Love Beyond Horizon อุบัติรักข้ามขอบฟ้า
TKRLov€lวoร์
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนนี้มีสามีภรรยาวัยกลางคนที่กำลังรอลูกสาวกลับบ้านเมื่อเห็นว่าลูกสาวมาก็เข้าไปแอบในตู้ทันที
“มานั่งนี้เลยเดียวฉันนวดให้มาๆ รอแปปนะ” สาวร่างเล็กลากนตัวสูงเข้ามาในบ้านและจับเขานั่งลง
“อ่า!!” ร่างชายร้องครางออกมากเพราะตอนนี้คนตัวเล็กกำลังนวดที่ไหล่ของเขา
“เป็นยังไงสบายไหม” นั้นเองเป็นการที่ทำให้คนข้างในตู้เข้าใจผิดอย่างแรง
“นี้อะไรในกางเกงอ่ะ ล้วงออกมาดิ”
ในตู้
“เห็นไหมพ่อมีล้วงกันด้วยยังจะทนอีกไหม” หญิงวันกลางคนผู้กับสามีตัวเป็นเพราะตอนนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว
“พ่อไม่ทนแล้ว” พร้อมกับผลักประตูตู้เพื่อออกไปดู
“พ่อค่ะ แม่ค่ะ!!0.O”
“?o?” สายตาโทโมะ
“พ่อค่ะ แม่ค่ะ นี้มันอะไรกันค่ะ” สาวร่างเล็กลุกขึ้นไปหาพ่อกับแม่
“เรานั้นและต้องอธิบายให้แม่ฟัง นิ ว่าไอ้ผู้ชายคนเนี่ยมันเข้ามาอยู่ในบ้านได้ยังไง” หญิงวัยกลางคนเมื่อเห็นดังนั้นจึงถามลูกสาวด้วยความโกรธ
“เอ่อ...คือ”
“ไม่ต้องพูดพ่อกับแม่เนี่ยอุส่าห์ไว้ใจเรานะ” ชายวัยกลางคนพูดกับลูกสาว
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะพ่อ!!”
“ไม่ใช่ได้ยังไง” ชายกลางคนพูดด้วยความโกรธ
“แก แกมีอะไรกับลูกสาวฉันแล้วใช่ไหมห้ะ” หญิงวัยกลางคนพูดกับโทโมะ
“^_^0<” ชายหนุ่มที่งง ก็เลยยิ้มและชูสองนิ้วให้แม่ของฟาง
“ห้ะ 2 ที” หญิงวัยกลางคนตกใจ
“ไม่ใช่นะค่ะพ่อ!!”
“ตายมึงตายยยยย!!” หญิงวัยกลางคนที่คุมอารมณไม่อยู่กระโดดบับคอชายหนุ่ม ฟางและชายวัยกลางคนจึงช่วยกันเข้าห้ามไว้
“แม่ค่ะ แม่แม่แม่! แม่ค่ะ แม่มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิดนะค่ะไม่ใช่นะค่ะพ่อ” สาวร่างเล็กที่ดึงผู้เป็นแม่ออกมาได้
สาวร่างบางที่มือของนั้นชาจากการแกล้งชายหนุ่มนั้นก็ยังไม่หายมันใช้การอะไรยังไม่ค่อยได้เท่าไหร่เป็นจังหวะเดียวกันที่พ่อของเธอนั้นมาหา
“ว่าไงลูกเป็นไง” ^_^
“หวัดดีค่ะพ่อ” แต่ทะว่ามือของหญิงสาวนั้นก็ล่วงลงมาเหมือนคนเป็นง้อย
“เอ่อ นั้นมือไปทำอะไรม่ถึงเป็นง้อยอย่างนั้นละลูก” ชายวัยกลางคนเหมือนเห็นดังนั้นจึงถามลูกสาว
“เรื่องมันยาวนะค่ะพ่อ ^_^ เอ่อ ว่าแต่พ่อมาหาหนูมีธุระอะไรค่ะ ^_^”
“พ่อมาหาหนูเพราะว่าพ่อคิดถึงหนูไม่ได้หรือไงจ้ะ”
“อื้มมแต่พ่อพึ่งมาหาหนูเมื่อไม่กี่วันนี้เองนะค่ะ มาหาหนูแบบเนี่ยแสดงว่าต้องมีธุระอะไรแน่ๆ” หญิงสาวทำท่าทางไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เลยถามขึ้น
“นี่พ่อแย่ขนาดนี้เลยเหรอลูก??”
