พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                สวัสดีค่ะฉันขอแนะนำตัวก่อนนะค่ะ ^_^  ฉันชื่อ วริฏฐิสา ศิริมงคลสกุลค่ะ เรียกว่า ฐิสา ก็ได้นะค่ะ อายุ 17 เป็นลูกสาวของแม่แก้ว จริญญา ศิริมงคลสกุลค่ะ เอ่อส่วนพ่อ ฉันนะเขาเป็น ... เป็น ชั่งมันเถอะค่ะก็ฉันไม่รู้นิน่าเพราะคุณแม่ไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ฉันดีใจมากได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนในประเทศญี่ปุ่นไปเดินแบบแฟชั่นโชว์ที่ประเทศไทยบ้านเกิดของแม่เลยล๊า อย่าว่าฉันดีใจนะพูดกันตามตรงเลยฉันไม่เคยไปประเทศไทยสักครั้งตั้งแต่ฉันเกิดมาฉันก็อยู่ที่ญี่ปุ่นมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ต้องไปเล่าให้แม่ฟังก่อนดีกว่า ฉันก็วิ่งพรวดพราดขึ้นแท็กซี่ไปที่ ร.พ. XXX ตกใจเหรอว่าฉันไป ร.พ.ทำไม ไม่ต้องตกใจน๊าแม่ฉันเป็นคุณหมออยู่ที่นั้นค่ะ  END’Tisa

                ร.พ. XXX

“แม่ค่ะ หนู หนูได้ไปเดินแบบแฟชั่นโชว์ที่ประเทศไทยด้วยละค่ะ แม่ ^_^” สาวน้อยตัวเล็กที่กลับมาจากงานแวะไปหาคุณแม่ที่ ร.พ. เพื่อจะไปเล่าเขาดีให้ผู้เป็นแม่ฟัง

“O.O จริงเหรอลูก เราก็กลับจะกลับประเทศไทยพรุ่งนี้พอดีเลยลูกเพราะคุณตา คุณยายป่วย พี่สวยแม่บ้านที่เมืองไทยพึ่งโทรมาหาแม่เมื่อเช้านี้เอง” หญิงสาวร่างบางพูดกับลูกสาวที่กำลังดีใจอยู่

“จริงเหรอจ้ะแม่ หนูคิดถึงคุณตากับคุณยายที่สุดเลยย แต่ว่าเรื่องงานทางนี้ของแม่ละค่ะ” สาวน้อยตัวเล็กถามผู้เป็นแม่

“แม่ทำเรื่องย้ายไปทำงานที่เมืองไทยแล้วจ้ะลูกไม่มีปัญหา ว่าแต่ลูกเถอะโทร.ไปบอกพี่ๆที่บริษัทด้วยนะ”

“OK ค่ะเดียวหนูรีบโทรบอกเลยย ว่าแต่แม่จะกลับพร้อมหนูเลยหรือป่าวค่ะ”

“ก็ดีนะจะได้เตรียมตัวเก็บของไปไทยพรุ่งนี้เพราะว่าวันนี้แม่ก็ไม่มีงานอยู่แล้ว^^”

“คร้า ไปกันเลยยย!!” สาวน้อยช่วยผู้เป็นแม่เก็บของและก็โอบเอวไปยังลานจอดรถเพื่อกลับบ้าน

                ประเทศไทย บริษัท RS ค่ายเพลง Kamikaze

“วันนี้พวกนายทำดีมากๆนะ” ชายหนุ่มซึ่งอายุและหน้าตานั้นดูหล่อเหล่าไม่แพ้เด็กหนุ่ม 5 คนที่เขาดูแลอยู่ เขาไม่ใช่ใครเขาเป็นผู้จัดการทีม

“สบายอยู่แล้วนะ ไม่ทำให้นายผิดหวังหรอกพายุ” ชายหนุ่มหน้ายาว สไตส์การพูดดูทะเล้นๆ หน่อยพูดกับผู้จัดการ อ่อที่เขาพูดนายก็เพราะพวกเขาก็เป็นเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันมาอยู่แล้ว

“ว่าแต่งานแฟชั่นโชว์ที่จะให้พวกเราไปแสดงเนี่ย วันไหนเมื่อไหร่ ที่ไหน” ชายหนุ่มที่ดูท่าทางเป็นผู้ใหญ่สุขุมพูดขึ้นด้วยเสียงที่จริงจัง

