Love Beyond Horizon อุบัติรักข้ามขอบฟ้า

“เมื่อวานที่ผมมาเอาคอมพี่ให้ของใครมาไม่รู้อ่ะ” ชายหนุ่มซึ่งเดินทางมาถึงก็ยื่นคอมให้กับพนักงานร้าน
“เหรอครับ ขอโทษที่ครับเมื่อวันก่อนมีคนเอาคอมรุ่นนี้มาซ่อมเหมือนกัน”
“แล้วทำอย่างไงล้ะที่นี้” ชายหนุ่มถามทั้งอาการเซ็งๆ
“เดี๋ยวผมจะโทรตามเขามาแล้วให้เอาของคุณมาเปลี่ยนให้นะครับ ต้องขออภัยจริงๆ” พนักงานร้านขอโทษขอโผย
“แล้วนานไหมอ่ะครับ”
“ผมจะรีบโทรตามให้วันนี้ครับ”
“OK เร็วๆหน่อยนะครับผมรีบใช้”
“’งั้นขอเบอร์คุณไว้หน่อยนะครับ” พนักงงานร้านคอมยื่นกระดาษให้ ชายหนุ่ม เขาหยิบมาแล้วจดเอบร์แล้วยื่นให้พนักงงานร้านและขอตัวกลับไป
 
“เอ่อขอโทษนะค่ะเมื่อวานเอาคอมมาซ่อมแต่พอเอากลับไปมันไม่ใช่ของฉันอ่ะค่ะ” สาวตัวเล็กเดินเข้ามาพร้อมกับวางคอมลงบนโต๊ะ
“อ่อ ของคุณอ่ะเครื่องนี้ครับ ทางเราต้องขออภัยจริงๆ”
“อ่อ บริการเร็วดีนะค่ะ”
“ทางเราขอมอบบัตรกำนันเป็นการถ่ายโทษนะครับ”
“บัตรสปาเนี่ยนะค่ะ ^_^” สาวตัวเล็กเดินรับคอมและเดินออกจากร้านทันที
 
“ว้าววว!! ทัสกี้ซึบาซะ หล่อบาดใจแก้ว ^_^” สาวน้อยวิ่งปี่เข้าไปแล้วหยิบซีดีของนักร้องที่ตัวเองหลงใหลมาจูบหลายๆที
“ฮี๊ยยย แกบ้าป่ะเนี่ยยัยแก้ว” สาวแก้มป่องพูดว่าเพื่อนสาวที่กำลังบ้าคลั่งนักร้องมาก!!
“แล้วไงแกอ่ะกลับไปได้แล้วไปๆ มีงานไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อๆ ไปและบายแล้วเจอกัน”
“ย้ะ!! บายเฟย์”
 
                Poptalk
“อะโหย!! รถใครวะเนี่ย !!จอดรถทับหน้ารถผมเนี่ย ฮึยย!!” ผมพยายามดันรถแต่ก็ไม่ไปเพราะเขาใส่เบรกมือไว้
                นัดดเจอเธอเมื่อไหร่ก็ไปช้าคิดถึงเธอแต่ดันไม่โทรหาน่าหรอกน่า!! (เบอร์แปลกใครว่ะ)
“ฮัลโหลครับว่าไง”
(คุณกลับไปหรือยังครับ??)
“กำลังพยายามอยู่เนี่ยพี่ ทำไมเหรอ??”
(คอมของคุณได้แล้วนะครับจะกลับเข้ามาเอาเลยหรือป่าว)
“ห๊า!!OKๆผมไปเดี๋ยวนี้ละครับ”
 
“พี่ที่หลังก็โทรตามให้เร็วกว่านี้ละ”
“ขอโทษที่ครับ เพราะฉะนั้นทางร้านเราขอมอบบัตรกำนันเพื่อเป็นการถ่ายโทษ” เขายื่นบัตรอะไรให้ผมไม่รู้ 2 ใบ
“บัตรสปา OK ขอบคุณครับ” ผมก็เดินออกจากร้านมา
               