“หนูเกิดเดือนอะไรค่ะพ่อ??”
“เมษา!!” ตอบแบบมั่นใจมาก
“มิ!ถุนาค่ะพ่อ!!”
“เมษามันเดือนเกิดพ่อใช่ พ่อจำสลับกันลูก” อ้างไปเรื่อย
“หนูอายุเท่าไหร่ค่ะ” หญิงสาวไม่ยอมแพ้เลยถามขึ้น
“ เอ่อ 19 ลูก” ผู้เป็นพ่อตอบแบบไม่มั่นใจ
“17! ค่ะ!”
“OK ลูก พ่อมาหาหนูเนี่ยพ่อมีเรื่องอยากให้หนูช่วย” ดังนั้นผู้เป็นพ่อเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลูกสาวฟังพี่แรกหญิงสาวก็มีอาการนอยผู้เป็นพ่ออยู่บ้างและก็ตัดสินใจช่วยไป
“น้องเขาอาหารเป็นพิษนะค่ะ ดีแล้วที่พามาไม่อย่างนั้นน้องเขาทรมานมากเลยค่ะ”
“มันเป็นไรมากไหมค่ะ” แก้วถามเพราะว่าเธอยังเป็นห่วงเจ้าน้องหมาอยู่
“ปลอดภัยแล้วนะค่ะ”
“เอ่อ งั้นแสดงว่าคืนนี้ผมเอากลับบ้านไม่ได้ใช่ไหมครับ” ป๊อปที่ยืนมองแก้วอยู่ก็เอ่ยถามคุณหมอ
“ก็ ถ้ายังไงคืนนี้อยู่ดูอาการก่อนแล้วกันค่ะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมารับกลับ”
“แล้วหนูอยู่เป็นเพื่อนมันได้ไหมค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะเดียวทางหมอดูแลให้ค่ะ ^_^”
“เฮ้ย ไม่ต้องหรอกเดียวเอาไว้ที่นี้คืนนึงเดียวพรุ่งนี้ฉันมารับกลับเอง” ป๊อปพูดขึ้น
“คือฉันขอโทษจริงๆนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้อ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ^_^ ไหนๆเธอก็เป็นคนจ่ายค่าหมอไม่ใช่เหรอ” เมื่อแก้วได้ยินก็ทำหน้าบึ้งใส่ป๊อปทันที “ฉันล้อเล่นน๊า มันไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วเธออ่ะเลิกร้องได้แล้ว ยิ้มหน่อยนา นะนะ ^_^”
“หมาไม่สบายให้ยิ้มได้ไงอ่ะ”
“ก็ดีขึ้นแล้วไง ^^” และแล้วทั้ง2ก็เขาตัวกลับ ระหว่างทางกลับเขาทั้ง 2 คนก็เดินไปโดยไม่พูดอะไรจนกระทั้งแก้วเป็นฝ่ายพูดก่อน
“นี้ นายวันนี้ฉันขอโทษนะที่ทำให้นายต้องเสียงานอ่ะ”
“เฮ้อ ไม่เป็นไรหรอก อะไรที่มันจะเป็นของเราอ่ะยังไงมันก็เป็นของเราวันยังค่ำและ ^^ ไม่ต้องคิดมากนะ ^_^”
“^_^” คำพูดที่ทำให้เธอยิ้มออกมา
เช้าวันรุ่งขึ้น ฟางก็ขับรถมาที่วัดที่เจอกับโทโมะเป็นครั้งแรกเพื่อเอาเขามาทิ้งไว้ตามคำสั่งของแม่
“มานี่โทโมะ ตามมา” เธอลากโทโมะลงมาจากรถ
