คู้จิ้น

งื้อ...เสียงครางเบาๆ ที่ถูกขัดใจในเวลาพักผ่อน ทำให้ผมค่อยๆ ลืมเปลือกตาที่หนักอึ้ง มองไปยังเจ้าของผ้าขนหนูที่กำลังเช็ดตามร่างกายผมอยู่ 
 
" มาร์คฮยอง.... " ผมเอ่ยชื่อของร่างสูงที่ยังคงก้มหน้าเช็ดแขนผมอยู่ อย่างไม่สนใจในเสียงเรียกของผม 
 
" มาร์คฮยองเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ... ." คำถามที่เอ่ยจากปากร่างบาง เหมือนไปขัดใจพี่ชายที่กำลังตั้งใจเช็ดตัวให้เค้าอยู่
 
" เข้ามาตั้ง แต่นายนอนหลับไม่รู้เรื่องแล้วหล่ะ " จูเนียร์ฮยองที่นำซุปร้อนๆ เข้ามา ด้วยใบหน้ามีความสุข 
 
" ก็ใครบางคนแถวนี้นะสิ มัวแต่เหม่อเพราะห่วงนาย พี่เลยตัดสินใจสั่งใส่กล่อง แล้วมากินที่หอแทน พี่สั่งซุปกระดูกวัวของโปรดนายด้วยนะ " เสียงใสๆของจูเนียร์ฮยอง ที่บอกว่ามาร์คฮยองมัวแต่เหม่อจนต้องสั่งอาหารมากินที่บ้าน ทำให้ผมหน้าขึ้นสี บ้าจริง อย่าเข้าข้างตัวเองสิว่ะ แบมแบม
 
" อย่าแกล้งน้อง นายบ่นว่าปวดขาต่างหาก พี่ถึงต้องพากลับมาที่หอ แล้วโทรสั่ง " เสียงท้วง ที่ออกจากปากมาร์คฮยอง ทำให้ผมที่ใจเต้นแรงอยู่อย่างบ้าคลั่ง รู้สึกชาไปทั้งใจ นั่นสินะ ...ผมมันแค่น้องชาย ไม่ใช่คนคนนั่นที่ฮยองรัก 
 
" มาร์คง่ะ ชิ ไปแล้ว " จูเนียร์ฮยองเหมือนขัดใจอะไรสักอย่าง เดินออกไปอย่างอนย่างอามรณ์เสีย แถมยังบ่นอะไรเบาๆ แต่ตอนนี้มันคงไม่มีคำไหนก้องในหัวผมมากกว่า คำที่มาร์คฮยองรักจูเนียร์ฮยองมากแค่ไหน
 
 " แบมแบม..แบมแบม!! " 
 
"อ่..อะครับ..ทำไมต้องเสียงดังด้วยอ่า " ผมยู่ปากอย่างลืมตัว ทั้งๆที่บอกตัวเองตลอดว่าอย่าทำอีก 
 
" กินซุปแล้วจะได้กินยา ฉันจัดไว้ให้แล้ว " มาร์คฮยอง ยืนถ้วยที่ใส่น้ำซุปกระดูกวัว มาวางไว้ตรงหน้าผม กลิ่นหอม ทำให้ผมตักทานโดยไม่ระวัง
 
" โอ๊ย..ร้อน.ๆๆ " ผมรีบวางช้อนลงทันที สงสัยโดนลวกแน่ๆเลย งื้อเจ็บๆๆ
 
" ซุมซ่าม!.." เสียงดุของมาร์คฮยอง ทำให้ผมกลัว ตาคมอย่างกะเสือแถมยังจ้องเขม็ง ทำให้ผมไม่กล้าขยับตัว
 
" ไหนดูสิ ลวกตรงไหน " พูดจบ มือหนาของมาร์คฮยองก็เอื้อมขึ้นมาจับใบหน้าของผมไว้ทั้งสองข้าง ใบหน้าของฮยองที่ก้มเข้ามาลมหายใจ ที่เป่ารดลงมาทำให้ผมหายใจติดขัด 
 
"อ..ออ..ฮยอง.." 
 
