Happy Birthday To..[Tomo]

 “กิ่งนี้น้องหายไปไหนเนี่ย!!” ผู้เป็นแม่ถามลูกสาวคนโตเมื่อเห็นว่าลูกสาวอีกคนหายไปไหนไม่รู้

“อ้าวเมื่อกี้ยังเดินตามมาอยู่เลยหายไปไหนแล้วนะ”

“โทรหาหนูมากิสิ จะได้ช่วยกันตามหา” ผู้เป็นแม่สั่งให้ลูกสาวโทรจะได้ให้ช่วยกันตามหาอีกแรง

“ค่ะแม่” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเพื่อนสนิกที่สุดของเขา

“ฮัลโหลมากิเหรอ แกอยู่ไหนแล้ว??”

(ฉันอยู่ที่ลาดจอดรถแล้วทำไมเหรอ??)

“คือว่ายัยแก้วหายไปตัวแกรีบขึ้นมาเลยนะช่วยกันตามหาหน่อย”

(อื้อ ได้ๆ เดียวฉัน เคนจิ และแม่จะรีบไปช่วยตามหาน้องแก้ว) ตู๊ดๆๆ

“ตามหายัยแก้วกันกิ่ง”

“ค่ะแม่” ทั้ง 2 คนก็ช่วยกันตามหาแก้ว

 

                ด้านครอบครัวยานนท์

“หนูกิ่งโทรมาว่าไงลูก??”

“น้องแก้วหายตัวไปค่ะแม่” หญิงสาวตอบผู้เป็นแม่ทันที

“งั้นก็ออกตามหากันเร็วน่าจะอยู่บนห้างนั้นและ”

“ค่ะ // ครับ” แต่จังหวะที่ 3 คนจะเดินเขาห้างก็พบเข้ากับคนที่เคนจินัดไว้

“สวัสดีค่ะพี่มากิ เคนจิ แล้วก็คุณน้า^_^” สาวร่างบางปากแดงเอ่ยทักทายทั้ง 3

“เบลล์!!”

“ไม่เห็นต้องเรียกพร้อมกันแบบนี้เลย แหะๆว่าแต่ดูท่าทางรีบๆนะค่ะมีอะไรกันหรือป่าว”

“น้องแก้วหายตัวไปนะ จะไปตามหา” มากิตอบคำถามเบลล์

“ให้เบลล์ช่วยนะ เบลล์เองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน”

“ได้สิไปกัน”

 

                สวนสนุก

“ข้าจะกลับแล้วพวกเอ็งอ่ะถามจริงมีแผนอะไรกันถึงชวนข้ามาที่นี้??” ชายหนุ่มที่เริ่มหงุดหงิดที่เล่นเครื่องเล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่นานเอ่ยถามขึ้น

“เดียวสิไอ้โมะข้าอยากให้เอ็งไปที่ที่นึงกับข้าก่อนนะ” เขื่อนเอ่ยบอกเพื่อนหนุ่มที่กำลังจะขอตัวกลับ

“ข้าไม่ไปข้าจะกลับบ้าน”

“แต่เอ็งต้องไปกับพวกข้าก่อนไอ้โมะ ไม่งั้น!!”

“เอ่อ ก็ได้ จะไปไหนก็รีบไปเร็วสิ ข้าจะได้รีบกลับ” หลังจากคุยกันเสร็จทั้ง 5 คนก็ออกเดินทางไปยังคอนโดของป๊อปที่ให้พวกเพื่อนๆที่เหลือจัดเตรียมสถานที่เอาไว้และซ้อนตัวอยู่ในห้องตามแผนที่วางไว้

 

                คอนโดป๊อป

“พวกเอ็งพาข้ามาที่คอนโดไอ้ป๊อปทำไมว่ะ” ชายหนุ่มถามด้วยความงุนงง

“เอ่อน่า ตามมาเถอะ” ป๊อปเดินกอดคอเพื่อนหนุ่มที่กำลังอารมณ์บู๊ดขึ้นมาข้างบนและเปิดประตูห้องเข้าไปก็...

