ไม่แบ่งแยกเนี่ย ผมเลือกห้องน้ำด้านในสุดเพราะมันกว้างที่สุด แถมฝักบัวก็เป็นแบบชาวเวอร์เรน ดีสุดจะหาอะไรเปรียบเปรย
 
 
จัดการสระผมถูตัวด้วยครีมอาบน้ำหอมๆ แล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะ อยากมาส์กหน้าอ่ะ แล้วต่อด้วยแปะแตงกวาด้วยก็ดี เย็นนี้ซื้อแตงกวากลับไปหั่นรอมาส์กหน้าพร้อมแม่น่าจะดี
 
 
ผมคิดพลางพันช่วงล่างด้วยผ้าขนหนู เสร็จแล้วก็รวบเก็บเสื้อกับกางเกงตัวเก่าที่แขวนไว้มาถือพร้อมกับใช้มืออีกข้างเช็ดผมตอนที่กดปลดล็อกประตูเพื่อหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่วางไว้ด้านนอกเพราะกลัวเปียก
 
 
แรงดันจากข้างนอกทำเอาผมสะดุ้ง มันเร็วมากตอนที่ร่างผมถูกผลักให้ถอยกลับมาพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่แทรกตัวเข้ามา ห้องอาบน้ำที่เคยกว้างขวางแคบไปถนัดเพราะโจคยูฮยอน
 
 
ผมกลั้นหายใจ สมองหยุดคิดไปชั่วขณะ
 
 
ประธานโจในชุทสูทสีดำสมบูรณ์แบบยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับทรงผมยุ่งๆ ที่หลุดลุ่ยจากการจัดทรงมาอย่างดี ดวงตาสีเทาขุ่นเข้มเป็นพิเศษราวกับไม่พอใจ แต่เมื่อมันได้กวาดขึ้นลงมองผมทั้งเรือนร่างแล้วประกายวาววับก็ฉายวาบ ผมถอยฝีเท้าอย่างระมัดระวัง ได้ยินเสียงหึของเขาในลำคอ
 
 
“กลัวหรือ” เสียงทุ้มต่ำอันไพเราะยิ่งฟังลึกลงไปอีกเพราะพูดราวกระซิบ
 
 
ผมกลืนน้ำลาย เห็นกับตาว่าเขาจ้องมองลำคอของผมที่ขยับขึ้นลงด้วยสายตาแบบไหน
 
 
ถึงแม้ว่ามือทั้งสองของท่านประธานจะยังคงสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง แต่ดวงตาคมกริบที่ไล่มองช่วงบนเปลือยเปล่าของผมอย่างถือวิสาสะก็ทำเอาผมใจสั่น ตอบกลับด้วยน้ำเสียงขาดๆ หายๆ
 
 
ทั้งกลัวว่าคนอื่นจะมาได้ยินทั้งกลัวผู้ชายตรงหน้าจะทำอะไรบ้าๆ !
 
 
“ป...เปล่าครับ”
 
 
การปฏิเสธของผมทำให้ดวงตาของเขาเป็นสีเข้มขึ้น คิ้วหนาขมวดเข้าหากันราวไม่พอใจกับคำตอบ จะมาหงุดหงิดอะไรผมล่ะ ผมต่างหากที่ต้องโกรธเขาเพราะการหายตัวไปนั่น ถึงจะรู้ว่าไปทำงานก็เถอะ แต่เขาปล่อยให้ผมส่งข้อความไปหาเก้อตลอดหลายวันน่ะหรือ!
 
 
ถ้าตอนนี้เขาไม่ได้ดูหงุดหงิดอะไรสักอย่าง ผมก็คงกล้าต่อสู้กับเขาซึ่งๆ หน้า ผมเป็นผู้ชายตัวเล็ก ขี้กลัว ควรค่าแก่การปกป้องและใส่ใจ อย่าลืมสิ
 
 
“พูดอะไรสักอย่าง” เขาสั่ง ไออุ่นจากริมฝีปากเขาตกกระทบริมฝีปากผมอย่างช่วยไม่ได้
 
 
เฮอะ อยู่ๆ มาสั่งให้ทำอย่างนั้น
 
 
“อย่าทำอย่างนั้น” เสียงโจคยูฮยอนดุจัด เขาเตือนในขณะที่จ้องริมฝีปากผมอย่างดุเดือด
 
 
เขาเม้มริมฝีปาก ราวยับยั้งใจ
 
 
ผมทำอะไรผิด!
 
