เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะฟาง ฟางลืมไปแล้วรึไงว่าเค้าทำอะไรกับเราบ้างน่ะ”ภาคย์รีบพูดเตือนฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางรู้ค่ะ แต่ฟางบอกแล้วไงคะว่าพี่ป๊อปเค้าไม่ได้ทำฟาง และถ้ามาคิดดีๆแล้วคุณย่าก็ไม่ได้

ทำร้ายฟางเลยด้วย ฟางป่วยของฟางเองและเพราะร่างกายฟางอ่อนแอทำให้ฟางต้องเสียลูก

ไป”ฟางพยายามอธิบายเหตุผลให้พ่อฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เค้าทำร้ายเราเกือบตายยังมีหน้าจะเข้าข้างคนผิดอีกหรอฟาง ไม่ พ่อไม่ยอมอีกแล้วที่จะต้องให้

เราไปผูกดองกับคนบ้านนั้นตระกูลนั้น ย่าเค้าทั้งเกลียดทั้งด่าว่าครอบครัวเรายังไม่พอเค้ายังมีเมีย

อยู่แล้วทั้งคน ถ้าเรากลับไปยุ่งทางคุณหญิงนวลก็หาว่าเรากลับไปง้อเค้าและพากลับไปที่นั่นอยู่ดี

พ่อไม่ยอม”ภาคย์โวยวายไม่ยอมลูกสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่สามารถกลับไปที่บ้านของผมได้อีกแล้วครับ เพราะผมถูกคุณย่าไล่ออกจากบ้านไป

แล้ว”ป๊อปปี้โพล่งออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ”ครอบครัวของฟางต่างตกใจกับสิ่งที่ป๊อปปี้พูดออกมา เพราะเขาคือหลานรักของคุณหญิง

นวลแท้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้พี่มีแต่ตัวแล้วนะฟาง ถึงแม้จะเป็นจิระคุณ แต่พี่ก็ไม่มีทรัพย์สมบัติเงินทองอะไรมากมาย

เหมือนก่อน แถมไม่มีหน้าที่การงานที่มหาลัยอีกแล้ว พี่เลือกฟางพี่จึงยอมทิ้งทุกอย่างออกมาเพื่อ

ทำให้ฟางและคนในครอบครัวของฟางเชื่อว่าพี่ต้องการแก้ไขสิ่งที่เคยทำพลาดไป ต่อไปนี้พี่จะขอ

เลือกที่จะปกป้องเรานะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วกุมมือฟางไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ พี่ป๊อป ทำไมพี่ป๊อปต้องเลือกทำแบบนี้เพื่อฟางด้วย”ฟางทั้งตื้นตันและสงสารชายหนุ่มเป็น

อย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นยิ่งไม่ได้ใหญ่ คุณคือหลานรักของคุณหญิงนวลเป็นไปไม่ได้แน่ที่คุณหญิงนวลจะไล่คุณออก

มา ถึงจะเป็นความจริง คุณมีแต่ตัวแล้ว ผมก็ไม่ยอมให้ลูกสาวของผมไปกัดก้อนเกลือกินกับคุณ

หรอก”ภาคย์รีบพูดด้วยความหวงลูกสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันครับ พอมีทรัพย์สมบัติก็ว่า พอจนก็ว่า คุณลุงฮะไม่เปิดโอกาสให้เพื่อนผมหน่อยหรอ

ฮะ”โทโมะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ แก้วยืนยันได้นะคะว่าพี่ป๊อปตั้งใจจะดูแลคุณฟางจริงๆคุณลุงให้โอกาสพี่ป๊อปเถอะค่ะ”แก้ว

ช่วยพูดอีกแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเราเลี้ยงยัยฟางมาตั้งแต่เล็กให้สุขสบาย พวกเราไม่ยอมหรอกค่ะที่จะให้ยัยฟางต้อง

ลำบาก”พลอยรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นผมจะสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาใหม่ เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่าผมตั้งใจที่จะดูแลฟางจริงๆ ให้โอกาส

ผมได้แก้ตัวอีกครั้งเถอะนะครับ ผมรักลูกสาวของคุณอาคุณน้าจริงๆ ผมไม่ได้โกหก”ป๊อปปี้พูดแล้ว

