Garin : นายคือใคร

นี : พวกพี่ก็ไม่เชื่อเหมือนกัน พี่ยังคิดว่านี่เป็นความฝันอยู่เลยนะ

รุทร : // เดินไปหาการินที่นั่งหลับอยู่

การิน : มีธุระอะไร // ตื่น

รุทร : เปล่านิ นายมาทำอะไรที่นี่

การิน : แล้วมันผิดด้วยรึไง

รุทร : ผิดมากเลยล่ะ

การิน : มันผิดมากตรงไหนฟระที่ชั้นมาอยู่ที่นี่นะ หา!!

รุทร : ก็ปกตินายไม่เคยที่จะสนใจผู้หญิงคนนี้(ลัล)เลยสักนิดนี่นา

การิน : แล้วมันเกี่ยวกับแกเหรอฟระ

เอม : นี่ๆ อย่าพึ่งทะเลาะกันได้ไหม

การิน : ใครทะเลาะกันฟระ // โวยวาย

ลัล : ใจเย็นๆสิ ที่นี่โรงพยาบาลนะ

การิน : เออ

รุทร : // เดินไปนั่ง

เงียบ แล้วก็เงียบ ตอนนี้ทั้งห้องเงียบมาก

เอม : งั้นชั้นขอกลับก่อนล่ะกัน

นี : จริงด้วย ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว

เมธา : งั้นผมกับรุทรต้องขอตัวกลับก่อนนะครับพี่ลัล

ลัล : จ๊ะ

ตอนนี้ทั้งห้องเหลืออยู่แค่ผมกับยัยโง่(ลัล)เพียง 2 คน  ตอนนี้ผมเหมือนคนกำลังจะขาดใจตายเลย  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะทำไมเธอถึงสนิทกับคนอื่นได้เร็วหว่าผมอีก อยากจะบอกว่าตอนนี้เธอหลับไปแล้ว ส่วนผมนั้นก็ยังกุมมือเธอไว้ไม่ปล่อย

ลัล : การิน การินนายอยู่ไหนนะ // ละเมอ

การิน : ชั้นอยู่นี่ อยู่ข้างเธอนี่ไง // พูดเบาๆ

ตอนนี้ผมสบายใจแล้วถึงว่าเธอจะจำผมไม่ได้  แต่เธอเพ้อเรียกหาผม ผมก็ดีใจแล้ว เอาล่ะพอๆ ผมนอนบ้างดีกว่า