 
“ผมทำอะไร”
 
 
“เวลานายไม่พอใจ นายจะยื่นปาก” เขาพูดช้าๆ ขณะมองริมฝีปากผมไปด้วย สีหน้าหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเป็นทวีจนผมชักหงุดหงิดตาม ผมไม่รู้ตัวหรอกว่าเวลาไม่พอใจแล้วทำอะไรลงไปด้วยสีหน้าแบบไหน แล้วทำไมเขาจะต้อง...
 
 
“มันทำให้ฉันอยากจูบนาย”
 
 
ผมยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างตกใจ เสื้อผ้าชุดเก่าที่เคยถืออยู่ร่วงไปกองกับพื้นเปียกๆ แต่ผมไม่มีอารมณ์มาใส่ใจ
 
 
โจคยูฮยอนถึงมือผมออก มุมปากขยับรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจตอนที่พูดว่า
 
 
“แต่ฉันก็ยังชอบมองอยู่ดี”
 
 
เขาไปเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนกันนะ คำพูดน่าฟังของเขาทำให้ผมใจชื้นขึ้น
 
 
“ทำไมคุณไม่ตอบกลับอีเมล์ของผมเลย”
 
 
มีความน้อยอกน้อยใจอยู่ในน้ำเสียงของผม ผมช้อนสายตามองเขาครู่หนึ่งแล้วก้มลงมองรองเท้ามันปลาบของเขาแทนอย่างเจียมตัว
 
 
“มันเป็นวิธีของฉัน”
 
 
ผมขมวดคิ้ว มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
 
 
“วิธีอะไรครับ”
 
 
โจคยูฮยอนสบตาผมนิ่ง นาน มากพอจะเห็นสายตาของเขาเริ่มอาบไปด้วยความพึงพอใจ เขาตอบด้วยน้ำเสียงต่ำๆ เชื่องช้า ทีละถ้อยคำอย่างดึงดูดใจคนฟัง
 
 
“ทำให้คลั่ง”
 
 
ฝ่ามือของเขาที่กำรอบข้อมือของผมอยู่แน่นิ่ง ทว่าปลายนิ้วโป้งกลับขยับช้าๆ ไปมาบนฝ่ามือ ความร้อนจากปลายนิ้วเพียงนิ้วเดียวของเขาแล่นปราดไปทั่วร่างของผม รวมถึง ‘ตรงนั้น’
 
 
ยิ่งตอนที่เขาลงแรงที่ปลายนิ้ว แล้วหมุนวนช้าๆ บนฝ่ามือของผมไปตามเข็มนาฬิกาไปมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งส่งผลกับผมมากเท่านั้น
 
 
ผมตัวแข็ง ส่วนนั้นก็แข็งด้วย
 
 
ผมภาวนาไม่ให้เขามองต่ำลงไปจากใบหน้าและริมฝีปากของผมเพราะจะเห็นว่าตอนนี้เขากำลังทำให้ผมรู้สึกร้อนแค่ไหน
 
 
ให้ - ตาย - เถอะ!
 
 
เขาทำอะไรกับผม!
 
 
แต่ดูเหมือนว่าจะสายเกินไป
 
 
แค่ผมขยับขา... จะยืนนิ่งได้ยังไงเมื่อมันมีอาการขนาดนั้น แค่นั้นโจคยูฮยอนก็รู้ตัว เขาเลื่อนสายตามองของที่ถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าขนหนูแวบหนึ่ง ก่อนจะวกกลับขึ้นสบตากับผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง
 
 
ไม่มีเค้าความหงุดหงิดอยู่ในนั้นอีกต่อไป
 
 
“เห็นไหม วิธีของฉันมันได้ผล”
 
