วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

 

                    " ดาบสองคนจริงๆ " ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อของหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงนุ่มในคอนโดของเขา ก่อนจะเอายามาทารอยผื่นแดงตามร่างกายของเธอ 

 

 

 

                    แท้จริงแล้ว เขาเองรู้ดีอยู่แกใจว่าคนตรงหน้าแพ้เบียร์ แม้ว่าเธอจะได้สัมผัสมันจากลิ้นของเขาเพียงเล็กน้อยก็ตาม มันก็ทำให้เธอหลับเป็นตายได้ตลอดคืน และมันคงง่ายสำหรับเขาในการพาตัวปัญหาอย่างเธอมาที่นี่ แต่ผลเสียตามมาคือ ร่างกายขาวนวลจะเต็มไปด้วยรอยผื่นแดงจากการแพ้เบียร์แค่นั้นเอง

 

 

 

                    เขาเกี่ยไรผมบนใบหน้าของเธอออกจนหมด แล้วจ้องมองใบหน้าสวยที่ยังคงหลับสนิท ก่อนจะใช้นิ้วของเขาสัมผัสกับรอยแผลที่ริมฝีปากของเธอ ที่มาจากการลงโทษของเขาเมื่อครู่

 

 

 

 

                    " จะมาโทษชั้ลไม่ได้นะ เธออยากหาเรื่องใส่ตัวเอง " พูดจบเขาก็ก้มลงจุฟปากเธอเบาๆ แล้วล้มตัวลงนอนข้างกายหญิงสาว เขาช้อนแขนใต้คอหญิงสาวให้เหมือนกับว่าเธอนอนหนุนแขนของเขาอยู่ ส่วนแขนอีกข้างก็กอดกายเธอไว้แล้วหลับไป 

 

 

 

 

 

                    ดวงตะวันค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากซอกของภูกเขากลางทะเล แสงตะวันสาดแสงจ้า จนทำให้ 2 หนุ่มขี้เมาริมฝั่งขยี้ตาลุกขึ้นอย่างง่ายดาย

 

 

 

 

                    " เห้ย ! นี่มัน 7 โมงเช้าแล้วหนิ " ดินดูนาฬิกาแล้วอุทานเสียงหลก

 

 

 

 

                    " แล้วนี่ไอ้แก้วกับพี่หนึ่งหายไปไหน หรือจะไปเข้าห้องน้ำ " ป๊อปมึนๆ กึ่งหลับกึ่งตื่น กวาดสายตาหาแก้วทันที

 

 

 

 

                    " ไอ้ดิน ไอ้ป๊อป แก้วหายตัวไปไหนก็ไม่รู้ " หนึ่งเดินเซหน้าช้ำกลับมาหาป๊อปกับดิน

 

 

 

 

                    " เห้ยไอหนึ่ง มึงไปฟฟัดกับหมาที่ไหนมาวะ ทำไมมอมแมมแบบนั้น " ดินทัก หน้าดินดูขำและตกใจ เมื่อเห็หน้าของหนึ่ง 

 

 

 

 

                    " โห้ยยย กูก็จำไม่ได้ เมื่อคืนแม่งดื่มหนักไปหน่อย จำอะไรไม่ค่อยได้เลย ตื่นมาอีกที ก็หน้าช้ำไปหมดแล้วเนี่ย " หนึ่งบ่น พลางๆจับใบหน้าของตัวเอง

 

 

 

 

                    " พี่หนึ่ง แล้วไอ้แก้วหายไปไหน " ป๊อปเริ่มใจคอไม่ดี หนึ่งหันมองหน้าป๊อป ทั้งสามมองหน้ากันแต่ไม่ได้คำตอบอะไรจากใคร เลยแยกย้ายกันออกตามหาแก้ว

 

 

 

 

 

                    บนเตียงนุ่มๆในคอนโดของโทโมะ 

                    

                    " อื้อออ " ทำไมมันมึนๆอย่างงี้เนี่ย อะเอ๊ะ แล้วนี่มือใครมากอดเอวชั้ลไว้เนี่ย ชั้ลดึงมือของใครสักคนออกจากร่างกายของชั้ล ก่อนจะผลิกตัวกลับไปมอง

