Princess Diary2:โทษทีบันทึกนี้เจ้าหญิงไม่ได้เขียน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พักก่อนนะเจ้าม้า”แก้วที่ตกใจกับเรื่องเกิดขึ้นก็รีบควบม้ามาเรื่อยๆจนถึงชายป่า ก่อนจะลงจากม้า

แล้วมองไปรอบๆ จะว่าไปที่นี่ก็มีแต่ต้นไม้สูงทึบแล้วเธอเข้ามาในนี้เพียงลำพังด้วยสิ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่า แก้ว เราต้องไม่คิดถึงเรื่องตอนนั้น”แต่แล้วภาพในอดีตของแก้วที่เคยถูกจินนี่และมีนแกล้ง

สารพัดก็ฉายเข้ามาในหัว ทั้งถูกขังห้องมืดและถูกพามาหลงป่าตอนเด็กๆ

 

 

 

 

 

 

แซกๆ

 

 

 

 

 

ขณะที่แก้วจมอยู่กับความคิดตัวเองอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งเข้ามาใกล้แก้วทำให้แก้วตกใจและเริ่มกลัว

ภาพจินตนาการต่างๆในตอนเด็กก็ฉายเข้ามาในหัว แก้วรีบคว้าไม้ที่ใกล้ๆมาป้องกันตัวทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าพึ่งตีเรา”เมื่อเสียงที่ดังมาใกล้แก้วแก้วรีบง้างไม้หมายจะตีโทโมะรีบพูดขึ้นทันที

 

 

 

 

 

 

“องค์ชายทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเพคะ”แก้วทั้งตกใจและดีใจที่เห็นโทโมะก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“คือม้าที่เราขี่เกิดตกใจน่ะเลยพาเรามาที่นี่ ก่อนที่มันจะพยศเราแล้วเหวี่ยงจนตกหลังม้าแบบนี้แล้ว

หายไปไหนไม่รู้น่ะ ฮะๆ”โทโมะเล่าเรื่องของตัวเองให้แก้วฟังก่อนจะส่ายหน้าขำกับความเปิ่นตัว

เอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะ องค์ชายมีเลือด”แก้วตกใจที่เห็นบริเวณแขนโทโมะเป็นแผลทางยาว

 

 

 

 

 

“สงสัยตอนตกม้าน่ะไม่มีอะไรหรอก”โทโมะพูดแล้วเดินกระเผลกไปหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

“จะไม่มีอะไรได้ยังไงล่ะเพคะ ทั้งแผลที่แขและขาองค์ชายแบบนี้”แก้วพูดด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามองเราอย่างนั้นสิ ตอนเราเด็กๆเราเองก็ซนไม่แพ้ป๊อปปี้เหมือนกันนะ เรื่องหัวแตกตกต้นไม้

น่ะ เราเป็นมาหมดแล้วไม่เป็นไรจริงๆ”โทโมะพูดแล้วยิ้มให้กับแก้วก่อนจะฝืนความเจ็บที่แขนและ

ขาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ตอนนั้นองค์ชายก็แค่เจ็บตัวในวังนะเพคะ ไม่ใช่ตอนนี้ที่เราอยู่กัน2คนไม่มีแม้แต่ทหารคนสนิท

หรือหมอหลวง ให้แก้วดูแผลหน่อยนะเพคะ”แก้วพูดก่อนจะเดินมาประคองโทโมะมานั่งที่ก้อนหิน

ใหญ่แถวนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะเพคะ นอกจากแผลถลอกแล้วนี่องค์ชายแขนเคล็ดนี่เพคะ”แก้วตกใจเมื่อเห็นแผลที่แขน

โทโมะบวมช้ำก่อนจะรีบถอดผ้าพันคอที่ผูกที่คอออกแล้วพันแผลให้โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้แก้ว”โทโมะที่เห็นท่าทีที่แก้วเป็นห่วงก็เกรงใจไม่อยากเป็นภาระของร่าง