                Fang talk
                หายไปไหนของเขาน๊า??? นั้นใช่ไหมนะ ใช่จริงๆด้วย
“โทโมะ !! เดินคนเดียวไม่กลัวหลงหรือไงเนี่ยห๊ะ”
“ไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน ข้างบน” เอ่อไม่เข้าใจนี้หว่า
“……”
“เอิ่ม ซูชิ ซาซามิ วาซาบิ กินกันข้างบน” ฉันทำท่าทางเพื่อนชวนเขาไปกินอาหารญี่ปุ่น
“…….” เขาส่ายหน้าและเดินไปที่ร้านอาหารไทย
“จะกินอันนี้เหรอ??”
“^_^” เขาพยักหน้ารับ
“กินได้เหรอ OKแล้วแต่นะ ”
                หลังจากเลือกซื้ออาหารมา ฉันดูถ้าแล้วนายนั้นต้องเผ็ดแน่ๆเลย จะกินได้ไหมเนี่ย!!
“いただきます。=> itadakimasu => อิตะดะคิมัส” ^_^ จะกินได้ไหมเนี่ยอะ นั้นไงดูทำหน้า
“ก็บอกแล้วว่ามันเผ็ดอ่า อิอิ ^v^”
“…. 0.0 ” นายนั้นทำตาโตแล้วทำมือบอกว่าOK
 
                Pop talk
                หลังจากที่ผมเดินออกจากร้านผมก็เดินล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าโดยไม่ได้มองทางจนชนเขากับผู้หญิงคนนึง
“ขอโทษครับ” เธอก้มหยิบทำให้ผมไม่เห็นหน้า แต่ทว่า
“นี้คุณทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ…นี้นายเองเหรอ” ยัยแก้วอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ซวยแล้ว!!” ผมทำทีรีบวิ่งแต่ยัยนั้นดึงแขนผม
“นายจะไปไหนมานี้เดี๋ยวนี้!!” ซวยๆๆๆ
“อะไรอีกละ!!”
“นี้นายจะหนีอย่างเดียวไม่พอใช่ป่ะ เห้ย ฉันรู้แล้ว นอกจากนายจะต้องจ่ายค้าเสียหายฉันมาก่อน 1 ค่าตกใจ 2 ค่าเสียเวลา 3 แล้วที่สำคัญนายทำของรักฉันเป็นรอยเนี่ยเห็นไหมอ่ะ TT ทั้งหมด 3000” ยัยนี้เรื่องเยอะว้ะ
“ฉันคิดตังเธอมั้งไหมห๊ะ 4000 อ่ะแล้วนี้มันก็ยังไม่เป็นรอยซะหน่อยเนี่ยๆๆๆ ดู” ผมหยิบจากมือยัยแก้วมาชี้และยัดใส่มือคืนและเดินหนี แต่ยัยนั้นก็ยังดึงผมไว้อีก
“เดี๋ยวๆๆๆ ไม่รู้ละอย่างน้อยนายก็ต้องเลี้ยงอาหารฉัน สักมื้อนึง OKป่ะ” ยัยนั้นทำถ้ากวนประสาทแต่ก็น่ารักดี ^_^ เห้ยไม่ใช่ๆ ผมก็ต้องยอมจำนนดีกว่าเสียตังค์ละว้ะ
 
                เฮ้อหลังจากที่ผมเลี้ยงข้าวยัยแก้วเสร็จผมก็เดินถือโทรศัพท์ไปที่รถ
“อะโหแฮะ ยังไม่ไปอีก จอดข้ามปีหรือไงว่ะเนี่ย” ผมว่างโทรศัพท์ไว้บนหลังคารถแล้วผมก็พยายามพลักรถทั้งๆที่รู้ว่าผลักยังไงมันก็มีมีทางไปอยู่แล้วเพราะใอ่คนขับรถคันนี้มันบ้าครับใส่เบรคมือทั้งที่จอดทับหน้ารถคนอื่น
“โอ้ยย! ไม่ไปเลย T^T” ใครก็ได้ช่วยป๊อปด้วยครับบบบ!!
“นี้มาทำอะไรนี้รถฉัน” ยัยตัวเล็กนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย
“เธออีกแล้วเหรอ” ผมนี้เซ็งเลยครับ
“นายอีกแล้วเหรอ แล้วมาด้อมๆ มองๆอะไรรถฉันย้ะ” ยังมีหน้ามาถามครับบบ
“ก็ไม่ได้อยากจะมองหรอก แต่ใครสั่งใครสอนให้จอดรถทับหน้าจอดคนอื่นแล้วยังใส่เบรกมือไว้อีก ห๊า!!” ผมโมโหแล้วนะคร๊าบบบ
“พูดเป็นเล่นน๊า” ยัยนั้นหันไปมองว่าผมพูดจริงไหม ไงเป็นไงหน้าเสียสิท่า
“ก็คนมันลืมตัวอ่ะ” เหอะให้ตายเถอะ
“นี้นาย หัดสั่งสอนเขาบางนะ” ผมหันไปพูดกับผู้ชายหนุ่มๆที่เดินมากับยัยตัวเล็กนั้น
“เขาเป็นญี่ปุ่น พูดไทยไม่ได้” เหอะเล่นของนอก
“เหอะ!! แล้วทีหลังก็อย่าใส่เบรกมือละ” ยัยนั้นไม่ได้สั่งผมแม้แต่น้อยแถมยังให้ไอ้หนุ่มนั้นรีบขึ้นรถและขับออกไปทันที ผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมวางโทรศัพท์ไว้บนหลังคารถยัยนั้น โอ้ยยยยยยยซวยอีกแล้วตู!!
 