 

 

 

                    O_O  โทโมะ  ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ให้ตายสิ หมอนี้นอนเปลือยกายกอดชั้ลจากด้านหลังตลอดทั้งคืนเลยหรอ นี่มันข่มขืนชั้ลหรอ 

 

 

 

 

                    " ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว ไอ้ชายโจร ไอ้คนนิสัยแย่ ไอ้เลว " ชั้ลกระโจมเข้าใส่ตัวหมอนั่นแล้วทุบทีแผงอกของเขาอย่างไม่ยั้งมือ จนหมอนั้นตื่น 

 

 

 

 

                    " เป็นบ้าอะไรของเธอ !!! " เขาจับคอชั้ลและบีบเบาๆก่อนจะใช้แรงผลักชั้ลจนนอนราบอยู่บนเตียงก่อนจะขึ้นมานั่งค่อมร่างของชั้ลเอาไว้และมือของเขายังคงจับคอชั้ลอยู่ 

 

 

 

 

                    " นะนายจะทำอะไร " ให้ตายสิ นี่ชั้ลหวั่นไหวหรือว่าชั้ลกลัว ทำไมใจชั้ลมันสั่นขนาดนี้ ยิ่งชั้ลเห็นกล้ามของเขา แผกอกของเขา ใจชั้ลมันก็สั่นจนคุมไม่อยู่ 

 

 

 

 

                    " แล้วชั้ลควรจะทำอะไรกับผู้หญิงมือไวอย่างเธอดีหละ " เขาปล่อยคอชั้ลให้เป็นอิสระ ก่อนจะรวบมือของชั้ลทั้งสองข้างขั้นเหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา 

 

 

 

 

                    " นายจะมาทำแบบนี้กับชั้ลไม่ได้นะ ชั้ลไม่ยอมนะ !! " ชั้ลโวยวายใส่ทันที เมื่อมือของหมอนั่นเริ่มมายุ่งวุ่นวายกับเสื้อของชั้ล 

 

 

 

 

                    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก เขาเปิดเสื้อของชั้ลออก นี่กระดุมบนสองเม็ดมันหลุดไปตอนไหนเนี่ย บ้าเอ้ยยย หมอนั่นยังคงหมดกระดุมของชั้ลเรื่อยๆจนหมด

 

 

 

 

                    " ตัวเธอยังสั่นเหมือนเรายังนอนด้วยกันครั้งแรกเลยนะ ทำไม ไอ้ดินกับไอ้หนึ่งมันทำให้เธอไม่ชินอีกหรอ ถึงได้กลัวสัมผัสของผู้ชายแบบนี้อีก " มันพูดพลางมองร่างกายของชั้ลที่สั่นเหมืนลูกนก  เหมือนมันหาอะไรบนร่างกายของชั้ล

 

 

 

 

                    " ชะชั้ลชินเฉพาะพี่ดินกับเฮียเท่านั้นแหละ " อยู่ในกำมือของไอ้บ้านี่แท้ๆ แต่ชั้ลก็ยังไม่ลดละ ยังไม่ยอมแพ้มันอีก ชั้ลเกลียดตัวเองเวลานี้ที่สุดเลยยย 

 

 

 

 

 

                    " แล้วเธอไม่อยากชินกับชั้ลบ้างหรอ ไม่อยากมีความสุขเหมือนคืนนั้นอีกหรอ " มันเปิดเสื้อของชั้ล ไปกองไว้ที่บ่า หมอนั่นจ้องมองเรือนร่างของชั้ลที่ยังปกปิดอยู่เพียงแค่ชั้ลในตัวเดียว ให้ตายสิ ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้เนี่ยย 

 

 

 

 

