วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    สุดท้ายชั้ลก็เลือกที่จะกลับมาหาคนที่รักชั้ลมากที่สุด 

 

                    " แม่ .... " ชั้ลเอ่ยเรียกอีกคนที่นั่งเช็ดกรอปรูปของชั้ลอยู่ภายในบ้านหลังเล็กๆ ของเรา แม่เงยหน้าขึ้นมามองทันทีที่ได้ยินเสียงของชั้ล แม่ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาพร้อมๆกับชั้ลที่ไร้แรงจะยืน ชั้ลล้มทั้งยืนอยู่ตรงหน้าของแม่แล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดจะอายใคร แม่กรูเข้ามาหาชั้ลอย่างเร็ว แม่โอบร่างชั้ลไว้แน่น 

 

 

 

 

                    " เป็นอะไรลูก ... แม่ขอโทษนะแก้วนะ  ยกโทษให้แม่นะลูก แม่ผิดไปแล้ว อย่าหายไปแบบนี้อีก แม่จะบ้าตายอยู่แล้วนะลูก " แม่ร้องไห้คร่ำครวญไปพร้อมๆกับพูด ยิ่งแม่ร้องไห้มากเท่าไหร่ ชั้ลยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้น  .... ชั้ลเลือกที่จะหายไป หนีทุกอย่างไปอยู่กับอีกคนที่ชั้ลคิดว่าเค้ารักชั้ลจากใจที่แท้จริง คนที่ชั้ลคิดว่าชั้ลจะไว้ใจได้ โดยที่ชั้ลลืมไปเลยว่าการหายไปของชั้ล ทำให้คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่จะทุกข์ใจแค่ไหน ....แม้ว่าแม่จะทำผิดกับชั้ลก็ตามมม 

 

 

 

 

                    " แก้วขอโทษนะแม่นะ ที่แก้วไม่ยอมคุยกับแม่ ที่แก้วหายไป ที่แก้วทำให้แม่เป็นห่วง ฮือออ ฮือ ฮือ " ชั้ลกอดแม่ไว้แน่น ความรู้สึกผิดทุกอย่างมันระเบิดออกมาจนหมด ใจชั้ลมันพังไปแล้วจริงๆใช่มั้ย 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรลูก แม่เองที่ทำผิดกับแก้ว แม่โกหกแก้ว แม่ขอโทษนะลูก ยกโทษให้แม่ แล้วเรามาเริ่มกันใหม่นะลูกนะ " แม่ผละกอดออก แล้วเอาของมือของแม่มาประคองหน้าชั้ลไว้ แม่เช็ดน้ำตาให้ชั้ล ทั้งไที่น้ำตาของตัวเองไหลนองเต็มแม่ แต่พูดกับชั้ลเบาๆ แววตาของแม่ดูเสียใจ รู้สึกผิดและดีใจ ที่ชั้ลกลับมาหาแม่  ชั้ลรีบพยักหน้าก่อนจะโผล่เข้ากอดแม่อีกครั้ง 

 

 

 

 

 

                    กาน 

 

 

 

 

                    " เฮีย พี่แก้วมันยอมกลับมาบ้านแล้วนะ " กานเหลือบมองแก้วที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในตักแม่ ก่อนจะเดินออกมาคุยโทรศัพท์กับป๊อปข้างนอก 

 

 

                    ( ดีแล้วหละ เมื่อกี้พี่ก็เพิ่งจะคุยกับมัน มันขอลงจากรถ หลังจากนั้นก็ติดต่อมันไม่ได้เลย ) 

 

 

 

                    " แล้วเฮียไปทำอะไรพี่แก้วหรือเปล่าเนี่ย ทำไมร้องไห้หนักขนาดนี้วะ " กานสงสัย เธอแอบดูแก้วกับแม่คุยกันตลอดเวลา 

 

 

 

                    ( ก็ไม่นี่หว่า หรือมันดีใจที่ได้เจอแม่วะ ) ป๊อปเองก็งง เพราะปกติแล้ว แก้วจะไม่ร้องไห้ให้กับอะไรง่ายๆ พูดง่ายๆคือแทบจะไม่เคยเห็นแก้วร้องไห้เลยด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

                    " มันเคยร้องไห้ที่ไหนหละเฮีย มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับพี่แก้วแน่ๆเลย " กานพูด 

 

 

 

                    ( แล้วอะไรวะ...) ป๊อปคิดหนัก 

 

 

 

 

 

                    ที่บริษัทโทโมะ  ดินกับเอก เดินหาแก้วจนทั่ว เพราะนัดกลับบ้านพร้อมกัน แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอแก้วเลย

 

 

 

 

 

                    " ฟาง ฟางเห็นแก้วบ้างหรือเปล่า " จนดินต้องเดินเข้าไปถามฟางที่โต๊ะ

 

 

 

 

