คู้จิ้น

" แบมแบมอาาาา ตื่นๆๆ " เสียงเรียกจากบุคคลที่นั่งทับผม พร้อมเขย่าผมไปมา ทำให้ผม ที่รู้สึก

มึนๆหัว ต้องรวบรวมเปลือกตาที่หนักอึง ขึ้นมอง แจ็คสันฮยอง กำลังกระโดดไปมาบนเตียงผมอยู่

" ตื่นๆๆ นายจะกลายเป็นยองแจ ขี้เซา สองแล้วนะแบมแบม " แจ็คสันฮยอง เลิกผ้าห่มของผมขึ้น พร้อมสะบัดเข้าใส่ ยูคยอมที่นอนอยู่อีกเตียง 

" โอ๊ย!! ฮยอง สองมาตาฐานอ่ะ ทีแบมแบม พุ่งเข้าปลุก ที่ผมนี่ต้องใช้ผ้าห่ม ลำเอียงอ่ะ " ยูคทำหน้าหมุ่ยแบบไม่จริงจังนัก โดยมีแจ็คสันฮยองที่ตอนนี้ ย้ายตำแหน่งไปยังเตียงยูคยอม หัวเราะชอบใจอยู่ ผมค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ เพราะรู้สึกเวียนหัว ทำให้ผมเซวูบ แต่แล้ว 

" ระวังหน่อยสิ " เสียงทุ้มที่ดังข้างๆหู ของผม ทำให้ผมหน้าแดง อย่างช่วยไม่ได้ มาร์คฮยองค่อยๆ พยุ่งผมมานั่งบนเตียง พร้อมหันไปดุแจ็คสันฮยองเบาๆ

" นายไม่ควรรบกวนน้องๆ ช่วงนี้เป็นช่วงพักผ่อนของวง " เสียงทุ้มที่เอ่ยปราม แจ็คสันฮยอง ทำให้ยูคยอมแอบขำ พี่ชายตัวแสบ ที่ถูกมาร์คพี่ใหญ่ดุ

" นายก็เหมือนกันยูค นอนห้องเดียวกันกับแบม แล้วทำไมไม่รู้ว่า แบมแบมไม่สบาย " มาร์คฮยองพูดจบ พร้อมกับสีหน้าจืดสนิทของยูคยอม ทำให้ผมต้องเอ่ยค้านขึ้น 

" ฮยองครับ ผมโตแล้ว แค่กๆ " เสียงไอของผม ทำให้ร่างสูงที่เอื้อมมือมาแตะหน้าผาก ทำหน้าดุใส่

" ทำไมนายชอบให้ฉันเป็นห่วงนายอยู่เรื่อย เลยหืม " มาร์คฮยองพูดจบ ตามด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งของผม

"แค่กๆๆ แค่กๆๆ " เสียงไอของแจ็คสันที่ทำหน้าทะเล้นอยู่ เหมือนล้อเลียน ทำให้ ผมต้องก้มหน้าหลบความเขิน 

" อะไรติดคอ นายหรอแจ็คสัน ให้ฉันเอาออกให้ไม " น้ำเสียงดุๆของมาร์คฮยอง ทำให้แจ็คสันฮยองรีบเอามือหนาของตัวเอง ปิดปาก พร้อมทำท่าส่ายหน้าไปมา อย่างหน้าหมั่นไส้ ทำให้ ผมเผลอหัวเราะไปโดยไม่รู้ตัว

" ทำไม ช่วงนี้นายไม่หัวเราะแบบนี้บ่อยๆ " มาร์คฮยอง หันมาทางผมอีกครั้ง มือหนา ก็เอื้อมมาพยุ่งให้ผมนอนลงเบาๆ ทุกการกระทำเต็มไปด้วยความใส่ใจ

" ผมอยากพักผ่อนแล้วครับ ฮยองแค่กๆ " ผมเฉเปลี่ยนเรื่อง จะให้บอกร่างสูงตรงหน้ายังไง ว่ายังทำใจเรื่องที่มาร์คและจูเนียร์ เปิดตัวว่าคบกัน โดยทุกคนในวงรู้เรื่องกันหมดแล้วไม่ได้

" แจ็คสัน ไปเอากระละมังใส่น้ำอุ่น พร้อมผ้าขนหนูมา ฉันจะเช็ดตัวให้แบมแบม " สิ้นเสียงมาร์คฮยอง แจ็คสันฮยองก็เเดินออกไปตามคำสั่งทันที โดยมียูคเดินตามอออกไปด้วย จะปล่อยให้ผมอยู่กับมาร์คฮยองสองคนแบบนี้ไม่ได้นะ ผมพยายามจะลุก แต่มาร์คฮยองที่ทำหน้าดุ กับกดไหล่ทั้งสองข้างของผมแน่น 

" ทำไม อยู่กับฉันนายอึดอัดมากเลยรึไง " เสียงดุๆ ของมาร์คฮยอง ทำให้ผมต้องรีบปฎิเสธ จนผมหน้าสะบัดไปมา ทำให้มาร์คฮยองยกยิ้ม เมื่อแกล้งผมสำเร็จ รอยยิ้มที่ผมเคยมีความสุขกว่านี้...

