พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายนั้นผ่านไปก็ 2 วันแล้ว เราก็ต่างคนต่างการทำงาน ต่างความคิดจะผิดก็คือ เขามารับมาส่งทุกวันก็แค่นั้น

“แหม๋ตั้งแต่ออกข่าวนี้มารับมาส่งทุกวันเลยนะจ๊ะ! น้องแก้ว ^^” พี่โฟร์รุ่นพี่ที่ทำงานเดินมาแซวขนาดที่ฉันเดินลงจากรถมา “สวัสดีคะสุดหล่อ ^^” โห๊ะหล่อตรงไหนนะ

“ครับ ^^ ผมขอตัวก่อนนะ”

“เชิญคะเดี๋ยวยัยแก้วพี่จัดการดูแลเอง ^^ บายย” พี่โฟร์ยืนยิ้มโบกไม้โบกมือ

“ขอบคุณครับบายย” ฉันก็ไม่ได้สนอะไรมากหนักหรอกแล้วก็เดินขึ้นตึกไป

“เดี๋ยวสิแก้ว! จะรีบไปไหนห๊า??” ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่วิ่งตามมา

“ก็ไปทำงานไงพี่โฟร์นี้มันก็สายแล้วนะ”

“แต่แกก็น่าจะยืนส่งแฟนแกหน่อยสิไม่ใช่ให้ฉันไปยืนส่งเขาแบบนั้นแล้วอีกอย่างนะนี้มันพึ่ง 7 โมงไม่สายด้วย!!OK แกไม่ต้องพูดละพรุ่งนี้ยังไงแกก็ต้องยืนส่งแฟนแกตามนี้ พี่ไปก่อนนะ ^^” ไม่ฟังฉันสักนิดเลยเรอะเนี่ยเฮ้อ!!

 

            ก็เพราะฉันหลงทางหลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอเพราะว่าใจเธอกว่างใหญ่ … เควิน

“ฮัลโหลคะคุณเควินมีอะไรหรือป่าวคะ?”

(โถ่ ผมโทรมาต้องมีธุระด้วยงั้นเหรอครับน้อยใจแปป)

“แก้วล้อเล่นนะค่ะ^^”

(เที่ยงนี้ผมจะมาชวนคุณแก้วไปทานข้าวนะครับ มีธุระที่ไหนหรือป่าวครับถ้าไม่มีไปกันนะ)

“เที่ยงนี้เลยเหรอคะ ได้คะแก้วไม่มีธุระที่ไหนงั้นแค่นี้ห่อนนะคะแก้วขอตัวทำงานก่อน”

(ครับบาย)

 

                ร้านหนังสือ!

“ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าคุณเควินอยู่หรือป่าว?” หญิงสาวสุดเซ็กซี่เดินเข้ามาในร้านถามพนักงานหน้าเค๊าเตอร์

“ไม่ทราบว่าคุณได้นัดไว้เหรอป่าว?”

“ถ้าไม่ได้นัดเข้าพบไม่ได้เหรอคะ?” เธอยังถามต่อไปอีก

“ไม่ได้คะไม่ได้จริงๆ”

“มีอะไรเหรอน้ำ!” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเมื่อได้ยืนเสียงเอะอะหหน้าร้านก็เดินมาดู

“คือคุณคนนี้เข้ามาหาเจ้านายนะคะ”

“….” เควินที่เห็นว่าคนที่มาหาคือใครก็เดินหลบเข้าไปในร้านอีกครั้ง แต่แบมก็เดินตามไปด้วย

“เดี๋ยวสิค่ะ!” แบมเอื้อมมือมาคว้าแขนของเควินไว้

“ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรหรือป่าว!” เควินพยายามแกะมือที่จับแขนเขาออก

“คือเที่ยงนี้ว่างไหมค่ะ แบมจะพาคุณไปเลี้ยงข้าวตอบแทนที่คุณช่วยแบมไว้คราวก่อน!”

