สักวันหนึ่ง...Someday

     "เซ็มปายยย เหนื่อยไหมคะฉันทำโคร็อกเกะมาให้ เซ็มไปชอบไหมคะ" ฉันแก้วเองแหละ ฉันชอบรุ่นพี่คนนี้มาตั้งแต่อยู่ปี1แล้ว พี่เค้าเย็นชา ดูสุขุม หนูแก้วคนนี้ช๊อบชอบ

     "หึ เธอน่ารำคาญจริง ฉันไม่ชอบเธอกลับไปได้แล้ว"เซ็มไปหรือพี่โทโมะ หยิบกล่องโคร็อกเกะในมือฉันแล้วโยนทิ้งถังขยะข้างๆ 5555ฉันชินแล้วแหละ เนอะ...

     "โห่ เซ็มไปอีกแล้วอ่ะ ไม่เป็นไรๆฉันมีน้ำเปล่ามาให้พี่ด้วย"ฉันยิ้มแล้วยื่นน้ำเปล่าในมือให้ ซึ่งพี่โทโมะก็ได้แต่มองฉันเเบบเบื่อหน่ายในชีวิตเพราะฉันน่ะตื๊อพี่เค้าทุกวันอยู่แล้ว

     "เธอ มันน่ารำคาญที่สุด ฉันไม่รับเธอก็ควรหยุดได้แล้ว นี่อะไรตื๊ออยู่ได้ ไอ้ไคโร อ่ะน้ำน้องเค้าเอามาให้อ่ะ"พี่โทโมะพูดอย่างเบื่อหน่ายแล้วกระชากน้ำจากมือฉันไปให้พี่อีกคนในชมรม อ่ะนะพี่เค้ไม่ได้ชอบนี่

     "งั้นฉันไปก่อนนะคะ"ฉันหมุนตัวกลับเศร้าๆจริงๆฉันก็ชินอ่ะนะแต่มันก็ต้องมีฟีลเศร้าอะแหละ เห้ออออ ใครๆก็รู้ว่าพี่โทโมะเป็นแบบนี้เพราะพี่พิม สาวหวานน่ารัก พี่พิมทิ้งพี่โทโมะไปตอนที่พี่พิมสอบชิงทุนไปเรียนที่อเมริกา แล้วบอกว่าตนเองมีแฟนใหม่แล้ว นั่นแหละค่ะจากที่อบอุ่นใจดี กลับกลายเป็นเจ้าชายน้ำแข็งแบบนี้แหละ

     ในห้องเรียน

     "แก้ววว เป็นไงบ้าง"เสียงของฟางดังมาซึ่งไม่กระทบเค้าโซนประสาทฉันเลยเพราะฉันกำลังอึนๆอญุ่แตาก็แบบนี้แหละฉันอึนทุกครั้งที่พี่โมะปฏิเสทของของฉันน่ะ

     "เหอะอย่างนี้ แห้วชัวร์"เสียงยียวนจากปากลูกพี่ลูกน้องฉันทำให้ฟางที่อยู่ข้างๆถึงกับถลึงตามองแล้วฟาดมือลงไปที่แขนลูกพี่ลูกน้องฉัน

     "โอ้ยย ยัยบ้าเจ็บนะเว้ย ตีมาได้"ป็อปปี้หันไปโวยวายกับฟางแล้วเอามือลูบแขนปอยๆ สองคนนี้กลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้ว 

     "ก็นายปากปีจอก่อนเองช่วยไม่ได้ แก้วสู้ๆนะเว้ยทำเอาที่เราทำได้ไม่ต้องเครียด"ทำไมยัยฟางพูดเหมือนชั้นสอบแอดมิชชั่นไม่ได้วะ เห้ออ ช่างเถอะ ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะและคาดว่าสองคนนั้นคงไปทะเลาะที่อื่นแล้ว เพื่อให้ฉันได้อยู่เงียบๆ

      ยังไงก็แล้วแต่ เซ็มไปไอเลิฟยูว♥

ง่าาาา อาจสั้นไปหน่อยน้าาา แต่งในโทรศัพท์ไม่ถนัดเลย คอมเม้นให้กำลังใจวิจารณ์ได้ เลยไม่คอมเม้นเค้าเหงานะ อีกสองคู่กำลังจะตามมาน้าาาเหมือนเดิมเม้นโหวตนิดนึงแฮร่ๆขอบคุณค่าาา