คุกเข่าขอร้องพ่อและแม่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อแม่เคยสอนฟางไม่ใช่หรอคะ ว่าถ้าคนเราเคยทำผิดพลาดไปและเค้าต้องการจะกลับตัว เราก็

ควรที่จะให้โอกาสเค้าไม่ใช่หรอคะพ่อ แม่”ฟางเห็นป๊อปปี้คุกเข่าก็รีบคุกเข่าบ้างและช่วยพูดให้

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ ถ้าอยากจะให้ผมให้อภัยคุณและอยากให้ผมให้คุณรักกับลูกผมได้ไม่มีอุปสรรคล่ะก็ คุณต้อง

ทำให้ผมเห็นว่าคุณสามารถดูแลยัยฟางลูกของผมได้ และห้ามคุณยุ่งเกี่ยวกับย่าและเมียเก่า

คุณ”ภาคย์พูด แล้วมองไปที่ฟางและป๊อปปี้ที่นั่งคุกเข่าขอร้องเขากับพลอยข้างๆกันแล้วนิ่งคิดถึง

เรื่องของเขาและพลอยในวัยหนุ่มสาวที่ร่วมกันฝ่าฟันอุปสรรคจนกว่าจะรักกันมาได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ระหว่างนี้ ยัยฟางต้องอยู่กับครอบครัวของเรา ห้ามให้คุณแอบบุกขึ้นมาหายัยฟางแบบวันก่อน

อีกเป็นอันขาด เพราะลูกสาวของชั้นมีศักดิ์ศรีพอ ชั้นไม่ต้องการให้ยัยฟางเป็นขี้ปากของใครๆ

ได้”พลอยพูดต่ออีกทำให้ฟางยิ้มเจื่อนๆส่งให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ผมจะทำให้ทุกคนเห็นครับว่าผมตั้งใจทำเพื่อฟางแค่ไหน”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบลุกขึ้นพร้อมกับฟาง

แล้วยิ้มแป้นให้กับภาคย์และพลอยที่ยืนนิ่งก่อนที่จะสั่งให้ลูกสาวทั้ง2รีบตามตัวเองกลับบ้านไป

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณพลอยครับ”เขื่อนไม่รอช้ารีบวิ่งมาเรียกแม่ของ2สาวไว้ เฟย์ชะงักก่อนจะรีบหนีเขื่อนไปรอที่รถ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้ครับว่าสิ่งที่ผมทำมันเลวร้ายกับเฟย์ไว้มาก เพราะในอดีตผมเคยคิดแค้นคุณน้าพลอยและ

ต้องการให้คุณน้าเจ็บปวดเหมือนกับที่พ่อผมต้องทนทุกข์ทรมานเลยทำอะไรโง่ๆกับเฟย์แบบ

นั้น”เขื่อนก้มหน้ายอมรับผิดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอคือลูกของอิฐกับเกศสินะ แล้วนี่อิฐเป็นยังไงบ้าง”พลอยมองเขื่อนนิ่งแล้วพูดถามถึงคนรักเก่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้พ่อเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลครับ อาการของท่านค่อยๆดีขึ้นมาบ้างแล้ว”เขื่อนตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันคงเป็นเวรกรรมสินะที่ชั้นกับภาคย์เคยก่อไว้กับอิฐทำให้ผลทุกอย่างต้องมาตกกับคนที่ชั้นรัก

ถ้าเป็นไปได้เธอช่วยพาน้าไปเยี่ยมอิฐและเกศสักครั้งได้มั้ย และน้าก็ขอโทษด้วยกับสิ่งที่เคยทำไว้

กับพ่อแม่เธอ”พลอยคิดถึงอิฐและเกศคนรักเก่าและเพื่อนรักของเธอก็น้ำตาไหลถึงสิ่งที่เคยทำผิด

ไว้ในอดีตแล้วรีบยกมือไหว้ขอโทษเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าครับคุณน้า คุณน้าแก่กว่าผมอย่าไหว้ผมเลย ผมต่างหากที่ต้องกราบขอโทษคุณน้า

ทั้ง2”เขื่อนรีบห้ามพลอย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของชั้นกับพลอย ชั้นรู้ว่ามันเกิดขึ้นไวมากระหว่างความรักของพวกเรา จนทำให้ต้องทำร้าย

