Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต

 
ป๊อปปี้นั่งมองตุ๊กตาหมีพูที่ฟางกะว่าจะซื้อมาฝากแต่เธอก็ดันมาโกรธเขาซะก่อน “เหอะซื้อตุ๊กตาหมีมาฝากเนี้ยนะ เธอว่าฉันหน้าเหมือนหมีหรือไง” ป๊อปปี้นั่งพูดคนเดียวก่อนจะมีคนเข้ามาห้องของเขา
 
 
 
 
ก๊อก ..ก๊อก....ก๊อก
 
 
 
 
          “ใครครับ” ป๊อปปี้เรียกถามคนที่อยู่ข้างนอก
 
 
 
 
          “ป้าเองค่ะคุณหนู”
 
 
 
 
          “ป้าจันทร์...เชิญครับ” แม่นมของป๊อปปี้เปิดประตูเข้าพร้อมกับนมหนึ่งแก้ว
 
 
 
 
 
          “ป้าเอานมอุ่นๆมาให้ค่ะ”
 
 
 
 
          “ขอบคุณครับ” ป๊อปปี้หันไปขอบคุณและยิ้มให้กับแม่นมของตน
 
 
 
 
 
          “คุณหนูทำอะไรอยู่ค่ะ...แล้วตุ๊กตา อย่าบอกนะคะว่าซื้อมาเล่นเอง คุณหนูโตแล้วนะคะแล้วเป็นผู้ชายด้วย”แม่นมชี้ไปยังตุ๊กตาแล้วมองหน้าป๊อปปี้แบบจำผิด
 
 
 
 
 
          “ป่าวนะครับ..คือผมไม่ได้ซื้อมาเล่นแล้วผมก็เป็นผู้ชายจะเล่นตุ๊กตาได้ไง” ป๊อปปี้รีบแก้ต่างแทบไม่ทัน
 
 
 
 
 
          “แล้วได้มาจากไหนค่ะ? มีสาวซื้อให้หรือเปล่า” แม่นมแซวป๊อปปี้
 
 
 
 
          “ครับ...” ป๊อปปี้ตอบสั้นๆ
 
 
 
 
 
          “มีสาวซื้อให้จริงๆเหรอค่ะเนี้ย ป้าแค่แซวเล่นเองนะคะ ว่าแต่เธอเป็นใครค่ะ สวยมั้ย เธอเป็นคนแบบไหน...แล้วเธอชื่ออะไร”
 
 
 
 
 
          “ป้าจันทร์ครับหยุดก่อนครับ ผมตอบไม่ทัน คือเธอแค่ให้ตุ๊กตาเองนะครับ ไม่ได้ขอผมแต่งงานซะหน่อย” ป๊อปปี้มองหน้าแม่นมแล้วยิ้มๆ “เธอทำงานที่บริษัทครับ สวยมั้ย?..เธอน่ารักครับอกแนวหวานๆ เธอขี้งอนมากเลย” ป๊อปปี้คิดชื่อเล่นของฟางสักพักแล้วคิดออกว่าเธอเคยเผลอเรียกชื่อเล่นตัวเองออกมา
 
 
 
 
 
“ว๊ายยย” ขณะที่ฟางกำลังจะล้มป๊อปปี้รีบเข้ามาประคองไว้ได้ทัน
“คุณเป็นไรหรือป่าว” ป๊อปปี้ถามฟางที่ตอนนี้ยังประคองอยู่
“ไม่เป็นไรค่ะ ...คือคุณปล่อยฉันก่อนได้ไหม” ฟางที่ตั้งสติได้ก็บอกให้ป๊อปปี้ปล่อย
“อ๋อ..” ป๊อปปี้ปล่อยฟางออกต่างคนต่างเขิน
“ฟางว่าเราไปดูที่อื่นต่อดีกว่านะคะ”
“ แล้วเธอก็ชื่อฟาง” ป๊อปปี้ตอบคำถามของแม่นมแล้วยิ้มไปด้วย
 
 
 
 
 
          “แหม..ตอบไปยิ้มไปแบบนี้ไม่ใช่ว่าเผลอมีใจให้เธอแล้วเหรอค่ะ”
 
 
 
 
 
