คนแปลกหน้าคนนี้ ( Stranger )

10.0

เขียนโดย PS_TKForever

วันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 12.22 น.

6 chapter

41 วิจารณ์

10.47K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 20.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

6) คนคุ้นเคย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

" อ๊ะ พี่นี่ จะพาเเก้วไปไหน ปล่อยนะ ปล่อย ~~~~~~ !!! "

ร่างบางยังไม่ทันจะได้เริ่มวิ่ง กลับถูกใครบางคนรั้งเเขนเอาไว้ก่อน หันกลับไปก็เจอกับเขา โทโมะ ร่างบางเองถึงจะเเเอบมีใจให้เขาอยู่บ้าง เเต่การที่จู่ๆ ถูกพาตัวให้เดินตามไปเเบบนี้ ก็ทำให้กลัวได้เหมือนกัน

ร่างบางร้องโวยวายมาตลอดทาง ต่างจากเขาที่เอาเเต่จะพาเธอไปทางสวนสาธารณะ

" ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย พี่ปล่อยเเก้วนะ ปล่อยเเก้ว !!! "

ร่างสูงปล่อยร่างบางเป็นอิสระ ร่างบางก็จะหาโอกาสวิ่งทันที ร่างสูงรีบวิ่งมาดักหน้า พร้อมกับกางเอามือกั้นไม่ให้ร่างบางวิ่งไป

" แก้วๆ เดี๋ยว คือพี่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย "
ร่างบางกระชับกระเป๋าเเน่น มองด้วยสายตาหวาดระเเวง

" ไม่ต้องกลัวเเก้ว พี่ไม่ได้จะทำอะไร พี่เเค่มีเรื่องจะคุยด้วย "
ร่างบางพยายามจะทำให้ร่างบางหายกลัวเขาบ้างไม้มากก็น้อย

" พี่มีอะไรล่ะ พูดมาสิ แก้วจะรีบกลับบ้าน "

" อ่อ คือพี่ .... "

" ................ "

" พี่ ................. "

" ถ้าพี่ไม่พูดเเก้วจะไปเเล้วนะ "

" เดี๋ยวเเก้ว คือ .............. "

ร่างบางไม่รอช้า หมุนตัวเดินออกไปทันที

" คือ .... คือพี่ชอบเเก้ว !!!!!!! "

เหมือนโลกหยุดหมุน ร่างบางหันหน้ากลับมามองร่างสูง สายตาสบกัน ต่างฝ่ายต่างนิ่ง

##### เเละฉันก็ยังไม่รู้ ถ้าวันนี้ฉันบอกไป ฉันจะเสียใจหรือปล่าว เเต่ถ้าฉันไม่บอกเธอ ถ้าฉันมัวเเต่เก็บไว้ คงเสียใจตลอดไป ฉันเลยต้องบอกเธอ ถึงสิ่งที่ฉันพร่ำเพ้อ ........

" พี่ชอบเเก้ว ชอบตั้งเเต่ตอนนั้นตอนที่เเก้วช่วยพี่ " ร่างสูงพูดเเล้วค่อยๆ เดินไปหาร่างบางที่ยืนฟังอย่างตั้งใจ

" และยิ่งชอบเข้าไปอีกก็ตอนที่รู้ว่าเเก้วเป็นคนทำเอเเคร ขนมที่พี่ต้องกินทุกวันไม่รู้ทำไม พี่รู้สึกได้ว่าพี่ต้องการเเก้ว ความรู้สึกมันมากมายจนพี่บอกไม่หมด พี่ไม่เคยรู้สึกต้องการใครเท่าเเก้ว ไม่เคยต้องมารอใคร มาด้อมๆ มองๆ เหมือนคนโรคจิตเเบบนี้ พี่รู้นะ ว่าพี่สำหรับเเก้วก็คือคนเเปลกหน้าคนนึง เเต่พี่เเค่อยากจะรู้ว่า " ร่างสูงถามร่างบางที่ตอนนี้อยู่ใกล้กันเเค่คืบ

" ..... พี่จะมีโอกาสเปลี่ยนเป็นคนคุ้นเคยของเเก้วได้รึปล่าว .. ? "

ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ในใจโทโมะตอนนี้ ไม่ได้ต่างจากเเก้วเลย ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ในใจโทโมะตอนนี้หวังเเค่คำตอบ เเค่คำเดียวว่าได้หรือไม่ เเต่ร่างบางกลับเงียบนั่นมันทำให้เขาใจเสียไม่น้อย ในเมื่อเเก้วเเสดงออกมาเเบบนี้ มันก็คงจะชัดเจนอยู่เเล้วว่าไม่ ....

