ปลายทางแห่งรัก

" กัป!!!!" ผมตกใจที่กัปเดินตรงมาที่ผมแล้วกระชากแขนผมให้ไปอู่ข้าง ๆ กัป

"พี่ปาย...คนนี้ใคร...นิสัยโครตเถื่อน..." เสียงหวานเอ่ยถามผมพร้อมกับมอง...กัป...ด้วยสายตา

แห่งความไม่เข้าใจ

"ผมเป็นคนสนิทของไอ้ปาย...แล้วน้องละเป็นใคร" ผู้หญิงหน้าหวานคนนี้...ท่าทางมั่นใจและ

ทะนงในตัวเองสูงพอสมควร...เห็นได้จากการที่ไม่มีคำกล่าวสวัสดี...กับผมทั้ง ๆ ที่ผมอายุเยอะ

กว่าเธอ..น้ำเสียงที่เชิดขึ้นแบบคนไม่กลัวใครแบบนั้นผมโครตไม่ชอบ..มันทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ

ยิ่งคำพูดที่ดังลั่นทะเลในประโยคถัดไป...ทำให้ผมถึงกับอึ้ง...

"หวาน....เป็นแฟนพี่ปาย....เราคบกันได้ เดือนหนึ่งละ..."

"แฟน?" ผมแทบจะจำเสียงตัวเองไม่ได้เมื่อ...ได้ยินคำตอบ...

"ใช่....แฟน?" 

"มึงตอบกูมานะปาย...ว่ามึงมีคนอื่น...อ่อ..มีงเป็นแฟนกับผุ้หญิงคนนี้เหรอ" เสียงกัปดังลั่นจนผม

สะดุ้ง...ผมไม่รู้ว่าหวานกำลังทำอะไรและคิดอะไรอยู่...ถ้าเอาตามความรุ้สึกผมตอนนี้...ผมเองก็

อยากจะพิสูจน์...ความจริงใจของกัปเหมือนกันว่ากัปมั่งคงและเชื่อใจผมมากแค่ไหน...ผมจึง...

"ถ้าเรื่องนี้...มันทำให้กัปคิดได้แค่นั้น...ปายก็ไม่มีอะไรจะพูด..."

"ไอ้ปาย!!!"

"เห็นไหม...พี่ปายไม่ได้ปฎิเสธหวาน...ดังนั้น...คุณคงฉลาดพอที่จะรู้คำตอบ...."

"กัปกลับไปเถอะ...พรุ่งนี้มีงานไม่ใช่เหรอ...งานที่มีคนสำคัญของกัปรออยู่...กลับไปหาคน

สำคัญ...คนนั้นดีกว่านะ..."ภาพของปายที่เดินจากผมไปพร้อมกับผุ้หญิงข้างกายคนนั้นมันตรึงใจ

ผมเหลือเกิน...ผมต้องเสียปายไปแล้วจริง ๆ เหรอ...ความรักของผมกับปายมันสิ้นสุดแค่นี้เหรอ...ด้วยความเหนื่อยผมหลับทันทีหลังจากมาถึงคอนโด....

....รุ่งเช้า....

"วันนี้ไวท์ไปดูงาน...กริชอย่าดื้อนะรุ้ไหม...ต้องกินข้าวเป็นเวลา...ต้องรับโทรศัพท์เวลาไวท์โทรมา...รู้ไหมครับ...."

"เออ...มึงพร่ำบอกกูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะไวท์...จนกูจำได้หมดทุกตัวละ..."

"ก็ไวท์เป็นห่วงนิ..ไม่เคยต้องห่างกริชไปนาน ตั้งสามวันเลยนะ"

"หึหึ...มึงโตจนเป็นเมียกูแล้วนะไวท์...ไม่ใช่เด้ก อมมือ" ผมโยกหัวไวท์อย่างเอ็นดูเมื่อมันเอา

แก้มมาชนปลายจมูกผม...

"กริช...ไวท์ไม่อยากไปเลยอะ"

"เอางี้กูเฟสทามหามึงทุกชัวโมงโอเคไหม"

"จริงนะ....อย่าโกหกนะ.."

