Princess Diary2:โทษทีบันทึกนี้เจ้าหญิงไม่ได้เขียน
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 13.39 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2558 21.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
27) 27 หัวใจของชั้น1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ค่ำแล้วหรอเนี่ย”ฟางลืมตาตื่นมาพบว่ารอบๆห้องของเธอมืดลงแล้ว ก็รีบลุกขึ้นแล้วมองไปที่ทะเล
ป่านนี้ป๊อปปี้จะเลิกเฝ้าหน้าห้องเธอรึยังนะ ว่าแล้วฟางก็ลุกไปเปิดประตูที่ติดกับทะเลออกแล้วเดิน
อ้อมมาเข้าทางหน้าบ้าน
“องค์ชายเพคะ”ฟางร้องเรียกป๊อปปี้เบาๆเมื่อพบว่าทั่วบ้านพักนั้นมืดไปหมดจึงรีบเปิดไฟ
“องค์ชาย”ฟางเดินมาถึงหน้าห้องตัวเองก็พบว่าป๊อปปี้กอดเข่าฟุบหลับหน้าห้องเธอไม่ไปไหนก็อึ้ง
ก่อนจะมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่อ่อนลงแล้วนั่งลงคุกเข่าจ้องมองชายหนุ่มไม่ไปไหน
ตุบ
ป๊อปปี้ต้องนั่งกอดเข่าฟุบอยู่หน้าห้องฟางเป็นเวลานานทำให้ชายหนุ่มเสียแรงทรงตัวล้มลงไป
“องค์ชาย ถ้าง่วงทำไมไม่ไปนอนล่ะเพคะ อีกห้องก็มีนี่เพคะ”ฟางพูดเมื่อประคองป๊อปปี้มานั่งดีๆ
“ไม่เอา เรากลัวว่าเธอจะหนีเราไปทั้งๆที่เธอยังไม่ให้อภัยเราเลย”ป๊อปปี้พูด
“นี่องค์ชายลืมไปรึเปล่าเพคะว่าห้องที่หม่อมชั้นนอนมีประตูออกไปก็เป็นทะเลแล้ว ถ้าหม่อมชั้นจะ
หนีองค์ชายหม่อมชั้นคงหนีไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วล่ะเพคะ”ฟางยิ้มนิดนึงก่อนจะพูดขึ้น
“งั้นนี่แสดงว่าเธอหายโกรธชั้นเรื่องคืนนั้นแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น
“ไม่เพคะ หม่อมชั้นยังไม่หายโกรธองค์ชาย แต่หม่อมชั้นแค่อยากจะบอกว่าองค์ชายเลิกทำอะไร
แบบนี้เถอะเพคะมันไม่มีประโยชน์ องค์ชายมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะเพคะ”ฟางพูดเตือนสติชายหนุ่ม
“เรารู้แต่เธอจะให้เราทำยังไง เราเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเราถึงไม่อยากให้เธอไป
จากเรา เรายังอยากให้เธออยู่ที่Kzใต้ อยู่ในวังกับเรา ทั้งๆที่เมื่อก่อนมันไม่ใช่เลย”ป๊อปปี้พูดออก
มาทำให้ฟางอึ้ง
“เอ่อ นั่นเพราะว่าองค์ชายไม่มีใครให้แกล้งไงล่ะเพคะ”ฟางส่ายหน้าแล้วพูด
“เราไม่ได้เล่นนะ เอ่อ แต่เมื่อก่อนน่ะเล่น แต่ว่าตอนนี้เราจริงจังนะ ฟาง เราขอโทษกลับมาเถอะนะ
กลับKzใต้กัน อย่าลืมสิ เธอเป็นของเราแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยกประเด็นเรื่องของเขากับเธอมา
พูด
“ใช่เพคะ เพราะความใจง่ายของหม่อมชั้นอย่างที่องค์ชายเคยว่าไว้ไงล่ะเพคะ ผู้หญิงใจง่ายเลย