                Fang say
                หลังจากที่ฉันขับรถออกมาโดยไม่ฟังนายนั้นฉันก็แวะเข้าปั้มเพื่อเติมน้ำมัน
“95 เต็มถังค่ะ” และฉันก็หันไปพูดกับนายโทโมะที่มองอะไรอยู่ไม่รู้
“นี้นายมาทำอะไรที่เมืองไทยเนี่ยหื้ม!!” อ้าวมองไรไม่ฟังฉันบ้างเนี่ยห้ะ
“นี้!! ทำไมเรื่องบ้าๆ ต้องมาตกใส่หัวฉันด้วยละเนี่ย!! ลอยมาอีกสิชอบ” ฉันก็เปิดประตูรถและลุกขึ้นแล้วหันหน้ามาทางหลังคาก็เจอเข้ากับโทรศัพท์ โอ้ยยยย!! ของอีกอีกเนี่ย ฉันแค่พูดเล่นนะลอยมาทำไมเนี่ยโอ้ย!!
 
                สนามบิน ชายวัยกลางคนยืนรอรับคนที่กลับจากต่างประเทศที่รถ คอยชะเง้อมองว่าเมื่อไห่จะมาสักทีเมื่อเห็นว่าเข้ามาแล้วก็รีบวิ่งเขาไม่ช่วยขนของเพื่อนขึ้นรถกลับบ้าน
“สวัสดีครับคุณอร เป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ยครับ ^_^” ชายวัยกลางคนพูดทักทาย สาววัยกลางคน
“ค่ะสบายดี แต่เจ้าป๊อปนะสิ เป็นอะไรก็ไม่รู้ติดต่อก็ไม่ได้”
“เด็กมันก็อย่างนี้ละครับ ว่าแต่เมื่อไหร่คุณอรจะให้ผมเจอลูกคุณซธทีละครับ”
“อย่าดีว่าค่ะเด็กมันยังห่ามๆอยู่ ไม่มีพ่อคอยสอนก็เป็นอย่างนี้ละค่ะ ^_^”
“ให้ผมเป็นพ่อให้ด็ได้นะครับ”
“หื้ม O.O” หญิงวัยกลางคนตกใจ
“อ่อขึ้นรถดีกว่าครับจะได้กลับบ้านกัน” ชายวัยกลางคนเปิดประตูรถให้หญิงคนนั้นและขับกลับไปส่งที่บ้าน และเขาก็ขอตัวกลับทันที หลังจากนั้นก็ก็ไปแวะอพาทเม็นเพื่อหาลูกของเขา
 
                Kaew talk ฉันเดินลงมาจากห้องหลังจากที่แยกกับยัยเฟย์ ก็เดินมาที่เค้าเตอร์อพาทเม็น ก็เจอเข้ากับ
“พ่อ ^v^ คิดถึงจังเลย” ฉันรีบวิ่งไปหาพ่อด้วยความคิดถึงแล้วก็กระโดดเกาะคอพ่อไว้
“โอ้ยยย!! ลูก โหนเป็นลิงเลย พ่อหนัก!!” หนักไรออกจะเบาชิ
“คิดว่าจะตัดห่วงลูกปล่อยวัดซะแล้วนะเนี่ย ^_^”
“บ้าเหรอ พ่อชวนไปอยู่บ้านด้วยกันลูกก็ไม่เชื่อ”
“อะไรงั้นพ่อก็มาอยู่กะหนูที่นี้ดิ” ^_^
“เหยยย พูดไปเรื่อยยยยย!!”
“พูดจริงง ^v^”
“เอ่อแล้วกิจการเป็นยังมั้งละเนี่ยลูก”
“เพี๊ยบบบ!!”
“คนเพี๊ยบบบ??”
“ว่างเพี๊ยบบ ^_^”
“อ้าววว” ไม่ต้องอ้าวพ่อ
“เนี่ยค่าน้ำ ค่าไฟ ค่านู้น ค่านี้ ค่านั้น จะไม่พอจ่ายอยู่แล้วเนี่ยพ่อ”
“พ่อว่าถ้าลำบากมากหนักก็ขายๆกิจการให้คนอื่นเขาไปเถอะลูก!!” ง่ะ ไม่เคยช่วยลูกเลยพ่อเนี่ย
“ฮึ้ยยย!! พ่อเรื่องไรอ่ะ หนู!! บริหารของหนูเองได้” ^_^
“ก็ตามใจ อย่ามาบ่นก็แล้วกัน” เหอะทำเป็นไม่สนใจ ชิ๊!!
 