                    " ไม่ ... ชั้ลไม่อยากทำอะไรผิดพลาดเป็นครั้งที่สอง แค่ครั้งแรก ชั้ลก็อยากจะตายๆให้มันพ้นๆไป " ชั้ลเบือนหน้าหนีคนตัวสูงที่ค่อมร่างชั้ลอยู่ เหตุการร์วันนั้น ชั้ลยังจำไม่เคยลืม วันที่เขาเสแสร้งแกล้งบอกรักชั้ล แล้วขอร่างกายของชั้ล แล้วคนโง่เขลาอย่างชั้ลก็มอบกายให้เขาไปง่ายๆ หลังจากคืนนั้นชั้ลก็นอนกินน้ำตาตัวเองมาจนถึงวินาทีนี้

 

 

 

 

                    " กับชั้ลเธอใช้คำว่าผิดพลาาด แล้วกับไอ้สองตัวนั้น เธอใช้คำว่าอะไร ห๊ะ !! บอกชั้ลมาสิ ว่าเธอใช้คำว่าอะไร !!! " เค้าตะคอกใส่หน้าชั้ล และดูเหมือนเค้าจะโกรธมาก  แต่จะโกรธทำไมในเมื่อเค้าไม่ได้รักชั้ล ไม่ได้คิดอะไรกับชั้ล เค้าจะโมโหทำไมกับลมปากของชั้ล

 

 

 

 

                    " จะใช้คำว่าอะไรมันก็เรื่องของชั้ล นายไม่ควรจะมายุ่งอะไรกับชั้ลอีก " ชั้ลพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

                    " ผัวจะยุ่งกับเมีย ทำไมจะยุ่งไม่ได้ หรือเธอลืมไปแล้วว่าเธอเป็นเมียชั้ล แก้ว "

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ได้ลืม แต่ชั้ลไม่เคยจำ ไม่เคยจำเรื่องระหว่างเรา ไม่เคยจำอะไรทั้งนั้นน !!! " ชั้ลสุดทนกับการข่มเหงจากคนเบื้องบนจนเกิดโทสะ ตะคอกใส่หน้ามันอย่างไม่ยำเกรง และผลที่ตามมามันร้ายแรงกว่าที่ชั้ลคิดไว้จริงๆ 

 

 

 

 

                    เข้าโกรธชั้ลมากจนฉีกเสื้อชั้ลจนขาด รวมทั้งบราที่มันเคยปกปิดร่างกายชั้ลอยู่ จนตอนนี้ท่อนบนของชั้ลเปลือยเปล่า เขาจูบชั้ลอย่างป่าเถื่อนและเหมือนกันกับทุกครั้งที่เขากัดริมฝีปากของชั้ล เพื่อระบายความโกรธ เขาซุกไซซอกคอของชั้ลอย่างหื่นกระหาย ชั้ลทั้งรังเกลียดทั้งขยะแขยงการกระทำที่แสนป่าเถื่อนของเขา

 

 

 

 

 

                    " ปล่อย  ฮืออ ฮืออ ฮืออ ปล่อยชั้ลนะ ปล่อยยยยยย !!! " เขากัดคอของชั้ลจนชั้ลรู้สึกเจ็บ มือของเขาบีบเค้นอกของชั้ลอย่างแรง ทุกอย่างมันช่างตรงกันข้ามกับครั้งก่อนเหลือเกิน ครั้งนี้มันมีแต่ความหวาดกลัว ความรุนแรง ความป่าเถื่อนและความเจ็บปวด จนชั้ลอยากจะกลั้นใจตายไปเลยในตรงนี้

 

 

 

 

                    " โทโมะหยุดได้แล้ว ฮือออ ฮืออ ฮืออ ชั้ลกลัววว ขอร้อง หยุดเถอะนะ ฮืออ ฮืออ ฮืออ " ชั้ลไร้สิ้นแรงที่จะสู้กับคนใจอำมหิต ร่างของชั้ลมันมีแต่รอยจ้ำแดงๆเต็มไปหมด เขายัดเยียมความเป็นชายของเขามาให้ชั้ลอย่างรุนแรงและแสนสาหัสจนชั้ลแทบจะรับมันไม่ไหว 

 

 

 

 

 