“คุณป๊อปคร๊าบบ ทำเป็นคนแก่ไปได้ พูดเป็นการเป็นงานเชียว”

“ก็อีก 2 วัน เวลา 19.30 ที่โรงแรม XXX ” ผู้จัดการพูดขึ้น

“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะพอดีแม่ป่วยอยู่ที่รพ. เอ่อแล้วพวกนายอ่ะ ก็หัดดูไอ้ป๊อปเป็นตัวอย่างมั้งนะ” เขาที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้นและเดินไปทันที

“วันนี้ไอ้โมะมันแปลกว่ะ ชั่งเถอะ 5555+” ชายหนุ่มหน้าตาลูกครึ่งญี่ปุ่นๆ พูดขึ้น

“ว่าแต่แม่โทโมะเขาเป็นอะไรเหรอป๊อป??” ผู้จัดการ

“แม่มันป่วยหนักเข้าขั้นโคม่าเลยนะ เห็นว่าหมอที่ไหนก็รักษาไม่ได้นิ”

                เช้าวันรุ่งขึ้นณสนามบิน

“ฐิสาชักช้าเดี๋ยวก็ขึ้นเครื่องไม่ทันพอดีลูก เร็วๆ หน่อยสิ” สาวร่างบางตะโกนเรียกลูกสาวที่เดินตามมาอย่างชักช้า

“ค่ะแม่ หนูพยายามอยู่ ฮึ้ย!! ในที่สุดก็ขึ้นเครื่องทันจนได้แหะๆ” สาวน้อยที่แบกของมาเต็มไปหมด

“เอาอะไรมาเยอะแยะขนาดนั้นจ้ะลูก!!”

“ก็ของฝากคุนตา คุณย่า ป้าหวาย และลุงพีคนขับรถ และก็น้าสวยแม่บ้านไงค่ะ” สาวน้อยยิ้มตอบผู้เป็นแม่

“แหม๋ ซื้อฝากทุกคนเลยนะปะๆ ไปนั่งที่เถอะเครื่องกำลังขึ้นแล้ว” หญิงสาวก็พาลูกสาวไปนั่งที่ที่นั่งของตัวเอง

                Kaew Talk

                ตอนนี้เรานั่งอยู่ที่ที่นั่งแล้วนะค่ะแล้วลูกสาวตัวดีของฉันก็หลับไป แต่ฉันนี้สิหลับไม่ลงหรอกค่ะ ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่หลับตอบเลยน๊า ก็จะกลับเมืองไทยนั้นและฉันไม่อยากกลับไปเลย ฉัน ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาเพราะมันจะทำให้ฉันลืมเขาไม่ได้ แล้วถ้าเกิดว่าฉันเจอเขาจริงๆ ฉันจะต้องทำยังไงนะ จะดีใจหรือเสียใจดี อีกใจหนึ่งของฉันอยากเจอเขาเป็นที่สุดแต่ฉันสัญญากับคนคนนั้นไว้แล้วว่าจะเลิกยุ่งกับเขา

                12.30 สนามบินประเทศไทย

“ยัยแก้ว! ฐิสาหลานป้า!!” ไม่ใช่ใครที่ไหนยัยพี่สาวเจอจุ้นเรื่องชาวบ้านของฉันเอง

“คุณตา คุณยาย ป้า!!! คิดถึ๊ง คิดถึง” ลูกสาวฉันที่ได้ยินเสียงเรียนนั้นก็วิ่งเขากอดทั้ง 3 คนนั้นที

“แก้วลูกสบายดีนะ” แม่ฉันถามฉัน

“ค่ะสบายดีรีบบ้านบ้านกันเถอะค่ะ หนูเริ่มเหนื่อยแล้ว” ฉันพูดและเดินนำไปที่รถ

“สาลูก แม่หนูเป็นไรอ่ะ”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะก่อนมายังดีๆอยู่เลยนะป้า ^_^”

“เอ่อยัยแก้ว แล้วเรื่องงานแก ทะ....” ยังไม่ทันพูดจบฉันก็พูดขัดขึ้น

“ยัยทำเรื่องย้ายมาที่นี้แล้วเรียบร้อย ^_^” ฉันตอบและหันไปยิ้มให้

“หึ้ย! น่ากลัว- -” ฉันหน้ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย แค่ยิ้มนะ

จบตอนจ้าาา มาน้อยนะตอนแรกไม่มีไร