Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต
8.7
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.10 น.
11 ตอน
25 วิจารณ์
18.41K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558 13.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
6) แกล้ง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฟางเดินออกมาจากห้องของภูผาแล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง โทโมะที่นั่งทำงานอยู่เห็นฟางเดินมาก็ถาม
“เป็นไงบ้างฟาง ท่านประธานเรียกไปทำไมเหรอ”
“ก็ท่านให้เราไปสอนงานให้กับคุณภานุนะสิ” โทโมะแปลกใจว่าใครคือคุณภานุ เพราะตั้งแต่ที่มาทำงานก็ไม่เคยได้ยินชื่อนี้
“ใครเหรอ”
“ลูกชายของท่านประธาน ...โอ๊ยยย” ฟางร้องออกมาแล้วขยี้ผมตัวเอง
โทโมะที่เห็นก็สงสัยว่าทำไมฟางต้องทำเหมือนหนักใจด้วย “มีอะไรหรือป่าวฟาง คงไม่ยากอ่ะ อย่าคิดมาก” ฟางที่ได้ยินโทโมะพูดหันไปหาโทโมะ
“ไม่ให้คิดมากได้ไง...ก็ตอนเช้าฟางเพิ่งยืนเถียงกับเขาที่ร้านกาแฟ เขาคงไม่ปล่อยฟางไปง่ายๆแน่”
“ใจเย็นๆก่อนนะฟาง เขาคงไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”
“ก็ขอให้เป็นแบบนั้นนะ”
“เออ..ฟางพอดีวันก่อนไปเดินตลาดมาอ่ะ เห็นอันนี้แล้วมันเหมาะกับฟางดีเลยซื้อมาฝาก” โทโมะหยิบนาฬิกาทรายที่มีรูปร่างเป็นกระต่ายออกมาจากกระป๋าแล้วส่งให้กับฟาง
ฟางรับมันมาอย่างเขินๆก่อนจะบอกขอบคุณโทโมะ “ขอบคุณมากนะโทโมะ เราชอบที่สุดเลย”
“นึกแล้วว่าฟางต้องชอบ เราดีใจนะที่ชอบมัน”
“อะไรที่โทโมะให้เราชอบหมดแหล่ะ แม้กระทั้งโทโมะด้วย”
“ห่ะ ฟางพูดอะไรนะ” โทโมะที่ได้ยินไม่ชัดก็ถามอีกครั้ง
“ป่าวหรอก อย่าไปสนใจเลย แต่ขอบคุณมากนะ” ฟางพูดแล้วยิ้มหวานให้โทโมะ เธอชอบโทโมะมาตั้งแต่เด็ก ที่เธอชอบโทโมะเพราะเขาเป็นผู้ชายที่นิสัยดีคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอตลอด ชอบซื้อของให้เธอและช่วยเหลือเธอ
“ฟางวันนี้เราไปทานข้าวกันไหม”
“ไปสิ”
ป๊อปปี้ที่มองฟางกับโทโมะที่คุยกันอย่างสนุกสนานแล้วเขาก็ได้ยินที่โทโมะชวนฟางทานข้าวก็คิดอะไรดีๆออก เขาเดินไปยังเลขาของพ่อเขา “คุณสุภาพร พอดีคุณพ่อ..หมายถึงท่านประธานน่ะฝากมาบอกว่าเย็นดีช่วยบอกให้คุณธนันต์ธรณ์มาพบที่ห้องหน่อย มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะบอกให้”
ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะขอบคุณ “ขอบคุณครับ” แล้วป๊อปปี้ก็เดินออกไปจากตรงนั้น “ช่วยไม่ได้นะ ใครบอกอยากมาอวดเก่งกับฉันก่อน”
“ค่ะ ได้ค่ะ” ฟางวางสายโทรศัพท์ แล้วก่อนทำหน้าเศร้า
“เป็นไรเหรอฟาง”โทโมะที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะข้างๆฟางก้ถามขึ้น