“อื้อ นี้พาทสปอตร์ เก็บเอาไว้นะดูและตัวเองดีดีนะ” แต่ชายหนุ่มที่งงก็ยิ้มให้เธอเธอเลยตะคอกใส่ “ยังจะมายิ้มอยู่อีก นายคิดว่าระหว่างพ่อแม่ฉันกับนายฉันจะเลือกใครห๊ะ! วันหลังอะไม่ต้องยิ้มอย่างนี้รู้ไหมไปได้แล้ว” ฟางไล่โทโมะพร้อมกับเดินไปขึ้นรถแต่เขาไม่รู้ เขาจึงเดินตามเพื่อจะขึ้นรถ
“โทโมะ ไม่ต้องขึ้นมาลงไปได้แล้ว ลงไปเลย” โทโมะชี้ไปนอกรถและเขาก็ลุกออกจากรถไปทันที หญิงสาวมองเขาพร้อมกับน้ำตาเริ่มไหลออกมา “โทโมะฉันไปแล้วนะ” หลังจากฟางพูดจบเขาก็ขับรถออกไปในทันทีโดยทิ้งโทโมะไว้ที่นั้น
“มันไม่ใช่หน้าที่ของเราซะหน่อย TT ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรนี้น่า” หลังจากนั้นเธอก็รีบไปทำงาน แต่ระหว่างที่ทำงานอยู่เธอก็นั่งเมอลอยอยู่ทุกครั้งจนเย็นเธอก็กลับบ้านมาตามปกติ เมื่อเดินเข้าบ้านมาก็มองไปรอบๆบ้าน มันทำให้เธอนึกถึงตอนเวลาที่เธออยู่กับเขา เธอจึงตัดสินใจกลับไปที่วัดนั้นอีกครั้งเพื่อตามหาเขา
ฟางวิ่งตามหาเขาในทุกๆของวัดแต่ก็ไม่เจอเธอจึงตัดสินใจถามเด็กแถวนั้น
“น้องค่ะ น้องค่ะ น้องเห็นผู้ชายญี่ปุ่นตัวสูงบ้างไหมค่ะ”
“อ่อ เห็นเขาอยู่บนนั้นนะครับพี่”
“ขอบใจนะจ้ะ ^^” เธอจึงรีบวิ่งขึ้นมาตามหาเขาจนทั่ว วิ่งขึ้น วิ่งลงอยู่นานแล้วเขาก็เห็นว่าโทโมะที่กำลังเดินลงไป
“โทโมะ โทโมะ ทางนี้!! รออยู่ตรงนั้นนะเดียวฉันลงไปหา” ฟางก็รีบวิ่งลงไปหาทันที
“โทโมะ ^_^ หาตั้งนานอ่ะ นึกว่าจะไม่เจอซะแล้ว”
“อ่า”
“OKไรเล่า ฉันก็แค่ปล่อยให้นายมาเดินเที่ยวเล่นเฉยๆอ่ะ ก็กะจะมารับอยู่แล้วละเที่ยวเล่นพอแล้วใช่ม้ะ กลับบ้านกันนะ ^^ ” ฟางจับแขนโทโมะแล้วพาเดินมาที่รถ ระหว่างนั้นเขาก็ซื้อขนมจีบให้โทโมะกิน โดยที่ชายหนุ่มนั่งกินเพราะแล้วหิว
“^_^ หิวละสิท่า” โทโมะจึงเอาขนมจีบป้อนให้เธอบ้าง
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละเนอะ เดียวฉันกลับไปเคลียร์เอง”
ทั้ง 2 คน นั่งรอพ่อแม่ของฟางกลับมา ที่โซฟาจนกระทั่งพ่อแม่กลับมาพร้อมกับกับข้าวกับปลาที่ซื้อมา
“นี่มันยังไงกันเนี่ย!!” ผู้เป็นพ่อถามลูกสาว
“พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูทำอย่างนั้นไม่ได้จริงๆค่ะ”
“แล้วหนูรู้ไหมค่ะว่าการดื้อแม่จะเป็นยังไง”
“ในฐานะที่หนูเป็นมนษย์คนนึง ระหว่างเนี่ยะหนูคงต้องให้เขาอยู่ที่นี้ไปก่อน”
“คุณดูท่าลูกจะพูดไม่รู้เรื่องซะแล้วนะเนี่ยะ” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้น