"เออ....กูเองก็คงคิดถึงมึงมากเหมือนกันว่ะ"

"คิดถึงก็ไปด้วยกันเลยสิ"

"บ้าเหรอ...งานเพิ่งทำเมื่อวาน..วันนี้จะลา...เค้าคงอนุมัติชองขาวให้มากกว่า"

"ไวท์ล่อเล่น...แค่รู้ว่ากริชก็คิดถึงไวท์...แค่นี้ก็พอละ"

"ลงไปได้แล้ว...ถึงหน้าบริษัทมึงนานละนะ"

"จุ๊บ!!!!...ขอมัดจำไว้ก่อนนะ...กลับมาจะมาจุ๊บใหม่" ไวท์แอบขโมยแก้มผมไปจุ๊บอย่าง

รวดเร็ว...ผมคว้ามือมันแล้วนะ...แต่ช้าเกินไป...มันเปิดประตูรถออกไป...ก่อนที่จะส่งยิ้มหวาน ๆ

พร้อมกับ โบกมือ เป็นสัญญานว่ามันต้องไปแล้ว...ผมยิ่งมองผมยิ่งใจหายแปลก ๆ 

"ไวท์มาแล้วเหรอ...มาเร็วนะเนี่ย...ตื่นเต้นเหรอ..." เสียงพี่วินเอ่ยทักผมทันทีที่เข้ามา...

"ก็...นิดหน่อยอะครับ"

"อะนี่...ตั๋วรถไฟนะ..."

"ห๊ะ!!!...เราไปรถไฟกันเหรอพี่"

"อืม....พอดีพี่มีน้องสาวทำงานที่สถานนี้อะ...ก็เลยได้ส่วนลดมาเยอะ...อ่อ...ไวท์โอเคนะ"

"โอเคสิพี่...คือไวท์ไม่เคยได้ยินว่าเวลาไปดูงานกัน เค้าไปรถไฟ"

"ความจริงก็ไม่ได้ไปดูงานไรหรอก...พี่ตั้งใจจะพาพวกเราไปเที่ยวมากกว่า...."

"อ่อ...ครับ.." ในขณะที่ผมกำลังคุยกับพี่วินอยู่...สายตาของผมคอยแต่ส่องหาใครบางคนที่ผมยัง

ไม่เจอเลยตั้งแต่เข้ามา...จนกระทั่ง...

"ห๊ะ!!!..อะไรนะไอ้กัป!!!...มึงไม่สบาย...กูบอกมึงแล้วว่า...อย่าเพิ่งไปทะเลเมื่อวาน...แล้วเป็น

ไง...มึงไปดูงานไหวไหมเนี่ยยย...เอออ..อ่อ...งั้นเอางี้...มึงรอกูที่นั้นแหละ..อย่าเพิ่งหลับนะมึง"

"มีอะไรเหรอพี่วิน..."

"ก็ไอ้กัปมันไม่สบาย...มันบอกว่ามันไหว...แต่พี่เป็นห่วงมัน...อ่อ...ไวท์ขับรถยนตืเป็นใช่

ไหม...ไวท์ไปรับมันมาที่สถานี้รถไฟหน่อนนะ..พี่จะได้เตีรยมของทางนี้..แล้วเราจะไปพบกันที่

สถานีรถไฟเลย....อะ..นี่แผนที่คอนโดกัป..."

"ดะ..เดี๋ยวพี่วิน..ละ..แล้วแฟนกัปล่ะ..." ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้....

"สงสัยทะเลาะกันชัวร์...เมื่อวานพี่โทรหาปายแฟนมัน...ปายบอกว่าปายยังไม่กลับจากทะเล

เลย..."

"อ่อ...งั้นไวท์ไปรับกัปก่อนนะครับ...แล้วจอกันที่สถานี..."

"อืม....รบกวนหน่อยนะ..."

"ไม่เป็นไรครับ...ยินดี"

.........คอนโดกัปตัน....

"ก๊อก ๆๆๆๆ" คอนโดกัปอยู่ใกล้ที่ทำงาน...และเดินทางสะดวกมาก...ขับแป๊บเดียวก็ถึง...ผมเคาะ

ประตูสักพัก...ได้ยินเสียงคนเดินชกอะไรสักอย่าง...พร้อมกับประตูที่เปิดออก...

"แค่กๆๆๆ...ไวท์"

"อ่อ...พี่วินให้มารับกัป" ทันทีที่ผมเห็นหน้ากัป...สิ่งแรกที่ผมเห็นคือร่างของกัปที่โอนเอนแทบจะล้มลง.......แสดงให้เห็นว่ากัปไม่สบายมาก...ผมจึงพยุงตัวกัปไปที่โชฟา....

"วะ...ไวท์...มาถูกได้ไง" เสียงเบา ๆ ของคนป่วยเอ่ยถามผม...ทั้ง ๆ ที่นอนราบกับเตียง...