                    " แก้วออกไปกับเพื่อนของเค้าตั้งแต่สายๆแล้วคะ หลังจากนั้นก็ไม่เห็น " ฟางพูดนิ่งๆ ไม่อยากจะเอ่ยชื่อป๊อปออกมา ..... ดินหันกลับมามองหน้าหนึ่งอีกครั้ง เหมือนจะสงสัยอะไรสักอย่าง จนฟางผิดสังเกตุ " มีอะไรกันหรอคะ "

 

 

 

 

                    " หมู่นี้มันดูแปลกๆ เหมือนมีอะไรแต่ไม่กล้าเล่าให้ฟัง แล้วนี่พี่โทรไปก็ติดต่อไม่ได้อีก ไม่รู้เป็นอะไรของมัน " หนึ่งพูด ฟางขมวดคิ้วเริ่มสงสัย 

 

 

 

 

                    " แทนที่จะเอาเวลาไปสนใจคนๆเดียว พวกคุณน่าจะเอาเวลาไปสนใจงานของบริษัทหน้าจะดีกว่านะ ผมว่า " โทโมะที่แอบฟังอยู่ข้างหลัง รีบเดินเข้ามาหาเรื่อง 

 

 

 

 

                    " งานของบริษัทผมทำเรียบร้อยแล้วนะครับ เสร็จหมดแล้วทุกอย่าง ส่วนไอ้เรื่องคนๆเดียวที่ว่าเนี่ย มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆเหมือนที่คุณคิดหรอกครับ เพราะคนๆนั้นเค้าเป็นเหมือนโลกทั้งใบของผม ... ขอตัวก่อนจะครับ เมียหายต้องไปหาเมีย " ดินพูดอย่างท้าทาย แล้วเดินกระแทกไหล่โทโมะไปทันที หนึ่งเหล่ตามองโทโมะ ก่อนจะเบ้ปากใส่สะใจ จนโทโมะหน้าเจื่อนไป

 

 

 

                    " วันนี้โมะไปส่งนะฟาง "  

 

 

 

                    " ไม่ดีกว่าคะ ฟางติดธุระต้องไปทำต่อ " ฟางพูดจบก็รีบเก็บกระเป๋า แล้วชิ่งไปทันที 

 

 

 

                    " จิ๊ ! " โทโมะหงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจอะไรสักอย่าง เขาหันหลังมองฟางที่เดินจากเขาไป ก่อนจะเหลือบมองโต๊ะทำงานของแก้วที่วางอยู่หน้าห้องของเขา แล้วยิ้มมุมปาก 

 

 

 

 

                    " ช่วยบอกให้ใครก็ได้ พาโต๊ะตัวนี้เข้าไปไว้ในห้องทำงานของผมเหมือนเดิม แล้วเอาโต๊ะอีกตัวไปเก็บไว้  " โทโมะเดินมาสั่งพนักงานอีกคน ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องทำงานไปอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

                    บ้านของแก้ว กานวิ่งลงมาจากห้องนอน เพื่อมาทานมื้อค่ำพร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่กลับเห็นแม่ที่จัดการเรื่องอาหารอยู่คนเดียว

 

 

 

                    " แม่ ! แล้วนี่พี่แก้วเค้าไปไหนอีกแล้วเนี่ย " กานหันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอแก้ว จึงเอ่ยถามอีกคนที่ยุ่งอยู่กับอาหารบนเตา 

 

 

 

 

                    " ไม่รู้สิ เมื่อกี้มีผู้หญิงสวยๆคนนึงมาหา แล้วก็หายกนออกไป เนี่ยเพิ่งจะโทรมาบอกว่าไม่กลับบ้าน จะไปค้างบ้านเพื่อน เสร็จภาระกิจแล้วจะกลับมา  ก็ไม่รู้ว่าเป็นภาระกิจอะไรของมันอีกเนี่ย " แม่บ่น

 

 

 

                    " นั่นสิ ภารกิจอะไร หมู่นี้เจ้แกดูแปลกๆนะแม่นะ "กานสงสัย 

 

 

 

 

                    " นั่นสิ เมื่อวานก็ร้องห่มร้องไห้สะแม่ตกใจเลยนะ " แม่พูด 

 

 

 

 

                    " แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วนะแม่ เราต้องสืบบ  " กานพูด แม่พนักหน้าเห็นด้วย 

 

 

 

 

 

                    ห้องพักดิน 

 

 

 

                    เอี๊ยดด 

 

 

 

 

                    " เห้ยไอดิน กูได้ยินเสียงเปิดประตูวะ เดี๋ยวกูมานะ " หนึ่งที่นั่งรอคอยการกลับมาของอีกคน รีบเดินไปเปิดประตูชะเง้อมองทันที ที่ได้ยินเสียงเปิดประตูของห้องข้างๆ 

 

 

 

 

                    " อ้าวเฮีย ยังไม่นอนอีกหรอ " นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วนะเนี่ย โผล่ออกมาแต่หัวแบบนี้ ชั้ลหัวใจจะวาย 

 

 

 

 

                    " เข้ามานี้ก่อนมา " เฮียแกยืนกวักมือเรียกให้ชั้ลเข้าไปหา 

 

 

 

 

                    " ไปไหนมาไอ้แก้วฮะ หากันเกือบตาย ไอหนึ่งมันจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะโว้ย " พี่ดินที่กำลังถือจอยเล่นเกมส์บ่นใส่ชั้ลเป็นชุด 

 

 

 

 

                    " ตอนแรกก็ไปคุยกับไอ้ป๊อป หลังจากนั้นก็กลับไปคุยกับแม่ แล้วก็..." แล้วก็....

