ปลายทางแห่งรัก

……….คอนโด.......
กริช…วันนี้กัปบอกว่าปายก็ทำงานใกล้ ๆ บริษัทของกัป...อ่อ...”
“ใช่...ปายทำงานที่เดียวกับกู...”
“ละ...แล้ว..กริชได้คุยกับปายไหม”
“เปล่า...กูอยู่คนละฝ่ายกับปาย...เราแค่ทำงานประสานกันไม่ได้ทำงานร่วมกัน”
“อืม”
“ทำไม…มึงมีไรรึเปล่า”
“เปล่า...ไวท์แค่ถามดู”
“ปายมันก็....คงยังไม่รู้หรอกว่ากูทำที่เดียวกับมัน…เพราะมันยังไม่เจอกู...”
“กริช...ไวท์อยากให้กริช...ปาย...ละก็กัป...กลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม...”
“อืมมม”
“ไวท์...ต้องการคำตอบ...ที่ชัดเจนกว่านี้”
“ก็...แล้วแต่มึง...กู...ให้มึงตัดสินใจ”
“กริช...ไม่โกรธไวท์นะ”
“กู...ไม่โกรธ...และกูก็ไม่อยากให้มึงคิดมาก….เพราะกูเชื่อใจมึง....”
“ไวท์....ก็เชื่อใจกริชนะ...”
“แต่กูขอเวลา...ถ้าจะให้กูเจอมันตอนนี้...บอกตรง ๆ กูไม่อยากเจอ”
“งั้น...ถ้ากริชพร้อมหรืออยากเจอกัปกับปายเมื่อไหร่...กริชบอกไวท์นะ...”
“เออ...”
“กริช...ขอบคุณนะ...” ไวท์มันมองหน้าผมแล้วยิ้ม....เป็นรอยยิ้มที่ผมหวงเหน...รอยยิ้มสติช...ตรึงใจผมที่สุด
“กู...ว่ากูหิวข้าวละ...ไปกินข้าวก่อนกลับคอนโดเลยละกัน”
“ไม่ต้องออกไปหรอก...ไวท์ซื้อนี่มาแล้วววว”
"ตลกแล้วมึง...กูจำได้ว่าไม่มีของเลยสักอย่างในครัว"
“สปาเก็ตตี้...และพิชช่าขอบชีส...”
“เห้ย!!!...มึงซื้อมาตอนไหนว่ะ”
“ก็ซื้อมาตอนที่ใครบางคนกำลังงอล...งอลจนลืมสนใจว่าคนเค้าง้ออยู่...แบบนี้”
“เยอะนะมึง...ได้ทีแม่งถมกูเลยนะ...หึหึ...ถ้ากูทำให้มึงหึงบ้าง...กูว่ามึงก็ไม่น้อยไปกว่ากู”
“ไวท์...ล่อเล่น...ซื้อมาตุนไว้ในตู้เย็นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...ก็ช่วงนี้กริชไม่ค่อยว่าง...ไวท์ก็เลยซื้อไว้...เผื่อกริชหิวกลางคืนไง...”
“น่ารักนะมึง...” กริชพูดพลางขยันเข้ามาใกล้ผมแล้ว...จุ๊บแก้มผมเบา ๆ
“อ่อ...กะ..กินสิ...”
“มึงก็ป้อนดิ”
“ไวท์ต้องจัดของอีก...กริชกินเองนะ”
“ป้อน!!!”
“มาสายอ้อนรึไง....”
“กูบอกให้ป้อน...”
“หมับ!!...”
“เห้ย!!!...ไอ้ไวท์…กูให้มึงป้อนกู...ไม่ใช้ป้อนตัวเอง...”
“5555...ก็มัวแต่อ้อน...ไวท์ก็หิวเป็นเหมือนกัน…หมับ!!!...”
“ยัง..ยังจะกินเองอีก...มึงจะป้อนกูดี ๆ หรือจะให้กู....” กริชเดินอ้อมมาแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้...ใกล้จน...
“หมับ!!!....หึหึ...คำสุดท้ายแฟนหล่อ....” กริชกัดคำสุดท้ายเข้าปากอย่างเร็ว....จนผมอดขำไม่ได้...
“กริช...ขอบคุณนะที่...ชมไวท์...”
“ใครบอก....กูไม่ได้ชมมึง...กูชมตัวเอ้ง....”
“ชิ”
“อ้าว...ก็กูแฟนมึง...กูต้องหล่อดิว่ะ”
“แล้วไวท์...ไม่หล่อรึไง” ใบหน้าของไวท์เชิดขึ้น...อย่าน่าหมั่นใส้...มันยิ้มบาง ๆ อย่างกับท้าผมว่ามันหล่อว่าผม... หึหึ…
“มึง...ไม่หล่อ...”
“คนบ้า...หลงตัวเองก็เป็น.”
“แต่มึง...โครตน่ารัก...น่ารักจนกู...รักหมดหัวใจ”
“ซึ้ง....ตายละ” ไวท์มันยิ้ม...ยิ้มแบบเขิน ๆ ...ยิ้มแบบอมยิ้ม....น่ารักจัง....แฟนผม...
“กูอยากให้มึงเป็นสติชน่ารัก ๆ แบบนี้สำหรับกูคนเดียว....ได้ไหม”
“ไม่ได้”
“…..”
“ไม่ได้...ได้ไง...”
“แกล้งกูอีกแล้วนะมึง...สติชจอมแสบ”
“แบร่ ๆๆๆ...อิอิ..”
“ไวท์...กูรักมึงนะ...รัก...ยังไง...ให้ไม่รัก...กูทำไม่ได้ว่ะ...”
“กริช...”
“เพราะสำหรับกู...มึงคือ...ความรู้สึกที่มากกว่ารัก...และ...หัวใจกู...คือคำตอบ”
ไม่มีคำตอบจากปากไวท์...มีเพียงแต่แววตาที่มองมาที่ผม...แววตาที่บ่งบอกว่ามันเองก็รักผม...รักจนหมดหัวใจเช่นกัน...เรายืนจับมือ..ดูดาวหน้าระเบียงกัน...เหมือนกับว่า...ต้องการให้ดาวในที่นี้เป็นพยานความรักของเรา....ดวงดาวแห่งรัก...
....จบตอนแล้ว....หวาน ๆ แบบนี้เลีย่นกันรึยังค่ะ....ตอนต่อไป...เลี่ยนจนขมเลยคร้าาาา ^^