Garin : นายคือใคร

          
อปจช : จะไปไหนอีกการิน
การิน : ไปไหนก็ได้ที่มียัยนั้น(ลัล) // เดินออกไป
( แอด : แหม่ๆ รักลัลเหรอจ๊ะ การิน
  การิน : จะไปรู้เรอะ แต่มันเกี่ยวไรกะเธอด้วยเล่า
  แอด : เกี่ยวสิ ไม่งั้นแกคงไม่มีบท
   การิน : เหอะๆ งี่เง่าสิ้นดี
   แอด : ว่าไงนะ งั้นเราจะให้แกตายตอนจบ พร้อมกับลัลไปมีคนอื่น
   การิน : เฮ้ย!! หยุดเลย ยอมแล้ว
    แอด : หึหึ)
#เอาๆกลับมาๆ
ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำอะไรดี ผมบอกได้คำเดียวคือ “ผมกลัว”  กลัวว่ายัยนั้น(ลัล)ตื่นมาแล้วจะจำผมไม่ได้ ตอนนี้ผมไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ผมไม่รู้ว่าผมเดินชนอะไรมาแล้วบ้าง เพราะตอนนี้ผมสนใจแต่เธอคนเดียว  ผมเดินไปมาแบบคนไม่มีสติมารู้สึกตัวอีกทีผมก็มาอยู่หน้าห้องของเธอเสียแล้ว ผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับช่อดอกไม้ที่เตรียมมาเยี่ยมยัยโง่(ลัล)ที่รักของผม ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอแล้วผมรู้สึกผิดทันทีที่เห็นสภาพ  สภาพของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผลเต็มไปทั่วตัว
การิน : ชั้นขอโทษนะยัยโง่(ลัล) // สั่นนิดๆ
ลัล : งืมๆ // เริ่มรู้สึกตัว