ต้องยอมเป็นของใครง่ายๆแบบนี้”ฟางพูดแล้วคิดถึง2ครั้งก่อนที่เธอเผลอยอมมีอะไรกับป๊อปปี้
“แต่เธอไม่เคยเป็นของใครนะเธอเป็นแค่ของเรา รึว่าเธอเป็นของไอ้พาร์ท”ป๊อปปี้รีบพูด
“ไปกันใหญ่แล้วเพคะ นี่องค์ชายยังคิดเรื่องนี้ไม่เลิกหม่อมชั้นก็ขอตัว”ฟางถอนหายใจก็จะรีบลุก
ขึ้นหนีป๊อปปี้
หมับ
ร่างสูงลุกขึ้นตามแลช้วกอดร่างบางไว้จาหด้านหลังเพื่อไม่ให้ไป
“เราบอกแล้วไงว่าเราไม่อยากให้เธอไปหรือแค่คำพูดของเรามันฟังไม่ขึ้นพอ ต้องให้เราทำแทนใช่
มั้ย”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะจูบลงที่หัวไหล่มนที่โผล่พ้นเดรสที่ฟางสวมใส่จนทำให้ฟางหน้าแดงจัด
“อย่าเพคะ นี่หม่อมชั้นไม่ใช่เครื่องระบายอารมณ์ความใคร่ขององค์ชายนะเพคะ เพราะหม่อมชั้น
ไม่ใช่นางสนมขององค์ชาย องค์ชายก็รู้ว่าองค์ชายคือใครหม่อมชั้นคือใคร องค์ชายมีคู่หมั้นคือองค์
หญิงจินนี่ ซึ่งต้องอภิเษกกันในอนาคต ส่วนผู้หญิงขององค์ชายทั้งหมดต้องถูกกลายเป็นนางสนม
ในฮาเร็มส่วนตัวขององค์ชายงั้นรึเพคะ พอทีเพคะ หม่อมชั้นไม่ได้อยากเป็นนางสนมคนที่15ของ
องค์ชายนะเพคะ”ฟางว่า
“เธอรู้มั้ย ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เธอมาพูดพล่ามกับเราแบบนี้ เราจะต้องหาทางเอาชนะเธอแต่ๆ แต่ไม่รู้
ทำไม เราชอบนะที่เธอคอยเตือนเราเวลาเราออกนอกลู่นอกทาง คอยบ่น คอยว่าเรา สงสัยเรา
คงจะโรคจิตซะแล้วมั้งที่เราชอบเห็นเธอทำหน้างอ”ป๊อปปี้หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะพูดขึ้นทำให้
ฟางเม้มปากทันทีเพราะหน้าของเธอแดงไปหมด
“องค์ชายโรคจิต”ฟางพยายามมองไปทางอื่นแล้วพูดทันที
จ๊อก
แต่ก่อนที่จะมีประโยคสนทนาใดๆออกมาจากปากป๊อปปี้และฟางท้องของทั้งคู่ก็ร้องมาซะก่อน
“องค์ชายควรออกไปหาอะไรรองท้องนะเพคะ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา”ฟางหน้าแดงแล้วพูด
“อย่ามาว่าแค่เรา เธอเองนั่นล่ะก็ต้องกิน”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะเดินพาฟางลงมาชั้นล่างที่ครัว
“ว้าว นี่องค์ชายทำอาหารเป็นด้วยหรอเพคะ”ฟางทึ่งเมื่อเห็นป๊อปปี้ผัดสปาเก็ตตี้อย่างคล่องแคล่ว
“เราชอบปาร์ตี้กับเพื่อนๆที่สนิทน่ะ น้อยคนที่จะเห็นเราทำอาหาร เธอคือคนแรก”ป๊อปปี้พูดทำให้
ฟางเผลอยิ้มออกมา
“อยากจะตักจากแบ่งนะ แต่มันก็ดูห่างไกล กินจานเดียวกันเนี่ยล่ะ”ป๊อปปี้ที่ผัดสปาเก็ตตี้หอยลาย
เสร็จก็นำใส่จานแล้วยื่นส้อมให้ฟางก่อนจะนั่งกินข้างๆฟาง โดยที่ทั้งคู่พูดคุยกันออกมาสนุกสนาน
