ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 

   

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมพี่ป็อบต้องกลับมาอีก ทำไมต้องมายุ่งกับฟางอีก ฮืออออ ฮึก ฮือออ

 

 

 

 

 

 

 

ยาย: อ้าว นั่งอยู่ตรงนี้เอง

 

 

 

ป็อบ: ผมต้องขอโทษ คุณยายด้วยนะครับ สำหรับทุกเรื่อง

 

 

 

 

 

 

ยาย: ยายก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลอะไรหรอกนะ แต่ยาย อยากถามว่า เรื่องมันเป็นยังไง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ผมผิดเองครับ ผมมันเลว ผมทำลายชีวิตฟาง ทำให้ฟาง เสียใจ ผมผิด ผมผิดเอง 

 

 

 

 

 

ยาย: ตอนแรกๆอ่ะนะ ฟางเองก็นั่งซึม นั่งเศร้า คิดถึงเรา แต่ไม่นาน ฟางก็กลับมาเข้มแข็ง

ฟางบอกกับยายว่า ฟางต้องเข้มแข็งเพื่อลูก แต่ในความเข้มแข็งก็ย่อมมีความอ่อนแออยู่ลึกๆ ฟางอาจจะใจแข็งนะ แต่ถ้า เรามีความพยายามหน่อย มันก็ไม่ยากหรอก เชื่อยายนะ ยายเองก็อยากให้หลานของยาย มีความสุข มีครอบครัวที่ดี 

 

 

 

 

ป็อบ: ผมจะไม่ยอมแพ้ ผมต้องทำทุกทาง ให้ฟางให้อภัยผมให้ได้ครับ 

 

 

 

 

 

 

ยาย: สู้หน่อยนะ ฟางเป็นคนใจแข็ง 

 

 

 

 

ป็อบ: ครับคุณยาย ผมจะสู้ครับ

 

 

 

 

              ตกเย็นของวันนี้ 

 

 

 

 

ยาย: เก่งไปตามพี่ฟางมากินข้าวเร็ว

 

 

 

เก่ง: จ้ะยาย 

 

 

 

 

ฟาง: อ้าวเก่ง ไม่ต้องตามหรอกพี่กำลังจะลงไป

 

 

 

 

 

ยาย: กินได้นะ 

 

 

 

 

ป็อบ: กินได้ครับ

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมยังอยู่อีก 

 

 

 

 

เก่ง: เขานอนที่นี้ พี่ฟาง

 

 

 

ยาย: อ้าวฟาง เก่ง มา มากินข้าวลูก 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ (ฟางเดินลงมาอย่างเย็นชา เธอไม่คิดจะพูดหรือคุยกับเขาอีก เธอจะทำเหมือนเขาเป็นสายลม ไม่มีตัวตน) 

 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ฟาง ฟางกินผักเยอะๆนะ 

 

 

 

 

ฟาง: เก่ง พี่นั่งด้วยดิ 

 

 

 

เก่ง: (เก่งตักข้าวเส็จก็ไปนั่งดูทีวี) อ่อ ครับๆ

 

 

 

 

ยาย: สู้หน่อยนะ 

 

 

 

 

ป็อบ: เฮ้อ ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ยาย: เดี๋ยวเรานอนกับเก่งตรงนี้ล่ะกันนะ นอนได้นะ

 

 

 

 

 

ป็อบ: สบายมากครับ 

 

 

 

 

ยาย: ฟาง หาผ้าห่มกับหมอนให้พี่เขาหน่อยสิ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่มีจ้ะ ฟางขอตัวไปนอนก่อนนะ 

 

 

 

 

 

เก่ง: เดี๋ยวผมไปเอาข้างบนให้ครับ 

 

 

 

 

 

ยาย: ทนหน่อยนะ ยายก็ไม่รู้จะช่วยเรายังไง

 

 

 

 

ป็อบ: ครับ ผมทนได้

 

 

 

 

ฟาง: เก่ง ไม่ต้องเอาไป 

 

 

 

เก่ง: แล้วเขาจะนอนยังไงพี่ฟาง

 

 

 

 

ฟาง: ใครใช้ให้มานอน

 

 

 

เก่ง: พื้นไม้แข็งขนาดนั้น นอนไม่ได้หรอก 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ได้ก็ไม่ต้องนอน เอามานี้ 

 

 

 

 

เก่ง: อ้าว พี่ฟาง 

 

 

 

 

 

ยาย: ไหนหมอนล่ะ

 

 

 

 

เก่ง: พี่ฟางไม่ให้เอาลงมาจ้ะ 

 

 

 

 

ป็อบ: ไม่เป็นไรครับ ผมนอนได้ 

 

 

 

  

 

 

ยาย: เฮ้อ ฟางนะฟาง