Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต

“แกไปไหนมา” ป๊อปปี้ที่พึ่งกลับมาจากส่งฟาง เดินยิ้มเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี โดยคนที่เป็นพ่อนั่งมองอย่างไม่พอใจเพราะลูกชายของเขาวันนี้ไมได้เข้าบริษัทเลย
 
 
“ผมจะไปไหนมาไหนมันก็เรืองของผม ผมโตแล้ว” ป๊อปปี้ตอบอย่างไม่รู้สึกผิด
 
 
“ถึงแกจะโตแล้ว แต่แกมีงานต้องรับผิดชอบนะ อย่างนี้เหรอที่เขาเรียกว่าโตแล้ว” ภูผาเดินมายืนอยู่ต่อหน้าป๊อปปี้แล้วชี้หน้าอย่างหมดความอดทนต่อนิสัยเอาแต่ใจของลูกชาย
 
“แล้วพ่อจะมายุ่งอะไรกับผมหนักหนา ผมอายุ 24 แล้วนะ ไม่ใช่ 4 ขวบ ที่ต้องมานั่งฟังพ่อบ่นแบบนี้”
 
“ก็แกอายุ 24 แล้วไง ฉันถึงต้องมานั่งบอกแก แกโตแต่ตัว แต่ความคิดแก นิสัยแกยังเด็กเหมือนเดิม แล้วบริษัทที่ฉันจะให้แกบริหารต่อ...ฉันจะไว้ใจแกได้ไง ห่ะป๊อป”
 
“กะอีแค่ ผมไม่ได้ไปทำงานวันเดียว พ่อโมโหผมขนาดนี้เลยเหรอ ใช่สิ ผมมันไม่ใช่ลูกรักพ่อนิ ถ้าผมเป็นลูกรักของพ่อจริงพ่อคงไม่ทำให้แม่ตรอมใจหรอก!!” ป๊อปปี้ตะคอกใส่หน้าภูผา ด้วยความโกรธเมื่อคิดถึงเรื่องแม่ตัวเอง
 
“ป๊อปปี้....เพลียะ!!!” ในที่สุดภูผาก็หมดความอดทนกับลูกชาย เขาตบหน้าป๊อปปี้อย่างสุดแรง จนป๊อปปี้เองก็อึ้งไม่คิดว่าพ่อจะทำแบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตภูผาไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกเลย ถึงโกรธแค่ไหนก็ทำได้แต่เก็บอารมณ์นั้นเอาไว้
 
ป๊อปปี้กุมหน้าตัวเองและหันมาเผชิญได้กับภูผา “ถ้าพ่อทำแบบนี้แล้วมันมีความสุขพ่อก็ทำไปเลยครับ ยังไงผมก็ไม่สำคัญสำหรับพ่ออยู่แล้ว” ว่าจบป๊อปปี้ก็เดินออกจากบ้านทันที
 
ติ๊ด...ติ๊ด
 
ฟางที่ทำจะเข้านอนก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก่อนจะกดรับด้วยความแปลกใจเพราะไม่คุ้นเบอร์ “สวัสดีค่ะ”
 
(คุณหลับหรือยัง?)
 
 
“ห่ะ?? ...ไม่ทราบว่านี้ใครค่ะ”
 
(ผมเอง ป๊อปปี้ไง คือคุณว่างม่ะ ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านคุณแล้วลงมาหาผมหน่อยสิ)
 
 
“ห่ะ!? ...” ร่างบางยังไม่ได้ตอบตกลงแต่ชายหนุ่มกดวางสายเธอไปซะแล้ว
 
 
ทั้งฟางและป๊อปปี้ต่างนั่เงียบให้กันโดยไม่มีใครปริปากพูดก่อน จนในที่สุดร่างบางเป็นฝ่ายถาม
 
 
“คุณเรียกฉันมาทำไมดึกปานนี้เนี้ย พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้านะ” ฉันหันห้าไปถามร่างสูงที่นั่งข้างเธออยู่ตรงสวนหน้าบ้านของฟาง
 
“ผม...รู้สึกเหนื่อยอ่ะ ถ้าปานนี้แม่ยังอยู่มันคงจะดีกว่านี้” ร่างสูงพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าฟาง แต่นั่งเหมอลอย
 
“คุณทะเลาะกับท่านประธานมาเหรอ”
 
“อืม...”
 
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณมีปัญหาอะไรกับท่าน แต่ท่านประธานก็เป็นพ่อของคุณ ยังไงเขาก็รักคุณ” ฟางพูด
 
“นี่พ่อฉันจ้างเธอมาเท่าไหร่เนี้ย ถึงเข้าข้างพ่อฉันนัก” ป๊อปปี้หันหน้ามามองฟาง
 
 
“จ้างอะไรล่ะ แต่ว่าทำไมคุณถึงมาหาฉันแลัวยังมีเบอร์ฉันอีก” ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างเอาคำตอบ
 