อิฐคนที่รักพลอยมากไม่แพ้กับชั้น ชั้นขอโทษกับสิ่งเลวร้ายที่เคยทำผิดไว้นะ”ภาคย์เดินมาพูดกับ

เขื่อนนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของเฟย์ผมก็อยากจะขอโทษคุณน้าทั้ง2เหมือนกันนะครับ”เขื่อนรีบพูดขึ้นบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาคย์ยืนมองเขื่อนนิ่งๆและหันไปมองเฟย์ก่อนที่จะง้างหมัดชกหน้าเขื่อนจนล้มทำให้เฟย์และฟาง

ที่อยู่รอในรถตกใจรีบลงจากรถ และเฟย์ก็รีบวิ่งไปประคองเขื่อนเพื่อดูอาการโดยลืมไปว่าเธอยัง

โกรธเขื่อนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ในฐานะเพื่อนที่เคยทำร้ายพ่อเธอชั้นขอโทษ แต่ในฐานะพ่อนี่คือหมัดที่จะสั่งสอนเธอที่ทำลายลูก

ชั้น”ภาคย์พูดแล้วมองไปที่เขื่อนที่เช็ดเลือดที่ออกมาจากมุมปากตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ ถ้าในใจของเรายังมีเขื่อน แม่อยากจะขอให้เราให้อภัยเขื่อนเถอะนะลูก”พลอยมองเขื่อนและ

เฟย์ที่ห่วงกันก็พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ค่ะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะทุกคน”เฟย์ชะงักแล้วมองตัวเองกับเขื่อนก็นึกขึ้นได้ก่อนจะรีบปล่อย

เขื่อนแล้วรีบวิ่งกลับขึ้นไปบนรถทันที เขื่อนมองเฟย์ตาละห้อยพลางลุกขึ้นมาเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องนี้ ชั้นจะไม่บังคับเฟย์นะ มันขึ้นอยู่กับฝีมือของเราว่าเรามีความสามารถมากแค่ไหนที่จะทำให้

เฟย์ใจอ่อนให้เรารับผิดชอบเฟย์กับลูกได้”ภาคย์พูดก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนรถ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งานนี้ทั้งคู่ต้องรีบทำคะแนนกันแล้วล่ะ คนหนึ่งทำคะแนนให้พ่อตาแม่ยาย ส่วนอีกคนก็รีบมัดใจ

เมียให้เมียใจอ่อน เห้อ ดีจังเลยเนาะแก้วที่คู่ของเราไมม่ต้องลำบากมากมายเท่าพวกนี้”โทโมะ

แก้วและป๊อปปี้เดินออกมาเมื่อเห็นว่ารถของครอบครัวของฟางขับออกไปแล้วก่อนที่โทโมะจะพูด

แล้วโอบเอวว่าที่ภรรยาคนสวยของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยค่ะ เราหาทางช่วยพี่ป๊อปกับคุณเขื่อนกันเถอะค่ะ นะคะพี่โทโมะไม่งั้น

แก้วไม่แต่งนะ”แก้วพูดขู่คนรักตัวเองทำให้โทโมะหงอแล้วรีบอ้อนแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ แล้วนี่คุณป๊อปจะหางานใหม่ทำที่ไหนฮะ มีลู่ทางบ้างรึยัง”เขื่อนหันไปถามป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ผมเองก็ยังไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเหมือนกันครับ แต่ที่แน่ๆคงจะต้องอยู่ห่างกรุงเทพสักช่วงนึง”ป๊อปปี้

พูดพลางคิดหาหนทางต่อไป 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าอย่างงั้น ก็ไปทำงานกับผมสิครับ ไปช่วยกันทลายกำแพงทิฐิที่บ้านผม”เขื่อนพูดแล้วยิ้มให้กับ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟ้า”เมื่อป๊อปปี้กลับมาที่คอนโดโทโมะกับเขื่อนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นฟ้ามานั่งรอป๊อปปี้ที่ข้างล่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

 

เมื่อฟ้าเห็นป๊อปปี้ หญิงสาวก็รีบวิ่งไปกอดป๊อปปี้ด้วยความคิดถึงและร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับบ้านเราเถอะนะคะคุณป๊อป อย่าทิ้งเมียไปไหนเลย”ฟ้าพูดและกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ชั้นบอกแล้วไงว่าเรื่องของเรามันควรจะจบลงได้แล้ว แล้วนี่อย่าบอกนะว่ารอบแผลทั้งหมด