“ขอโทษนะครับผมไม่ได้หวังผลตอบแทน และเที่ยงนี้ผมก็มีธุระสำคัญด้วยขอตัวครับ” เควินเดินออกห่างจากแบมและหายเข้าไปในร้านทิ้งแบมให้ยืนอยู่คนเดียว

“หึ!^^ เล่นตัวแบบนี้สิแบมชอบ” เธอก็เดินออกจากร้านไปแต่จริงๆแล้วเธอแค่แอบอยู่ข้างๆร้านดูว่าเควินจะไปที่ไหนก็แค่นั้น และเมื่อเธอเห็นเขาออกมาเธอก็แอบสะกดรอยตามไปจนถึง รพ. KZ “มาทำอะไรที่นี้นะ” ระหว่างที่เธอยืนแอบมองก็บ่นอุบกับตัวเองจนสายตาเหลือบไปเห็นว่าเขามากับคนที่เธอเองก็คุ้นเคยไม่ใช่น้อย “ยัยนี้อีกแล้วเหรอเนี้ย!! มันจะแย่งของฉันซะหมดทุกอย่างเลยหรือยังไงกันนะ หึ้ย!! ตาแล้วซ้อนไหนดีเนี้ยมาทางนี้ด้วยสิ” เธอเองก็ลุกลี้ลุกล่นจนเจอพุ่มหญ้าจึงไปนั่งหลบอยู่บริเวณนั้น

 

“คุณแก้ววันนี้อยากทานอาหารอะไรดีครับ?”

“อะไรก็ได้คะ แก้วทานได้หมด ^^ คุณเควินละอยากทานอะไร?”

“เอาเป็นอาหารญี่ปุ่นที่ห้าง XXX ดีไหมครับ เห็นเขาว่ากันว่าอร่อยมาก แล้วก็พึ่งเปิดใหม่”

“ก็ได้คะ ^^”

“เชิญครับ ^^” จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปที่รถและขับออกไปทันที

 

“อาหารญี่ปุ่นงั้นเหรอดีละ แกเสร็จแน่ยัยหน้าจืด!” แบมที่คิดแผนร้ายๆขึ้นมาได้ก็หยิบโทรศัพท์โทรหาใครคนนึงมาเป็นตัวหมากในเกมส์ที่เธอจะเล่นนั้นเอง “ฮัลโหลวันนี้โมะว่างไหมคะ? พอดีแบมจะชวนไปทานอาหารญี่ปุ่นที่ห้าง XXX เห็นเขาว่ากันว่าเปิดใหม่อะคะ ไปนะแล้วเจอกันคะคร๊าบายย!!” จากนั้นเธอก็กดวางสายและเดินไปยังรถสปอต! คู่ใจเพื่อขับออกไปยังห้างทันที “แกเสร็จฉันแน่ยัยหน้าจืด!”

 

                ห้าง XXX

“โมะคะ ทางนี้!!” แบมยืนโบกไม้โบกมือเมื่อเห็นโทโมะมายังจุดที่นัดพบกัน

“ขอโทษนะแบมที่ผมมาช้าไปหน่อย พอดีมีประชุมเรื่องที่จะไปแสดงมินิคอนเสิร์ตที่ภูเกต ^^”

“ไม่เป็นไรคะ เอ๊ะว่าแต่จะไปภูเกตนี้เขารู้หรือยังคะ ?” ทั้งคู่เดินไปก็คุยไปเรื่อยๆ

“เขา? คุณหมายถึงแก้วนะเหรอ?”

“คะแก้วเขารู้หรือยังคะ ^^ โมะ โมะคะเป็นไร?” ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในหน้าสายตาของโทโมะก็เหลือบมองไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งรับประทานอาหารและดูมีความสุขทั้งคู่ยิ้มให้พลัดกันตักอาหารให้กัน แบมจึงหันไปมองตามสายตาที่โทโมะจ้องไป “เอออแบมขอโทษนะคะที่ชวนมาเห็นภาพบาดตาแบบนี้ แบมไม่รู้จริงๆนะคะว่าเขาสองคนจะมาที่นี้ แต่ดูเขาสองคนสนิทกันจังนะคะ”

“…อย่างนั้นเหรอครับ” โทโมะที่โกรธจัดก็กำมือแน่นแต่ก็ไม่ได้เดินไปขัดอะไรและยังคงยืนมองอยู่อย่างนั้นแบมที่เห็นมือและท่าทางก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

“งั้นเราเปลี่ยนระ ร้านทานก็ได้นะคะ ^^”

“เอางั้นเหรอครับ?”