          “ป่าวนะครับ ไม่ใช่สักหน่อย เราแค่เป็นเพื่อนร่วมงานกัน” ป๊อปปี้ตอบแล้วหลบสายตาแม่นม
 
 
 
 
          “ค่ะ..คุณหนูมาว่าไงป้าก็ว่างั้น งั้นเดี๋ยวป้าไปนอนก่อนนะคะ” แม่นมกำลังจะเดินออกจากห้องแต่ต้องชะงักเพราะป๊อปปี้เรียกไว้ก่อน
 
 
 
 
          “เดี๋ยวครับป้าจันทร์ผมของถามอะไรหน่อย” ป้าจันทร์หันมามองป๊อปปี้แล้วยิ้ม “คือ..ผู้หญิงเขาชอบอะไรกันเหรอครับ” ป้าจันทร์มองป๊อปปี้แบบงงๆเพราะตั้งแต่ที่เลี้ยงมาเขาไม่เคยมาปรึกษาเรื่องนี้เลย
 
 
 
 
          “อย่าบอกนะคะว่าจะซื้อให้หนูฟาง” พอแม่นมพูดชื่อฟางออกมาก็หน้าแดง “แน่ใจนะคะว่าเพื่อนร่วมงาน”
 
 
 
 
 
          “แน่ใจสิครับ คือผมอยากซื้ออะไรสักอย่างเป็นการขอโทษเธอ เพราะผมทำให้เธอโกรธ” แม่นมของป๊อปปี้พยัหน้าแล้วทำท่าคิดสักพัก
 
 
 
 
 
          “ดอกไม้มั้ยค่ะ? เอาดอกกุหลาบก็ได้” แม่นมพูดขึ้น
 
 
 
 
 
          ป๊อปปี้ส่ายหน้า “ผมว่ามีคนใช้เยอะแล้ว มีดอกไม้อย่างอื่นมั้ยครับ” แม่นมก็ทำท่าคิดอีก
 
 
 
 
 
          “เอ๊าะ! ป้าคิดออกแล้วค่ะ” แม่นมยิ้มอย่างรู้สึกดีที่หาคำตอบให้กับป๊อปปี้ได้แล้ว
 
 
 
 
ณ บริษัทจีระคุณ
 
 
 
 
 
          ในขณะที่ฟางกำลังนั่งทำงานอย่บนโต๊ะของเธออยู่นั้น ก็มีคนยืนช่อดอกไม้มาให้เธอตรงหน้า
 
 
 
 
 
          “ดอกฟรีเซีย” ฟางเอ่ยชื่อดอกไม้ขึ้นแล้วมองคนที่เอามาให้เธอ
 
 
 
 
 
          ป๊อปปี้ทำหน้านิ่งแล้วมองไปทางอื่น “ผมขอโทษเรื่องเมื่อวาน...”
 
 
 
 
 
          “ฉันลืมมันไปแล้วค่ะ... แล้วอีกอย่างถ้าไม่เต็มใจจะขอโทษก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นะคะ” ฟางลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วจะเดินหนีป๊อปปี้ไปทางอื่นแต่ป๊อปปี้ก็คว้าแขนฟางไว้ก่อน
 
 
 
 
 
 
          “ผมรู้นะว่าคุณยังไม่หาโกรธ แต่ผมอยากจะขอโทษคุณจริงๆ ช่วยรับมันไว้หน่อยได้ไหม” ฟางมองหน้าป๊อปปี้สักพักก่อนจะรับช่อดอกไม้นั้นไปแล้วว่างไว้บนโต๊ะ
 
 
 
 
 
 
          “พอใจแล้วใช่ไหมค่ะ” ฟางยิ้มแล้วถาม “งั้นก็มาฝึกงานต่อเถอะค่ะ” พอฟางพูดจบก็เดินนำหน้าป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองแผ่นหลังร่างบางก่อนจะเดินตามไป
 
 
 
 
 
 
          ฟางยื่นถุงกระดาษส่งให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้รับมาแล้วเปิดดูถุงและหยิบมันขึ้นมาดู “อะไร” ป๊อปปี้ถามฟาง
 
 
 
 
 