 
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงมาหาเธอแต่พอรู้ตัวรถก็มาจอดอยู่หน้าบ้านเธอล่ะ แปลกดีเนอะ” ขณะที่ป๊อปปี้กำลังพูดร่างสูงก็หันหน้ามาหาฟางและสายตาทั้งคู่ก็สบตากันแล้วป๊อปปี้ค่อยเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ฟางหมายจะจูบ ฟางที่ได้สติก็เบี่ยงหน้าหนีทันที
 
“ฉันว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณกลับบ้านก่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวท่านประท่านเป็นห่วง” ฟางว่าแล้วก็ลุกจากม้านั่ง ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็ลุกตามแล้วฟางก็เดินไปส่งป๊อปปี้หน้าบ้าน
 
 
“สายแล้วๆ” วันนี้เป็นอีกนึ่งวันที่ฟางต้องนั่งแท็กซี่มาเพราะโทโมะไปสัมมนาที่ต่างจังหวัดระหว่างที่ร่างบางกำลังจะไปวิ่งเข้าบริษัทก็ได้ชนกับใครอีกคนเข้า
 
 
“โอ๊ย ขอโทษค่ะ/ ขอโทษครับ อ้าวพี่ฟางใช่มั้ยครับ” ร่างสูงที่ชนทักฟางทันทีที่เห็นหน้า
 
 
“คยองเทเหรอ?” คยองเทเป็นรุ่นน้องของฟางที่มหาลัย คยองเทตามจีบเธออยู่ตลอด
 
 
“ใช่ครับ ดีใจจังที่พี่ฟางยังจำได้” คยองเทยิ้มทันที “แล้วพี่ฟางกำลังจะไปไหนเหรอครับ”
 
 
“เออใช่ พี่ต้องไปแล้วอ่ะ เดี๋ยวทำงานสาย พี่ไปก่อนนะ” ฟางไม่ตอบแต่รีบวิ่งออกไปทันที คยองเทเห็นว่าฟางไม่ตอบก็วิ่งตามแล้วเขาก็รู้ว่าฟางทำงานที่นี้ (บริษัทจิระคุณ)
 
 
 
“เธอมาสายไป 3 วินาที” ป๊อปปี้ที่นั่งรอฟางอยู่ พอเห็นฟางเข้ามาก็วิ่งเข้ามาดักหน้าทันที
 
 
“แค่ 3 วิเอง อย่าโหดไปหน่อยเลย” ฟางพูดแล้วเดินหนี
 
 
 
“เหอะๆ ที่ช้าไป 3 วิ เพราะคุยกับไอ้เด็กเกาหลีอยู่อ่ะดิ”
 
 
 
“นี่คุณเห็นเหรอ” ฟางหันควับไปหาป๊อปปี้ทันที “อ้อหรือว่าคุณมานั่งรอฉัน” ฟางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ป๊อปปี้เพื่อจับผิด จนป๊อปปี้หน้าแดง
 
 
 
“ป่าว แค่บังเอิญ” ป๊อปปี้รีบแก้ตัวแล้วทำหน้าเข้ม “ได้เวลาทำงานแหล่ะไปกันเถอะ” ร่างสูงไม่พูดเปล่าแต่จับมือฟางให้เดินตามเขาไปด้วย
 
 
 
หลังจากที่ได้สอนงานป๊อปปี้ไปแล้ว ร่างบางก็เดินลงมาพักเที่ยงทานข้าว “ป่ะไปทานข้าวกัน” ป๊อปปี้ไม่พูดเปล่าแต่กลับจับมือฟางแล้วเดินออกจากบริษัทไปโดยไม่ทันให้ฟางได้ตอบตกลง
 
 
 
“อ้าวพี่ฟาง เจอกันอีกแล้วนะครับ” คยองเทที่ตั้งใจตามฟางมาอยู่แล้วก็ทักขึ้น “งั้นผมขอนั่งด้วยคนนะ” ยังไม่ทันที่ฟางได้อ้างปากตอบตกลง คยองเทก็เลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ฟาง ทำให้คนที่นั่งตรงข้ามถึงกับหงุดหงิด
 
 
 
“เออฉันลิมแนะนำ คุณภาณุค่ะนี้คยองเทรุ่นน้องที่มหาลัยค่ะ คยองเทนี้คุณภาณุเจ้านายพี่เองจ๊ะ” พอฟางพูดจบทั้งสองคนก็จับมือกัน
 
 
 
“จริงๆผมก็ไม่อยากเป็นแค่รุ่นน้องนะครับพี่ฟาง” คยองเทที่จับมือกับป๊อปปี้ก็หันมาพูดกับฟางทำเอาร่างบางไปไม่ถูก
 
 
 
“ผมว่าเรามาสั่งอาหารกันดีกว่านะครับ” ป๊อปปี้ที่นั่งเงียบและเห็นคยองเทจะจีบฟางก็ยิ่งหงุดหงิดเลยตัดบทขึ้น
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป ....
 
 
 
 
 
 
 
ขอโทษอย่างแรงจริงๆนะ ที่ไม่ได้มาอัพให้เลย และขอบคุณทุกคอมเม้นขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ เนื้อเรื่องอาจจะไม่ค่อยสนุกแต่อยากฝากไว้หน่อยนะ จะพยายามมาอัพนะ