ไม่ใช่ฉันที่ต้องเสียใจ

ภาณุคบกับพิมประภามา 3 เดือน เขาสังเกตว่าช่วงหลังๆเธอเปลี่ยนไปจากตอนที่เขาจีบมาก แต่ก่อนอะไรก็ได้ตามใจเขาทุกอย่างแต่ตอนนี้ไม่ใช่เธอมักจะงี่เง่าเวลาเขาไม่มีเวลาให้ ชอบหาเรื่องทะเลาะเวลาเขาไปทำงาน และที่สำคัญเขาต้องเป็นคนตามใจเธอทุกอย่างซึ่งสำหรับภาณุมันอึดอัดมากที่ต้องทำแบบนนี้ ถ้าเขาไม่ทำเธอก็เอาเรื่องที่เขากับเธอได้เสียกันไปฟ้องพ่อแม่ทำให้ต้องแต่งงานกัน แต่ก่อนเขาอยากแต่งงานกับเธอมากแต่ตอนนี้เขาคิดว่าเขายังไม่พร้อมต้องดูไปเรื่อยๆก่อนว่าจะอยู่ด้วยกันรอดไหม

หลายครั้งที่พิมประภามาโมโหใส่เขา เธอชอบทำตัวงี่เง่า จากที่เคยเอาอกเอาใจตอนนี้ไม่มีเลย เขาต้องพาเธอไปเดินห้างซื้อของเกือบทุกวัน ชีวิตเขาดูวุ่นวายไปหมดทำงานเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องไปเที่ยวกับแฟน เขาคิดว่าพิมแตกต่างกับฟางมาก หรือเป็นเพราะฟางไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาทำให้เขาคิดว่าตอนที่คบกับฟางมันจืดชืด น่าเบื่อ

“ ป๊อปปี้ค่ะ วันนี้พิมอยากได้ร้องเท้าใหม่คู่นี้มันไม่เหมาะกับพิมเลย ”

“ คู่นี้เพิ่งจะซื้อได้ 3 วัน เองนะพิม แล้ววันนี้ผมก็ไม่ว่างด้วย ”

“ ป๊อปรู้ตัวหรือเปล่าค่ะว่าป๊อปเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนแรกที่เราคบกันเลย แค่ร้องเท้ายังซื้อให้พิมไม่ได้ป๊อปไม่รักพิมแล้วใช่ไหม ” พิมประภางอนแล้วเดินหนีไปอีกฝั่ง

“ ผมไม่ได้เปลี่ยนไป พิมนั่นแหละที่เปลี่ยนไป ”

“ นี่ป๊อปจะหาเรื่องเลิกกับพิมหรอ ใช่สิก็พิมยอมป๊อปแล้วนิ ” ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อเมื่อได้ยินแต่ประโยคเดิมๆทุกวัน ถ้าเขาไม่ซื้อ กระเป๋า ร้องเท้า เสื้อผ้าหรือเครื่องประดับราคาแพงให้ เธอก็จะเอาเรื่องนี้มาอ้างจนเขาเบื่อเต็มที

“ โอเคผมจะซื้อให้ เที่ยงนี้ผมมีนัดทานข้าวกับคุณพ่อและพี่ชายพิมต้องไปด้วย ”

“ ป๊อปมีพี่ชายด้วยหรอ พิมไม่เคยรู้มาก่อน ”

“ พี่ชายต่างแม่ ”

“ อ่อค่ะๆ งั้นพิมไปแล้วนะ ต้องแต่งตัวสวยๆ ตายแล้วๆ ยังไม่เตรียมชุดเลย ป๊อปไปรับพิมที่บ้านนะคะ ” นี่เขาจะต้องแต่งงานกับพิมจริงๆหรอเนี่ย ต้องพาไปเดินห้างทุกวัน ไปซื้อนั่นซื้อนี่เขาหมดกับเธอไปเยอะมากแล้วจริงๆ

“ ฟางเสร็จหรือยัง ” วิศวะตะโกนเรียกเธอจากหน้าห้อง

“ ใกล้แล้วๆ นี่ใส่ชุดธรรมดาไม่ได้หรอ ชุดนี่อึดอัดอ่ะ ” สาวหน้าหวานเดินออกมาจากห้องแต่งตัว พร่างก้มหน้าติดเครื่องประดับที่คออยู่