“เฮ้อออ!! สงสัยจะศูนย์ซะและโทรศัพท์เรา” ป๊อปซึ่งโทรตามหาโทรศัพท์แต่ก็ปรากฏว่ามันปิดเครื่อง
 
                Fang say
“โหแม่ค่ะเราพูดเรื่องนี้กันหลายรอบแล้วนะ แม่!!หนูก็รักงานของหนูอ่ะ แค่นี้นะค่ะหนูเหนื่อย” ฉันกดวางสายผู้เป็นแม่ทันทีและเดินเข้าห้องน้ำ เอ๊ะทำไมมันสะอาดอย่างนี้ล้ะ หรือว่าโทโมะเป็นคนทำ ^_^  เอ๋นี้แปรงสีฟันฉัน นายนั้นทำไว้ให้เหรอเนี่ย >.< หลังจากที่ฉันแปรงฟันเสร็จ ฉันก็เดินออกมากและตามหาโทโมะ ฉันเห็นนายนั้นกำลังล้างจานอยู่ ^_^ ฉันจึงเดินเขาไปเรียกนายโทโมะ และคุยกับนายนั้น เผื่อทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ
“สวัสดี ฉันชื่อฟางนะ เรามาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกันไหม ฉันชื่อฟาง ^_^” ฉันยื่นมือไปเพื่อทักทาย
“ฟาง” ^_^
“ใช่ๆ ฟาง ^_^”
“โทโมะโทโมะ” โทโมะยื่นมือมาจับมือฉันเพื่อทักทาย
“โทโมะ” ฉันมองที่มือของนายนั้นทำไมมันอบอุ่นจังน๊า โทโมะเห็นว่าฉันมองจึงปล่อยมือ
“ราตรีสวัสดิ์นะ” เขิลคร้า ฉันเลยบอกราตรีสวัสดิ์นายนั้นแต่เขาฟังไม่รู้เรื่องนี้
“เอ่อ! ไปนอน” ฉันพร้อมกับทำท่าทางนอนหลับ
“おやすみなさい oyasumi　โอะยะสุมินะไซ”
“เอ่อ ไซๆนะ ” >< ฉันพูดไม่เป็นง๊า หลังจากลาเสร็จฉันก็ไปนอนทันที
                Pop say
                เช้านี้ผมก็ออกกำลังกายตามปกติ ไม่ได้มีไรมากมายครับ แต่ผมเหลือบไปเห็นบัตรสปาที่ร้านซ่อมให้มาแทนคำขอโทษผมจึงหญิบมันและลงไปข้างล่าง
“อื้ม!!”
“อะไรเนี่ย” ถามแปลกตาไม่มีมองอ่านไง
“บัตรสปานวดและดูแลผิวพรณให้ดีขึ้น”
“นายให้ฉันเหรอ” หึ้ยยย
“ขายต่อ!! หักไปจากค้าเช่าห้องไง”
“หึ้ย!! เรื่องไรอ่ะ เอาขึ้นไป” ยัยแก้วโยนขึ้นมา 1 ใบ อีกใบละ
“อะไรคืนมาก็เอาคืนมาให้หมดดิ”
“เนี่ยเป็นค่าปรับที่นายจ่ายค่าห้องฉันช้า” โอ้ยยัยขี้งก
“น่าเกลียดนิสัยเคี้ยวสุดๆ”
“นะ ใครกันแน่น่าเกลียดเอาบัตรสปามาให้ฉันจะหมดอายุเมื่อไหร่เนี่ย ห๊า!!จะหมดอายุเอาพรุ่งนี้อยู่ละ ใครกันแน่น่าเกลียด!! ตัวเองนั้นและน่าเกลียด!!” หึ้ยยย!!
“’งั้นเอาคืนมาดิ” ผมพยายามดึงคืน
“พูดไม่รู้เรื่องเหรอ บอกว่าใบเนี่ยเป็นค่าปรับ จบน้ะ จะไปไหนก็ไปชิ๊” อะไรว่ะเนี่ย!!! ผมเดินจากไปอย่างทันท่วงที
 
