ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 

 

 

 

 

ป็อบ: วันนี้ออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวพี่เก็บของให้นะ 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอก ฉันเก็บเองได้ คุณจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ 

 

 

 

 

 

ป็อบ: พี่ไม่มีไรทำ ที่พี่ต้องทำคือ ดูแลฟางกับลูกเท่านั้น 

 

 

 

 

 

ฟาง: กลับได้แล้วหล่ะถ้าคุณไม่มีไรทำ ฉันอยากกลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ยาย: ฟาง เป็นไงบ้างลูก ยายไม่ได้ไปอยู่เป็นเพื่อนเราเลย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกยาย ไม่กี่วันเอง 

 

 

 

 

 

เก่ง: แล้ว หมอบอยัง ว่า ชายหญิง

 

 

 

 

 

ป็อบ: หมอบอกเป็นผู้ชายนะ

 

 

 

 

 

ยาย: ดีจังนะลูกเป็นเด็กชาย เป็นลูกผู้ชาย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ

 

 

 

 

ป็อบ: ฟาง เดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวให้นะ 

 

 

 

 

 

ยาย: ฟาง นี้เรายังไม่ให้อภัยเค้าอีกเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือ คือว่า ฟาง 

 

 

 

 

 

เก่ง: ผมว่าพี่ฟางยกโทษให้พี่เค้าเถอะ เค้าน่าสงสารนะ แถมเค้าทำกับข้าว พี่ไม่กินของเค้าสักครั้ง ถ้าเป็นผมนะ ผมโครตเสียใจเลย 

 

 

 

 

ยาย: ใช่ กินของเค้าสักครั้งนะ สักครั้งก็ยังดีนะลูก 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ได้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

                 ป็อบปี้ทำอาหารเส็จก็เดินเอาอาหารไปหาฟาง ที่นั่งอยู่คนเดียว 

 

 

 

 

 

ป็อบ: มาแล้วๆ ร้อนๆอยู่เลย

 

 

 

 

ฟาง: (นั่งถักถุงเท้าก็หันมามอง) 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ไม่เททิ้งนะ บอกไว้ก่อน คราวนี้ พี่ไม่ยอมแน่ 

 

 

 

 

 

ฟาง: (นิ่งมองหน้าเค้า) แล้วถ้าฉันทิ้งล่ะ 

 

 

 

 

ป็อบ: พี่ก็จะไม่ยอมให้ฟางทิ้งมันอีก 

 

 

 

 

ฟาง: กินก็ได้....จะกินได้รึเปล่าเนี้ย

 

 

 

 

ป็อบ: กินได้สิ อร่อยด้วย ถามเก่งกับยายดูไม่เชื่อ 

 

 

 

 

ฟาง: อืม ก็ งั้นๆ 

 

 

 

 

ป็อบ: กินเยอะๆนะ นี้ผัก กินผักเยอะๆจะได้แข็งแรง ส่วนนี้ปลา พี่เอาก้างออกให้หมดแล้ว 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำเหมือนฉันเป็นเด็กไปได้ 

 

 

 

 

ป็อบ: ก็ฟาง เหมือนเด็กนิ 

 

 

 

 

ฟาง: นิ ! 

 

 

 

ป็อบ: หมอบอกแล้วนะ ห้ามเครียด ห้ามดื้อ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันอิ่มแล้ว 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ก็ยังดีที่ฟางกินมัน 

 

 

 

 

ฟาง: คุณภาณุ ฉันถามอะไรหน่อยสิ 

 

 

 

 

ป็อบ: หึ อะไรเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: คุณไม่เหนื่อยเหรอที่คอยทำแบบนี้ ตลอดเวลา ฉันไม่เคยกิน กับข้าวที่คุณทำเลย คอยแต่จะเททิ้ง ไม่เคยเอาเข้าปากเลย คุณไม่โกรธ ไม่เกลียดฉันบ้างเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป็อบ: พี่ไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่เหนื่อย ถ้าจะเหนื่อย ก็คงเหนื่อยใจ ที่ไม่ว่าจะทำยังไงฟางก็ไม่ให้อภัย แต่พี่ก็ยังดีใจนะ ที่ได้ อยู่ใกล้ๆคอยดูแลฟางกับลูก พี่รู้ว่าฟางไม่มีทางให้อภัยพี่ พี่ทำทุกอย่าง ไม่ใช่เพราะว่าพี่อยากให้ฟางยกโทษให้อย่างเดียวนะ แต่ที่พี่ทำทุกอย่าง ก็เพราะอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือน ไม่มีเรื่องเงิน หรืออะไรทั้งนั้น  ฟางจะให้โอกาสพี่แก้ตัวได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันตอบคุณไม่ได้ ถ้าจะให้ฉันลืม ฉันก็คงลืมไม่ได้ แต่ถ้าจะให้ฉันยกโทษ ฉันก็ยกโทษไม่ได้ ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไร ฉันรู้สึกท้อ รู้สึกเสียใจทุกครั้ง ที่นึกถึงเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา ตอนที่ฉันออกมาจากชีวิตคุณ ฉันรู้ว่าฉันท้อง ฉันเลือกที่จะไม่บอกคุณ แต่สุดท้าย เพื่อนฉันก็คงบอกคุณ คุณเลิกทำแบบนี้เถอะ ฉันไม่อยากเห็นคุณต้องทำอะไรแบบนี้ อีกแล้ว กลับไปเถอะ กลับไปในที่ขอฃคุณ อย่ามาเสียเวลา กับฉันเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ทำไมฟางถึงเลือกที่จะไม่ให้อภัยพี่ ทั้งๆที่พี่เองก็อยากจะทำทุกอย่างให้มันดี ให้ฟางยกโทษ ต้องให้พี่ทำยังไง ฟางถึงจะให้อภัยพี่ ต้องให้พี่ตายเหรอ หรือว่า หายสาบสูญไปจากโลกนี้ ฟางถึงจะให้อภัย

 

 

 

 

 

ฟาง: คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพียงแค่กลับไป กลับไปในที่ของคุณ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก 

 

 

 

 

ป็อบ: แล้วลูกล่ะ ลูก 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันเลี้ยงเค้าได้ ฉันดูแลเค้าได้ กลับไปซะ ฉันขอร้อง 

 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ถ้าฟางเลือก ที่จะให้พี่ไป พี่ก็จะไป ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ฟางต้องการ แต่พี่อยากมห้ฟางรู้ว่าพี่ รักฟาง รักลูก และไม่มีวันเลิกรัก ถ้าทางนี้มันเป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว ลาก่อนนะ ฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง:  ฮึก ฮือ. ฮือออ เราทำถูกแล้ว มันถูกแล้ว ฮืออออ