Garin : ไม่มีใครกำหนด

     
การิน : แล้วทำไมผมจะพูดไม่ได้ฟระ คิดว่าผมเป็นใคร
ครู : -0- ชั้นทำไรการินได้บ้างเนี้ย(คิดในใจ)
การิน : นี่ ยัยโง่ อาจารย์คนนั้นคิดอะไรอยู่ // หันไปถามลัล
ลัล : เอ่อ....ชั้นทำไรการินได้บ้างเนี้ย 
การิน : อาจารย์บอกแค่นั้นจริงอ่ะ
ลัล : อืม
การิน : นี่อาจารย์  อย่าคิดว่าจะทำอะไรผมได้นะ
ครู : นี่ฉันทำอะไรมันได้บ้างเนี้ย
การิน :  ไม่มีทางซะละ
ครู :  เฮ้อ!!!
กริ้งก๊องๆๆ (สัญญาณหมดคาบ)
ครู : เอาไปได้
ทุกคน(ยกเว้นการิน) : ขอบคุณครับ/ค่ะ
เอมกับนีกะจะชวนลัลไปทานข้าวด้วยกัน แต่ก็ต้องถึงกับทำอะไรไม่ได้ก็เพราะว่าการินลากลัลออกไปจากห้องเสียแล้ว
ลัล : ปล่อยนะการิน
การิน : ปล่อยไปไหนล่ะ ในเมื่อเธอมาวิ่งอยู่ในใจชั้นตลอดเวลา
ลัล : นี่นายเป็นอะไรมากปะ
การิน : ไม่รู้ รู้แค่ว่าเป็นแบบนี้ตั่งแต่ที่เธอเริ่มทำตัวสนิทกับชั้น
ลัล : นายรู้สึกอยากปกป้อง หึง หวง ใช่ไหม
การิน : ใช่แล้วทำไมเหรอ // ถามอย่างสงสัย
ลัล : กะ ก็นายกำลังมีความรักไง
การิน :อาจจะจริงก็ได้
ลัล : ไหงยอมรับซะดื่อๆนะ
การิน : ชั้นรักเธอลัล // ลากลัลขึ้นมาบนด่านฟ้า
ลัล : กะ การิน นายจะรักฉันได้ไงในเมื่อนายคิดจะแกล้งฉันตลอดเวลาเลย
การิน : ก็คนมันรักจะให้ทำยังไงล่ะ // ดึงลัลเข้ามาจูบ
ลัล : อ่ะ อืม // จูบตอบ
ระหว่างที่ทั้ง 2 กับลังดูดดื่มกันอยู่นั้น แต่หารู้ไม่ว่ามีใครกำลังมองทั้ง 2 คนอยู่  เขาคนนั้นจะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่ ผอ.นรินทร์
ก๊อกๆๆ (เคาะประตูด่านฟ้า)
การิน/ลัล : พ่อ/ผอ. // พูดพร้อมกัน
นรินทร์ : หวานกันเสร็จยัง
การิน :  พ่อมีธุระอะไร