Misleading เรื่องเข้าใจผิด
9.4
เขียนโดย 
Baby_Snowy
วันที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.33 น.
37 Misleading
178 วิจารณ์
59.52K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 11.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
12) --> บทที่ 11 <--
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความMisleading เรื่องเข้าใจผิด
บทที่ 11
"ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก อีกอย่างฟางคงไม่ยอมให้ผมเอาน้องปันปันมาเลี้ยงเอง"ป๊อปปี้เอ่ย เมื่อพิมบอกเขาว่าจะให้เขาไปรับลูกสาวมาเลี้ยงดูเอง แต่เขารู้ดีว่าฟางคงไม่ยอมแน่ เธอหวงลูกสาวของเธอมาก ไม่มีทางที่เธอจะยอมให้เขารับลูกมาเลี้ยงเอง
"ไม่ยอมคุณก็ใช้สิทธิ์ในการเป็นพ่อสิค่ะ น้องปันปันก็ลูกคุณเหมือนกัน จะกีดกันไม่ให้พ่อลูกเจอกันมันไม่ถูกต้องนะค่ะป๊อป"พิมเอ่ย มองสีหน้าที่คิดหนักของสามี
"เอาไว้ผมจะลองกับเธอดูแล้วกัน"ป๊อปปี้ว่า ก่อนจะลุกเดินออกจากบ้านไป
พิมเหยียดยิ้มอย่างพอใจที่ชายหนุ่มทำตามที่เธอ ถึงจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะยอมให้เด็กคนนั้นมาเลี้ยงหรือเปล่าก็เถอะ
ถ้าเธออยากได้อะไร เธอก็ต้องได้ จะไม่มีคำว่าไม่ได้เด็ดขาด!!!
....................................................................................................................................................
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง
ป๊อปปี้กดออดหน้าบ้านหลังเล็กที่คุ้นเคย มองผ่านประตูรั้วที่สูงเพียงแค่ไหล่ก็เห็นร่างเล็กของลูกสาวเดินออกมาประตูให้
"ป๊ะป๊า ปันปันคิดถึงป๊ะป๊าจัง"น้องปันปันเอ่ยเสียงใส พร้อมกับโอบรอบคอแกร่งของผู้เป็นพ่อไว้ เมื่อผู้เป็นพ่อย่อตัวอุ้มเธอขึ้น
"ครับ ป๊ะป๊าก็คิดถึงน้องปันปันเหมือนกันครับ แล้วแม่ล่ะครับ?"ป๊อปปี้ถาม เมื่อเห็นลูกสาวออกมาประตูให้เขาแทนที่จะเป็นฟาง
"คุณแม่ให้น้องม่ำๆ นมอยู่ค่ะ ปันปันเลยออกมาเปิดประตูให้"น้องปันปันเอ่ย แล้วชี้ไปทางสวนข้างบ้าน ทำให้ป๊อปปี้รู้ได้ทันที ว่าเธออยู่ที่ไหน
"งั้นเราไปหาคุณแม่กันนะครับ"ป๊อปปี้ว่า พลางก้มลงหอมแก้มยุ้ยของลูกสาว แล้วเดินไปทางสวนข้างทางบ้าน
ฟางที่นั่งหันหลังให้นมลูกสาวอยู่ ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมาด้านหลังเธอ เธอจึงหันกลับมามอง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาคือใคร...
"มีอะไรค่ะ?"ฟางถาม ขณะที่หันกลับมามองลูกสาวที่กำลังดูดนมมารดาอย่างมีความสุขในอ้อมกอดเธอ นิ้วเรียวไล่ไปตามแก้มเนียนเบาๆ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อมือเล็กกำนิ้วเธอที่ไล่อยู่บนแก้มแล้วบีบเบาๆ
"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ..."ป๊อปปี้เอ่ยเสียงแผ่ว แล้วปล่อยร่างเล็กของน้องปันปันที่ดิ้นจะลงไปหาน้องสาวตัวน้อย
"อืม... รอก่อนนะค่ะ เพราะฉันยังไม่ว่าง"ฟางเอ่ย ทั้งๆ ที่ไม่หันกลับไแมองชายหนุ่ม
"คิกคิก ป๊ะป๊ามาดูน้องเฟรนรี่สิค่ะ น่ารักจัง"น้องปันปันเรียกให้คนเป็นพ่อมาดูน้องสาวที่ดูดนมมารดาอย่างมีความสุข
ฟางหันไปมองป๊อปปี้ทันที ก่อนจะส่งสายตาให้ว่าอย่าเข้ามา แต่มีเหรอที่ชายหนุ่มจะทำตาม ยังไงเฟรนรี่ก็ลูกเขาเหมือนกัน
ป๊อปปี้มองร่างน้อยที่นมมารดาแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนหน้านั้นที่เขากับฟางยังไม่หย่ากัน เขาก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเธอและลูก แต่ความรู้สึกของเขาในตอนนั้นเขาคิดว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่เป็นเพราะความผูกพันต่างหาก
แต่หลังจากที่หย่ากับหญิงสาว จนกระทั่งแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาคิดว่าเขารักเธอ มีความสุขที่เคยมีก็ค่อยๆ เลือนหายไปจนไม่เหลือเลย
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงไม่หย่ากับเธอ...
______________________________________________________________________________________
อัพจร้า^^
แหม... พี่ป๊อป คิดตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วมั้ง...
