ปลายทางแห่งรัก

..........ปาย...........
"วันนี้พี่ขอ.....กลับบ้านนะหวาน" ผมเอ่ยบอกหวานที่ตอนนี้กำลังยืนเหม่อออกด้านนอกอยู่
"พี่ปาย...คิดถึงแฟนแล้วเหรอ" เสียงหวานเอ่ยถามทั้ง ๆ ที่ไม่มองหน้าผม...
"อืมมม" ผมไม่อยากปฎิเสธหัวใจตัวเองอีกแล้ว...ทุกครั้งที่ผมคิดถึงหน้ากัป...ผมยิ้มได้เสมอ...ถึงแม้ว่ารอยยิ้มของผมมันจะไม่ค่อยกว้างแต่ผมก็รู้ว่าอย่างน้อย...แค่ผมมีกัปตันไว้ในความคิดถึง...แค่นั้น..ก็มากพอแล้ว....และผมก็ยินดีเป็นคนที่คิดถึงกัปอยู่ตรงนี้....ตรงที่เดิม....เพื่อรอให้กัปหันมายิ้มตอบ...แค่นั้น
"หวานดีใจนะที่พี่ยอมรับหัวใจตัวเองสักที....หวานรู้ว่าคนนั้นที่พี่ปายคิดถึง...คือคนที่เจอกันที่ทะเลตอนนั้น...หวานไม่รู้ว่าพี่เจ็บปวดหรือเสียใจอะไรมา...รู้แต่ว่าหวานอยากให้พี่ยิ้ม...อยากให้พี่มีความสุข...แต่สามสี่วันที่ผ่านมา...หวานเข้าใจแล้วว่า...รอยยิ้มและความสุขของพี่...คือคนนั้น...หวาน...อ่อ...หวานแอบชอบพี่มานานแล้วนะค่ะ...พี่ปาย..."
"วะ...หวาน"
"หวานแค่อยากบอกให้พี่รู้ไว้....หวานไม่ได้อยากให้พี่รักตอบหรอกนะค่ะ....เพราะมันคง...เป็นไปไม่ได้...ทุกครั้งที่หวานมองตาพี่...หวานเห็นแต่ความทุกข์...เห็นแต่ความเจ็บปวดของพี่...หวานฝันไว้ว่าอยากเป็นพี่เป็นเจ้าชายของหวาน....แต่หวานคงไม่เหมาะที่จะเป็นเจ้าหญิงของพี่แล้ว...."น้ำตาที่ไหลอาบแก้มของหวานทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะ....
"หมับ!!!...หวาน...ถึงพี่จะรักหวาน...แบบน้องสาวแต่หวานจะเป็นน้องสาวคนเดียวที่พี่รักและคิดถึงคนเดียวเลยรู้ไหมค่ะ...ปลาหวานของพี่น่ารักขนาดนี้...สักวันเจ้าชายก็ต้อง...มาตามหาหัวใจของปลา...ที่มีอยู่ในตัวหวานนะค่ะ...สักวัน...หวานก็จะมีเจ้าชายเคียงข้างในปราสาททรายที่สูงส่งบนยอดไม้....อิอิ..."
"555...หวานเชื่อละค่ะว่า...จินตนาการของพี่ปาย...ไม่ได้เรื่องจริง ๆ สู้จินตนาการติดเพดานของหวานก็ไม่ได้...มีที่ไหน ปราสาททรายบนยอดไม้...ตลกจัง...อิอิ...
"เห็นไหม...แค่นี้หวานก็มีความสุขแล้ว...ไม่ต้องรักพี่แบบนั้น...หวานก็มีความสุขในแบบที่หวานรักได้...ใช่ไหมค่ะ..." ผมลูบผมหวานด้วยความเอ็นดู...ความน่ารัก สดใสของหวานมันทำให้ผมมีความสุข...แต่ความสุขในแบบพี่ชายที่รักน้องสาวเท่านั้น...เพราะสำหรับผม...แค่รัก...มันก็มีความสุขละ...ไม่มีคำนินยามไหนที่จะทดแทนคำว่ารักได้ดี....กว่าคำว่ารักนี้อีกแล้ว....
"ถ้าวันไหนที่พี่เหนื่อย...ที่จะวิ่งตามเงาคนอื่น...พี่มาหาหวานได้นะค่ะ...หวานจะเป็นเงาที่จะคอยวิ่งตามพี่เอง...."