" หยุดพูด แล้วอ้างปากฉันจะดูว่าปากนายโดนลวกหรือเปล่า " เสียงเข้มที่ติดคำสั่ง ทำให้ผมต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
 
" ทีหลังจะกินของร้อนต้องเป่าให้มันเย็นก่อนรู้ไม ฉันเตือนนายหลายครั้งแล้วนะแบมแบม " เสียงทุ้มของมาร์คฮยองที่ทั้งดุทั้งเตือน แต่การกระทำต่างตรงข้ามกับคำพูด เพราะมันทั้งอ่อนโยน อบอุ่นในเวลาเดียวกัน
 
ฟู่...ความเย็นและกลิ่นหอม โดยมาร์คฮยองกำลังเป่า แผลในปากให้ผมอยู่ บ้าจริง หัวใจอย่าเต้นแรงสิ เดี๋ยวมาร์คฮยองก็รู้หรอก...ผมหลับตาแน่น ถ้าเผลอจ้องไปในอนัยน์ตาคมคู่นั่นผมต้องเผลอ พูดอะไรที่ไม่ควรพูดแน่มือทั้งสองข้างของผม จิกผ้าปูที่นอนแน่นหึ..ไม่รู้ว่าผมคิดไปเอง หรือเปล่า ผมได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของมาร์ค ฮยองที่ยังคงเป่าแผลให้ผมอยู่ 
 
" อ..ฮยอง.." ผมพยายามจะเอ่ยขัดแต่..
 
" อย่าขยับปากนายสิแบมแบม ไม่งั้นฉันจะอดใจไม่ไหวนะ ... " เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูของผม ทำให้ผมต้องอ้างปากตามที่มาร์คฮยองเตือน ที่ว่าทนไม่ไหว คงเพราะอาจจะเผลอมือทำร้ายผม ที่ขัดใจเหมือนเคยสินะ น่ากลัวอ่าาาา งื้ออออออ...ใครก็ได้ ช่วยแบมด้วย
 
" อะแฮ่ม! ..." เสียงไอเหมือนอะไรติดคอ ของแจ็คสันฮยองที่เดินเข้ามา ทำให้มาร์คฮยอง ค่อยๆปล่อยมือที่จับใบหน้าผมช้าๆ พร้อมกับที่หันไปยังตัวต้นเสียง ที่ลอยหน้าลอยตา เดินเข้า กอดเอวผม แถมผมยังแอบเห็นแจ็คสันฮยองยักคิ้วให้มาร์คฮยองด้วยหล่ะครับ โดยที่สายตาของมาร์คฮยองเริ่มคล้ายเสือเข้าไปทุกที ผมเริ่มขยับตัวออกจากแจ็คสันฮยองช้าๆ อากาศรอบตัวเหมือนถูกกดดันจาก พี่ใหญ่ที่กำลังจะกลายร่าง
 
" ฉันบอกนายแล้วใช่ไม ว่าให้นายอยู่ข้างนอก ห้ามเข้ามารบกวนน้อง " เสียงเย็นๆ ที่ทำให้ผมเสียงสันหลังแทนแจ็คสันฮยองที่ในตอนนี้ พี่แก พึ่งจะรู้ตัวว่าทำพลาดมหันต์ ว่าได้แหย่เสือหลับให้ตื่นขึ้น
 
" อุ้ย!! หวังเข้าห้องผิด นึกว่าห้องนอนตัวเอง หวังไปก่อนนะครับ " ผมพึ่งรู้ว่าแจ็คสันฮยอง เป็นญาติกับปลาไหลนะครับเนี๊ย เนียนมากกก พี่ชาย วิ่งตูดแน้บไปแล้ว...มาร์คฮยองส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับหันมาจ้องผม 
 
" มาฉันยังเป่าไม่เสร็จ " 
 
" ออ ..แบมหายเจ็บแล้วครับ แบมว่าแบมรีบทานซุปให้หมดก่อนดีกว่า จะได้พักผ่อนสักที " ผมเอื้อมมือไปจับช้อนเพื่อจะจับซุปทานอีกครั้ง 
 
หมับ! มือหนาของมาร์คฮยอง เอื้อมมาจับมือผมออก แล้วหยิบช้อนที่มีซุปขึ้นมา เป่าเบาๆ แล้วค่อยๆ ยื่นมาทางผม
 
" กิน " เพียงคำเดียวที่ออกจากปากของพี่ชายที่ผมแอบรัก ผมก็ปฎิบัติอย่างไม่รู้ตัว ทั้งๆที่พยายามจะปฎิเสธ แต่มาร์คฮยองกับก้าวเข้ามาทีละก้าว ทีละก้าว ทำให้หัวใจที่พยายามจะสร้างกำแพงของผม เริ่มสั่นหวั่น ผมกลัวเหลือเกินว่ามันจะพังลงมา หากเป็นอย่างนั่นจริง ผมคงตายเพราะความเจ็บปวดนั่น
 
' อย่าทำให้รักได้ไหมครับ มาร์คฮยอง แบมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว '
 
 
......................................................................................................