“นี่องค์หญิง ไม่เสวยอะไรเลยแล้วจะทานยาได้ยังไงล่ะเพคะ”เฟย์พูดเมื่อเข้ามาดูแลแก้วที่ไม่ยอม
แตะอาหารบนจานแม้แต่นิดเดียวก็ถอนหายใจ เพราะหน้าที่ที่ต้องดูแลแก้วตอนนี้เป็นของเธอและ
เขื่อนเพราะเธอกับเขื่อนถือว่าเป็นคนสนิทขององค์ชายและราชินี จึงมีความไว้ใจสูงที่จะต้องดูแล
แก้ว
“เราไม่หิว เราอยู่คนเดียวได้น่า เธอเองก็ไม่ได้อยากจะมาดูแลเราอยู่แล้วนี่ แล้วยิ่งเป็นองคือหญิง
หน้าผีหน้าตาหน้าเกลียดแบบนี้ด้วย”แก้วพูดแล้วมองไปทางเฟย์อย่างรู้ทัน
“เพคะ หม่อมชั้นยอมรับว่าหม่อมชั้นไม่อยากดูแลองค์หญิงเลย แต่นี่คือความปลอดภัยขององค์
หญิงนะเพคะ”เฟย์พูดแล้วคิดถึงจินนี่และมีนที่อาศัยช่วงในวังวุ่นวายแบบนี้หนีไปสปาแทนจะมา
เยี่ยมแก้ว
“เราบอกว่าเราอยู่คนเดียวไงล่ะ เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ”แก้วพูดอีกครั้งก่อนจะคลุมโปงเพื่อนหนี
เฟย์ เฟย์ถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป
แอ้ด
“เราบอกว่าเราอยากอยู่คนเดียว”แก้วที่ได้ยินเสียงประตูเปิดมาอีกครั้งก็รีบพูดก่อนจะดึงผ้าห่ม
หมายจะว่าเฟย์
“องค์ชาย”แก้วตกใจเมื่อเห็นโทโมะถือช่อดอกไม้อยู่
“เมื่อกี้เราเจอเฟย์ที่หน้าห้อง บอกว่าเธอคือคนไข้ ไม่ยอมทานอะไรและไม่ยอมกินยา”โทโมะพูด
“มันจะได้สมใจคนที่ปองร้ายหม่อมชั้นไงล่ะเพคะ หน้าผี สุขภาพจิตแย่แบบนี้”แก้วประชด
“นี่เธอจะพูดจาทำร้ายตัวเองไปเพื่ออะไรกันน่ะแก้ว เธอเป็นองค์หญิงจอมซนในสายตาของเรานะ
และองค์หญิงจอมซนย่อมไม่เหมาะกับใบหน้าที่บูดบึ้งและเศร้าสร้อยแบบนี้หรอก”โทโมะพูดแล้ว
ยื่นช่อดอกไม้ป่าที่เขาตั้งใจเก็บมาให้แก้ว
“ขอบพระทัยเพคะองค์ชาย”แก้วหน้าแดงแล้วยิ้มก่อนจะรับช่อดอกไม้มา
“ดอกไม้ป่าดอกเล็กๆพวกนี้เราไปข้างนอกมาเห็นแล้วมันเหมาะกับเธอนะ”โทโมะพูด
“แต่ดอกไม้ที่แสนน่ารักแบบนี้มันไม่เหมาะกับหน้าผีอย่างหม่อมชั้น”แก้วที่อดเศร้าใจไม่ได้ก็พูด
“ก็คิดแบบนี้ไงล่ะถึงไม่ยอมกินอะไร มานี่ไม่ยอมกินใช่มั้ย เราจะป้อนให้เธอเอง เราจะสวมบทเป็น
คุณหมอจอมโหด1วันที่จะมาปรายคนไข้จอมดื้อแบบเธอ”โทโมะพูดก่อนจะนั่งลงข้างฟางแล้วตัก
อาหารแล้วเตรียมป้อนให้แก้ว แก้วอึ้งปนเขินไม่คิดว่าโทโมะจะทำแบบนี้ก็ยอมทานอาหารจนหมด
เพราะเห็นแววตาเอาจริงของชายหนุ่ม ก่อนที่โทโมะจะเอายามาให้แก้วกินหลังอาหาร
“อะไรน่ะเพคะ”แก้วแปลกใจเมื่อเห็นโทโมะหยิบนิทานเล่มหนึ่งออกมา
“เราบอกแล้วไงว่าเราจะสวมบทเป็นคุณหมอจอมโหด1วันที่จะมาปรายคนไข้จอมดื้อและตอนนี้คุณ
หมอก็ต้องเฝ้าไข้คนไข้สิ ระหว่างที่คนไข้เบื่อคุณหมอก็ขอเล่านิทานให้คนไข้ฟังแทนแล้วกัน”โท