“แล้วลูกอย่าหาว่าแม่ใจร้ายไม่ได้นะ”
เช้าวันใหม่
“นี่ลูกเอารถแม่ไปเฉียวชนมาหรือป่าวเนี่ยะ” หญิงวัยกลางคนพูดกับลูกชายตัวแสบ
“ทำสีเรียบร้อยครับ ^_^”
“ห๊า!! นี้เอารถแม่ไปเกิดอุบัติเหตุมาเหรอ??” ผู้เป็นแม่ตกใจที่ลูกชายพูดแบบนั้น
“ผมพูดเล่นนะแม่ ^_^”
“เรื่องเฉียวชนอะนะ”
“เรื่องทำสี^_^”
“ตกลงนะเรา”
“สภาพเดิมทุกอย่างครับแม่”
“แล้วตอนนี้เรื่องการเรื่องงานเป็นอย่างไงบ้างหะ ไอ้เรื่องนี้จะออกเทปทำเทปไปถึงไหนละ”
“หื้ม! ก็กำลังรอโอกาสอยู่นะครับ”
“ป๊อป! มาทำงานกับแม่ไหมลูก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีรายได้จากช่องทางอื่นอยู่” ป๊อปยิ้มตอบผู้เป็นแม่
“มีแฟนหรือยังอ่ะเรา”
“หืม แฟน ฟงแฟนอะไรละแม่ไม่มีหรอกครับ ^_^” คำถามนี้ทำเอาป๊อปเขิลไม่เป็นท่าเลย
“แล้วเงินละพอใช้ไหม”
“ไม่พอค่ะ” สาวใช้ในบ้านพูดขึ้น
“นี่ฉันถามลูกฉัน มีงานไรก็ไปทำไปๆ”
“มีครับแม่ ว่าแต่ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” ป๊อปลาผู้เป็นแม่และเดินออกจากบ้านไป
“นี้แม่เตือนเราแล้วนะ แล้วอย่าหาว่าแม่ใจร้ายไม่ได้เด็ดขาดละ”
“ค่ะแม่!!^_^ รีบกลับไปก่อนละเดียวมืดเดียวค่ำ และเดียวพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันเองเปล่าๆ”
“ดูแลตัวเองนะลูก”
“ไม่ต้องห่วงค่ะพ่อ ^_^”
“ไปเร็วพ่อ !!”
“จ้ะแม่ จ้ะแม่”
“โชคดีนะค่ะ” ฟางก็ยืนส่งพ่อกับแม่กลับบ้านจนทั้ง 2 ขับรถลับตาไป
“นายนี้ตัวปัญหาจริงๆเลยนะ”
“.....”
“เอาเถอะ รีบไปอาบน้ำไปเดียวจะพาไปเคสงาน” โทโมะที่ยืนอยู่ก็เดินไปที่รถทันที
“เห้ย! จะไปไหน น้องน้ำไปทางนี้ ไปอาบน้ำก่อน” โทโมะก็เดินไปที่ห้องน้ำแบบงงๆ
ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอเพราะว่าใจเธอกว้างใหญ่!!เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้นเธอจึงกดรับสาย
“ฮัลโหล” ฟางรับโทรศัพท์
“อ่อ สวัสดีค่ะน้าพัช” เมื่อหญิงสาวได้คุยกับปลายสายก็ทำท่าทางไม่ดีเพราะว่าน้าของเธอโทรมาเพื่อจะบอกว่าให้เธอย้ายออกทันที
“อะไรนะค่ะน้าพัช”
จบตอนค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นมาต่อตอนที่ 7 ให้น๊า ^_^
และฝากเรื่องพ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์ด้วยนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