"พี่วิน...ให้มาตามแผนที่อะ"

"อืมมม...งั้นไวท์รอกัปแป๊บนะ..แค่ก ๆๆๆๆ" 

"กัป...ไวท์ว่ากัปโทรไปลางานดีไหม...สภาพแบบนี้ไปไม่รอดหรอก..." 

"จะดีเหรอ...พี่วินอุสาห์ตั้งใจจะพาไปดูงาน..."

"ดูงานหรือไปเที่ยวกันแน่...พี่วินบอกไวท์เองว่า...พาไปเที่ยวมากกว่า..."

"เหรอ?" ใบหน้าของไวท์ที่ตอบกลับมาตอนนี้มันเลือนลางเต็มทน...อาการปวดหัว...ของผมมัน

ไม่ลดลงเลย...ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อ...

"กัป...เช็ดตัวก่อนนะ...จะได้ดีขึ้น...แล้วอะ...ไวท์ซื้อโจ๊กทะเลมาให้ด้วย...."

"ยังไม่หิวเลย...ค่อยกินนะ..."กัปเอ่ยพร้อมกับล้มตัวนอนบนเตียง....

"ไม่ได้นะ!!!...ไวท์ซื้อมาแล้ว...และกัปก็ต้องกินให้หมดต้วย..."

"ไม่กิน!!"

"อย่าดื้อสิ!!!..."ผมเดินตรงไปที่เตียงแล้วเอื้อมมือไปประคองให้กัปนั่งลง....พร้อมกับถือถ้วยโจ๊กเข้ามาเพื่อป้อนด้วย....

"กัป...ต้องกินข้าวต้ม...จะได้กินยาด้วย...อะ..อ้าปาก..." หน้ายุ่ง ๆ ของกัปตรงหน้าผม...ทำให้ผมหลุดขำมานิดนึง...จนกัปมองค้อนกลับมา...

"มึง...ขำเหี้ยไรว่ะ"

"ขำกัปอะ...ดื้อเหมือนเด็กอนุบาล"

"ก็ได้...อ่อ..แต่มึงป้อนกูหน่อย" อยู่ ๆ กัปก็เอาหัวมาชบไหล่ผมชะงั้น...ท่าทางกัปเพลียๆ แบบ

นั้นคงอยากพัก....ผมจึงต้องตามใจคนป่วยชะหน่อย....

"อะ ๆๆๆ...ก็ได้...เห็นว่าป่วยหรอกนะ..."

"ขอบคุณนะ" ไวท์ป้อนข้าวและป้อนยาให้ผมทาน....ผมคิดถึงสัมผัส...คิดถึงความรู้สึกดี ๆ

แบบนี้จัง...เมื่อก่อนเวลาที่ผมไม่สบายไวท์ก็ดูแลผม...เอาใจใส่ผม...แบบนี้....

"อืมมม" ผ้าเย็น ๆ และยาที่ไวท์ป้อนให้ผม...มันคงเริ่มออกฤทธิ์...ผมถึงรู้สึกดีขึ้นจนเผลอหลับ

ไป" หลังจากผมไลน์ไปบอกพี่วินว่ากัปคงไปไม่ได้...พี่วินจึงอนุญาตให้ผมดูแลกัปตลอด สามวัน

แถมยังให้ผมหยุดงานเพื่อดูแลกัปโดยเฉพาะด้วย.... ...ผมเองก็เผลอหลับไป...จนกระทั่งรู้สึกตัว

เมื่อ...กัปเอื้อมมือมากอดผมไว้...ผมมองหน้ากัปที่ตอนนี้อยู่ใกล้แค่คืบ....ขนตาที่ยาวเป็นแพของ

กัป...หน้าผากที่มน ๆ และปากที่ซีด ๆ แบบนั้น...ทำให้ผมเผลอกอดตอบไปโดยไม่รู้ตัว...ผมไม่

ได้หวั่นไหวใช่ไหม...ผมแค่ดูแลกัปตามหน้าที่...ที่พี่วินสั่ง...ใช่ไหม...แต่ทำไมผมถึง

รู้สึก...คิดถึงอ้อมกอดแบบนี้....มันคืออะไร...

จบตอนแล้วค่ะ...ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ..ช่วงนี้ยุ่งสุด ๆๆๆเลยค่ะ...แต่ยังไงก็จะพยายามหา

เวลามาอัพให้อ่านกันนะค่ะ...ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน....แล้วอย่าลืมมาลุ้นกันต่อด้วยนะ

ค่ะ...เรื่องราวความรักของทั้งสี่จะเป็นอย่างไร...ฝากติดตามด้วยนะค่ะ^^