Happy Birthday To..[Tomo]

                วันที่ 7 มิ.ย.ณ บ้านไทยานนท์

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“โอ้ยยย!! มาแล้วๆ จะเคาะอะไรหนักหนาห้ะ” ชายหนุ่มเดินหงุดหงิดมาเปิดประตูห้องให้คนที่เคาะเรียกเขาอยู่

“โทโมะ วันนี้วันอะไรเอ่ย ^_^” ชายหนุ่มงงกับท่าทางของพี่ชายพี่เดินมาเคาะประตูแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้เขา แต่เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้

“อะไรของพี่ห๊ะ พี่เคน พี่บ้าอะเนี่ยวันนี้มันจะสำคัญอะไรหนักหนาห้ะ” ชายหนุ่มตอบด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“เอ่อดีว่ะ วันสำคัญของตัวเองแท้ๆ จำไม่ได้ ดีมากเลยไอ้น้องเวร”

“แล้วมันวันอ่ะไรล้ะพูดมาให้กระจ่างดิ”

“วันนี้มันวันเกิดแกไม่ใช่หรือไงห้ะ” ผู้เป็นพี่ชายพูดจบก็เดินออกไปทันทีด้วยความหงุดหงิดที่น้องชายมาตะคอกใส่เขา

“วันเกิดฉันงั้นเหรอ” เขานึกๆ ไปนึกมาก็นึกถึงเรื่องที่หญิงสาวเคยพูดกับเขาไว้

                ความหลังก่อนที่เขาทั้ง 2 จะทะเลาะกัน

“นี้โทโมะ แก้วถามอะไรหน่อยสิ วันเกิดโทโมะอ่า อยากได้อะไรเหรอ” หญิงสาวถามชายหนุ่มที่นั่งพักเหนื่อยจากการซ้อมเต้นอยู่

“อะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีค่า แต่มันมาจากความรู้สึกของคนให้ก็พอแล้ว ถามทำไมเหรอ??” ชายหนุ่มถามหญิงสาวกลับ

“ปะ ป่าว ^_^ รอแก้วหน่อยน๊า!!” ชายหนุ่มงงกับคำพูดของหญิงสาวที่พูดทิ้งไว้และเดินจากไปทันที

“อะไรของเขาน๊ะ”

                กับมาปัจจุบัน

“แก้ว ^_^” เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ เมื่อเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาก็รีบวิ่งลงมาข้างล่างโดนผ่านหน้าผู้เป็นพี่ และแม่  โดยไม่ฟังเสียงเรียกคนทั้ง 3 คน

“ตาโมะจะไปหาลูก อ้าวๆ ตาโมะ!!”

“เขาไปไหนของเขานะ??” ผู้เป็นพี่สาวถามน้องชายอีกคนที่ขึ้นไปปลุกน้องชายเมื่อกี้นี้

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล้ะ โถ่!!”

                ณ บ้านศิริมงคลสกุล

                ติ้ง น่อง!

“คร้าๆ มาแล้วๆ ใคร มะโทโมะนายมาทำไม” เมื่อหญิงสาวเห็นคนตรงหน้าก็เปลี่ยนน้ำเสียงการพูดทันที

“คือโมะจะมาชะ!” ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้นโดยหญิงสาว

“ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น กลับไปซะ!!”

“แต่แก้ววันนี้มันวันสำคัญของโมะนะ”

“จะสำคัญอะไรหนักหนาห้ะ ฉันไม่อยากจะสนใจและอีกอย่างมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันมากมายด้วยปล่อยแขนฉันด้วย” หญิงสาวสะบัดแขนชายหนุ่มออกทันที ทำให้น้ำใส่ๆ ไหลออกจากดวงตาของชายหนุ่ม

“แก้วใจร้ายมาเลยรู้ไหม T^T” ชายหนุ่มปล่อยมือแก้วแล้วเดินกลับไปที่รถเพื่อขับกลับบ้าน

                นายคิดว่าฉันใจร้ายมากเหรอ แล้วที่นายละโทโมะ ฮึก ฮื้ออออ T^T หลังจากที่หญิงสาวยืนร้องไห้อยู่หน้าประตูรั้วบ้าน ก็เช็ดหน้าเช็ดตา ก็เดินเข้าบ้านทันทีโดยมีพี่สาวนั่งแอบมองอยู่

“ใครมาเหรอแก้ว??”