“คะ ^^ ไว้วันหลังค่อยมาทานใหม่กะ ก็ได้คะ ^^” จากนั้นแบมก็เดินควงแขนโทโมะออกจากบ้านไป แต่ก็หันมามองหน้าคนที่อยู่ในร้านจนเดินลับจากร้านนั้นไป “หึ! สมน้ำหน้าเธอผิดเองนะแก้ว!”

 

                30 นาทีผ่านไป ทั้ง 2 คู่ก็ทานอาหารเสร็จต่างคนต่างเดินออกจากร้านมาและเดินแวะดูของนู้นของนี้ โทโมะเดินกับแบมมาสายตาเหลือบไปเห็นแก้วและเควินที่ที่เดินคุยกันพร้อมกับยิ้มแย้มและนั้นยังเป็นจังหวะที่แก้วส้นสูงหักเควินจึงรับร่างของเธอไว้นั้นเองทำเอาโทโมะอารมณ์ที่เดือดอยู่แล้วยิ่งเดือดหนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าเขาฮุนหันเดินหันหลังกลับไปทันทำเอาแบมตกใจเล็กน้อยแต่เธอก็แสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามไป

“โทโมะรอแบมด้วยสิ! โถ่!” แบมวิ่งตามโทโมะไปเรื่อยๆจนถึงลานจอดรถ “ โมะแก้วเขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอกมั้งคะใจเย็นๆก่อนก็ได้นี้น่า”

“หยุดพูดชื่อนี้สักที!! เข้าใจมั้ยห๊ะ!!” โทโมะที่กำลังโมโหก็จับไหล่ของแบมเขย่าอย่างแรงและผลักแบมจนแบมนั้นเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น

“โอ้ย!”

“ผมขอโทษ! ผมขอตัวกลับบ้านก่อนละกัน”

“คะ ไม่เป็นไร” แบมยืนส่งโทโมะจนหลับตาไป “โอ้ย! เจ็บก็เจ็บแถมไม่ได้ประโยชน์ไรสักอย่างหึ้ย!! เซ็งจริงๆเหอะ”

 

“คุณแก้วนี้รองเท้าใหม่ครับ! อ่ะผมพึ่งไปซื้อมาให้ใหม่”

“ขอบคุณนะคะ เอ่อ!” แก้วเมื่อสวมใส่คู่ใหม่ก็รีบคว้าคู่เควินถือเอาไว้

“ผมจะเอาไปทิ้งให้นะครับ ทำไมเหรอ?” เควินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คือ แก้วจะเก็บไว้นะคะ” เควินก็พาแก้วไปส่งที่ รพ.KZ

“ไหวไหมครับ ผมไปส่งไหม?” เควินเอ่ยถามหญิงสาวที่เดินขากระเผลก

“มะไม่เป็นไรคะขอบคุณนะคะสำหรับอาหารมือนี้ บายคะ ^^” แก้วโบกมือเล็กน้อยเพื่อลาชายตรงหน้าและเดินเข้าตึกไป

“ตายแล้วยัยแก้วขาไปทำไรมามาๆพี่ช่วย” โฟร์รุ่นพี่ที่ทำงานของแก้วก็เดินเข้ามาถามเมื่อเห็นหญิงสาวที่ขาแปลกไป

“ขอบคุณนะคะ พอดีตกส้นสูงนิดหน่อยนะคะไม่มีไร ^^”

“ตายๆเดินมาก็บ่อยมาตกซะง่ายๆเลยนะเนี่ย! ไปๆนี้ก็จะได้แล้วเลิกงานแล้วไปเคลียงานแล้วรีบกลับบ้านเลย!” โฟร์เดินไปส่งแก้วถึงห้องทำงานและสั่งเสียเสร็จ แก้วก็เดินเข้าห้องทำงานไป และเริ่มเคลียงานทั้งหมดจนเสร็จ

 

                17:30 น.

