ปลายทางแห่งรัก

เลียงไลน์ไวท์เด้งขึ้นพร้อมกับการเรียกเตือนว่ามีการ ส่งวิดีโอคอลจากคนโทร...ผมเห็นมันตั้งแต่ตอนที่ผมนั่งลงคร่อมมันไว้...และเพราะผมนั่งคร่อมมัน...ไวท์ถึงไม่ได้รุ้สึกถึงแรงสั่นไหวของสายที่เข้ามา...ผมไม่รุ้ว่าผมกำลังทำอะไร...รู้แต่ว่าผมอยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้...เว้นช่วงความเจ็บปวด...ความจริง...ความสับสน...ในใจผม...ให้เบาบางลงไปบ้าง...ผมขอแค่นี้...แค่ให้ผมรื้อฟื้นรักเก่า ๆ ที่ดีๆ ตอนนั้น...เพื่อผมจะได้มีแรงในการก้าวต่อไป...ผมเห็นแก่ตัวใช่ไหมครับ...ยิ่งสัมผัสของไวท์...มันตึงใจให้ผมคิดถึง...ผมควรจะทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้ดี...

" ว้าวววววว ...สวยมากเลย...คุณลายมือสวยมาก....." เสียงคุณวีทักลั่นห้องเมื่อเปิดประตูมา...โล่งอกที่ผมกับกัปไหวตัวทัน...กัปรีบลุกขึ้นแล้วขยับไปนั่งข้าง ๆ ผมอีกด้านหนึ่ง...

" กัป...นาย...อ่อ...นายเป็นแฟนไวท์รึเปล่า..." 

"ไม่ใช่ครับ...อ่อ...ผมมีแฟนแล้ว...ก็ปายไงครับ...พี่วีก็เคยเห็นแล้ว..."

"อืมมม...พี่แค่คิดเล่น ๆ ว่าถ้านายสองคน...ช่างมันเถอะ...ไปทานข้าวกันก่อน"

"ครับ/ครับ" ผมกับไวท์ตอบพร้อมกันชะงั้น...พี่วีหันมาพร้อมกับยิ้มบาง ๆ อย่างขำ ๆ ในท่าทีของผม...

"อ่อ  กัปไวท์ขอเข้าห้องน้ำหน่อย...." ผมตกใจมากทีเห็นโทรศัพท์ว่ามีสายโทรเข้าของกริช ถึงแม้จะเป็นแค่ 2 สาย แต่นั้นคือคำตอบว่าผมละเลยกริชไป...ผมควรทำในสิ่งที่ถุกต้องและชื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองใช่ไหมครับ...ผมควรโทรกลับไป...

"ฮัลโหล...กะ..กริช..."น้ำเสียงที่สั่น ๆ ของไวท์...ช่วยให้ผมเย็นขึ้นมาก...อย่างน้อยไวท์ก็แคร์ผม...ผมคงไม่เห็นแก่ตัวจนแยกแยะเรื่องานกะเรื่องส่วนตัวไม่ออก...

"เป็นไงมึง...เพิ่งถึงเหรอ?"

"อะ...อ่อ..ไวท์เพิ่งถึง..."

"แล้วเหนื่อยป่ะ...กูโทรไปแต่มึงคงไม่สะดวกจะรับ..."

"คะ...คืน...ไวท์ตื่นเต้นอะ" ผมคิดเวลาหาคำตอบเพื่อหลีเลี่ยงความจริง...ผมเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ...ยิ่งผมคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องโถนั้น...ผมยิ่งเกลียดตัวเอง...ผมสะดุ้งเมื่อเสียงวิดีโอคอลของกริชดังลั่น...ผมตัดสินใจไใม่กดรับ...จนกระทั่ง...กริชวางสสายลงแล้วโทรไลน์มาหาผม...