“อ่อเขามาตามหาบ้านคนรู้จักนะ ^^” หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเดินขึ้นบ้าน

“แก้วๆ บ่ายโมงอย่าลืมไปนะเที่ยวกันแกสัญญาแล้ว”

“ฉันไม่ลืม ถึงเวลาก็ขึ้นมาตามแล้วกันนะพี่กิ่ง”

                ณ บ้านไทยานนท์ ชายหนุ่มหลังจากที่ถูกหญิงสาวปฏิเสธมาและหญิงสาวทำท่าเหมือนยังจำวันเกิดเขาไม่ได้ก็รีบเดินขึ้นห้องแต่ว่าพี่สาวมาขัดไว้

“ตาโมะ เป็นไร” ผู้เป็นพี่เห็นดังนั้นก็เป็นห่วงและยังเห็นว่าน้องชายที่ไม่พูดไม่จาหลังจากที่กลับเข้าบ้านมาจึงจับตัวไว้

“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวขึ้นห้องนะ” ชายหนุ่มตอบปัดเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าตอนนี้เขาเสียใจแค่ไหนและก็เดินขึ้นห้องไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของใครทั้งนั้น

“เดี๋ยวสิตาโมะๆๆ”

“อะไรของเขาว่ะ”

“แกอ่ะพูดไรเคนจิ อยู่ๆน้องก็ร่าเริง อยู่ๆก็เสียใจแบบนี้ห๊ะ!!” ผู้เป็นแม่นั่งมองพูดก็พูดขึ้น

“อ้าวแม่เคนผิดอีกแล้วเหรอเนี่ย!!”

“ใช่แกอ่ะผิด แล้วเรื่องที่ฉันให้แกไปจัดการอะสรุปได้เรื่องว่ายังไง??”

“เรียบร้อย เดียวเขาจะมาบ่ายโมง”

“อะไรกันเหรอลูก??” ผู้เป็นแม่งงกับคำพูดของลูกทั้ง2 คนจึงถามขึ้น

“ก็ที่น้องเป็นอยู่อย่างนี้ก็เพราะเพื่อนของพ่อตัวดีของแม่นั้นและค่ะ” หญิงสาวพูดกับผู้เป็นแม่

“เพื่อนของเคนจิ อย่าบอกนะหนูเบลล์นะเหรอ ทำไมตาเคน!!”

“เรื่องทั้งหมดมันมีอยู่ว่าไงเล่าให้แม่ฟังสิ!! เคน” หญิงสาวให้น้องชายเล่าให้ผู้เป็นแม่ฟัง

“คือว่าเบลล์เขามาขอคืนดีกับตาโมะ แต่ตาโมะปฎิเสธและบอกว่าเพื่อนเพื่อนกัน แล้วทีนี้เบลเขาขอกอดตาโมะ เบลล์เขาก็ถ่ายรูปไว้และส่งไปให้น้องแก้วครับ”

“อะไรนะแล้วหนูแก้วเป็นยังไงบ้างเนี่ย!!” ผู้เป็นแม่ตกใจมาก

“ก็โกรธเป็นฟื้นเป็นไฟอยู่ในตอนนี้ไงค่ะ แล้วเห็นกิ่งว่าน้องร้องไห้ด้วยนะ คงเสียใจนะค่ะ”

“ผมก็เลยโทรไปถามเบลล์ว่าเรื่องมันเป็นยังไง แล้วเบลล์เขาก็บอกว่า ทั้งหมดมันเป็นแผนของเบลล์ที่จะแกล้งน้องแก้ว แต่ไม่คิดว่าน้องแก้วจะโกรธ และเสียใจขนาดนี้ครับ วันนี้เบลล์ก็เลยจะไปขอโทษน้องแก้วครับแม่” เคนจิอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ผู้เป็นแม่ฟัง

“แล้วนี้ลูกนัดกับหนูกิ่งไว้กี่โมงจ๊ะ??”

“บ่ายโมงค่ะแม่”

“แม่ไปด้วยสิ มากิโทรบอกหนูกิ่งให้พาน้ามลไปด้วยนะแม่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยน๊า ^^ เม้าท์ๆ” ผู้เป็นแม่พูดเสร็จก็ยิ้มๆ

“เอ่อะ ค่ะ แม่ ^_^”

“ผมไปข้างนอกนะ” ทุกสายตาหันมองไปตามเสียง

“อ้าวเห้ยไอ้โมะจะไปไหนนะ” ชายหนุ่มเรียกผู้เป็นน้องชายแต่ไม่ทันซะแล้ว เขาขับรถออกไปแล้วเรียบร้อย

“น้องเขาไปไหนเหรอลูก”

“มันไม่บอกผมเลยนะครับ เดียวไปเดียวมาเดียวไป เฮ้อเหนื่อยใจ!!” ลูกชายพูดกับผู้เป็นแม่อย่างเหนื่อยๆ

                สวนสนุก!!