Happy birthday to you, Happy birthday to you  Happy birthday Happy birthday  Happy birthday to you.  Happy birthday to you, Happy birthday to you  Happy birthday Happy birthday  Happy birthday to you. 

“นี้มันอะไรกันว่ะ??” ชายหนุ่มที่เดินเข้าไปห้องเขาน่าจะดีใจกับสิ่งตรงหน้าที่เพื่อนๆ ทำให้สิ แต่ไม่ไม่ใช่อย่างนั้นเลย

“HBD Tomo ^_^” เพื่อนๆ ประสานเสียงพร้อมกัน

“ไร้สาระ” คำพูดนี้ทำให้ทุกคนที่กำลังเฮฮากับเงียบสนิทดังกับป้าช้า

“นี้นาย พวกฉันอุส่าห์จัดวันเกิดนายทำไมนายพูดแบบนี้ละ โทโมะนายนี้มันคนไร้หัวใจซะมัด” เฟย์เอ่ยขึ้นอย่างฉุนหูที่โทโมะพูดแบบนั้นออกมา

“ใจเย็นก่อนพี่เฟย์” ป๊อปปี้ รุ่นน้องในค่ายเอ่ยห้ามรุ่นพี่ไม่ให้ทะเลาะกัน

“ก็จริงนิ” ชายหนุ่มยังพูดทำให้เฟย์นั้นเดือดมากขึ้น

“นายมันนิสัยไม่ดี ปากพ่อย โลเล สมควรแล้วที่แก้วเขาจะโกรธจะเกลียดนาย นายมันคนไร้หัวใจ ไร้ค่าจริงๆ” เฟย์พูดขึ้น

“เฟย์ใจเย็น” พี่สาวเมื่อเห็นดังนั้นก็เอ่ยห้ามเฟย์ไม่ให้พูดอะไรแท่งใจโทโมะ

“ใช่!! ฉันมนไร้ค่า คนไม่สำคัญสำหรับใครแล้วจะทำไม ห้ะ” คำพูดของเฟย์นั้นเองเป็นสาเหตุที่ทำให้น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างโทโมะต้องไหลเออออกมากจากก้นลึกของหัวใจ

“ใจเย็นก่อนไอ้โมะเ ไอ้เขื่อนอ็งพาอ็โมะนั่งตรงนั้นก่อน” ป๊อปบอกเขื่อนให้พาเพื่อนที่กำลังร้องไห้ไปนั่งข้างในและหันหน้าไปทางกำแพง

“เฟย์พูดแรงเกินไปเหรอป่าว??” พิมเอ่ยถามเฟย์

“แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ หึ้ย!!”

               

Kaew Say

“ฮื้ออออ T^T ฮึก” ฉํนนั่งก้มหน้าก้มตาร้องไห้โดยไม่ได้สนใจว่าใครจะผ่านไปผ่านมาเลย

“น้องแก้ว น้องแก้วใช้ไหม??” เสียง เสียงใครอ่ะ ฉันก็เงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าฉัน

“พะ พี่ ฮึก มา กิ ฮื้อออ T^T” เมื่อฉันรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครฉันก็ปล่อยโฮและสวมกอดคนตรงหน้าทันที

“ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องนะคนเก่ง”

“ฮึก พี่ มา กิ ทะ โท โมะ ขะ เขา ฮื้ออออ T^T”

“เรื่องทั้งหมดพี่รู้แล้ว แล้ววันนี้พี่จะมาบอกเล่าความจริงทั้งหมดให้น้องแก้วฟัง น้องแก้วจะฟังพี่ไหม??” ฉันอยากฟัง อยากฟังความจริงทั้งหมดทุกอย่างแล้วตอนนี้ฉันทรมานเหลือเกิน

“คะ ค่ะ พะ พี่ ฮื้ออ”