                    " พอแล้ววว ฮือออ ฮืออ ฮืออ พอแล้วววว พอสักทีเถอะ ฮือออ ฮือออ ฮืออ " เหมือนเขากำลังระบายความโกรธแค้นผ่านร่างกายของชั้ล ชั้ลรู้ดีว่าเขาเกลียดชั้ล แต่ชั้ลไม่นึกว่าเขาจะเกลียดชั้ลมากขนาดนี้ ทำไมเขาทำกับชั้ลได้ถึงขนาดนี้ ทำไมไม่ฆ่าชั้ลให้ตายๆไปซะเลย

 

 

 

 

                    " กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ...................... " เหมือนใจมันถึงจุดที่รับไวเไม่ได้อีกต่อไปแล้ว มันเจ็บปวดเกินกว่าจะทนแล้ว 

 

 

                    แต่ชายหนุ่มยังคงไม่หยุด เขายังใช้ร่างกายของเธอจนถึงที่หมาย 

 

 

 

 

 

                    " จำเอาไว้นะ ว่าอย่ามาปากดีกับชั้ลอีก ถ้าไม่อยากเจอเหมือนเมื่อกี้ " เขาพูดใส่หญิงสาวที่นอนสลบอยู่ เพราะเข้าใจเพียงว่าเธอแค่หลับไป ก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แ้ลวเดินออกจากห้องน้ำมา 

 

 

                    โทโมะหยิบกระเป๋าตังออกมา ก่อนจะโยนธนบัตรใส่ร่างกายหญิงสาว 3000 บาท แล้วแสยะยิ้มใส่ร่างบางที่ยังนอนสลบอยู่ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                    ที่บริษัท  หลังจากที่เดินตามหาแก้วกันจนทั่วหาดแล้วก็ไม่เจอ ก็เลยกลับมาตั้งหลักที่บริษัท แล้วพยายามติดต่อคนที่แก้วรู้จัก  

 

 

 

 

                    " ป๊อปโทรไปหาแม่แก้วแล้ว แต่แม่บอกว่าแก้วไม่ได้กลับบ้าน " ป๊อปวังกล 

 

 

 

 

                    " แล้วแก้วหายไปไหน " ฟางสงสัย ก่อนจะหวนนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่โทโมะถามหาแก้วแล้วขับรถออกไปเหมือนจะโกรธ 

 

 

 

 

                    " โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์มันก็ไม่เอาติดตัวไปด้วย ไม่รู้จะเกิดเรื่องร้ายๆกับมันหรือเปล่า เมื่อคืนไอ้หนึ่งมันออกไปกับแก้ว มันก็โดยต่อยจนสลบแล้วแก้วก็หายตัวไป " ดินเล่า 

 

 

 

 

                    " แล้วแจ้งตำรวจแล้วยัง " ฟางถาม ทั้งสามส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

 

                   

 

 

                    " มีอะไรกัน " เสียงขรึมๆของใครบางคนก็ดังขึ้นมา จนฟาง ป๊อป ดินและหนึ่งต้องหันไปมอง แต่สายตาของทั้งสี่จ้องมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย 

 

 

 

                    " มึงเอาแก้วไปไว้ที่ไหนหรือเปล่า " ป๊อปถามตรงๆ 

 

 

 

                    " อ้าว ! นี่แก้วยังไม่มาทำงานอีกหรอ เมื่อวานก็กลับเร็ว เอกสารก็ยังเคลียร์ไม่เสร็จ ถ้าเค้ามาเมื่อไหร่เรียกพบผมด่วนเลยนะ" โทโมะทำหน้าตายเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร พูดจบก็เดินเลี่ยงเข้าห้องไปทันที 

 

 

 

 

                    " มึงเชื่อมั้ย " ดินหันไปถามหนึ่ง หนึ่งส่ายหน้าไปมา ดินหันไปถามป๊อป ป๊อปก็ส่ายหน้า ดินหันมามองฟาง ฟางนิ่งไป แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ 

 

 

 

 

 

