Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.10 น.
แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558 13.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) หวาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันต่อมา
ฟางที่กำลังเดินออกจากประตูบ้านเพื่อไปทำงานก็ต้องชะงัก เมื่อมีรถคันหรูมาจอดที่หน้าบ้าน เธอเดินเข้าไปดูใกล้แล้วพบกับร่างสูงใส่แว่นกันแดดยืนพิงรถคันหรู
“ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครค่ะ” ฟางถามด้วยความสงสัย
“มาหาคุณนั้นแหละ..จำผมไม่ได้เหรอ”พอร่างสูงพูดจบเขาก็ถอนแว่นออกเผยให้เห็นดวงตาคมคู่นั้น
“คุณ!...คุณมาที่นี้ได้ไง”
“คุณอย่าลืมสิ...ผมเป็นลูกเจ้าของบริษัทนะเรื่องแค่นี้มันจิ๊บๆ”
“มาหาฉันถึงที่นี้มีอะไรหรือป่าวค่ะ?”
“ฉันมารับเธอไปทำงานอ่ะ”
“มารับฉัน” ฉันชี้ตัวเองด้วยความแปลกใจ “คุณจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ”
“ฉันไม่ได้แกล้งเธอนะ...ก็ในฐานะที่เธอจะสอนงานฉัน...ก็เผื่อฉันมีอะไรจะถามเธอไง” ฟางมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความสงสัยจนชายหนุ่มต้องตัดบท “เออ..ช่างมันเถอะ ป่ะขึ้นรถเดี๋ยวไปสายนะ”
“แต่ฉันต้องรอเพื่อนก่อน”
“ผู้ชายคนนั้นนะเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ดูเธอสองคนจะสนิทกันมากเลยนะ”
“ก็เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยสนิทกันมากค่ะ”
“แต่เธอไม่ต้องรอเขาแล้วล่ะ”
“เอ้า..ทำไมล่ะค่ะ”
“ฉันเห็นเขาเมื่อกี้นี้ เลยบอกให้เขาไปทำงานก่อนแล้ว...ฉันว่าเราไปทำงานกันดีกว่านะเดี๋ยวสาย” พอป๊อปปี้พูดจบเขาก็ดันตัวฟางให้เข้าไปในรถโดยที่ไม่รอให้ฟางได้พูดอะไร
ณ บริษัทจิระคุณ
“วันนี้คุณจะสอนอะไรผม ว่ามาเลยผมเตรียมตัวมาล่ะ”
“วันนี้ฉันจะพาคุณไปดูห้องของโรงแรมค่ะ”
ป๊อปปี้มองหน้าฟางก่อนจะตอบ เพราะเขาคิดว่ามันง่ายเกินไปไหม“อ้อได้...”
“ห้องนี้ค่ะ” ฟางพูดแล้วเดินนำหน้าป๊อปปี้ให้เขาไปกับเธอ “ห้องนี้จะตกแต่งสไตล์คลาสสิก เน้นตกแต่งให้ลูกค้ารู้สึกว่าเหมือนเป็นบ้านของตัวเอง ส่วนห้องน้ำนะคะ” ฟางพาป๊อปปี้เดินมาทางห้องน้ำ ก็จะแต่งตกสไตล์คลาสสิกเหมือนกันค่ะ” ขณะที่ฟางเดินนำไปเธอก็จะหันมาหาป๊อปปี้ หน้าเธอกับป๊อปปี้อยู่ใกล้กันมาก ฟางตกใจก็เดินถอยหลังไปโดยไม่ระวังผ้าที่ตกอยู่เลยลื่น
“ว๊ายยย” ขณะที่ฟางกำลังจะล้มป๊อปปี้รีบเข้ามาประคองไว้ได้ทัน
“คุณเป็นไรหรือป่าว” ป๊อปปี้ถามฟางที่ตอนนี้ยังประคองอยู่
“ไม่เป็นไรค่ะ ...คือคุณปล่อยฉันก่อนได้ไหม” ฟางที่ตั้งสติได้ก็บอกให้ป๊อปปี้ปล่อย
“อ๋อ..” ป๊อปปี้ปล่อยฟางออกต่างคนต่างเขิน
“ฟางว่าเราไปดูที่อื่นต่อดีกว่านะคะ” ฟางพูดแก้เขินแล้วเดินนำป๊อปปี้ไปที่อื่นต่อ “วันนี้ก็พอแค่นี้แล้วกันค่ะ”