นี่เป็นฝีมือของคุณย่า”ป๊อปปี้รีบขืนตัวเองออกจากอ้อมกอดฟ้าและสังเกตตามเนื้อตัวและใบหน้าฟ้า

ก็รีบพูดถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ คุณท่านโกรธมากที่คุณป๊อปจากไป เลยโมโหร้ายพาลอาละวาดทุกอย่าง จนฟ้าเองเข้า

หน้าคุณท่านไม่ติด คุณป๊อปขา ถ้าคุณป๊อปไม่กลับบ้านก็ให้ฟ้าอยู่กับคุณป๊อปเถอะนะคะ”ฟ้ารีบ

ร้องไห้และขอร้องชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ถ้าเธอไปแล้วใครจะดูแลคุณย่าล่ะ ไม่มีทั้งชั้นและแก้วแล้วแบบนี้”ป๊อปปี้รีบพูดห้ามฟ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟ้ารักคุณฟ้าอยากอยู่กับคุณนี่คะ คุณคือทุกอย่างของฟ้า อย่าทิ้งฟ้าไปแบบนี้ได้โปรด

ฮือๆ”ฟ้าที่ไม่อยากจะดูแลรับใช้คุณหญิงนวลอีกก็ร้องไห้และกอดเข่าของป๊อปปี้และฟูมฟายออก

มา จนคนในคอนโดที่ผ่านไปมาเริ่มมองทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณ ผมว่าคุณควรจะรู้จักปล่อยวางซะบ้างนะ ตอนนี้คุณป๊อปเค้าดูแลคุณไม่ได้อีกแล้ว เพราะ

ว่าเค้าต้องจัดการเรื่องหัวใจของเค้า ถ้าคุณรักคุณป๊อปผมว่าคุณควรจะมีความสุขสิ่งที่เค้ามีความสุข

ไม่ใช่มาเอาเค้ากลับไปแบบนี้ อย่าทำอะไรแบบนี้เลยคุณ มันไม่มีประโยชน์หรอก”เขื่อนเห็น

ท่าทางไม่ดีก็รีบพูดและดึงป๊อปปี้ออกจากฟ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นขอโทษจริงๆนะฟ้า แต่ชั้นไม่ได้รักเธอ ทุกอย่างระหว่างเรามันเกิดเพราะความใกล้ชิด ผูกพัน

จนทำให้ชั้นพลาดพลั้งไป แต่สำหรับชั้นกับฟาง ชั้นรักเค้า”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินจากฟ้าไปพร้อมกับ

เขื่อน ฟ้ามองป๊อปปี้แล้วอึ้งที่ชายหนุ่มไม่สนใจเธออีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2เดือนต่อมา

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊บ อ้วก”เฟย์วิ่งไปอ้วกโดยมีฟางตามไปดูแลติดๆเพื่อดูแลน้องสาว

 

 

 

 

 

 

“ยังไม่หายแพ้ท้องแบบนี้พี่ว่าสงสัยหลานพี่คงอยากเจอพ่อล่ะมั้ง”ฟางเหล่มองน้องสาวแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่หรอกค่ะพี่ฟาง ก็แค่อาการแพ้ท้องธรรมดาๆเท่านั้น รายนั้นป่านนี้ก็คงถอดใจไม่อยากพิสูจน์

ตัวเองให้พ่อแม่เราเห็นแล้วมั้งคะ คงจะมีความสุขอยู่กับแบมล่ะสิท่า”เฟย์พูดแล้วแอบเคืองเขื่อนที่

หายไป2เดือนแล้วไม่ติดต่อกลับมา

 

 

 

 

 

 

“นั่นแน่ แอบหึงเค้าก็ไม่บอก”ฟางยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางของน้องสาวก่อนจะรีบแซว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่สักหน่อย อย่ามาแซวเฟย์หน่อยเลยพี่ฟาง ว่าแต่เรื่องของตัวเองเถอะ ไหนล่ะคะ พี่ป๊อปที่

บอกว่าจะพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวเราเห็นว่ารักพี่ฟางแล้วนี่หายไปไหน รึว่ากลับบ้านไปแล้ว