“ เป็นไงโทโมะ โอเคป่ะ ” ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยความตะลึง เธอสวยมากจนเขาไม่อาจละสายตาได้ ใบหน้าหวานถูกแต่งด้วยเครื่องสำอาจบางๆ ผมยาวถูกเกล้าขึ้นให้เห็นคอสวยที่ใส่สร้อยเส้นงาม ชุดกระโปรงสีขาวเปิดไหล่ทั้งสองข้างมันช่างเหมาะสมกับเธอมากจริงๆ

“ สวยมากเลยครับ ”

“ ปากหวานจริงๆเลย โทโมะก็ดูดีมากเหมือนกันค่ะ”

“ แน่นอนคนมันหล่อ ”

“ หลงตัวเอง ตอนแรกฟางคิดว่าโทโมะจะเงียบๆนะเนี่ย ที่ไหนได้ ”

“ ผมชอบนะที่ฟางแทนชื่อตัวเองแบบนี้ ”

“ สายแล้ว ไปกันได้แล้ว ” ฟางแกล้งทำไม่รู้เรื่องแล้วเดินไปก่อน

“ ป๊อป พิมสวยไหมค่ะ ” ป๊อปเริ่มจะหงุดหงิดเพราะพิมแต่งตัวนานมาก นี่ขนาดเขาบอกว่าเที่ยงแล้วพิมยังช้า ตอนนี้ก็เลยเวลานัดมาเกือบจะ 1 ชั่วโมงแล้ว เขาต้องโดนแม่ด่าแน่ๆ

“ สวยมากครับ ”

“ วันนี้มีใครมาบ้างป๊อป ”

“ ก็มี พ่อ แม่ พี่โทโมะ แฟนพี่โทโมะ แล้วก็เราสองคน ”

“ ทำไหมพี่ป๊อปชื่อญี่ปุ่นๆละ ”

“ แม่พี่โทโมะเป็นคนญี่ปุ่น ผมว่าเราเข้าไปข้างในได้แล้ว ทุกคนรอเรานานมากแล้ว ”

ธนันต์ธรญ์และวิศวะเป็นสองคนแรกที่มาถึงห้องอาหารตามด้วยพ่อและแม่เลี้ยงของฝ่ายชาย โทโมะแนะนำตัวเธอให้ท่านทั้งสองรู้จักและดูเหมือนว่าท่านจะเอ็นดูธนันต์ธรญ์ไม่น้อย ยิ่งแม่เลี้ยงของเขานี่คุยถูกคอกับเธอเอามากๆ

“ หนูฟางทำงานที่ไหน มาทำที่บริษัทจิระคุณไหม แม่ให้เป็นเลขาตาโทโมะเลย ” แม่เลี้ยงของโทโมะเอ็นดูเธอมากๆนี่เพิ่งเจอกันท่านชวนเธอไปเที่ยวด้วยแล้ว

“ ลูกสะใภ้คนนี้เข้าตาพ่อกับแม่เลยนะโทโมะ ” ประมุขของบ้านชมลูกชายที่หาแฟนได้น่ารักขนาดนี้ เขาไม่ได้เห็นภรรยาของเขาดูมีความสุขมานานมากแล้ว

“ ก็หนูฟางน่ารักนิคะคุณ ถ้าไม่น่ารักจริงคงไม่ทำให้ตาโทโมะสุดแสนเย็นชายิ้มได้ขนาดนี้หรอก ใช่ไหมโทโมะ ” แม่เลี้ยงของฝ่ายชายเอ่ยชมว่าที่ลูกสะไภ้ก่อนจะถามลูกชาย

“ ครับ ”

“ แล้วนี่ไอ้ลูกชายตัวดีทำไหมมาช้าได้ขนาดนี้ เกือบจะชั่วโมงแล้วนะ ” ชายกลางคนเริ่มบ่นเพราะลูกคนเล็กชอบมาไม่ตรงเวลาทุกครั้ง

“ น่าจะรอหนูพิมตามเคยแหละค่ะ เดี๋ยวแกก็มา ”

“ นั่นไงค่ะ น่าจะมากันแล้ว เข้ามาเลยลูก ” เสียงเคาะประตูจากข้างนอกทำไหมคุณหญิงของบ้านรู้ว่าลูกชายมาถึงแล้ว

“ สวัสดีค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ พี่ชายป๊อปปี้ สวัสดีคะคุณ ” พิมประภากล่าวก่อนจะเดินอ้อมมานั่งโต๊ะอีกทางตรงข้างสาวร่างบาง