"ทำไม...มึงไม่กดรับว่ะ"

"อ่อ..คะ..คนแยอะอะ...วะ..ไวท์ไม่ค่อยสะดวก"

"อ่อ..งั้นมึงอยู่ไหนว่ะ..ไม่ได้อยู่พักบนห้องเหรอ"

"วะ..ไวท์ออกมาซื้อของ...มะ...มาหาอะไรลงท้อง"

"ออออ..งั้นกูค่อยโทรไปละกันนะ..."

"ครับ"

"สติช...อียอร์....คิดถึงนะครับ" เสียงสุดท้ายที่กริชฝากไว้ในสาย...มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผมจนผมรู้สึกเจ็บปวดไปหมด...ก่อนที่ผมจะเดินกลับมายังโต๊ะอาหาร...ผมนั่งมองโทรศัพท์ในมือนานจนพี่วีเอ่ยถาม...

"มีธุระเหรอไวท์?...รีบกลับไหม?" เสียงกัปเอ่ยถามผม...

"นิดหน่อย"

"งั้นพี่วี...กัปขอตัวกลับก่อนนะ" กัปลุกขึ้นยืนพร้อมกับจูงมือผมไปที่รถ....

"มีไรป่าว...ไอ้กริชชวนมึงทะเลาะเหรอ"

"ป่าว...กัป...ไวท์อยากกลับคอนโดกริช"

"มันดึกละ...ไว้พรุ่งนี้กูไปส่งมึงนะ"

"อืม..."

"เออมึงกูว่าจะเวาะชื้อของก่อน..ในห้องกูไม่มีไรเลย"

"ได้สิ...ไปไวท์ไปด้วย"

ผมกับกัปเวาะห้างใกล้ ๆ คอนโดกัป...ระหว่างที่ซื้อของ...กริชโทรคอลมาหา...ผมอยากจะกดรับแทบแย่..แต่ถ้ากริชรู้ว่าผมอยู่กับใคร...กริชอาจจะเข้าใจผิด...ผมจึงตัดสินใจไม่กดรับ...

ผมมองดูเวลาซึ่งตอนนี้สี่ทุ่มละ..ป่านนี้สติชของผมจะนอนหลับไหมน้าา...ยิ่งแปลกที่แปลกทางไม่ค่อยชิน...กับรรยากาศใหม่ ๆ แบบนั้น...ผมจึงตัดสินใจโทรหา...ตามสัญญาที่ให้ไว้ว่าจะโทรคอลหามัน...ตอนนี้ผมกำลังเดินเข้าห้างเพื่อซื้อของเตรียมไว้ใช้สำหรับพรุ่งนี้...ระหว่างเดินเข้าผมโทนหาสติช...แต่แปลกที่สติชไม่ยอมรับสายผม...คงหลับไปแล้วมั้ง...หรือคงจะตื่นเต้นจะเพลียฟุบคาเตียงละ...ผมยิ้มกับสติชที่ผมตั้งไว้หน้าจอโทรศัพท์...รูปไวท์ที่ยิ้มกว้างแบบนั้นผมอารมดีทุกครั้งที่มองมัน...

"ไวท์...มึงว่าองุ่นกะกล้วยหอม...อันไหนน่ากินกว่ากันว่ะ"

"ไวท์ว่า....กล้วยหอม....น่าจะเหมากะกัปกว่าองุ่นนะ..กัปชอบกินไม่ใช่เหรอ"

เสียงคุ้นๆ ของคนสองคนที่คุยกันด้านหลังผม...ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง...หวังว่าคงไม่ใช่เสียงที่ผมอยากได้ยิน...แต่คำตอบของมันชัดเจนและย้อนกลับมาถามผมว่า...แล้วถ้ามันใช่ล่ะ?...

จบตอนแล้ววววว...ความลับจะเปิดเผยแล้วววว...ไวท์กับกัปจะทำอย่างไรต่อไป...กริชจะจัดการกับความจริงของนี้แบบไหน...มาลุ้นกันต่อนะค่ะ....^^