“งั้นน้องแก้วต้องหยุดร้องก่อนนะ ไหนยิ้มสิ ^_^” พี่มากิบอกให้ฉันยิ้มให้พี่ แต่ฉันยังยิ้มไม่ออกนี้น๊า

“ค่ะ ^v^”

“ประชดพี่ป่าวเนี่ย เอาละๆ ความจริงคือเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจาการที่เบลล์เข้าจะแกล้งน้องแก้วไงจ้ะ” อะไรหมายความว่าไงนะ

“หมายความว่าไงค่ะพี่มากิ” ฉันหยุดร้องและถามพี่มากิ

“ก็หมายความว่า...” ไม่ทันที่พี่มากิจะพูดก็มีเสียงเสียงนึงดังขึ้น....

“หมายความว่าฉันแค่อยากแกล้งเธอแค่นั้นจริงๆนะแก้ว  ฉันไม่นึกว่าเธอกับโทโมะจะโกรธกันขนาดนี้เลย ฉันขอโทษ ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน มันเป็นแผนที่จะแกล้งเธอเพราะฉันรู้ว่าถึงฉันจะขอโทโมะคืนดีเท่าไหร่เขาก็ไม่คืนดีกันฉันหรอก เพราะเขารักเธอ อย่าโกรธเขาเลยนะแก้ว ยกโทษให้โทโมะเถอะ ^^” นี้เหรอคือความจริงทั้งหมด

“เอ่อ....” ฉันรู้สึกละอายใจจนพูดไม่ออก

“ยกโทษให้ลูกน้าได้ไหมหนูแก้ว” เสียงนี้ชั่งคุ้นหูฉันมาจริงๆ

“คุณน้า !! คือแก้ว”

“นะแก้วยกโทษให้น้องชายตัวแสบของพี่นะจ้ะ” ฉันไม่ได้โกรธโทโมะเลย โทโมะสิน่าจะโกรธฉันซะมากกว่า

“ค่ะ ^_^”

“เอ่อ งั้นเบลล์ขอตัวนะค่ะพอดีนัดแฟนไว้ อิอิ บายนะจ้ะแก้ว เอ่อแล้ว ฝากHappy Birthday โทโมะด้วยนะ บายย” ฉันงงกับคำพูดของเบลล์ฉันกำลังจะถามแต่เบลล์เดินออกไปไกลแล้ว

“Happy Birthday โทโมะ??” ฉันถามตัวเองด้วยความงงๆ

“ยัยแก้ว ฉันกับถามตามหาซะทั่วเลยนะน่าตีหนัก” พี่กิ่งที่เดินมาพอดี

“Happy Birthday โทโมะหมายความว่าไงค่ะพี่มากิ??”

“อะไรกันแก้ววันนี้วันเกิดตาโมะแกจำไม่ได้หรือไง เห็นเมื่อปลายเดือนที่แล้วแกตื่นเต้นจะตายย” พี่สาวฉันพูดขึ้น

“หะ งั้นที่โทโมะบอกว่าวันสำคัญ”

“อะไรแก้วโทโมะมาหาแกงั้นเหรอ??”

“ก็เมื่อเช้า พี่มากิโทโมะอยู่บ้านหรือป่าวค่ะ” ฉันไม่ตอบคำถามพี่กิ่งแต่หันมาถามพี่มากิแทน

“ไอ้โมะไม่อยู่หรอกมันออกไปไหนก็ไม่รู้มัน” พี่เคนจิที่ยืนอยู่นานก็ตอบขึ้น

“ยัยแก้วเอเช้านี้โทโมะเหรอ?? ที่มาบ้านไหนแกบอกใครไม่รู้มาตามหาบ้านคนไง??” พี่กิ่งถามฉันยังกับจะกินหัว

“ใช่ เขาคือโทโมะไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก”