" มาแล้วค้าบบบบบ น้ำอุ่นๆ พร้อมผ้าขนหนูสีขาวสะอาด " เสียงพูดดังสนั่นของแจ็คสันฮยอง ทำให้ผมหลุดจากภวงัค์ความคิด 

" เอาวางไว้ แล้วนายจะไปไหนก็ไป " เสียงนิ่งๆของมาร์คฮยอง ทำให้แจ็คสันฮยอง ที่อยากจะอยู่ดูแลผมด้วย ต้องหน้าบึ้ง

" ชิเชอะ ใช่สิ๊ พอใช้งานเราเสร็จ ก็ถีบหัวส่งเลยนิ เชอะ " เสียงงอลๆที่ไม่เข้ากับบุคลิกของร่างหนา ทำให้มาร์คฮยองมองด้วยสายตาน่ากลัว

" นายจะออกไปดีๆ หรือจะให้ฉันไปส่ง " คำว่าไปส่งของมารค์คฮยอง ที่เน้นแน่นๆ ทำให้แจ็คสันสะดุ้ง พร้อมวิ่งออกไปข้างนอกทันที ที่มาร์คฮยองให้แจ็คสันฮยองออกไปก่อน เพราะรู้ว่าผมไม่ชอบแก้ผ้าต่อหน้าคนมากๆ มาร์คฮยองรู้นิสัยผมดีทุกอย่าง สิ่งที่ชอบและไม่ชอบ ร่างสูงจะจัดการให้ผมเสมอ ทำให้เกิดเรื่องราวที่ผมคิดไปเองทั้งหมด ว่าชายหนุ่มที่เป็นรุ่นพี่ในวงมีใจให้ผมไม่มากก็น้อย หลอกตัวเองว่ามาร์คฮยอง ต้องรู้สึกพิเศษกับตัวเอง ทำให้ผมต้องมาเจ็บปวดเจียนตาย จมอยู่ในความผิดหวังแบบนี้ โครตทรมานเลยล่ะครับ

" กางแขนออก " ร่างสูง สั่งผม พร้อมเอื้อมมาแกะกระดุมชุดนอนของผม เป็นเรื่องปกติ ทุกครั้งที่ผมไม่สบาย

" ออ..ฮยองครับ ผมอยากทำเอง " มือบางของผมเอื้อมมือไปกั้นไม่ให้มาร์คฮยองที่กำลังแกะกระดุมให้ผมอยู่ สะงัก 

" นายเป็นอะไร... " เสียงนิ่งที่บ่งบอกว่าไม่สบอามรณ์ของมาร์คฮยอง ทำให้ผมกลืนน้ำลาย อย่างยากลำบาก

" คือ ..ผมอยากทำเองบ้างนะครับ " ผมรวบรวมความกล้า ทั้งหมด เอื้อมมือไปกอดแขนแกร่ง เหมือนเมื่อก่อน ที่มาร์คฮยองต้องยอมผมทุกครั้ง

" นะ...นายนี่นะ อ่ะ งั้นเดี๋ยวฉันไปต้มข้าวต้มอุ่นให้กิน กินข้าวจะได้กินยา " มาร์คฮยองผละออกไป พร้อมที่มือหนาเอื้อมมาโยกหัวผมไปมา ความอบอุ่นๆ ทำให้ผมเผลอยิ้มน้อยๆ

 
" แบมแบมรู้ไม นายน่ะ เหมาะกับใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มมากกว่า ใบหน้าเศร้าๆ นั่นอีกนะ มีอะไรก็บอกพี่ชายคนนี้ได้เสมอ .. พี่อยู่ข้างนายเสมอนะ " สิ้นเสียงของร่างสูง ที่ผมได้ยินไม่บ่อยนัก ที่มาร์คฮยองจะเรียกแทนตัวเองว่าพี่ นอกจากวันแรกที่เจอกัน ในตอนนี้ ผ่านมา 6 ปีแล้ว ใบหน้าหวานสะงัก ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้ม เมื่อลับหลังร่างสูงก็กลายมาเป็น เศร้าศร้อยเหมือนเดิม เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ โดยที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากตัวเอง

" แบบนี้น่ะดีแล้วครับ ความรักของผมจะเป็นความลับตลอดไป...พี่ชาย " เสียงเศร้าศร้อย ที่เอ่ยเอื้อนออกมา หากใครผ่านมาได้ยิน หรือตั้งใจฟังดีๆ ก็คงจะรู้สึกอดสงสารไม่ได้ 

...................................................................................................