โมะพูดแล้วยิ้มก่อนจะหยิบหนังสือที่เขาชอบอ่านมานั่งอ่านให้แก้ว แก้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่
เห็นโทโมะมาดูแลเธอแบบนี้มันเหมือนกับฝันที่เธออยากให้โทโมะมาอยู่ใกล้ๆ
“เอ้า เราอ่านหนังสือกะให้คนไข้นอนหลับพักผ่อนนะ ทำไมถึงยังไม่นอนน่ะ”โทโมะอ่านหนังสือ
จบ1เล่มแล้วแปลกใจที่เห็นแก้วยังไม่นอนหลับพักผ่อนอีก
“เพราะเรื่องที่องค์ชายเล่าให้ฟังมันสนุกนี่เพคะ”แก้วพูด
“เราน่ะ ทำทุกอย่างอยู่ในกฎและระเบียบมาตลอด เราเป็นคนน่าเบื่อจะตาย”โทโมะพูดแล้วส่าย
หน้า
“ไม่นี่เพคะ หม่อมชั้นว่าองค์ชายไม่ได้น่าเบื่อสักหน่อยเพคะ องค์ชายมีความรู้รอบตัวมากมายจาก
การอ่านหนังสือและเสด็จตามองค์ราชาไปในที่ต่างๆ เหมือนกับการผจญภัยไปในโลกกว้างที่หม่อม
ชั้นไม่เคยได้สัมผัส เพราะถึงแม้หม่อมชั้นจะชอบกิจกรรมผจญภัยแต่พี่หญิงกับเสด็จพ่อก็ไม่
อนุญาตอยู่ดี”แก้วพูดก่อนจะซึมลงไปเมื่อคิดถึงเรื่องตัวเอง
“ตอนนี้ไม่มีเสด็จพ่อ และไม่มีพี่หญิงแล้ว อ้อ และก็ไม่มีกฎที่เราจะต้องทำตาม เพราะวันนี้เราคือ
คนหมอที่มาดูแลคนไข้งั้นเราจะใช้สิทธิ์คุณหมอ ขอพาคนไข้ออกไปข้างนอกแล้วกัน”โทโมะพูด
ออกมาก่อนจะยื่นมือให้แก้วจับมือแล้วทั้งคู่ก็รีบออกไปข้างนอกด้วยกันทันที
“พิมหายไปไหนนะ”เฟย์ที่ออกมาจากห้องพยาบาลแล้วเดินตามหาพิมก็แปลกใจที่ไม่เห็นพิม
ตุบ
ร่างบางที่มัวมองหาเพื่อนรักก็เซล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อชนกับเขื่อน
“นี่นายเดินประสาอะไรของนายน่ะไม่เห็นคนรึไง”เฟย์ว่า
“คนน่ะเห็น แต่ไม่เห็นเธอ เพราะเราเว้นไว้คนนึง”เขื่อนพูดแล้วยิ้ม
“นี่จะหาเรื่องกันใช่มั้ยน่ะ”เฟย์ลุกขึ้นมาเอาเรื่อง
“ไม่ได้หาสักหน่อย แต่เอ่อ ก็หาอยู่นั่นล่ะ”เขื่อนพูดก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วมองหาใครคนหนึ่ง
“นั่นแน่ แอบนัดเดทกับแม่บ้าน รึนางในวังคนไหนกันล่ะ”เฟย์เห็นท่าทางของเขื่อนก็รีบพูด
“ไม่เอา มีแฟนดุไม่กล้านอกใจหรอก”เขื่อนพูดแล้วสบตาเฟย์ทำให้เฟย์หน้าแดงจัด
“เอ่อ แล้วที่บอกว่าตามหาคนนี่ตามหาใครกันแน่ แล้วนี่เอกสารอะไร”เฟย์รีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“เอ่อ เอกสารความลับของราชการน่ะเธอคงไม่อยากรู้เรื่องหรอก”เขื่อนพูดแล้วรีบซ่อนก่อนจะเดิน
หนี
“นี่นายมีความลับกับชั้นหรอเขื่อน”เฟย์แปลกใจกับท่าทางของเขื่อนแล้วพึมพำด้วยความสงสัย
เขียนครบทุกคู่ละน้าาาาา อย่าลืมติดตามกันน้า เดี๋ยวก็ถึงตอนพีคแล้ว ละก็จบละน้าาา
รับรองเรื่องหน้าที่จะเอาลงดราม่าแน่นอนนนน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