ฝากติดตามผลงานด้วยน๊า^^
________________________________________________________________________________________
บทที่ 11
"ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก อีกอย่างฟางคงไม่ยอมให้ผมเอาน้องปันปันมาเลี้ยงเอง"ป๊อปปี้เอ่ย เมื่อพิมบอกเขาว่าจะให้เขาไปรับลูกสาวมาเลี้ยงดูเอง แต่เขารู้ดีว่าฟางคงไม่ยอมแน่ เธอหวงลูกสาวของเธอมาก ไม่มีทางที่เธอจะยอมให้เขารับลูกมาเลี้ยงเอง
"ไม่ยอมคุณก็ใช้สิทธิ์ในการเป็นพ่อสิค่ะ น้องปันปันก็ลูกคุณเหมือนกัน จะกีดกันไม่ให้พ่อลูกเจอกันมันไม่ถูกต้องนะค่ะป๊อป"พิมเอ่ย มองสีหน้าที่คิดหนักของสามี
"เอาไว้ผมจะลองกับเธอดูแล้วกัน"ป๊อปปี้ว่า ก่อนจะลุกเดินออกจากบ้านไป
พิมเหยียดยิ้มอย่างพอใจที่ชายหนุ่มทำตามที่เธอ ถึงจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะยอมให้เด็กคนนั้นมาเลี้ยงหรือเปล่าก็เถอะ
ถ้าเธออยากได้อะไร เธอก็ต้องได้ จะไม่มีคำว่าไม่ได้เด็ดขาด!!!
....................................................................................................................................................
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง
ป๊อปปี้กดออดหน้าบ้านหลังเล็กที่คุ้นเคย มองผ่านประตูรั้วที่สูงเพียงแค่ไหล่ก็เห็นร่างเล็กของลูกสาวเดินออกมาประตูให้
"ป๊ะป๊า ปันปันคิดถึงป๊ะป๊าจัง"น้องปันปันเอ่ยเสียงใส พร้อมกับโอบรอบคอแกร่งของผู้เป็นพ่อไว้ เมื่อผู้เป็นพ่อย่อตัวอุ้มเธอขึ้น
"ครับ ป๊ะป๊าก็คิดถึงน้องปันปันเหมือนกันครับ แล้วแม่ล่ะครับ?"ป๊อปปี้ถาม เมื่อเห็นลูกสาวออกมาประตูให้เขาแทนที่จะเป็นฟาง
"คุณแม่ให้น้องม่ำๆ นมอยู่ค่ะ ปันปันเลยออกมาเปิดประตูให้"น้องปันปันเอ่ย แล้วชี้ไปทางสวนข้างบ้าน ทำให้ป๊อปปี้รู้ได้ทันที ว่าเธออยู่ที่ไหน
"งั้นเราไปหาคุณแม่กันนะครับ"ป๊อปปี้ว่า พลางก้มลงหอมแก้มยุ้ยของลูกสาว แล้วเดินไปทางสวนข้างทางบ้าน
ฟางที่นั่งหันหลังให้นมลูกสาวอยู่ ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมาด้านหลังเธอ เธอจึงหันกลับมามอง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาคือใคร...
"มีอะไรค่ะ?"ฟางถาม ขณะที่หันกลับมามองลูกสาวที่กำลังดูดนมมารดาอย่างมีความสุขในอ้อมกอดเธอ นิ้วเรียวไล่ไปตามแก้มเนียนเบาๆ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อมือเล็กกำนิ้วเธอที่ไล่อยู่บนแก้มแล้วบีบเบาๆ
"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ..."ป๊อปปี้เอ่ยเสียงแผ่ว แล้วปล่อยร่างเล็กของน้องปันปันที่ดิ้นจะลงไปหาน้องสาวตัวน้อย
"อืม... รอก่อนนะค่ะ เพราะฉันยังไม่ว่าง"ฟางเอ่ย ทั้งๆ ที่ไม่หันกลับไแมองชายหนุ่ม
"คิกคิก ป๊ะป๊ามาดูน้องเฟรนรี่สิค่ะ น่ารักจัง"น้องปันปันเรียกให้คนเป็นพ่อมาดูน้องสาวที่ดูดนมมารดาอย่างมีความสุข
ฟางหันไปมองป๊อปปี้ทันที ก่อนจะส่งสายตาให้ว่าอย่าเข้ามา แต่มีเหรอที่ชายหนุ่มจะทำตาม ยังไงเฟรนรี่ก็ลูกเขาเหมือนกัน
ป๊อปปี้มองร่างน้อยที่นมมารดาแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนหน้านั้นที่เขากับฟางยังไม่หย่ากัน เขาก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเธอและลูก แต่ความรู้สึกของเขาในตอนนั้นเขาคิดว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่เป็นเพราะความผูกพันต่างหาก
แต่หลังจากที่หย่ากับหญิงสาว จนกระทั่งแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาคิดว่าเขารักเธอ มีความสุขที่เคยมีก็ค่อยๆ เลือนหายไปจนไม่เหลือเลย
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงไม่หย่ากับเธอ...
______________________________________________________________________________________
อัพจร้า^^
แหม... พี่ป๊อป คิดตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วมั้ง...
ฝากติดตามผลงานด้วยน๊า^^
________________________________________________________________________________________
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