กลิ่นหอมกรุ่น ของข้าวต้ม ที่ร่างสูงนำมาเสริฟ์ ทำให้ท้องของผม ส่งเสียงประท้วง จนต้องก้มหน้าหลบสายตาล้อเลียน ที่มาร์คฮยองส่งมาให้ผม

" จะให้ฉัน ป้อนไม จะได้เสร็จเร็วๆ " มาร์คฮยอง เอ่ยถามผม ด้วยน้ำเสียงติดจะคัดใจนิดๆ ที่ผมไม่ยอมให้มาร์คฮยองช่วยป้อนข้าว เหมือนเมื่อก่อน 

" ไม่เป็นไร ครับ ผมทานเองได้ " ผมพูด ด้วยรอยยิ้ม

" แบมแบม " จู่ๆ มาร์คฮยองก็เรียกชื่อผม

" ครับ ฮยองมีอะไรรึป่าว " ผมเอ่ยถามอย่างสงสัยโดยที่มือบางก็พยายามจับช้อนให้นิ่งอยู่

" เรียกแทนตัวเองว่าแบมแบม เหมือนเมื่อก่อนสิ " เสียงทุ้มๆ เอ่ยเบาๆ ที่ข้างหูผม ทำใหผมขนลุกชู่ว ผมกลัวว่ามาร์คฮยองจะได้ยินเสียงหัวใจบ้าคลั่งนี้ เหลือเกิน ร่างบางของแบมแบม ขยับออกห่างอย่างเนียนๆ โดยร่างสูงดูเหมือนไม่ชอบใจ ที่คนตัวเล็กขยับหนี รังเกียจพี่ชายคนนี้หรอแบมแบม เสียงตัดพ้อดังขึ้นในใจมาร์ค โดยที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้า ไม่มีวันได้ยิน

" แต่มันดูไม่แมน.. " ผมเอ่ยเบาๆ

" นายก็ดูไม่แมนอยู่แล้ว .." สิ้นเสียงร่างสูง 

" มาร์คฮยองครับ ออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า " เสียงหวานของร่างบาง 

จูเนียร์ฮยอง ที่เดินเข้ามานั่งข้างๆ มาร์คฮยอง โดยมาร์คฮยอง ยิ้มอ่อนโยนให้ รอยยิ้มที่ทำให้ผมเจ็บปวด

" ทำไม ฮยองมาอยู่ห้องแบมแบมหล่ะครับ " จูเนียร์ฮยอง เอ่ยถามพร้อมเอียงหน้าอย่างน่ารัก โดยที่มาร์คฮยองแอบหอมแก้ม ร่างบางอย่างอดใจไม่ไหว ทำไมต้องมาสวีทกันต่อหน้าผมด้วย!!

" แบมแบมไม่สบาย " สิ้นเสียงมาร์คฮยอง จูเนียร์ฮยองก็พุ่งตรงมา แตะหน้าผาก วัดไข้ ผมทันที ความห่วงใยของร่างบางที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ผมเกลียดพี่ชายคนนี้ไม่ลงสักที 

" ไปกันเถอะครบฮยอง ผะ..แบมอยู่คนเดียวได้ " ผมเกือบหลุดพูดประแทนตัวเองว่าผม ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของมาร์คฮยอง จ้องมองผมอย่างดุๆ 

" แต่นาย .." จูเนียร์ฮยองกำลังจะพูดขัด เหมือนจะอยู่ดูแลผมแทน 

" ไปเถอะครับ ฮยอง นานๆที จะมีเวลาว่าง สวีทกันสองต่อสอง สักที " ผมรวบรวมความร่าเริงทั้งหมด ทำสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจตัวเอง ไปเถอะครับ อย่าทรมานผมเลย 

" นายดูแลตัวเองได้แน่นะ " เสียงทุ้มของมาร์คฮยองเอ่ยขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยนที่มีให้ผมได้แค่น้องชาย ทำให้ผมพยักหน้าเบาๆ

" เดี๋ยวฉันเรียกแจ็คสันมาอยู่เป็นเพื่อนดีกว่านะ " ร่างสูงเหมือนจะเดินออกไป ทำให้ผมต้องรั้งไว้ 
"แบมอิ่มแล้ว อยากพักผ่อนมากกว่าครับ ถ้าแจ็คสันฮยองอยู่แบมคงไม่ได้นอนกันพอดี " ผมเอ่ยขอโทษแจ็คสันพี่ชายตัวแสบเบาๆ ที่เอานิสัยดี(?) มาอ้าง ทำให้มาร์คฮยองพยักหน้าเห็นด้วย โคมไฟตรงหัวเตียงผมถูกปิดช้าๆ 

แกร็ก... ไปแล้ว ร่างของคู่รักข้าวใหม่ปลามันเดินออกไป ในห้องมีเพียงแต่ความเงียบ น้ำตาเริ่มไหลออกมาช้าๆ ป่วยกายยังไม่พอ แถมอาการป่วยทางใจ บาดแผลที่เรื้อรัง ยิ่งกว่าอาการป่วยภายนอก....นี่สิ ที่ทำใหร่างบางเหมือนตายทั้งเป็น..

..................................................................................................................