“แก้วนี้มันก็ 5 โมงกว่าแล้วนะ กลับกับพี่ดีกว่านะพี่ไปส่ง” โฟร์ที่ขับรถผ่านมาก็จอดเมื่อเห็นแก้วยังคงยืนรอให้เขามารับ

“ไม่เป็นไรคะแก้วยืนรอเขาดีกว่า ถ้าเกิดเขามาจะโกรธเอาได้ ^^”

“เอางั้นเหรอ? ก็ได้งั้นพี่กลับก่อนนะพรุ่งนี้เจอกันจ้า”

“คะพี่โฟร์ โชคดีนะคะบาย!”

 

                18:45 น. แก้วที่ยืนรอหวังว่าเขาจะมารับกลับบ้านแต่ก็ไร้วี่แวว เธอยืนรอเขามาเกือบ 4 ชั่วโมงจึงตัดสินใจเดินกลับบ้านเองเพราะเธอลืมกระเป๋าตังค์ไว้ในห้องทำงานและตอนนี้ตึกก็ปิดแล้ว

 

                บ้านเล็ก โทโมะ 20:00 น.

“ตายแล้ว! นี้ก็ดึกแล้วทำไมคุณแก้วยังไม่กลับมาบ้านอีกนะ”

“โถ่ยายถามหนูแล้วหนูจะรู้ไหมเนี่ย” แม่นมที่คุยกับหลานสาวก็รู้สึกเป็นกังวลเพราะเมื่อตอนบ่ายโทโมะก็เดินฮุนฮันเข้าบ้านมาด้วยอารมณ์โกรธ ทำลายข้าวของเป็นแล้วหลายชิ้น

“คุณหนูก็โกรธอะไรมาไม่รู้คุณแก้วป่านนี้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้นะเฮ้อนี้ดีนะคุณหนูเล็กไปถ่ายแบบเลยต้องนอนบ้านคุณเฟย์คุณฟางนะงั้นเป็นเรื่องอีกแน่เลย”

“ว่าแต่คุณหนูของยายเนี่ยน่ากลัวจังเลยอ่ะ T^T”           

“แต่ก่อนคุณหนูนะน่ารัก ใจดีแถมยังไม่อารมณ์ร้ายแบบนี้หรอกเอ๊ะนี้แล้วก็เลิกนินทาเจ้านายซะทีไปๆ ไปทำงานเลย”

“จ้ายาย ^^”

 

                ณ ถนนสายหนึ่งเป็นทางกลับระหว่างบ้านกับสถานที่ทำงาน ตอนนี้บริเวณริมถนนมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินกระเผลกๆกลับบ้านซึ่งนี้ก็ดึกมากแล้ว รถที่แล่นผ่านไปผ่านก็เริ่มลดน้อยลง แต่ระหว่างทาที่เธอเดินอยู่นั้นก็มีรถแล่นผ่านมาก็หลุดต่อหน้าเธอ

“พี่แก้ว!” เธอจึงหันไปตามเสียงเรียกก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นคนที่เรียกเธอ

“O_O พอร์ช!!”

“พี่ขาเป็นอะไรนะ! มาๆผมไปส่งดีกว่านะ! ขึ้นรถเลย” พอร์ชเดินมาพยุงแก้วขึ้นรถโดยไม่สนใจว่าแก้วจะพูดอะไรเขาขัดซะก่อนทุกทีไป จนแก้วขึ้นนั่งบนก็เอ่ยคำถามทันที

“เราไปอยู่ที่ไหนมา?”