คะ”เฟย์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ไม่ต้องห่วงเรื่องของพี่เถอะน่ายังไงซะ คนดีๆอย่างพี่ป๊อปต้องมีตัวช่วย”ฟางพูดแล้วอมยิ้มออก

มา สร้างความสงสัยให้เฟย์อย่างมาก ฟางมองเฟย์ที่สงสัยตัวเองก็ยิ้มไม่พูดอะไรก่อนจะเดินหนี

น้องสาวออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะเด็กๆ ไปหาตายายกันเถอะลูก ถือว่าเป็นการพักผ่อนพายัยเฟย์ไปสูดอากาศธรรมชาติบ้าง

จะได้ไม่แพ้ท้องแบบนี้ แล้วแม่จะได้เลยไปเยี่ยมเพื่อนเก่าด้วย”พลอยเดินมาบอกลูกสาวตัวเอง

ก่อนที่จะพาทั้งหมดไปหาพ่อแม่ตัวเองที่จันทบุรี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตาจ๋า ยายจ๋า”เฟย์ยิ้มแป้นเมื่อลงจากรถแล้ว2ตายายมายืนรอทุกคนหน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วยัยตัวแสบ ท้องไส้อยู่นะเดี๋ยวก็แท้งซะหรอก”ยายรีบพูดแล้วมองท้องของหลานสาวที่เริ่ม

นูนมาแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว กำแพงสูงตรงนั้นถูกทำลายไปแล้วหรอคะตายาย”เฟย์มองไปที่กำแพงสูงด้านหลังบ้านตา

ยายตัวเองก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อเข้าใจกันแล้วจะตั้งกำแพงไว้ทำไมล่ะลูก เอาล่ะเข้าไปดื่มน้ำดื่มท่าเอาของไปเก็บข้างบนเถอะ

เดี๋ยวตาจะให้คนสวนเค้าเอาผลไม้มาให้กินนะ”ตาพูดแล้วยิ้มก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพาทุกคนเข้าไปใน

บ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะลูก”ภาคย์ถามเมื่อเห็นฟางกำลังจะเดินออกไปจากบ้านของตายาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางว่าจะไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกน่ะค่ะ ไม่ได้มาบ้านตายายนานแล้ว คงมีอะไรเปลี่ยนแปลง

ไปเยอะเลย”ฟางพูดแล้วยิ้มเมื่อมองออกไปข้างนอกชานบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นยายฝากเอาปิ่นโตนี่ไปให้คนสวนใหม่หน่อยสิฟางวันนี้เค้ามาช่วยตายายเตรียมห้องให้พวกเรา

ทั้งวันแล้ว”ยายพูดแล้วยื่นปินโตให้กับฟาง ฟางยิ้มรับก่อนที่จะเดินถือปิ่นโตมาทางสวนผลไม้ขอ

ตายาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”ระหว่างที่ฟางเดินไปอยู่นั้น ก็มีมือหนึ่งดึงมือฟางไปข้างหลัวต้นมะพร้าวที่อยู่ตามท้องร่อง

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ช่วยตากับยายเตรียมห้องให้ฟางกับครอบครัว พี่เหนื่อยจังเลย”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะบรรจงจูบ

คนรักอย่างอ่อนโยนด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย พี่ป๊อป พอก่อนค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า อายเค้าแย่นะ”ฟางเขินจัดรีบทุบคนรักเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“อายทำไมล่ะฟาง ใครๆก็รู้ว่าหลานเจ้าของที่นี่มีเจ้าของแล้วคือพี่”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มก่อนจะกอด

และหอมแก้มฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเลยค่ะ ยายให้เอากับข้าวมาให้ไปกินข้าวเถอะค่ะ”ฟางรีบพูดแล้วชูปิ่นโตให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้สิครับแต่ฟางต้องป้อนพี่นะ ไม่สิ พี่ไม่กินข้าวดีกว่าพี่จะกินฟางแทน”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มก่อนที่จะ

อุ้มฟางไปที่บ้านพักของตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

นั่นไงล่ะ ลับลมคมนัยของฟาง คนดีๆย่อมมีคนช่วยเหลือด้านหลัง

 

 

 

 

ใกล้จบแล้วจ้าาาา มาดูแต่ละคนจะเป็นยังไง และย่ากับฟ้าจะเป็นไง ต้องติดตามๆๆๆ