“แล้วแกพูดอะไรกับเขาเขาถึงได้รีบกลับไปแบบนั้นห้ะ??” พี่กิ่งเริ่มตะคอกใส่แล้ว

“คือเขามาชวนฉันไปไหนไม่รู้ฉันก็บอกไม่ไป และเขาก็บอกว่าวันนี้มันวันสำคัญของเขานะ แก้วด้วยความโมโหอยู่ก็ตอบไปว่าเอ่ออ...” ฉันไม่กล้าบอกทุกคนหรอกแต่ต้องบอกสินะ

“ว่าไรยัยแก้ว” พี่กิ่งซักไซด์

“แก้วบอกโทโมะไปว่าถ้ามันเป็นวันสำคัญของนาย สำหรับฉันมันไม่เคยสำคัญสักนิดเดียวจำไว้!!” ฉันตะโกนเสียงดังทำเอาทุกคนที่ยืนฟังฉันเงียบกริบเลย

“ยัยแก้วทำไมลูกพูดแบบนั้นละ??”

“คือหนูไม่ได้ตั้งใจ หนูอยากขอโทษเขาค่ะแม่ ฮื้ออ T^T” ฉันที่น้ำตาเริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว

“กิ่งแกจะไปดุน้องแกทำไม น้องแก้วไม่เป็นไรนะจ้พ พี่คิดว่าตาโมะคงจะเข้าใจ แต่ตอนนี้เราต้องหาเขาให้เจอก่อน” พี่มากิพูดปลอบใจแล้วจู่ๆก็มีเสียงเสียงนึงเขาเหมือนสวรรค์เปิดทางเลยละ

“อ้าวยัยแก้ว แกยังไม่ไปวันเกิดโทโมะอีกเหรอ ดีใจจังฉันยังมีเพื่อนสายนึกว่าจะสายคนเดียวซะแล้ว ^_^” ใช่เสียงๆนั้นก็คือเพื่อนสาวของฉันที่ชื่อหวายนั้นเอง

“หวาย!! แกรู้เหรอว่าโทโมะอยู่ไหนอ่ะ พาฉันไปนะ แกพาฉันไปนะ!!”

“เออะ เอ่อ ฉันแวะมาซื้อของขวัญพอดีงั้นไปพร้อมกันเลยสิป่ะๆ ^_^” ฉันรักแกจังยัยหวายยย

“พวกพี่ไปด้วยสิ” พี่มากิบอกฉันฉันก็พยักน่ารับทันทีและรีบเดินไปยังลานจอดรถ แต่ระหว่างทางฉันเห็นร้านเค้ก ซื้อเค้กไปให้เขาดีกว่า

“หวายเดี๋ยวรอฉันแปปนึง” จากนั้นฉันก็เดินไปหน้าร้านเพื่อดูเค้ก ฉันสะดุดตากับเค้กก้อนนึงเขามันเป็นรูป ลูฟี่กับมิกกี้อยู่ในก้อนเดียวฉัน ฉันก็ชี้ไปที่ก้อนนี้ทันที

“เอาก้อนนี้ละค่ะ เท่าไหร่ค่ะ” ฉันถามพนักงงานที่รอรับออเดอร์อยู่

“ก้อนนี้เหลือก้อนที่โชว์อยู่อย่างเดียวนะค่ะ ราคา 500 ค่ะ”โหแพงจังแต่ไม่เป็นไร

“เอาก้อนนี้ละค่ะ^^”

“เขียนว่าไรดีค่ะ” พนักงานถามฉันว่าจะเขียนว่าไรดี ฉันเลยหยิบกระดาษมาเขียนว่า HBD.TOMO FROM…NONGKAEW

“ตามนี้เลยค่ะ” ฉันยื่นกระดาษและเงินจำนวน 500 บาทให้กับพนักงานคนนั้น แล้วพนักงานก็เอาไปเขียนแล้วจัดใส่กล่องทันที

“นี้ค่ะ ขอบคุณที่มาอุดหนุนค่ะ” ฉันรับถุงจากพนักงานแล้วรีบไปทันทีระหว่างทางฉันก็เดินชนเข้ากลับคนคนนึงเข้าจนทำให้เค้กตกหล่นที่พื้น