“โทโมะ คือ...วันนี้เราไปทานข้าวด้วยไม่ได้แล้วอ่ะท่านประธานให้เราไปพบเย็นนี้เนว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
“อืมไม่เป็นไร เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน วันไหนว่างๆค่อยไปเนอะ”
“อืม” ฟางยิ้มแล้วพยักหน้า
ตกเย็น
ฟางเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของท่านประธาน เธอยืนเคาะประตูแล้วเดินเข้าห้องไปแต่กลับไม่พบใคร
“สงสัยท่านประธานติดธุระอีกสักพักก็คงมา” เธอเดินไปนั่งรอตรงโซฟา ที่นั่งมองนาฬิกาข้อมือ นี่มันก็ผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้วแต่ทำไมท่านประธานยังไม่มา
ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่หน้าห้องก็แง้มประตูมองหญิงสาวที่นั่งรอ “นี่ก็ผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้วยังนั่งรออยู่อีกเหรอ... หึเดี๋ยวสักพักก็คงจะกลับบ้านไปอ่ะ” เขาพูดจบก็ปิดประตูแล้วเดินไปลิฟท์เพื่อจะกลับบ้าน ตอนนี้เขาก็เดินมายังรถของตัวเอง เขาเอามือล้วงกระเป๋าเพื่อหากุญแจรถ แต่หายังไงก็ไม่เจอ
“อยู่ไหนนิ หรือว่าจะอยู่บนห้องคุณพ่อนะ” พูดจบเขาก็เดินไปขึ้นลิฟท์อีกครั้ง “ลืมได้ไงเนี้ย” เขาพูดอย่างเซ็งๆ ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามา และยังพบว่าฟางยังไม่กลับไปแถมยังมานอนหลับอยู่ที่โซฟา เขาเลยเดินไปเขย่าตัวฟางให้ตื่น หญิงสาวงัวเงียและขยี้ตาของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา
“คุณมาอยู่นี้ได้ไงค่ะ แล้วท่านประธานล่ะ”
“คุณพ่อคงไม่มาแล้วแหล่ะ เธอกลับไปเถอะ ก็ไม่ได้คิดจะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” ประโยคหลังป๊อปปี้พูดเบาๆ แต่ฟางก็ได้ยิน
“อะไรนะคะ ท่านไม่คิดจะมาตั้งแต่ทีแรก ก็หมายความว่าท่านไม่ได้นัดฉัน...แล้ว” ฟางทำหน้าสงสัยก่อนจะสังเกตมองป๊อปปี้ “อย่าบอกนะว่าคุณแกล้งฉัน” ป๊อปที่เห็นว่าฟางจับได้ก็ยอมรับ
“ใช่ฉันแกล้งเธอ” พอฟางที่ได้ยินคำตอบถึงกับอึ้งอย่างไม่อยากเชื่อว่าเค้าจะทำแบบนี้
“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้อ่ะ คุณมันใจร้ายที่สุด” ฟางพูดก่อนจะพลักป๊อปปี้แล้วเดินออกจากห้องไป เขาทำให้เธอพลาดโอกาสที่จะได้ไปกินข้าวกับโทโมะ
“นี่เธอ เดี๋ยวก่อนสิ.. นี่เธอโกรธฉันจริงๆเหรอ”
“คุณไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
“คือฉันขอโทษ” ฟางที่กำลังจะเดินหนีก็หันหน้ามาเมื่อป๊อปปี้ขอโทษเธอ “แต่เธอก็อวดเก่งกับฉันก่อนนิ”
“งั้นฉันก็ขอโทษคุณด้วยนะคะที่อวดเก่งกับคุณ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณอีกแล้วเรื่องฝึกงานฉันจะไปขอให้ท่านประธานหาคนใหม่ให้”
“ไม่ได้..” ป๊อปปี้ตะโกนขึ้นเมื่อได้ยินว่าฟางจะให้พ่อหาคนใหม่
“ทำไมจะไม่ได้ค่ะ?”