คำพูดสุดท้ายที่หวานเอ่ยบอกผมตอนลงจากรถ...ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว...กลับมาหารอยยิ้มของผม....ผมคิดถึงมันที่สุด...ต่อไปนี้ผมจะไม่งี่เง่าผมจะรักกัปตันในแบบของผม...ผมจะไม่สนใจแล้วว่ากัปจะมีใครหรือรักใคร...ผมขอแค่กัปอยู่กับผม...อยู่ข้าง ๆ ผม...ตรงไหนก็ได้...ผมยอมทุกอย่าง...ทุกอย่างจริง ๆ 
"อ่อ เท่าไหร่ครับ"
" 3590 บาทค่ะ"
ผมตั้งใจไว้ละว่าวันนี้จะจัดฉลองวันกลับมาของผม...ผมซื้อของทุกอย่างที่กัปชอบ...ถึงแม้บางอย่างจะเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบและไม่เคยคิดที่จะกินมัน...แต่ผมก็ยอมกินเพื่อกัป...เพื่อเราจะได้กินของแบบเดียวกัน...ใช้ของแบบเดียวกัน...และใช้ชีวิตร่วมกันได้...ผมยอม...ยอมใช้มันเพื่อความรักของผม... ผมอมยิ้มกับ...ตุ๊กตามินเนี่ยน ตัวใหญ่ตัวนี้ผมซื้อให้กัป.....เพื่อตอบแทนความงี่เง่าของผม...ผมจำได้ว่ากัปบ่นว่าอยากซื้อมันไว้นอนเล่น...แต่ราคามันสูงมาก...กัปเลยไม่อยากเสียตังซื้อ...ถ้ากัปเห็นมัน...กัปจะรู้สึกไงน้าาาาาา...ผมนอนรอจนกระทั่ง...เสียงที่คุ้นเคยของใครบางคนผ่านแว่วมา.....
"นี่ไวท์....มึงซื้อมาแต่ของที่กูชอบแล้วของมึงล่ะ...ไม่เห็นมี"
"ก็ของที่ไวท์ชอบก็คืออันเดียวกันกับที่กัปชอบไง...ไม่เห็นต้องซื้อมาให้เปลืองเลย...ยังไงเราก็กินด้วยกันได้...ไม่ใช่เหรอ.." ผมมองรอยยิ้มของไวท์ที่สดใสมากจนผมเกือบจะรั้งมันมากอดแต่ก็ทำได้แค่ลูบหัวเห้ดของมันเบา ๆ เทา่นั้น...
"นี่กูว่ารสนี้น่าอร่อยนะ..." กัปพุดพร้อมกับยื่นไอศครีมรสแตงโมมาให้ผม...ผมกัดไปคำหนึ่ง...จนกระทั่งถึงหน้าห้อง...
" ไวท์กุญแจมันยู่ในกระเป๋าเสื้อกูว่ะ...มึงหยิบดิ"
เพียงแค่ผมได้ยินประโยคแรก...หัวใจของผมก็พังทะลายลง....ผมมัวแต่คิดเข้าข้างตัวเองว่ากัปยังรอผม...มัวแต่คิดว่าจะกลับมาหา...จนลืมความจริงข้อนี้ไป...ความจริงที่ว่า...กัปมีคนข้าง ๆ แล้ว...กัปมีคนมาแทนที่ผมแล้ววว....ไม่ใช่สิ...ผมไม่มีค่าพอที่จะแทนที่ใครได้เลยต่างหาก....ผมจึงเปิดประตู...แล้วเดินผ่านหน้าของทั้งสองคนไป...ผมไม่รู้ว่าสีหน้าขของผมตอนนั้นเป็นยังไง...ผมรู้แต่ว่า...น้ำตาที่ไหลตอนนี้มันนองเต็มหน้าผมไปหมด....
"ปะ...ปาย!!!!!"
เสียงกัปที่เอ่ยเรียกชื่อผมอย่างตกใจ....มันยิ่งทำให้ผมย้ำกับตัวเองว่า...ผมกลับมาทำไม?....นั้นสิ...ผมกลับมาทำไม....
จบตอนแล้วคร้าาาาาา....ตอนนี้หน่วง ๆ เศร้า ๆ ฉบับนุ้งปายมาเต็ม....ยังไงก็รอติดตามกันพร้อม ๆ ด้วยน้าาาว่าทั้งคู่จะทำยังไงกับความชลมุนวุ่นวายนี้....ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามอ่านกันนะค่ะ^^