 
ผมกลั้นหายใจ ข้อมือถูกยึดไว้แน่น แข้งขาขยับไม่ได้ ผมมองเขาอย่างอ้อนวอน
 
 
ผมคลั่งเขาจริงๆ
 
 
“คุณคยูฮยอน...” ผมพูดเสียงสั่น น้ำตาคลออย่างช่วยไม่ได้ ทั้งสมเพชตัวเอง ทั้งอับอายต่อหน้าผู้ชายที่ยืนเฉย เขาไม่ได้แต่แตะผมนอกไปจากมือและนิ้วโป้งที่ใช้วนบนฝ่ามือ แต่แค่นั้นก็ทำให้ผมแทบตกเป็นทาสของเขา
 
 
รอยยิ้มพอใจของเขาขยับกว้างขึ้นไปอีก ผมมองรอยยิ้มของเขา โดยไม่รู้ตัวที่ผมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ยืดตัวขึ้นและหวังให้เขาโน้มหน้าลงมา แต่โจคยูฮยอนเพียงแค่ยืนมองผมนิ่ง แล้วพูดต่อโดยไม่สนใจความปรารถนาของผม
 
 
“แต่มีเรื่องน่าหงุดหงิดอยู่อย่างสองอย่าง” เขาใช้มืออีกข้างจับคางผมให้หยุดนิ่ง ผมน้ำตาคลอ เจ็บปวดที่ความปรารถนาไม่ได้รับการใส่ใจ ทั้งยังถูกหยุดยั้งอย่างเย็นชา
 
 
โจคยูฮยอนหัวเสียราวกับหงุดหงิดที่ไม่สามารถควบคุมอย่างที่ใจเขาต้องการได้
 
 
“มันน่าหงุดหงิดที่กลับเป็นฉันเสียเอง ที่คลั่งนายจนต้องตามมาถึงนี่”
 
 
ผมเปิดริมฝีปาก รอคอยเขาอย่างมีความหวัง เรียกร้อง ‘อะไรนิดๆ หน่อยๆ’ อย่างที่เขาเคยพูดไว้ แต่แล้วเขาก็ได้แต่ยืนนิ่ง ตรึงปลายคางผมไว้ไม่ให้ขยับหาเขาได้ตามใจ จ้องมองผมอย่างดูดาย ไม่สนใจความรู้สึกของผม
 
 
น้ำตาผมไหลลงจากหางตา ผมเกลียดคุณ โจคยูฮยอน ผมเกลียดคุณ
 
 
“นายยื่นปากอีกแล้ว”
 
 
แล้วริมฝีปากของผมก็ได้รับการเติมเต็มสมใจ มือข้างไหนของเขาสักข้างดึงผมที่เปียกชื้นด้านหลังเพื่อบังคับให้ผมเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากของผมหายไปด้วยจูบรุนแรง ราวกับริมฝีปากของผมเป็นสิ่งที่เขาโหยหาจะยึดครองมาแสนนาน โจคยูฮยอนไม่ปล่อยให้ผมห่างไปแม้สักวินาที ถึงแม้ว่าผมจะหายใจไม่ออกและผละตัวออกห่างแต่เขาก็เบียดเข้ามาจนหลังผมชนกับกำแพงแข็งๆ และเขาก็กดริมฝีปากหนักหน่วงลงมาอีก ลิ้นร้อนแทรกลึกเข้ามาพัวพันจนผมแทบหาลิ้นตัวเองไม่เจอ
 
 
จนตอนที่ผมขาดอากาศจนทนไม่ไหวจึงระดมทุบไหล่แข็งๆ นั้นอย่างรุนแรง เขาถึงได้ยอมผละจากปากของผมเล็กน้อย กระนั้นก็ยังคงดูดดึงริมฝีปากล่างของผมจนชาหนึบ
 
 
ขาของผมอ่อนแรงเพราะจูบของเขาที่ไล่มายังลำคอ มันรู้สึกดีจนยอมเอียงคออำนวยความสะดวกให้เขาตามต้องการ ส่วนนั้นของผมต้อนรับเขาเป็นอย่างดี ยิ่งตอนที่เขาเบียดตัวเข้าหาจนชิดแล้วแนบร่างกายแข็งแรงเอาไว้กับผมอย่างพอดิบพอดี ก่อนจะขยับสีช้าๆ และหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
 