“ก็....ฉันจะให้เธอสอน เดี๋ยวพ่อก็หาว่าฉันเป็นคนไม่เอาไหน” ฟางมองหน้าป๊อปปี้แล้วกำลังจะเดินหนี
“นะ..สอนฉันเถอะนะ หรือว่าเธอกลัวฉัน”
“กล้ว! ทำไมต้องกลัวคุณด้วย”
“หึ..ถ้าไม่กลัวก็ต้องสอนงานให้ฉัน.. ถ้าไม่สอนเธอก็ป๊อด”
ฟางที่ได้ยินตาโต เพราะเธอไม่ชอบให้ครมาดูถูกเธอ“ฉันไม่ได้ป๊อด.. คนอย่างฉันไม่กลัวอะไรง่ายๆหรอก”
“ดีงั้นเธอต้องสอนงานให้ฉัน สัญญา” ป๊อปปี้ยกนิ้วก้อยออกมา
“ได้..ฉันสัญญา”ฟางก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวนิ้วก้อยของป๊อปปี้
มาแล้วหายไปนานเลย มาอัพให้แล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้นะ
“เป็นไงบ้างฟาง ท่านประธานเรียกไปทำไมเหรอ”
“ก็ท่านให้เราไปสอนงานให้กับคุณภานุนะสิ” โทโมะแปลกใจว่าใครคือคุณภานุ เพราะตั้งแต่ที่มาทำงานก็ไม่เคยได้ยินชื่อนี้
“ใครเหรอ”
“ลูกชายของท่านประธาน ...โอ๊ยยย” ฟางร้องออกมาแล้วขยี้ผมตัวเอง
โทโมะที่เห็นก็สงสัยว่าทำไมฟางต้องทำเหมือนหนักใจด้วย “มีอะไรหรือป่าวฟาง คงไม่ยากอ่ะ อย่าคิดมาก” ฟางที่ได้ยินโทโมะพูดหันไปหาโทโมะ
“ไม่ให้คิดมากได้ไง...ก็ตอนเช้าฟางเพิ่งยืนเถียงกับเขาที่ร้านกาแฟ เขาคงไม่ปล่อยฟางไปง่ายๆแน่”
“ใจเย็นๆก่อนนะฟาง เขาคงไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”
“ก็ขอให้เป็นแบบนั้นนะ”
“เออ..ฟางพอดีวันก่อนไปเดินตลาดมาอ่ะ เห็นอันนี้แล้วมันเหมาะกับฟางดีเลยซื้อมาฝาก” โทโมะหยิบนาฬิกาทรายที่มีรูปร่างเป็นกระต่ายออกมาจากกระป๋าแล้วส่งให้กับฟาง
ฟางรับมันมาอย่างเขินๆก่อนจะบอกขอบคุณโทโมะ “ขอบคุณมากนะโทโมะ เราชอบที่สุดเลย”
“นึกแล้วว่าฟางต้องชอบ เราดีใจนะที่ชอบมัน”
“อะไรที่โทโมะให้เราชอบหมดแหล่ะ แม้กระทั้งโทโมะด้วย”
“ห่ะ ฟางพูดอะไรนะ” โทโมะที่ได้ยินไม่ชัดก็ถามอีกครั้ง
“ป่าวหรอก อย่าไปสนใจเลย แต่ขอบคุณมากนะ” ฟางพูดแล้วยิ้มหวานให้โทโมะ เธอชอบโทโมะมาตั้งแต่เด็ก ที่เธอชอบโทโมะเพราะเขาเป็นผู้ชายที่นิสัยดีคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอตลอด ชอบซื้อของให้เธอและช่วยเหลือเธอ
“ฟางวันนี้เราไปทานข้าวกันไหม”
“ไปสิ”
ป๊อปปี้ที่มองฟางกับโทโมะที่คุยกันอย่างสนุกสนานแล้วเขาก็ได้ยินที่โทโมะชวนฟางทานข้าวก็คิดอะไรดีๆออก เขาเดินไปยังเลขาของพ่อเขา “คุณสุภาพร พอดีคุณพ่อ..หมายถึงท่านประธานน่ะฝากมาบอกว่าเย็นดีช่วยบอกให้คุณธนันต์ธรณ์มาพบที่ห้องหน่อย มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะบอกให้”
ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะขอบคุณ “ขอบคุณครับ” แล้วป๊อปปี้ก็เดินออกไปจากตรงนั้น “ช่วยไม่ได้นะ ใครบอกอยากมาอวดเก่งกับฉันก่อน”
“ค่ะ ได้ค่ะ” ฟางวางสายโทรศัพท์ แล้วก่อนทำหน้าเศร้า
“เป็นไรเหรอฟาง”โทโมะที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะข้างๆฟางก้ถามขึ้น
“โทโมะ คือ...วันนี้เราไปทานข้าวด้วยไม่ได้แล้วอ่ะท่านประธานให้เราไปพบเย็นนี้เนว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
“อืมไม่เป็นไร เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน วันไหนว่างๆค่อยไปเนอะ”
“อืม” ฟางยิ้มแล้วพยักหน้า
ตกเย็น
ฟางเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของท่านประธาน เธอยืนเคาะประตูแล้วเดินเข้าห้องไปแต่กลับไม่พบใคร
“สงสัยท่านประธานติดธุระอีกสักพักก็คงมา” เธอเดินไปนั่งรอตรงโซฟา ที่นั่งมองนาฬิกาข้อมือ นี่มันก็ผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้วแต่ทำไมท่านประธานยังไม่มา
ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่หน้าห้องก็แง้มประตูมองหญิงสาวที่นั่งรอ “นี่ก็ผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้วยังนั่งรออยู่อีกเหรอ... หึเดี๋ยวสักพักก็คงจะกลับบ้านไปอ่ะ” เขาพูดจบก็ปิดประตูแล้วเดินไปลิฟท์เพื่อจะกลับบ้าน ตอนนี้เขาก็เดินมายังรถของตัวเอง เขาเอามือล้วงกระเป๋าเพื่อหากุญแจรถ แต่หายังไงก็ไม่เจอ
“อยู่ไหนนิ หรือว่าจะอยู่บนห้องคุณพ่อนะ” พูดจบเขาก็เดินไปขึ้นลิฟท์อีกครั้ง “ลืมได้ไงเนี้ย” เขาพูดอย่างเซ็งๆ ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามา และยังพบว่าฟางยังไม่กลับไปแถมยังมานอนหลับอยู่ที่โซฟา เขาเลยเดินไปเขย่าตัวฟางให้ตื่น หญิงสาวงัวเงียและขยี้ตาของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา
“คุณมาอยู่นี้ได้ไงค่ะ แล้วท่านประธานล่ะ”
“คุณพ่อคงไม่มาแล้วแหล่ะ เธอกลับไปเถอะ ก็ไม่ได้คิดจะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” ประโยคหลังป๊อปปี้พูดเบาๆ แต่ฟางก็ได้ยิน
“อะไรนะคะ ท่านไม่คิดจะมาตั้งแต่ทีแรก ก็หมายความว่าท่านไม่ได้นัดฉัน...แล้ว” ฟางทำหน้าสงสัยก่อนจะสังเกตมองป๊อปปี้ “อย่าบอกนะว่าคุณแกล้งฉัน” ป๊อปที่เห็นว่าฟางจับได้ก็ยอมรับ
“ใช่ฉันแกล้งเธอ” พอฟางที่ได้ยินคำตอบถึงกับอึ้งอย่างไม่อยากเชื่อว่าเค้าจะทำแบบนี้
“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้อ่ะ คุณมันใจร้ายที่สุด” ฟางพูดก่อนจะพลักป๊อปปี้แล้วเดินออกจากห้องไป เขาทำให้เธอพลาดโอกาสที่จะได้ไปกินข้าวกับโทโมะ
“นี่เธอ เดี๋ยวก่อนสิ.. นี่เธอโกรธฉันจริงๆเหรอ”
“คุณไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
“คือฉันขอโทษ” ฟางที่กำลังจะเดินหนีก็หันหน้ามาเมื่อป๊อปปี้ขอโทษเธอ “แต่เธอก็อวดเก่งกับฉันก่อนนิ”
“งั้นฉันก็ขอโทษคุณด้วยนะคะที่อวดเก่งกับคุณ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณอีกแล้วเรื่องฝึกงานฉันจะไปขอให้ท่านประธานหาคนใหม่ให้”
“ไม่ได้..” ป๊อปปี้ตะโกนขึ้นเมื่อได้ยินว่าฟางจะให้พ่อหาคนใหม่
“ทำไมจะไม่ได้ค่ะ?”
“ก็....ฉันจะให้เธอสอน เดี๋ยวพ่อก็หาว่าฉันเป็นคนไม่เอาไหน” ฟางมองหน้าป๊อปปี้แล้วกำลังจะเดินหนี
“นะ..สอนฉันเถอะนะ หรือว่าเธอกลัวฉัน”
“กล้ว! ทำไมต้องกลัวคุณด้วย”
“หึ..ถ้าไม่กลัวก็ต้องสอนงานให้ฉัน.. ถ้าไม่สอนเธอก็ป๊อด”
ฟางที่ได้ยินตาโต เพราะเธอไม่ชอบให้ครมาดูถูกเธอ“ฉันไม่ได้ป๊อด.. คนอย่างฉันไม่กลัวอะไรง่ายๆหรอก”
“ดีงั้นเธอต้องสอนงานให้ฉัน สัญญา” ป๊อปปี้ยกนิ้วก้อยออกมา
“ได้..ฉันสัญญา”ฟางก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวนิ้วก้อยของป๊อปปี้
มาแล้วหายไปนานเลย มาอัพให้แล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้นะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
