รอยแค้น แรงรัก

ร้อยแค้น แรงรัก3

เอี๊ยดดดดดดด

รถคันหรูจอดที่หน้าบ้านของหญิงสาว

"ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาส่ง  ลำบากคุณแย่เลย" ฟางยกมือไหว้อนาคตหัวหน้าของเธอ

"ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้นหรอก ยังไงคุณก็ถือว่าเป็นลูกน้องผม" ป๊อปปี้ยิ้มให้ฟางด้วยสายตาที่อบอุ่น

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ขับรถดีๆนะคะเจ้านาย" ฟางพูดจบก็เปิดประตู แล้วลงไปจากรถ 

'เธอรู้จักฉันน้อยไป เด็กน้อย' ป๊อปปี้คิดแล้วขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านของเขาเอง จะเรียกว่าบ้านก็ไม่ใช่เพราะมะนเป็นคฤหาสน์เลยล่ะ

เมื่อถึงบ้านเขาก็ยื่นกระเป๋าและเสื้อสูทให้แม่บ้านในบ้านเเล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นทันที

"ป๊อปปี้กลับมาแล้วหรอลูก ทานข้าวมารึยัง" คนเป็นแม่วิ่งเข้ามากอดลูก

"แม่ครับ ทำยังกะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นปี ผมไม่หิวครับ" ป๊อปปี้หอมแก้มคนเป็นแม่

"ขี้อ้อนตั้งแต่เด็กจนโตเลยเรา  คุยกับน้องไปนะ แม่จะขึ้นไปนอนละ" คนเป็นแม่เดินขึ้นไปบนบ้าน เหลือก็แต่น้องสาวของเขาที่นั่งดูทีวีอยู่  เขามองน้องสาวเขาแป๊ปนึงก่อนจะหันหลังเพื่อเดอนขึ้นบ้านบ้าง

"เฮีย! ได้ยินข่าวว่าฟางไปสมัครงานกับเฮีย"  พิมถามในขณะที่ไม่มองหน้าของป๊อปปี้

"อือ ใช่" ป๊อปปี้ตอบแล้วหันหลับมามองน้องสาวคนเดียวของเขา

"แล้วเฮียก็รับมัน ทั้งๆที่เฮียก็รู้ว่า พิมไม่ใช่เพื่อนของมันอีกต่อไป" พิมวางรีโมทแล้วหันมาคุยกับป๊อปปี้

"ใจเย็นๆดิ ถ้าพี่รับเขามา พี่ก็จะทำให้เขาคนนั้นเจ็บเหมือนที่แกเจ็บไง" ป๊อปปี้ยิ้มร้ายออกมาสบตากับพิมที่ยิ้มปลาบปลื้มในตัวพี่ชายของเขา

"เฮียเนี่ยน่ารักที่สุด ขอให้แผนการสำเร็จนะคะ พิมจะรอดูในวันที่มันเจ๋บเหมือนที่พิมเจ็บ" พิมกำมือแน่นก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง

07.50 น. 

'เกือบไม่ทัน' ฟางคิดก่อนจะเดิน้ข้าไปในอาคารที่ตนทำงานอยู่

"ขอโทษนะคะ คือดิฉันมาทำงานวันแรกน่ะค่ะ หน่วยออนเทรนด์ อยู่ชั้นไหนหรอคะ" ฟางถามเคาท์เตอร์

"มาทำงานวันแรกหรอคะ ต้องไปพบ ผู้จัดการพนักงานก่อนนะคะ คุณพรปวีณ์นะคะ อยู่ชั้น4 ค่ะ" เคาท์เตอร์ ยิ้มให้กับฟาง

"อ๋อขอบคุณค่ะ" ฟางพยักหน้าเบาๆให้กับเคาท์เตอร์เธอจึงรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ก่อนที่มันจะปิด

"อ้าวคุณนี่เอง ไปชั้น4ใช่มั้ย" ป๊อปปี้ถามฟาง

"ใช่ค่ะท่านประธาน" ฟางยิ้มให้กับป๊อปปี้ 

"เก่งๆอย่างคุณเรียนรู้งานสัก 3 วันก็คงจะได้แล้วล่ะ" ป๊อปปี้พูดกับฟางขณะที่ยังยืนหน้าตรงอยู่

"คงไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ฟางก็ไม่ได้เก่งอะไร อ้อ...ถึงแล้ว ดิฉันไปก่อนนะคะ" ฟางยกมือไหว้ป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกไปจากลิฟต์

'แผนของฉัน คือเดินไปอย่างช้าๆ แต่ทะลุหัวใจของเธออย่างง่ายๆกว่าเธอจะรู้ตัว คงต้องเจ็บปางตาย' ป๊อปปี้คิดก่อนจะเผยรอยยิ้มเหยียดบนใบหน้าหล่อคมนั้น

ป๊อปปี้มาเหนือเมฆ5555 เราหายไปแป๊ปเดียวเอง แค่ประมาณครึ่งปีกว่าๆ5555 คราวนี้กลับมาจริงจัง ปั่น4เรื่องพร้อมกันเลย  สงสารตัวเอง555555