                    บ่าย 3 แก้วก็ยังไม่มาทำงาน หนึ่ง ดิน ถูกแกล้งให้ทำงานหนักจนแถมจะไม่มีเวลาหาแก้ว ส่วนป๊อปก็ออกหาแก้วจนวุ่น รวมทั้งคนบางคนที่ทำร้ายเธออย่างแสนสาหัสก็นั่งกระวนกระวายอยู่ในห้องทำงาน จนต้องยกหูโทรศัพท์ โทรหาแม่บ้านที่คอนโด 

 

 

 

 

 

                    " ป้าอ้อยช่วยเข้าไปดูผู้หญิงในห้องผมหน่อยนะครับ เธอยังอยู่หรือเปล่า " พูดจบก็วางสายไป สายตาดุจเหยี่ยวจ้องมองที่ประตูห้องตลอดสลับกับมองหน้าจอโทรศัพท์ 

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดด  เสียงเปิดประตูห้องของเขาดังขึ้น โทโมะแสร้งทำเป็นอ่านเอกสารเหมือนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง จน...

 

 

 

 

 

                    " เอกสารการประชุมคะ " ฟางวางแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะ ก่อนจะมองโทโมะด้วยความสงสัย โทโมะถอนหายใจยาวก่อนจะพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

                    ครื้นนนน ครื้นนน เสียงโทรศัพท์ของโทโมะก็ดังขึ้น ชายหนุ่มรีบกดรับโทรศัพท์ทันที 

 

 

 

 

 

                    " เขายังอยู่ใช่มั้ย ! "

 

 

 

                    ( ไม่มีใครอยู่ในห้องนะคะคุณโทโมะ ) คำพูดของป้าอ้อย ทำให้ใจเขาหายวาบ สิ้นคำ โทโมะก็วางสายทันที 

 

 

 

 

                    ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! โทโมะตั้งหน้าตั้งตารอ จ้องมองประตูว่าใครจะเข้ามา

 

 

 

 

                    " เอกสารลาออกคะท่านประธาน "  แล้วเขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อคนที่เขามาไม่ใช่แก้ว 

 

 

 

 

 

                    " ของใคร ! " โทโมะขึ้นเสียงใส่ จนพนักงานสาวก้มหน้าด้วยความกลัว 

 

 

 

 

 

                    " ขะของแก้วคะ " พนักงานสาวตอบเสียงสั่น 

 

 

 

 

                    " ไปตามเค้ามาหาชั้ลเดี๋ยวนี้ !! " มือหนาขยำแผ่นกระดาษแล้วปาทิ้ง ก่อนจะตะคอกใส่พนักงานสาวจนเธอสะดุ้งโหยง 

 

 

 

 

                    " กะแก้วไม่ได้เข้ามาที่บริษัทคะ เธอแฟคเอกสารมาหาดิฉัน แล้วดิฉันก็เอามาให้ท่าประธานนี้แหละคะ " พนักงานสาวพูด 

 

 

 

                    " ออกไป " โทโมะหน้าซีด หมุนเก้าอี้หันหลังให้กับพนักงานสาว เธอรีบเดินออกจากห้องทันที 

 

 

 

 

 

                    " อย่าาา ฮืออ ฮือออ ฮือออ อย่าทำกับแก้วแบบนี้โทโมะ ขอร้องหละ อย่าทำแบบนี้ ฮือออ ฮืออ ฮือออ " เสียงร้องไห้ คร่ำครวญของหญิงสาวแผ่วขึ้นในหูของเขา เหตุการณ์เมื่อคืนผลุดขึ้นมาในหัวของเขา ใบหน้าที่แดงกล่ำเต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ กับเรือนร่างที่สั่นระริกด้วยความกลัว มันเริ่มกลับเข้ามาในสมองของเขาอีกครั้ง ร่างกายของเธอที่มีแต่รอยตีตราของเขากับข้อมือที่เขียวช้ำเพราะเขากักกันมันไว้ มันกลับเขามาหาเขา มันทำให้เขาใจหาย และเริ่มกลัวขึ้นมาทันที 

 

 

 

 

                    " มันก็สาสมแล้วกับคนอวดเก่งอย่างเธอ "