 
“อาาา...” ผมคราง เต็มใจให้ร่างกายส่วนบนถูกฝ่ามือร้อนจัดของประธานโจไล่สำรวจ มือของเขาลูบไล้ไปทุกสัดส่วนบนร่างกายของผม แทรกเข้าไปในรอยแยกของผ้าขนหนูเพื่อสัมผัสกับต้นขาและบั้นท้าย เขาเฟ้นมือหนักหน่วงแต่มันกลับเร้าอารมณ์ผมมากกว่าสร้างความเจ็บปวด ผมครางฮือ คาดหวังให้มือของเขาขยับไปด้านหน้า...
 
 
“อ้าว มีคนใช้ว่ะ”
 
 
“ไปใช้ห้องอื่นดิ”
 
 
“ฉันชอบห้องนี้นี่ ขอโทษนะครับ ผมขอใช้ห้องอาบน้ำต่อได้ไหม”
 
 
เสียงใครบางคนจากนอกประตูเรียกเอาสติผมให้กลับคืนมา ผมใจหายวาบ ส่วนที่แข็งขืนพลันอ่อนลงเพราะความตกใจ ยกเว้นโจคยูฮยอนที่ยังขยับทุกส่วนในร่างกายต่อเนื่อง ผมรู้ว่าเขาได้ยิน แต่ทำไมเขาไม่หยุดล่ะ!
 
 
สองมือผมดันไหล่เขาให้ถอยออก แต่คุณคยูฮยอนกลับใช้แรงที่มีมากกว่าดันแผ่นหลังผมให้ร่างกายส่วนหน้าแนบติดกับเขาตามเดิม ริมฝีปากเขาไล่ตามหาริมฝีปากผมจนเจอแล้วประกบเข้าหา ผมส่ายหน้าแต่ถูกมือแข็งแรงตรึงท้ายทอยให้หยุดอยู่กับที่
 
 
“เฮ้ย แบคฮยอน ไปใช้ห้องอื่นเหอะน่า”
 
 
“ไม่เอา ชอบห้องนี้ มันมีฝักบัวแบบฝนตก”
 
 
รุ่นพี่แบคฮยอนคือหนึ่งในคนที่อยู่หน้าประตู และเสียงแบบนั้น ผมจำได้ว่าเป็นของรุ่นพี่ซูโฮ ผมอยากตอบแต่ริมฝีปากของผมตอนนี้ไม่ได้เป็นของผมอีกต่อไป คนใช้อำนาจครอบครองมันเอาไว้ยังไม่คืนมันมาให้กับผมโดยง่าย
 
 
“หรือจะไม่ใช่ ลองก้มดูดิ๊ เผื่อเป็นพวกแฟนคลับเข้ามาดูเราอาบน้ำ”
 
 
ใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ถ้าพวกนั้นก้มดูแล้วเห็นเท้าสองคู่อยู่ในห้องอาบน้ำเดียวกันผมต้องแย่แน่ๆ ผมออกแรงผลักโจคยูฮยอนสุดแรง ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างวางกระทบพื้น พวกนั้นต้องกำลังก้มมองลอดประตูเข้ามาแน่ๆ
 
 
วืด!
 
 
จู่ๆ ร่างผมก็ถูกยกให้ลอยขึ้น แผ่นหลังถูกดันติดกำแพง ผมคว้าลำคอแข็งแรงของคุณคยูฮยอนไว้โดยสัญชาตญาณ ต้นขาถูกสองมือแข็งแรงประคองเอาไว้อย่างมั่นคง
 
 
รอยหงุดหงิดฉายชัดบนใบหน้าหล่อจัด โจคยูฮยอนจ้องมองผม... ไม่สิ ริมฝีปากของผมอย่างเคร่ดเครียด ดูเหมือนเขาจะหมายตาครอบครองมันไว้ในอีกสองหรือสามนาทีต่อจากนี้
 
 
“เฮ้ย รองเท้าว่ะ ใครไม่รู้อยู่ข้างใน” แบคฮยอนร้องตื่นๆ ได้ยินเหมือนซูโฮเองก็กำลังก้มลงมองเพื่อความแน่ใจ ผมหลับตาปี๋ กระชับต้นขารอบเอวสอบของคุณคยูฮยอนแน่น
 
 
“พวกนายทำอะไร”
 
 
น้ำเสียงเย็นเยียบที่ทำเอาคนได้ยินตัวแข็ง คนข้างนอกเงียบกริบ เป็นผมเองก็คงก้าวขาไม่ออกเหมือนกัน ใครล่ะจะจำน้ำเสียงของท่านประธานโจไม่ได้!
 