 

 

 

                    < แก้วอยู่ที่นี่มั้ยคะ > เสียงหวานๆของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยเรียกอยู่หน้าประตู คนหญิงวัยกลางคนต้องยกศีรษะของลูกสาวออกให้หมุนลงบนหนอน ก่อนจะเดินไปหาเธอ 

 

 

                    < อยู่จ่ะลูก แต่แก้วยังนอนหลับอยู่เลย ให้แม่ปลุกให้มั้ยลูก > แม่ของแก้วพูด ฟางส่ายหน้าไปมาก่อนจะยิ้มบางๆให้แม่

 

 

                    < ฟางขอคุยกับแม่หน่อยจะได้มั้ยคะ > เธอพูด แม่พนักหน้าน้อยๆ แล้วสวมร้องเท้าออกมาคุยกับฟางที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน 

 

 

                    < คือ ฟาง แก้ว แล้วก็ป๊อป เรากำลังมีปัญหากันอยู่ ฟางแค่อยากจะรู้เรื่องทุกอย่างนะคะ พอดีมีคนส่งจดหมายมาให้ฟาง ฟาง...แค่อยากจะถามจากเจ้าตัวจริงๆ >

 

 

                    < แม่เองก็ทะเลาะกับแก้วมันเหมือนกัน นี้แก้วก็เพิ่งจะยอมกลับบ้านมาเจอแม่ หายไปเป็นอาทิตย์ ติดต่อก็ไม่ได้ เค้าโกรธแม่หนะลูก > แม่พูด ฟางขมวดคิ้วสงสัย แม่เล่าต่อ < แก้วกับป๊อปเค้าสนิทกันมาก แม่ป๊อปก็เหมือนแม่แก้ว ส่วนตัวแม่เองก็เหมือนแม่ป๊อป เราคุยกันทุกเรื่อง จนวันนั้นป๊อปเค้ามาขอช่วยแม่ บอกจะพาแม่ไปเที่ยวต่างประเทศ เลยต่อรองว่าให้แม่ช่วยเค้าด้วยการโกหกแก้ว แต่ก็มัวแต่คิดถึงตัวเองจนลืมนึกถึงความรู้สึกของแก้วไป จนวันนึงแก้วมาจับได้ แล้วแก้วก็เสียใจ โกรธแม่มาก โกรธเจ้าป๊อปมันมาก เลยหนีออกจากบ้านไปหนะลูก > แม่พูด 

 

 

                    < แม่คุยกับใครอยู่หนะ > ชั้ลตื่นขึ้น เมื่อได้ยินเสียงแม่คุยกับใครอีกคน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาหา 

 

 

                    < ฟาง... > ชั้ลทั้งช็อค ทั้งตกใจ ที่คนตรงหน้าคือฟาง 

 

                    < แม่หนูคนนี้เค้ามาหาแก้ว แม่เลยชวนมาคุยด้วย ลูกตื่นแล้วก็มาคุยกับเพื่อนต่อนะ > แม่พูดจบก็หันมายิ้มกับฟางครั้งนึงแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน 

 

 

                    < แก้วไม่คิดว่าจะมาเจอกับฟางที่นี่ > ชั้ลได้แต่ฝืนยิ้ม ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนใกล้ๆฟาง 

 

 

                    < มีคนส่งจดหมายมาให้ฟาง เป็นเรื่องของผู้ชายคนนั้นและเรื่องของแก้วด้วย ฟาง... ไม่อยากเข้าใจแก้วผิด เลยมาถามแก้วด้วยตัวเอง > ฟางยิ้มน้อยๆให้้ชั้ล ชั้ลดีใจและโล่งใจมากที่ฟางเลิกที่จะมาถามชั้ลด้วยตัวเอง แทนที่จะเชื่อเรื่องนี้และโกรธชั้ลไป

 

 

                    < ขอบคุณมากนะฟาง ที่มาหาแก้ว > ชั้ลยิ้มทั้งน้ำตา แล้วเล่าทุกอย่างให้ฟางฟัง ทั้งเรื่องของชั้ลและเรื่องของป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " แล้วก็อะไรแก้ว " เฮียหนึ่งเขย่าแขนชั้ลเบาๆ จนชั้ลได้สติ 

 

 

 

                    " อ่ออ แล้วก็กลับมาที่นี่ไง  เอ่อ เฮีย แก้วง่วงมากเลย แก้วขอกลับห้องไปนอนนะ "  แล้วชั้ลก็รีบชิ่งเลยออกจากห้องทันที