ร่างสูงถอยหลังออกมาช้าๆ พร้อมกับพูดว่า

" พี่ขอโทษที่รบกวน " ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ร่างบางที่กำลังอึ้ง ? อยู่ตรงนั้น

" นี่พี่คิดจะบอกรักเเก้ว เเล้วชิ่งเนี่ยนะ !! "
ร่างบางตะโกนเรียกเขาไว้ ร่างสูงหันมาตามเสียงเรียกนั้นด้วยเเววตา ไม่เข้าใจ ทำไมล่ะ ?

" พี่นี่อดทนต่ำจัง " ร่างบางพูดต่อเเล้วก้มหน้างุด " จะรอให้เเก้วอึ้งสักเเปปนึงก็ไม่ได้ "

" เมื้อกี้เเก้วว่าอะไรนะ แก้วอึ้งหรอ ? " ร่างสูงเดินกลับเข้ามาถาม

" ก็ใช่น่ะสิ คนที่ตัวเองชอบมาบอกชอบอย่างงี้ จะมีใครบ้างไม่อึ้งล่ะ "

" ชอบ ? แก้วก็ชอบพี่เหมือนกันหรอ " ร่างบางพยักหน้าเเทนคำตอบ พร้อมกับเเก้มที่เเดงระรื่อขึ้นเรื่อยๆ

" แล้วที่พี่ถามไปล่ะ จะเปลี่ยนสถานะให้พี่เป็นคนคุ้นเคยของเเก้วได้รึปล่าว ?? "
ร่างสูงหัวใจเต้นเเรงอีกครั้ง ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับร่างสูง

" ทำไมจะไม่ได้ล่ะ จะให้เป็นมากกว่าคนคุ้นเคยด้วยซ้ำ ^^ " หลังจากที่ร่างบางพูดจบทั้งสองก็ยิ้มให้กัน ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี ที่ทั้งคู่จะสายสัมพันธ์กันต่อ อนาคตต่อไปจะเป็นยังไงไม่รู้นะ เเต่ยัยน่ารักคนนี้ ผมขอละกัน .......

" ตอนเเรกพี่ก็คิดว่าพี่โรคจิตคนเดียว พึ่งจะรู้ว่าเเก้วนี่ก็โรคจิตไม่เเพ้พี่เลยนะเนี่ย 55555 "

ร่างสูงพูดออกมาเมื่อรู้ว่าเเก้วเองก็เเอบมองตัวเองผ้านกระจกห้องครัวเป็นประจำ

" โรคจิตเเล้วรักป่ะล่ะ " ร่างบางถามเขากลับด้วยเเววตางอนๆ

" รักสิ รักจังคนเนี้ย " ร่างสูงพูดพร้อมกับโยกหัวร่างบางเล่น

" โอ๊ยยยย ผมยุ่งหมดเเล้ว "

" ฮะฮะ "

' คนเเปลกหหน้า ' ในวันนั้น กลับเป็น ' คนคุ้นเคยในวันนี้ '
คุณล่ะ เคยหลงรักคนเเปลกหน้ารึปล่าว ??

####### ขอให้เธอไว้ใตในคนเเปลกหน้าคนนี้ เขาเเค่เดินเข้ามาเพื่อบอกความรู้สึกดี ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไร ไม่นานเขาก็จะไป

เเละเธอจะรับ หรือว้าไม่รับเขาเองก็ยังไม่รู้ เขาไม่ได้รีบร้อนเเค่อยากให้เธอลองคิดดู จะเป็นยังไง จะเปลี่ยนไปมั๊ย
.... หรือเขาต้องเป็นคนเเปลกหน้าต่อไป ......

----------------
จบสักทีเเทบกระอัก คิดไม่ออก 55555555
20:27
20/07/58

chapter 5

สารบัญ