“แล้วพรุ่งนี้คุณจะพาผมทำอะไรต่อล่ะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เองค่ะ” ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้ก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ “ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ระหว่างที่ฟางจะเดินไปป๊อปปี้ก็เรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อนคุณ ไปทานข้าวกันไหม เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”
“คือวันนี้ฉันไปไม่ได้ค่ะ ฉันต้องรีบกลับ ฉันกลับก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวผมไปส่งนะ”
“อย่าดีกว่าค่ะ ฉันเกรงใจ”ป๊อปปี้ยังไม่ทันได้พูดอะไร ฟางก็รีบไปซะแล้ว ป๊อปปี้มองตามแผ่นหลังฟางอย่างสงสัยเลยตามฟางไป
“โทโมะรอฟางนานไหม” ฟางเดินมาหาโทโมะที่รออยู่หน้าออฟฟิศ
“ไม่นานหรอก ปะกลับกันเถอะ”
“โทโมะหิวไหม เดี๋ยววันนี้ฟางทำอะไรให้ทานนะ” ฟางพูดเสร็จก็เดินไปกอดแขนโทโมะและก็พากันเดินไปยังรถของโทโมะ ป๊อปปี้ที่ตามฟางมาก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
“เพราะอย่างนี้สินะ เธอถึงไม่อยากไปทานข้าวกับฉัน” เขามองตามหลังโทโมะและฟางก่อนจะขึ้นรถของตัวเองแล้วกลับบ้าน
ณ บ้านจิระคุณ
“เป็นไงฝึกงานวันแรก” ภูผาที่นั่งตรงโซฟาเห็นลูกเดินเข้ามาก็ถาม
“ก็ดีครับ” ป๊อปปี้หันมาตอบ
“แล้วเรื่องหนูขนมจีน..”ภูผายังพูดไม่ทันจบป๊อปปี้ก็พูดขึ้น
“ผมบอกพ่อแล้วใช่ไหมครับว่าผมจะไม่แต่งงานกับขนมจีน”
“ทำไมแกถึงไม่อยากแต่งงานกับหนูขนมจีน..เธอไม่ดีตรงไหน”
“ขนมจีนเป็นคนดี..ผมถึงไม่อยากแต่งและอีกอย่างเธอก็มีแฟนอยู่แล้ว”
“มีได้ก็เลิกได้เหมือนกัน”
“ผมไม่คิดเลย..ว่าพ่อจะเป็นคนแบบนี้ เอ๊าะ!..ลืมไปเพราะพ่อก็เคยทำแบบนี้กับแม่นิ” ป๊อปปี้พูดจบก็เดินหนีขึ้นห้องทันที
“เมื่อไหร่แกจะเข้าใจพ่อสักทีนะป๊อป” ภูผานั่งบ่นหลังจากที่ป๊อปปี้ขึ้นห้องไป
“เสร็จแล้ว เสร็จแล้ว” ฟางยกอาหารที่ทำเสร็จมาว่างบนโต๊ะที่มีโทโมะนั่งรออยู่
“เดี๋ยวเราช่วยนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจัดการเองโทโมะทานได้เลยนะ” ฟางยิ้มแล้วพูดกับโทโมะ “เอ่อ ฟางมีขนมให้โทโมะชิมด้วยนะ เดี๋ยวเอาไว้ทานหลังทานข้าวแล้วกัน” ฟางพูดแล้วตักข้าวให้โทโมะ
โทโมะมองหน้าฟางแล้วยิ้ม ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วตักอาหารเข้าปากอย่างเขิน พอหลังทานข้าวเสร็จฟางก็เอาขนมที่เธอทำมาหาโทโมะชิม
“เป็นไงบ้างโทโมะ พายแอปเปิ้ลอร่อย” ฟางมองหน้าโทโมะในขณะที่โทโมะกัดพายเข้าปากอย่างลุ้น โทโมะทำหน้าเหมือนอยากอ้วก
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ฟางถามแล้วทำหน้าเศร้า
“ล้อเล่นน๊า อร่อยมากเลย ทำไมต้องเศร้าขนาดนั้นด้วย” โทโมะยิ้มแล้วขยี้ผมฟาง ฟางที่เห็นว่าโทโมะแกล้งก็งอนแล้วเบี่ยงหน้าหนี “นี่งอนเหรอ..อย่างงอนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเที่ยว” ฟางที่ได้ยินก็หันหน้าไปมองโทโมะแล้วยิ้ม
“จริงๆนะ โทโมะสัญญาแล้วนะ” หลังจากที่โทโมะทานข้าวที่บ้านฟางเสร็จก็ขอตัวกลับบ้าน
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาแล้วหายไปนานมากลืมเรื่องนี้หรือยังนะ ฝากด้วยนะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