“ว้าย ยัยแก้วเค้กเละหมดเลยอ่า!!” หวายตะโกนทันทีที่เค้กตก

“ขอโทษครับ ขอโทษครับ เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่นะครับ” ชายคนนั้นพูดเพื่อแสดงการถ่ายโทษ

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันหยิบเค้กขึ้นมาถือไว้อย่างเดิม และรีบไปทันทีจนถึงลานจอดรถ

“พี่ใหม่ไหมยัยแก้ว” พี่กิ่งถามฉัน

“ไม่ละรีบไปเถอะนะ ^^” ดังนั้นทุกคนจึงรีบขับรถออกจากห้างทันที

 

                บนรถ

“ยัยแก้วไหนของขวัญวันเกิดโทโมะละ มีแต่เค้กเละๆอะเหรอ” ระหว่างทางไปพี่กิ่งที่ขับรถอยู่ก็หันมาถามฉัน

“ใช้แล้วถุงๆ ถุงที่ฉันซื้อมาละ” ฉันค้นหาถุงบนรถแต่ก็ไม่เจอ

“หาไรเหรอแก้ว” เมื่อแม่ว่าฉันกำลังหาของจึงถามฉัน

“ของที่หนูซื้อมาอะไร มันอยู่ไหนไม่รู้เนี่ย??”

“ของอะไรของแกยัยแก้ว ที่ฉันเห็นแกถือมาก็มีแต่เค้กนะ!!” พี่กิ่งที่นั่งขับรถอยู่ก็พูดขึ้น

“ไม่นะ แก้วลืมไว้ที่ห้างแน่เลยเฮ้ออ!!” ฉันตัดใจนี้มันก็ใกล้ถึงแล้วด้วยจะไปหาของขวัญที่ไหนได้ละเนี่ย

                คอนโดป๊อป

“แกมาถูกงานปะเนี่ยหวายทำไมเงียบจัง??” ฉันถามเพื่อนสาวเพราะตอนนี้เราอยู่หน้าห้องแต่ทำไมมันเงียบจัง!!

“ก็ป๊อปปี้บอกฉันที่นี้นะฉันโทรถามน้องเขาแล้ว” อะเหรอ

“แกเปิดดิหวาย!!” อื้ม หวายกำลังจะเปิดประตูไปแต่ไม่ทันที่จะเปิดประตูก็เปิดออกมาโดยเคนตะ

“กะ!! อุ๊บ!!” ฉันกับหวายปิดปากเคนตะที่กำลังจะพูดชื่อฉันออกมาก

“จะตะโกนทำไม ข้างในมีอะไรกันเหรอ??” ฉันกระซิบถามเพื่อนหนุ่มและลากตัวเขาออกมาพร้อมปิดประตู

“คือว่าตอนนี้ข้างในอ่ะบรรยากาศไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่หรอก ไอ้โมะก็ร้องไห้ ส่วนเฟย์ก็ต่อว่าโทโมะใหญ่เรื่องเธอไงแก้ว” เพราะฉันงั้นเหรอ??

“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้นะ ช่วยฉันหน่อยสิเคนตะ หวาย พวกเธอเข้าไปและบอกให้ทุกคนรู้ว่าฉันมาและปิดปากเงียบให้สนิทที่สุดนะและฉันจะเข้าไปหาโทโมะเอง” ฉันขอร้องเพื่อนทั้ง 2

“ก็ได้อยู่นะ OKตามนั้น” แล้วเพื่อนทั้ง 2 ก็เดินเข้าในไปห้อง พักใหญ่แล้วก็เปิดประตูออกมา

“OKเรียบร้อยแกเข้ามาสิ” หวายออกมาเรียกฉัน ฉันที่กำลังเดินเข้าไปก็ถูกพี่กิ่งดึงแขนไว้