“ สวัสดีครับพ่อ แม่ แล้วก็พี่ชายที่รัก ไม่เจอตั้งนานคิดถึงๆ ไหนๆพี่สะไภ้ขอดูหน่อยว่าจะสวยขนาดไหน ” ภาณุวิ่งมากอดพี่ชายทางด้านหลัง เขาไม่ได้มองหน้าผู้หญิงที่นั่งพี่ชายก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างพิมแล้วมองหน้าผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนพี่ชายด้วยความตกใจ

“ ถึงกับอึ้งในความสวยของว่าที่พี่สะไภ้เลยละสิตาป๊อป ” ผู้เป็นแม่แซวลูกชายที่ดูตกใจจนหน้าซีด

“ นี่หนูฟาง ” เป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่แนะนำให้ลูกชายรู้จัก ส่วนภาณุก็ได้แต่จองมองใบหน้าหวานด้วยความสงสัยและความรู้สึกที่บรรยายไม่ออก เขาเคยอยากเจอเธออีกสักครั้งหลังจากเลิกกันแต่ไม่คิดว่าจะเจอในฐานะนี้

“ สวัสดีค่ะ คุณภาณุ คุณพิม ” ธนันต์ธรญ์มองภาณุเล็กน้อยก่อนจะหันไปยิ้มให้พิมประภา

“ สวัสดีค่ะคุณฟาง ” มีแต่เสียงของพิมเท่านั้นที่ตอบกับส่วนชายหนุ่มอีกคนก็ไปแต่มอง

“ นี่เราสามคนไม่คุ้นหน้ากันหน่อยหรอ จบมหาลัยเดียวกันหมดเลยนิ ” ประมุขของบ้านถามอีกครั้ง

“ ไม่คุ้นนะคะ อาจจะเป็นเพราะเรียนคนละคณะ เลยไม่ได้เจอกันนะคะ ” ธนันต์ธรญ์ตอบและทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น จนแววตคมเริ่มเดือด

“ แต่ผมว่าผมรู้จักคุณฟางนะครับ ” ภาณุตอบกลับ

“ หรอค่ะ คุณภาณุเรียนคณะอะไรค่ะ ” สาวร่างบางถาม ตอนนี้เธอสนุกมากรู้สึกว่าเหมือนกำลังเล่นเกมส์กับเขา

“ สถาปัตครับ ” ภาณุตอบเสียงเข้ม

“ อ่อ พิมจำได้แล้ว คุณฟางเคยอันเชิญพระเกี้ยวงานบอลใช่ไหมค่ะ ปีนั้นหนุ่มๆไปขอถ่ายรูปเต็มเลยถ้าพิมจำไม่ผิด ” พิมประภาแทรกบทสนทนาสองทั้งสองคน

“ ใช่ค่ะ ” ภาณุจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี เขาเจอสาวร่างบางครั้งแรกที่งานบอลเธอเป็นผู้อันเชิญพระเกี้ยวหนุ่มๆรอบจีบเธอเยอะมาก สุดท้ายเขาก็เป็นคนเดียวที่จีบเธอติด

“ ว้าวววว ตาโทโมะนี่ตาถึงจริงๆ ” แม่ของภาณุชมฟางจนพิมเกิดความน้อยใจที่เธอไม่เห็นจะชมแบบนี้บ้างเลย

“ พ่อว่าพวกเราทานอาหารกันเลยดีกว่า ”

ทุกคนต่างทานข้าวอย่างเอร็ดดร่อยจะมีก็แต่ภาณุเท่านั้นที่รอบมองสาวร่างบางที่นั่งข้างพี่ชายเขา ทั้งสองคนดูมีความสุขมากๆ พี่ชายเขาคอยเอาใจเธออย่างดีซึ่งเขาไม่เคยทำให้เธอเลยเพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าคบกัน

“ ป๊อปค่ะ ตักให้พิมหน่อยสิ ” ธนันต์ธรญ์มองภาณุตัดอาหารให้พิมแล้วนึกถึงครั้งที่ไปทานข้าวกับภาณุ แรกๆก็หวานดีแต่พอคบกันนานๆ ห้ามเธอตัดอาหารให้ เขาก็ไม่ตักให้เธอ ต้องทำเหมือนเป็นเพื่อนกัน เพราะเธอรักเขามากจึงยอมคบกับกันแบบลับๆ