“แถวนี้ละครับ! อ่ะถึงแล้วผมส่งแค่ตรงนี้นะ” พอร์ชเดินมาเปิดประตูรถให้แก้วและพยุงเธอบริเวณนั้นห่างจากบ้านของโทโมะพร้อมสมควร นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้คนที่ยืนมองอยู่ริมระเบียงเห็นได้ไม่ชัดว่าคือใคร และเป็นสาเหตุให้ความโกรธที่มีมากอยู่แล้วยิ่งมากเข้าไปอีกเขาจึงเดินกับไปในห้องทันที

 

                บ้านเล็ก

“คุณแก้ว!” แก้วที่เดินขากระเผลกมาก็ตกใจและรีบเดินให้เป็นปกติที่สุด

“คะ คะแม่นม ?”

“เป็นอะไรทำไมกลับบ้านดึกขนาดนี้ละคะ แล้วนั้นขาไปทำไรมา”

“ไม่มีไรหรอกคะ เอ่อน้ำฟ้าเดี๋ยวเอารองเท้าคู่นี้ไปซ่อมให้แก้วด้วยนะคะพอดีส้นมันหักนะ ^^”

“ได้คะพี่แก้ว ^^”

“แล้วคุณแก้วจะทานอะไรหรือป่าวคะเด๋วนมไปทำมาให้”

“ไม่เป็นไรคะแก้วไม่หิวแก้วขอตัวขึ้นห้องนะคะ” จากนั้นเธอก็เดินขึ้นห้องไป

 

“ดูข้อเท้าคุณแก้วเธอสิยายเขียวน่ากลัวมากเลย”

“อย่าให้คุณหนูทำไรคุณแก้วด้วยเถิด!!” นมกุมมือภาวนากับตัวเอง

 

                หญิงสาวที่เดินมาชั้น 2 ของบ้านและกำลังจะเดินเข้าห้องของตัวเองแต่ก็ชะงักเพราะจู่ๆก็มีมือมาปิดปากขอองเธอและลากเธอเข้าห้องข้างๆห้องเขาไปอย่างรวดเร็ว! ร่างกายของเธอตอนนี้ถูกเวี้ยงไปที่เตียงนอนจนแขนเธอฟาดเข้ากับหัวเตียง

“โอ้ย!!”

“อย่ามาสำออยหน่อยเลยหึ้ย! ทีตอนกลางวันละอ่อยเก่งหนักนิผู้ชายนะ”

“คุณหมายถึงอะไร?”

“ใสซื่อ! ใสซื่อมากกกก เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอไหมห๊ะ!!”

“มันอะไรกันฉันไม่เข้าใจ” หญิงสาวที่ยังงงกับสถานการณ์อยู่ก็พยายามถามชายหนุ่มแต่ผลที่ได้คือการโมโหที่รุนแรงและการกระทำที่โหดร้ายมากขึ้น  “ฉะ ฉันเจ็บขา”

“จะอ่อยใครก็อ่อยไปแต่สำหรับฉันมันไม่มีประโยชน์!!”

“แล้วมันเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ!! นายก็พูดมาสิ”

“เมื่อกลางวันก็ผู้ชายอีกคน กลางคืนก็อีกคนเธอนี้มันร่านหาผู้ชายมากหนักใช่ไหม?” ชายหนุ่มที่โมโหคว้าร่างบางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่เตียงขึ้นมาเขย่าอย่างรุนแรง

 

                เพี๊ยะ! ฝ่ามือเรียวฟาดลงไปที่ใบหน้าหล่ออย่างแรงตัวเธอสั่นด้วยความกลัว

“แก้ว!! ร่านอย่างเธอต้องเจอคนอย่างฉัน!! ดีด้วยแล้วไม่ชอบถ้าอย่างนั้นจะจะร้ายให้เธอดูอย่างถึงที่สุด!!” ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ก้มจูบริมฝีปากบางของหญิงสาวอย่างป่าเถื่อน นัยต์ตาฉายแววที่ดุดันออกมาอย่างไม่ปกปิด หญิงสาวตกใจแทบช็อคเพราะเธอเองก็ไม่เคยเห็นชายหนุ่มเป็นแบบนี้มาก่อนตั้งแต่เด็กๆเขาดูเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยทำร้ายแม่กระทั่ง