“จะเอาแบบนี้จริงๆ เหรอแก้ว”

“ค่ะ แก้วเข้าไปก่อนนะ แล้วพี่กิ่ง พี่มากิ พี่เคน คุณแม่ คุณน้าก็ตามเข้ามาน๊า” หลังจากที่ฉันพูดจบก็เดินถือเค้กเข้าไปในห้อง โดยให้ฟางจัดเค้กใส่จานให้

“แก้ว จะให้ทั้งเละๆ อย่างนี้อะเหรอว่าแต่เอาไปทำไรมาเนี่ย??” ฟางพูดแบบว่าเบาสุดๆ

“ตกหล่นพื้นนิดหน่อยนะ ^^ ขอบใจนะ” ฉันก็รับจานเค้กมาจากมือฟางและเดินไปทางข้างหลังของโทโมะ โดยที่มีเขื่อนกำลังคุยกันอยู่ โดยที่ฉันได้ยินทั้งหมด

“ไอ้เขื่อนขะ ข้า ผะ ผิดมาก ชะ ใช่ไหม ฮื้อออ” เขาร้องไห้จริงๆ เหรอ แก้วขอโทษนะโมะ

“เอ็งไม่ผิดหรอกเอ็งอย่าร้องไห้สิใอ่โมะ”

“แต่มันจะ จริง อย่า ทะ ที่ เฟย์พูด ข้า มัน ละเลว โล เล ปะเป็น คน ไม่ มะมี ค่า ฮื้ออ”

“คิดมากน๊า เฟย์เขาก็แค่โมโหเอ็งที่เอ็งพูดแบบนั้นก่อนนะ เฟย์เข้าไม่ได้ตั้งใจว่าแกหรอก”

“ฉะ ฉัน ยะ อยาก ขอ โทษ แก้ว ขะ ข้า สัญ ญา ถะ ถ้า กะ แก้ว ให้ อ ภัย ขะ ข้า จะ ไม่ กะ โก หก ไม่ ผะ ผิด นัด ขะ เขา อีก ละ แล้ว ฮื้ออ ขะ ข้า ระ รัก แก้ว!! ฮื้อออ”

“สัญญาแล้วนะ ลูกผู้ชายห้ามคืนคำละ ^^” ฉันที่ทนฟังอยู่นาน ก็ก้มหน้าลงไปข้างๆ หู เพื่อพูดกับเขา

“กะ แก้ว ฮื้ออ โมะ ขอ โทษนะ”

“แก้วไม่โกรธโมะแล้ว Happy Birthday นะ โทโมะ” ฉันยื่นเค้กที่ถืออยู่ให้โทโมะ

“แก้ว ขะ ขอบ ใจ นะ ^vT” ฉันจุดเทียนที่ปักอยู่บนเค้กและเริ่มร้องเพลง ทุกคนเมื่อเห็นฉันขึ้นก็ร้องเพลงพร้อมไปกับฉันด้วย ^_^

Happy birthday to you, Happy birthday to you  Happy birthday Happy birthday  Happy birthday to you.  Happy birthday to you, Happy birthday to you  Happy birthday Happy birthday  Happy birthday to you. 

“เย้ ฮิ้ววววว!! สุขสันต์วันเกิดนะโทโมะ ^_^” เพื่อนๆตะโกนลั่นอย่างอารมณ์ดี

“อธิฐานสิ ^_^” ฉันบอกให้โทโมะอธิฐาน ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาก็ค่อยปิดลงและลืมตาขึ้นมาเป่าเค้กวันเกิดที่มันดูไม่ค่อยสวยเท่าไหร่

“มันเละไปหน่อยนะพอดีแก้วซุ่มซ่ามไปหน่อย”

“ไม่เป็นไรแค่แก้วจำวันเกิดโมะได้แค่นี้โมะก็ดีใจเกินแล้ว”

“สุขสันต์วันเกิดนะ ตาโมะ น้องโทโมะ” คุณแม่มล คุณน้ามากิ พี่มากิ พี่กิ่ง พี่เคนจิพูดพร้อมกัน