 
“ท..ท่านประธาน! ผมขอโทษครับ” ซูโฮละลักละล่ำพูด ผมเห็นภาพเลยว่าเขาคงกำลังก้มหัวปลกอยู่หน้าประตูห้องอาบน้ำ
 
 
ผิดกับแบคฮยอนที่โต้ตอบกลับมาอย่างไม่กลัวเกรง
 
 
“ท่านประธานทำอะไรอยู่ข้างในหรือครับ”
 
 
สีหน้าเคร่งเครียดไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะมาเล่นเกมตอบคำถามกับแบคฮยอนเลย แล้วนั่นมันอะไรน่ะ อะไรทำให้แบคฮยอนมีสิทธิ์ถามอะไรตามใจแบบนั้น
 
 
หรือว่า...
 
 
“ออกไปซะ ทั้งคู่”
 
 
ผมได้ยินซูโฮบอกแบคฮยอนให้ออกไปหลายต่อหลายครั้ง คงกำลังถูลู่ถูกังแบคฮยอนที่ไม่ยอมทำตามคำสั่งของท่านประธานออกไปแต่โดยดี ในที่สุดก็ในยินเสียงประตูห้องอาบน้ำปิดลงพร้อมกับความเงียบที่โรยตัวลงมา
 
 
คนบ้าอำนาจยังรวบตัวผมอยู่ในท่าทางเดิม หน่วยตาคมที่มองสบและไม่ละสายตาไปราวกับรอคอยคำถามของผม เขารู้ทุกอย่าง รู้วิธีควบคุมผม รู้วิธีควบคุมคนอื่น และรู้แม้แต่ว่าผมกำลังคิดอะไร
 
 
“รุ่นพี่แบคฮยอน... คุณเคยนอนกับเขาใช่ไหม”
 
 
ไม่มีใครเข้าใจผมหรอก ตอนที่เขาตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงว่า
 
 
“ใช่”
 
 
คุณคยูฮยอนมองเห็นสิ่งที่แปลกไปจากเดิม เขาไม่พูดอะไรนอกจากปล่อยให้ผมลงมาเหยียบพื้นตามเดิม ทำไมจู่ๆ ผมก็รู้สึกเศร้าล่ะ
 
 
เขาเปิดประตูออกไปจากห้องอาบน้ำ ก่อนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมเสื้อผ้าของผมที่วางอยู่ด้านนอก ผมรับมันมาถือโดยไม่มองหน้าเขา ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจบางเบา ริมฝีปากของผมยังมีไออุ่นจากเขาหลงเหลืออยู่เลย และผมยอมรับว่าโหยหามัน แต่อีกใจ ก็นึกหวาดกลัวมันเช่นกัน
 
 
เพราะถ้าวันหนึ่งในอนาคตข้างหน้า ผมต้องกลายเป็นคนที่เขาไล่ให้ออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างที่เขาทำกับแบคฮยอน ผมก็คง...
 
 
“ฉันชอบจูบของนายนะ” เสียงกระซิบเขาหยุดความคิดผม น้ำเสียงทุ้มต่ำน่าฟังเหมือนเดิม ผมรู้สึกเหมือนตัวลอยได้ บินไปในอากาศอย่างง่ายดายด้วยคำพูดของเขา
 
 
“โดยเฉพาะยิ่งมันเป็นครั้งแรก”
 
 
ใจผมเต้นแรง คิดอะไรไม่ออก
 
 
“ไปเดทกันนะ”
 
 
พระ...เจ้า...ช่วย...
 
 
 
 
 
 
 
 
----
กลับไปเม้นที่เด็กดีได้นะคะ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1311638&chapter=4