 
          “เปลี่ยนชุดค่ะ วันนี้คุณต้องใส่ชุดนี้ทำงาน ฉันให้เวลา 5 นาทีนะคะ” ฟางเดินออกไปรอป๊อปปี้ที่หน้าห้อง ป๊อปปี้มองชุดสักพักแล้วต้องเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อนเปลี่ยน ชุดที่ฟางให้ป๊อปปี้ใส่เป็นคุณพ่อบ้าน
 
 
 
 
 
 
          สักพักป๊อปปี้ก็ออกมาจากห้อง ฟางมองป๊อปปี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าก็อมยิ้ม เธอไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะเปลี่ยนใส่ชุดนี้จริงแต่มันก็ดูน่ารักไปอีกแบบ
 
 
 
 
 
 
          “คุณจะให้ผมทำอะไรว่ามา”
 
 
 
 
 
 
          “ตามฉันมาค่ะ” ฟางเดินนำหน้าป๊อปปี้ เธอพาป๊อปปี้มายังหน้าห้องพักห้องเดิมที่มาวันก่อนแล้วเปิดประตูเข้าไป ป๊อปปี้ก็เดินตามเข้ามา “คุณเห็นผ้าห่มที่มันกระจัดกระจายไหมค่ะ นั้นแหละค่ะจัดให้มันเรียบร้อย แล้วดึงผ้าให้ตึงๆนะคะ ถ้าไม่ตึงก็ไม่ผ่าน” ฟางยิ้มหวานป๊อปปี้แล้วเดินไปอยู่ข้างเตียง “เชิญ” ฟางบอกป๊อปปี้ให้เริ่มจัดที่นอนได้เลย
 
 
 
 
 
 
 
          ฟางยืนมองป๊อปปี้ที่กำลังจัดเตียงแล้วอมยิ้มกับท่าทางของเขาที่เก้ๆกังๆที่ทำอะไรไม่เป็นเลย แต่เธอก็ไม่แปลกใจที่ชายหนุ่มจะทำไม่เป็นเพราะเขาเป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทมันก็ไม่แปลก พอป๊อปปี้จัดเสร็จฟางก็เดนไปใกล้ๆเตียงแล้วโยนเหรียญ
 
 
 
 
 
 
          แปะ.. เหรียญไม่เด้ง ฟางเลยส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่ผ่าน ป๊อปปี้เลยต้องจัดใหม่อีกครั้ง พอจัดเสร็จฟางโยนเหรียญอีกครั้งแล้วปรากฎว่าเหรียญเด้ง
 
 
 
 
 
 
          “งั้นก็ต่อไปค่ะ” ฟางเดินนำหน้าป๊อปปี้อีกครั้งเธอเดินเข้ามาในห้องน้ำ “ล้างห้องน้ำค่ะ” ป๊อปปี้ที่ได้ยินยืนอึ้งสักพัก
 
 
 
 
 
 
          “ให้ฉันมาล้างห้องน้ำเนี้ยนะ” แล้วชี้ไปทางห้องน้ำ ฟางพยักหน้า
 
 
 
 
 
          “คุณทำไม่ได้เหรอค่ะ ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ก็เป็นผู้บริหารที่ดีไม่ได้ค่ะ”
 
 
 
 
 
          “ใครบอกว่าฉันทำไม่ได้” ป๊อปปี้มองสำรวจห้องน้ำก่อนจะเดินเข้าไปทำความสะอาด ฟางที่มงป๊อปปี้อยู่ก็ยิ้มอย่างสะใจ ป๊อปปี้ทำความสะอาดไปเรื่อยเขาเดินไปยังฟักบัวกะว่าจะเปิดน้ำ แต่พอเขาเปิดสายฟักบัวกับรั้วแล้วน้ำก็กระเดนใส่ตาเขาพอดี
 
 
 
 
 
 
          “โอ๊ย..!!” ฟางที่ได้ยินก็รีบวิ่งเข้ามาหาป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
          “คุณเป็นอะไร”ฟางพยายามจะหมุนปิดน้ำ แต่น้ำดันมากกว่าเดิมเลยทำให้ทั้งสองคนตัวเปียกทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
          “ฝากด้วยนะคะ” ฟางบอกกับแม่บ้านที่เอามาชุดไปซักแห้ง พอแม่บ้านเดินออกไปก็ปิดประตูเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ ต้องนี้ทั้งคู่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำไปก่อน “วันนี้พอก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นะคะ” ฟางบอกป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
 