“คุณแม่ คุณน้า พวกพี่ๆ ก็มาด้วยเหรอ โมะอายจังครับ ^vT”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ทุกคนในงานต่างหัวเราะร่าเริงแล้วทุคนก็เดินของของขวัญมาให้โทโมะกันยกใหญ่

“อะฉันให้นาย เรื่องที่ฉันว่านาย ฉันขอโทษนะอย่าไปใส่ใจละ ฉันก็แค่โมโห” เฟย์ พูดแล้วยื่นกล่องของขวัญใบเล็กให้โดยไม่มองหน้าโมโทะ

“ฉันไม่โกรธเธอหรอกเฟย์มันก็จริงอย่าที่เธอพูดนั้นและ ฉันมันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย” เขาก็ไม่ได้เย็นชาอย่างที่ทุกคนคิดรู้จักขอโทษเป็นเหมือนกันนิน๊า ^_^

“นี้เคนจิว่าแต่แกอะถืออะไรของใครมาตั้งแต่เมื่อตะกี้นี้แล้วนะ” จู๋เสียงพี่มากิก็ดังขึ้น

“ไม่รู้เหมือนกัน ก็ตอนที่อยู่ที่ห้างทุกคนรีบออกกันมาเลยฉันเห็นวางอยู่ตรงเก้าอี้ที่น้องแก้วนั่งฉันก็เลยหยิบมันติดมือมาด้วยอ่า!! ไม่มีใครเป็นเจ้าของเหรออ้าวแล้วฉันหยิบของใครมาเนี่ย!!” พี่เคนจิตอบพี่มากิแบบงงๆ

“ขอแก้วดูหน่อยค่ะ” ฉันเดินเข้ามาหาพี่เคนจิ

“นี้จ้ะน้องแก้วของน้องแก้วหรือป่าว??”

“ของแก้วเองค่ะ พอดีเลย แก้วหาตั้งนาน อ่ะโทโมะแก้วให้นะ ^_^” ฉันยื่นถุงที่ฉันตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่าจะซื้อมันมาให้เขา

“อะไรเหรอแก้ว” เขาเปิดถุงดูแล้วหยิบหมวกที่ฉันใช้เงินตั้ง 800 ซื้อมา

“ชอบมั้ย?? ^_^” ฉันถามเขาแล้วยิ้มจู๋ๆ เสียงของธามไทรุ่นน้องก็ดังขึ้น

“เห้ยพี่แก้ว หมวกใบนี้หายากมากเลยนะ พี่ซื้อมาจากไหนอ่ะ มันแพงมากๆด้วยที่ไทยเราไม่มีของหรอกนะ” อะไรกันจริงๆเหรอเนี่ย

“พี่ซื้อในร้านที่ห้างมาอ่ะ เห็นพนักงานบอกเหมือนกันว่ามีใบเดียวในไทย ทีแรกพี่ก็ว่ามันจะจริงเหรอไม่น่าเชื่อเลย”

“จริงดิพี่ผมหาตั้งนาน เสียดายจัง อิจฉาๆ พี่โทโมะอ่า”

“ฮ่าๆๆๆๆ” ทุกคนก็หัวเราะอย่างมีความสุข

“ขอบคุณนะแก้วสำหรับของขวัญวันเกิด โมะรักแก้ว^_^”

“^//^ รักเหมือนกัน”

“เป็นไรป่าวหน้าแดงเชียว” ยังมีหน้าถามอีกนะ

“เขิลอ่า ^//^”

 

 

END .. 09/06/2558 15:30

 

---

จบแล้วจ้าา ไรเตอร์ขอฝากฟิคชั่นเรื่อง อุบัติรักข้ามขอบฟ้าด้วยนะ มาลุ้น คู่ ฟางป๊อป แก้วโทโมะกันในเรื่องนี้ได้เลย ฝากด้วยน๊าาา