ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 

 

 

 

 

 

แก้ว: สงสัย จะยาวว ฮ่าๆๆ (ยืนแอบฟังที่ประตู) 

 

 

 

 

 

 

ปอนด์: ทำไมเหรอครับ น้าแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ปอนด์อยากมีน้อง รึเปล่าล้ะ ถ้าอยากมี ก็ปล่อยแม่อยู่กับพ่อนะ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: บ้า พูดไรงี้ น่าเกลียด (ตีแขนโทโมะ) 

 

 

 

 

 

    

 

         

 

 

                        หลังจากเส็จภาระกิจ "ปรับความเข้าใจ" (><)  ฟางหลับไปเพราะเหนื่อยมาก ส่วนป๊อบปี้นอนมองฟางที่หลับอยู่ "เค้าไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ เวลานี้อีก เค้าได้อยู่กับเธอ แล้วก็ลูกอีกครั้งคราวนี้ต่อให้ฟางไล่ยังไงเค้าก็ไม่ยอมเธออีกแล้ว"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม อือ (ค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นป๊อบปี้จ้องเค้าอยู่) 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ตื่นแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นี้คงเป็นแผนการของคุณอีกสินะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แผน? แผนการอะไร เดี๋ยวแล้วจะไปไหน 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: จะไปที่อื่น  โอ๊ย! 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เจ็บเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เปล่า ปล่อยได้แล้ว นี้คุณ!! (ดึงมานั่งบนตัก) 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง พี่ขอโทษนะ ที่เคยทำร้ายจิตใจฟาง ฟางรู้มั้ยว่าตลอดเวลา5ปี พี่ไม่เคยมีความสุขเลย จริงอยู่ที่พี่เอาความรู้ของฟางมาล้อเล่น มาเป็นเกมส์ ที่แลกกับเงิน แต่ลองเอาเข้าจริงๆ พี่รักฟาง รักฟางหมดหัวใจ พี่เคยผิดหวังจากจินนี่ พี่ก็เลยมองว่า ผู้หญิงทุกคน หวังแต่เงิน 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ผู้หญิงทุกคน หวังแต่เงิน ฉันก็หวัง คุณไม่รู้เหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หึ ไม่จริงเลย ฟางไม่ใช่คนแบบนั้น ฟางมีค่า มากกว่าเงินอีก ล้ำค่า หาที่ไหนไม่ได้ด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่รักฟางนะ รักมาก มาก ที่สุด ยกโทษให้พี่ได้มั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้าฉันไม่ยกโทษให้คุณล้ะ คุณจะทำยังไง จะหายไปอีก 5 ปี หรือว่า หายไปตลอดกาลดี

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: (กอดแน่นกว่าเดิม) คราวนี้เหรอ ก็คงจะไม่ยอมแล้ว พี่จะไม่ยอมปล่อยให้หัวใจของพี่ไปไหนอีก พี่สัญญาว่าครั้งนี้ พี่จะเก็บรักษาหัวใจทั้ง สองดวงเอาไว้ไม่ให้หายไปไหนอีกแล้ว 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: จะว่าไปฉันก็..........หายโกรธคุณตั้งนานแล้วแต่คุณนั่นแหละที่หายไปไหนไม่รู้ 5 ปี ปล่อยให้ฉันกับลูกอยู่กันสองคน 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฮ่ะ หายโกรธ ฟางหายโกรธพี่ตอนไหน แล้วที่พูดคือ? 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ตอนที่ปอนด์เกิด ฉันดีใจมาก พอฉันเห็นหน้าลูก ฉันก็นึกถึงคุณ ไม่รู้ว่าคุณไปอยู่ไหน หายไปไหน ฉันคิดถึงคุณ รอว่าเมื่อไหร่ คุณจะกลับมา แต่ฉันก็ได้แต่คิด ฉันขอโทษนะ ที่ไล่คุณวันนั้น 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ไม่เคยโกรธฟางเลย พี่รักฟาง พี่ว่าฟางทำถูกแล้วล้ะ พี่ควรจะได้บทเรียน 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นเอาอีกสักบทเรียน ดีมั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เอาแล้ว ยอมแพ้แล้ว สุดท้ายเกมส์เกมส์นี้ ฟางเป็นคนชนะ พี่แพ้ แพ้หัวใจตัวเอง ที่ไปรัก เด็กดื้ออย่างฟาง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ใครเป็นเด็กดื้อ !! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ฟางไง เด็กดื้อ ดื้ออออ ดื้อมากๆๆด้วย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ดื้อยังไง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ ไม่รู้ใจตัวเอง ใจแข็ง ปากแข็ง แถมขี้งอน เยอะไปหมดอ

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ว่าฉันเหรอ นี้(ตีป๊อบปี้) !! 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ถึงจะดื้อ จะขี้งอน จะปากแข็ง ใจแข็ง พี่ก็รักฟาง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางก็รักพี่ป๊อบค่ะ รักมากด้วย  รักมาตั้งนาน 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่น่าเชื่อนะ ว่าฟางจะรักพี่นานขนาดนี้ สงสัย ตอนมหาลัย พี่คงจะหล่อเอามากๆ

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อี๊ หลงตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็มันจริงอ่ะ ไม่งั้นฟางคงไม่ แอบรักพี่มาตลอด หรอกจริงม่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ ลืมเลย ลูกล่ะ ลูกอยู่ไหน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สงสัยจะอยู่กับเขื่อนมั้ง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันอยากไปหาลูก 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ต่อไป ไม่ต้องพูด ฉัน กับคุณอีกนะ พี่ไม่ชอบเลย สัญญาก่อน

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ได้ สัญญาก็ได้ ไปหาลูกนะๆๆ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อืม ไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน มานี่เลย (อุ้มฟางไปอาบน้ำด้วยกัน)