“เอ็งนัดข้ามาที่นี้ทำไมว่ะไอ้เขื่อน??” ชายหนุ่มพูดกับเพื่อนชายที่โทรนัดเขาออกมา

“พวกข้าอยากมาเล่นนะ เอ็งมาเล่นกันพวกข้าสิ” เขื่อนพูดไม่ให้เพื่อนจับพิรุธได้

“ของเล่นหลอกเด็กแบบนี้ข้าไม่อยากเล่นหรอกว่ะ ข้ากลับนะ” ชายหนุ่มที่กำลังจะเดินกลับก็ถูกป๊อปกับเคนตะห้ามไว้

“เดี๋ยวไอ้โมะ” เคนตะห้ามขึ้น

“พวกข้าเห็นเอ็งเคลียดมาเล่นกันนะ” จองเบพูดขึ้น ชายหนุ่มเป็นเพื่อนๆอีก 3 คนเป็นคนที่แพ้ทางเพื่อนอย่างจองเบมากเลยยอมตกลง

“ก็ได้ๆ เห็นแต่จองเบนะไม่งั้นข้าไม่เล่นหรอก” ชายหนุ่มพูดขึ้น

“คริคริคคริ” อีก 3 คนหัวเราะคิกคัก เพราะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนอย่างโทโมะต้องแพ้ทางจองเบแน่นอน

“ขำอะไรกัน??”

“ปะป่าว ไปเล่นกัน Goooo!!”

                ห้าง XXX บ่ายโมง!!

                Kaew Say

                ยัยพี่สาวตัวดีพาฉันมาเดินเที่ยวห้างซะงั้น แต่ตอนนี้เขาไปไหนของเขานะ ไม่น่าเลยแก้ว ไม่น่าเดินเมอลอยเลยยยย ทำไงละเนี่ยโทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา ฉันเลยตัดสินใจเดินตามหาเองเลยแล้วกันและฉันก็เดินผ่านหน้าร้านร้านนึง

“สวัสดีค่ะ เชิญชมของข้างในก็ได้เลยนะค่ะ” พนักงานสวัสดีและยิ้มเชิญฉันเข้าในร้าน จะไม่เข้าก็ไม่ได้ด้วยสิ ยิ้มซะหวานอย่างนั้นนะ อ่าๆ เข้าก็เข้าฉันก็เดินเข้ามาดูของในร้านและสะดุดตากับหมวกใบนึงเข้า มันสวยมากเลย มันมีดีไซด์ที่แปลกเก๋ไกด์มาก ฉันจึงหยิบขึ้นมาดู

“คุณผู้หญิงนี้ตาถึงจริงๆเลยนะค่ะ” ง้ะ

“อะไรเหรอค่ะ” ฉันตามแบบงงๆ

“หมวกใบนี้ เป็นหมวกที่มีใบเดียวของร้านเราเลยค่ะ และก็จะมีแค่ใบเดียวในประเทศเลยนะค่ะ ^_^” เว่อร์ซะ

“เหรอค่ะ เท่าไหร่อ่าค่ะ??” ฉันถามพนักงาน

“800 บาทค่ะ” หมวกบ้าไรว่ะแพงจัง

“เอ่อคือ ฉันเอาใบนี้ก็ได้คร้ะ ^_^” ทำตาซะหวานเยิ้มขนาดนั้นไม่ซื้อคงจะไม่ได้สินะ

“ค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ มาเดี๋ยวดิฉันใส่ถุงให้นะค่ะ” ฉันก็ยื่นหมวกกับเงินจำนวนแปดร้อยบาทให้กับพนักงานเพื่อใส่ถุงและฉันก็เดินดูของในร้านจนทั่วพนักงงานก็เดินถือถุงมาให้กับฉัน

“ซื้อไปฝากแฟนเหรอค่ะ น่ารักจัง ^^”

“คือ…”

“ยังไงก็ขอให้รักกันนานๆนะค่ะ” ฉันก็ยิ้มให้กับพนักงงานและเดินออกจากร้านไปและคิดถึงเรื่องของโทโมะ น้ำตาของฉัน อย่าออกมาสิ อย่าอกมาก ฮื้อออ ฉันหยุดตรงที่นั่งพักของห้างแล้วเอาถุงหมวกที่ซื้อมาวางข้างๆแล้วนั่งก้มหน้าก้มตาทำไงได้ล้ะฉันไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของฉันนี้หน่า

เพิ่มมาอีกตอนแหะๆ ตอนหน้าจบจริงๆ แล้วจ้าฝากติดตามด้วยนะ ทั้งคู้จะเป็นยังไงหนออ