แล้วเราจะรักกันได้ไหม

chapter2
แสงแดดของเช้าวันใหม่ที่สาดเข้ามาให้ห้องทำให้ร่างสูงต้องลืมตามขึ้นมา
 
 
"มานอนตรงนี้ทำไม!!!"
 
 
"ฟางขอโทษค่ะ"เสียงตวาดของเขาดังลั่นทำให้เธอตื่นขึ้นมาจากฝันหวาน
 
 
"ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามานอนกับฉันเล่นละครแค่ต่อหน้าพ่อแม่ก็พอแล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันเวลาอยู่ที่บ้าน!!!"เสียงสะอื้นค่อยๆเล็กลอดออกมาจากสาวร่างบางเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทำอะไรก็ดูผิดไปตลอดทั้งๆที่เธอก็รักเขามาก
 
 
"ถ้าวันหลังฉันจะเมาก็ไม่ต้องมาดูแลฉันเพราะมันไม่ได้ทำให้ฉันใจอ่อนไปรักฆาตกรแบบเธอ"เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็เดินโทงๆเขาห้องน้ำไปโดยไม่อายเธอสักนิด
 
 
"ฟางไม่ได้ฆ่าพี่พิมพ์นะ"
 
 
สาวร่างบางทำอาหารอย่างมีความสุขแค่นึกว่าเขาจะกินอาหารของเธอบ้างก็มีความสุขแล้วล่ะแต่ไม่เลยตั้งแต่แต่งงานกันมาไม่มีสักครั้งเลยที่จะทานข้าวกับเธอสักครั้งก่อนจะเหลือบไปเห็นเขาเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน
 
 
"พี่ป๊อปคะทานข้าวก่อนไปทำงานค่ะ"
 
 
"อาหารจากฆาตกรฉันกินไม่ลงหรอก"
 
 
"รอฟางด้วยค่ะฟางไปบริษัทด้วย"ก่อนจะปิดแก๊ส'เห้อออไม่ได้กินอีกแล้วสิ่นะต้องทิ้งอีกแล้วสิ่"ก่อนจะหลุดออกมาจากความคิด เห็นหลังเขาอยู่ไวๆสาวร่างบางรีบวิ่งไปเผื่อจะทันเขาแต่ก็ไม่ทันเขาขับรถออกไปโดยไม่หันมามองสักนิด
 
 
 
***********
ขอบคุณทุกเม้นนะคะมาอ่านกันเยอะๆเนอะ
แอบบอกว่าฟิคสั้นมากกกกกมันอัพจากโทรศัพท์อ่ะเลยลงยาก