“ ฟางกินปูไหม ” โทโมะถามแฟนสาว

“ ฟางแกะปูไม่เป็นนะคะ ” เธอบอกเขาไปตามตรง ภาณุที่นั่งอยู่ไม่ไกลพอได้ยินก็เข้าใจว่าทำไมเวลาไปทานข้าวด้วยกันฟางถึงไม่กินปู คบกันมา 3 ปีเขาไม่เคยรู้หรือว่าไม่สนใจเธอมากกว่า

“ ผมแกะให้ ” โทโมะแกะปูและพวกอาหารทะเลต่างๆให้แฟนสาวตลอดเวลาจนเธออิ่ม

“ ฟางขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ ” ธนันต์ธรญ์ไปทำธุระส่วนตัวก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องอาหารแต่ยังเดินไม่ถึงจุดหมายก็มีมีหนาของใครบ้างคนฉุดเธอเข้าไปอีกห้องหนึ่ง

“ นาย ”

“ เธอทำแบบนี้ทำไม ” ภาณุเปิดประเด็นถาม

“ ฉันทำอะไร นายนั่นแหละอย่ามายุ่งกับฉัน ”

“ นี่เธอคิดจะประชดฉันใช่ไหมฟาง ”

“ นายพูดเข้าข้างก็เองดีเนอะ ฉันจะทำแบบนั้นทำไหม ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโทโมะเป็นพี่ชายนาย ”

“ ฉันไม่เชื่อเธอหรอกฟาง ถ้าอยากจะคืนดีกับฉันหาวิธีอื่นก็ได้ที่ไม่ใช่แบบนี้ ”

“ เพี๊ยะ ” มือบางกระทบกับใบหน้าคมอย่างแรง

“ อื้ม ” ภาณุดึงหน้าหวานเข้ามาจูบอย่างร้อนแรง เขาสอดลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานด้วยความโหยหา ก่อนที่เธอจะผลักเขาออกจนร่างสูงเซ

“ เพี๊ยะ เพี๊ยะ อย่าทำแบบนี้อีก ถ้าคู่หมั้นนายมาเห็นมันจะดูไม่ดีและที่สำคัญฉันเป็นแฟนพี่นาย จำไว้ ” เธอตบเขาอีกสองครั้งก่อนจะด่าว่า

“ คิดว่าคนอย่างฉันจะเชื่อหรอ ฉันคบกับเธอมาตั้งนานทำไหมฉันจะไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไง ” เขาพูดด้วยความโมโหมีอย่างที่ไหนเลิกกับน้องไปคบพี่

“ หรอ เราเคยคบกันหรอ ฉันจำได้ว่านายบอกว่าฉันคิดไปเองคนเดียว ” มีแต่เสียงเธอที่ว่าป๊อปปี้ เขาได้แต่มองหน้าเธอสายตานั้นเธอไม่สามารถเดาความหมายมันได้

“ อย่ามาทำตัวแบบนี้เลยป๊อปปี้ นายมันไม่เคยแคร์อยู่แล้วนิว่าชีวิตฉันจะเป็นตายยังไง เคยรู้สักอย่างไหมว่าฉันชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ตลอด 3 ปีที่ผ่านมาฉันก็เหมือนตัว

คนเดียวมาตลอด จะมาสนใจเพราะฉันกำลังจะมีคนใหม่นะหรอ ” ภาณุได้แต่คิดด่าตัวเองในใจ นี่เขามันทำตัวเลวขนาดนั้นเลยหรอ

“ แล้วทำไหมผู้ชายคนนั้นต้องเป็นพี่ชายฉัน เธอจะมาซ้ำเติมฉันทำไหม ”

“ นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า มันใช่คำว่าซ้ำเติมไม่ได้หรอกนะเพราะนายไม่เคยรักฉันเลย และถ้าฉันรู้ว่าโทโมะคือพี่ชายนายฉันคงไม่คบกับเขาหรอกเพราะแค่นี้หัวใจฉันมันก็เจ็บพอแล้ว หื้อ หือ ” ธนันต์ธรญ์พูดก่อนจะเช็ดน้ำตาหยุดสุดท้ายที่เขาจะได้เห็น ต่อไปนี้มีแต่เขาเท่านั้นที่จะเสียน้ำตาให้เธอ เธอดูออกว่าเขาห่วงยังเธออยู่ ถ้าเขาไม่มีใจให้เธอคงไม่ทนคบกับเธอมานานขนาดนี้หรอก……ต่อไปนี้จะเป็นนายที่เจ็บป๊อปปี้

-------------------------------------------------------------------------------------