ทำไมต้องรัก Why Love

                       ทำไมต้องรัก Why Love
 
 
             บทที่ 1 การแต่งงานที่ไร้ความรัก 100%
 
 
     ห้องรับรองVIP 2
 
 
     หญิงสาวยืนมองตัวเองผ่านกระจกเงาที่สะท้านเงาตัวเอง ใบหน้าหวานซึ้งที่ไม่เคยแต่งแต้มสีสันด้วยเครื่องสำอาง ตอนนี้กลับถูกแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางราคาแพงโทนอ่อนๆ ผมยาวสลวยที่เคยมัดไว้หลวมๆ ตอนนี้ถูกเกล้าเก็บไว้เรียบร้อย สวมทับด้วยมงกุฎดอกไม้หลากสีสัน ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ที่กระโปรงด้านหน้าสั้นเหนือเขาเพียงเล็กน้อย ชายกะโปรงด้านหลังปล่อยยาวลากพื้นดูสวยงาม
 
 
     ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งเธอก็สวยงาม แต่ใบหน้าหวานซึ้งนั้นกลับมัวหมอง ไร้ซึ่งรอยยิ้มแห่งความสุข ทั้งๆ ที่เป็นวันสำคัญสำหรับผู้หญิงทุกคน
 
 
     ก๊อกๆๆๆ
 
 
     เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ ก่อนที่เธอจะเดินไปเปิดประตูให้กับคนที่ด้านนอก
 
 
     แอ๊ด...
 
 
     "ได้เวลาแล้วจ๊ะหนูฟาง"คุณหญิงภาสิณีเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้ม เมื่อฟางเปิดประตูให้นางแล้ว
 
 
     ฟางพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้คุณหญิงภาสิณีแล้วเดินออกจากห้องรับรองไปพร้อมกับคุณหญิงภาสิณี
 
 
                    --------------------
 
 
     หน้างาน
 
 
    ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูกำลังต้อนรับแขกเหรื่อที่มางานแต่งงานระหว่างเขากับผู้หญิงคนที่มารดาหามาให้ เขาไม่เคยเห็นหน้าเจ้าสาวเลยสักครั้ง เพราะมารดาเป็นคนจัดเตรียมงานเองทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นชุด บัตรการ์ดรับเชิญ สถานที่จัดงาน หรือแม้แต่ของชำร่วย มารดาเป็นคนจัดเตรียมเองทั้งหมด
 
 
     "ยินดีด้วยนะไอ้ป๊อป"เสียงทุ้มของเพื่อนชายเอ่ยแสดงความยินดีแล้วตบไหล่แกร่งของป๊อปปี้เบาๆ
 
 
     "แล้วเจ้าสาวมึงว่ะ?"เสียงทุ้มของเพื่อนชายอีกคนถาม ก่อนจะหันซ้ายมองขวาเพื่อหาเจ้าสาวของเพื่อนรัก
 
 
     "ยังไม่มา หน้าตาเป็นยังไง กูยังไม่รู้เลย"ป๊อปปี้ว่า พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
 
 
     โทโมะกับเขื่อนหันมามองหน้ากัน ก่อนจะหันกลับไปมองป๊อปปี้อีกครั้ง แต่สายตาของทั้งคู่กับสะดุดเข้าร่างของใครบางคนที่เดินมากับคุณหญิงภาสิณีด้านหลังของป๊อปปี้
 
 
     "สวยว่ะ"โทโมะกับเขื่อนพูดขึ้นพร้อมกัน ทำให้ป๊อปปี้ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปมองตามสายตาของเพื่อน
 
 
     หญิงสาวเจ้าของใบหน้าหวานซึ้งที่เดินมาพร้อมกับคุณหญิงภาสิณี สะกดให้ป๊อปปี้จ้องมองเธออย่างลืมตัว ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ เมื่อเธอกับมารดาเดินมาหยุดตรงหน้าเขา
 
 
     "ยื่นมือมารับน้องสิตาป๊อป"คุณหญิงภาสิณีเอ่ย ทำให้ป๊อปปี้ยื่นมือไปให้ฟาง
 
 
     ฟางมองมือของชายหนุ่มอย่างลังเล ก่อนจะยื่นมือไปจับแล้วเดินไปยืนเคียงข้างเขา
 
 
     "ดูแลน้องดีๆ นะตาป๊อป"คุณหญิงเอ่ย ก่อนจะเดินเข้าไปในงานเพื่อดูแลแขกมาร่วมงาน
 
 
     "เธอชื่ออะไร?"ป๊อปปี้ถาม เมื่อมารดาเดินเข้าไปในงานแล้ว
 
 
     ฟางเอียงคอมองป๊อปปี้ ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่ม
 
 
     "ฟางค่ะ"เสียงหวานตอบพร้อมรอยยิ้ม
 
 
     ป๊อปปี้พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปต้อนรับแขกต่อ
 
 
     "เฮ้ย! งั้นพวกกูเข้าไปในงานก่อนนะไอ้ป๊อป ยินดีด้วยนะครับน้องฟาง"เขื่อนบอกกับป๊อปปี้ ก่อนจะหันมาแสดงความยินดีกับฟางเสียงหวานแล้วเดินเข้าในงานพร้อมโทโมะ
 
 
     ป๊อปปี้มองฟางที่ยิ้มให้เพื่องรักอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา
 
 
                    --------------------
 
 
     ห้องหอ
 
 
     เมื่อถึงเวลาเข้าห้องหอ คุณหญิงภาสิณีก็อวยพรให้กับคู่บ่าวสาว
 
 
     "แม่ขอให้เราทั้งคู่ดูแลซึ่งกันและกันนะ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน ชีวิตคู่จะได้อยู่นานๆ"คุณหญิงภาสิณีอวยพรเสร็จก็เดินออกจากห้องหอไป
 
 
     ป๊อปปี้หันมองมาฟางที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ทันที ที่มารดาเดินออกจากห้องไปแล้ว
 
 
     "คุณแม่จ้างเธอมาเท่าไหร่?"คำถามของป๊อปปี้ ทำให้ฟางหันมามองชายหนุ่มอย่างงงๆ
 
 
     "อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย ที่เธอแต่งงานกับฉัน เพราะคุณแม่จ้างเธอมาใช่ไหม!?"
 
 
     "คุณพูดเรื่องอะไร? ที่ฉันแต่งงานกับคุณ เพราะฉันต้องการ..."ฟางยังพูดไม่ทันจบ ป๊อปปี้ก็พูดแทรกขึ้นซะก่อน
 
 
     "ต้องการสมบัติสินะ ขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เธอไม่มีวันได้สิ่งนั้นแน่นอน แม้แต่บาทเดียวก็ไม่มีวันได้!!!"ป๊อปปี้ตะคอกเสียงดัง ทำให้ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจกลัว
 
 
___________________________________________
 
 
 
 
 
 
อัพตอนที่ 1 ให้แล้วน๊า^^
 
 
ฝากติดตามผลงานและคอมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะ><
 
 

 
 
 
 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<