 
 
 
 
 
 
          “คุณมานั่งตรงนี้ก็ได้นะ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะตบโซฟา
 
 
 
 
 
 
          “ไม่เป็นไรค่ะ” ฟางปฏิเสธ แต่ป๊อปปี้ก็ไม่ยอมแพ้เขาเดินไปหาฟาง แล้วจ้องหน้าเธอ“คุณ...จะทำอะไรค่ะ” ฟางถามป๊อปปี้ที่ขยับตัมาใกล้พร้อมกับเรื่องใบหน้ามาด้วย ฟางค่อยเดินถอยหลังไปเรื่อยจนสะดุดแล้วนั่งลงบนโซฟา ป๊อปปี้เรื่อยหน้าเข้ามาใกล้เธอ ฟางที่เห็นแบบนั้นก็หลับตา
 
 
 
 
 
 
 
          “ก็แค่เนี้ย..”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆพร้อมแสยะยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ก็แค่เนี้ย??? หมายความว่าอะไรค่ะ” ฟางสงสัยกับการกระทำของป๊อปปี้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ก็ฉันแค่อยากให้เธอนั่งตรงโซฟา หรือเธอคิดว่าฉันจะทำอะไร” ป๊อปปี้ขยับตัวเข้ามาใกล้ฟางแล้วกระซิบที่ข้างหู ทำให้สาวน้อยถึงกับหน้าแดง เขาเห็นการกระทำของฟางก็ยิ้มสนุกเลยแกล้งเธอต่อ “หรือเราหาอะไรสนุกๆทำเพื่อรอเสื้อผ้าดีมั้ย” พอฟางได้ยินแบบนั้นก็รีบผลักป๊อปปี้ออกทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
          “คนบ้า ทะลึง” ฟางว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ทะลึ่งอะไร แค่จะชวนคุยเล่นเกมนี้ต่างหาก” ป๊อปปี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโชว์เกมที่อยู่หน้าจอแล้วให้ดู “คุณคิดอะไรเนี้ย ผมว่าคุณนั้นแหละทะลึ่ง ดูสิหน้าแดงเชียว” ป๊อปปี้ว่าก่อนก็ยิ้ม ฟางที่เห็นป๊อปปี้ว่าตัวเองหน้าแดงก็เอามือจับหน้าตัวเองทั้งสองข้างแล้วหันหน้าหนี
 
 
 
 
 
 
 
          ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฟางที่ได้ยินเสียงเคาะประตูก็ไปเปิด “โทโมะ” ฟางเรียกชื่อเพื่อนสนิทที่อยู่หน้าห้อง
 
 
 
 
 
 
 
          “เอ้าทำไมใส่ชุดนี้ล่ะ” โทโมะถามฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
          “คือเรื่องมันยาวน่ะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “คุณใครมาเหรอ” ป๊อปปี้เห็นว่าฟางไปนานก็เลยเดินมาดู โทโมะที่เห็นป๊อปปี้เดินมาก็มองทั้งสองคนสลับกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
          “เรามากวนเวลา...” ฟางที่รู้ว่าโทโมะเข้าใจผิดก็พูดขัดขึ้นก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
          “มันไม่ใช่อย่างที่โทโมะคิดนะ เดี๋ยวเอาไว้เราจะเล่าให้ฟังนะ”
 
 
 
 
 
 
 
          ป้าแม่บ้านที่เอาชุดของฟางกับป๊อปปี้ไปสักรีดก็เอาชุดมาให้ “ได้แล้วค่ะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ขอบคุณมากนะคะ” ฟางไหว้ขอบคุณป้าแม่บ้านแล้วส่งยิ้มให้เธอ แล้วหันไปพูดกับโทโมะ “รอเราก่อนนะเดี๋ยวไปแต่งตัวก่อน” ว่าแล้วฟางก็ปิดประตูแล้วส่งชุดให้กับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป
 
 
 
 
 
ถ้าชอบเรื่องนี้เม้นและโหวตให้ด้วยนะคะ