บาง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่องค์ชายคงจะอยากให้หญิงพิมดูแลสินะเพคะ งั้นเราหาทางออกจากที่นี่กันเถอะเพคะ เดี๋ยว

หญิงพิมจะเป็นห่วงองค์ชายเข้า ตอนนี้หญิงพิมคงกำลังกังวลแน่ๆ”แก้วพูดตัดพ้อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราบอกเธอแล้วไงว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกับหญิงพิมทำไมถึงอยากให้เราไปหาหญิงพิมนักล่ะ”โท

โมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็องค์ชายโทโมะที่เพียบพร้อมกับหญิงพิมที่สมบูรณ์แบบมันก็เหมาะแล้วนี่เพคะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เราอาจจะไม่ใช่เจ้าชายที่ดีสมบูรณ์แบบก็ได้นะ อย่าลืมสิเราเป็นแค่ลูกนางสนมนะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เพคะ หม่อมชั้นรู้ แต่องค์ชายก็มีความสามารถครบไปทุกด้านแบบนี้ควรจะมีคู่ครองที่สมบูรณ์แบบ

เช่นกันนะเพคะ อย่างเช่นหญิงพิม”แก้วพูดแล้วคิดถึงตัวเอง องค์หญิงที่ซนไม่ยอมอยู่ในกฎแบบนี้

ใครเค้าจะมอง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชอบคิดไปเองให้เราไปหาคนนั้นคนนี้ตลอดเลยล่ะ ทำไมถึงคิดว่าเราเป็นอะไรอย่างที่คนอื่น

มองด้วย เราเองก็อึดอัดนะที่ทุกคนต่างคิดว่าเราเป็นองค์ชายที่สมบูรณ์แบบแล้วจะทำอย่างนั้น

อย่างนี้ไม่ได้ ต้องมีคนอื่นมาคิดแทนตลอดแบบนี้น่ะ”โทโมะเห็นแก้วจับคู่ให้ตัวเองต้องโพล่งออก

มา

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ หม่อมชั้นขอภัยเพคะ เราเดินกันต่อเถอะเพคะเดี๋ยวหม่อมชั้นช่วย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไร เราจะลองเดินเองดูก่อน”โทโมะพูดก่อนจะฝืนลุกแต่แล้วต้องล้มลงไปเมื่อรู้สึกถึงความ

เจ็บที่ข้อเท้าตัวเองแล้วล้ม แก้วตกใจรีบประคองกอดโทโมะไว้แน่น ทำให้ชายหนุ่มชะงัก แล้วมอง

แก้ว

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว ช้ำจนม่วงแบบนี้องค์ชายไม่ได้ตกมาเบาๆแน่ๆ งั้นเอาอย่างนี้นะเพคะเราไปตามม้าที่แก้ว

ขี่มาแล้วขี่กันกลับไปที่คอกม้าดีมั้ยเพคะ ก่อนที่ฝนจะตก”แก้วพูดแล้วเสนอความคิดเห็น

 

 

 

 

 

 

“เอาอย่างนั้นก็ได้ เอ่อ เมื่อกี้เราขอโทษนะที่เราเผลอว่าเธอน่ะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมชั้นเองก็ผิดเองที่จับคู่องค์ชายกับหญิงพิม”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“จริงสิ ชอบจับคู่ให้เราคู่กับหญิงพิม แล้วคนที่จับคู่ล่ะ ไม่มีใครในใจรึไง”โทโมะถามกลับ

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ มะ ไม่มีหรอกเพคะ ไม่มี เราไปกันเถอะเพคะ”แก้วได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงก่อนจะรีบพูด

ตะกุกตะกัก แล้วประคองโทโมะให้เดินต่อไป

 

 

 

 

 

 

เห้อ ส่วนคู่นี้ก็ไม่รู้ใจตัวเอง ไม่รู้เรื่องว่าเค้าชอบอีกน้อออออ