“โห เจ๊ให้แต่มะเขืออ่ะให้ไก่เยอะๆ หน่อยดิ”
“ได้ๆ”
“นี้แกฟางตักไปเยอะแยะขนาดเนี่ยเดียวก็อ้วนหรอก”
“สองคนนะ”
“ห๊า สองคน แหน่ะๆ ใครอ่ะบอกมานะ”
“เพื่อนฉัน”
“คนอย่างแกมีเพื่อนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่แหน่ะบอกมานะ”
“บอกว่าเพื่อนก็เพื่อนดิ”
“แน่ใจ”
“อื้มมม!!”
 
                มาทางได้โทโมะบ้างนะค่ะ ตอนนี้ขยันมากทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อยเลยซักเสื้อ ซักผ้าซักกางเกงใน เสื้อในให้ฟางเสร็จ (ฮียลามก!!/bow) (บทนะบทเข้าใจยัง/Tomo) แล้วก็มานั่งฝึกเขียนฝึกอ่านภาษาไทยคำว่า “แม่” อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของคนที่ฟางเก็บได้ก็ดังขึ้นจึงกดรับแต่ความด้วยที่ตัวเองพูดและฟังภาษาไทยยังไม่เก่งก็กดวางสายและปิดเครื่องไปในทันทีและเดินไปนั่งหยิบกระดาษที่มามองคำว่าแม่ด้วยความที่คิดถึงแม่ อยากเจอแม่
 
                Pop say
                ผมมาที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ เพื่อโทรหาแม่
“ฮัลโหลแม่”
(นี้กำลังโมโหเลยนะ)
“โมโหเรื่องอะไรครับ”
(ก็แม่โทรเราก็ไม่รับสาย แล้วนี้เอาเบอร์ใครโทรมาละเนี่ย)
“อ่อก็โทรศัพท์ป๊อปหาย ป่านนี้ไม่รู้ว่าใครยึดไปหรือยังก็ไม่รู้”
(เอ้าแล้วนี้โทรไประงับซิมหรือยัง)
“ว่ากำลังจะอยู่เหมือนกันอ่ะครับ”
(แล้วเราโทรมามีไรหรือป่าว)
“แหะๆ ช็อคเงินอ่ะครับแม่”
(ว่าแล้วเชียว นี้จะเอาเท่าไหร่ละ)
“เท่าไหร่ก็ได้ครับแล้วแต่แม่นะ ถ้าป็อปมีเมื่อไหร่ป๊อปจะใช้คืนน๊า”
(จ้ะ แล้วเดียวแม่จะโอนให้นะ)
“คร๊าบแม่ขอบคุณครับ”
(ป๊อปแม่ฝากงานให้เอาไหมลูก)
“โห แม่ไม่เอาอ่ะ ป๊อปบอกแล้วไงว่าอยากหาเองก่อนอ่ะ”
(จ้ะแม่รักลูกนะ)
“คร๊าบแม่ รักแม่ครับ” หลังจากวางสายแม่ผมก็เดินไปเล่นบาสที่สนามบาสตามปกติ
 
                Fang say
                ฉันกลับมาถึงบ้าน ก็เปิดประตูมาแต่ก็ไม่เจอใคร หรือว่าโทโมะ!! ไม่ๆ ไม่นะ ฉันวิ่งไปที่ตู้เพื่อดูกระปุกตัง โห้ย ยังอยู่ดี เห้ยหรือว่า ทองฉันๆๆๆๆ ฉันรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนและเปิดโต๊ะข้างเตียงดู โอ้ยังอยู่สงสัยคิดมากไป หลังจากที่ฉันวิ่งวุ่นผิดมากไปเองอยู่นานก็ลงมาดื่มน้ำแต่เอ๊ะนั้นมัน เสื้อใน กางเกงในฉันนิ  โอ้ยตายๆๆ อย่างนี้ก็รู้หมดสิแง้ๆๆๆ ฉันหยิบเข้ามาแล้วเดินมานั่งโต้ะที่ฉันวางกับข้าว แล้วตาโทโมะก็กลับมาพอดี
“โอ้ยยยตายๆ นี้ของฉันที่หลังไม่ต้องฉันซักเองได้” ฉันพยายามสื่อสารกับเขาแต่เขาก็ทำหน้างงๆ และก็วิ่งหายไป ฉันเลยเดินมานิ่งที่โซฟา จะเป็นลม แล้วตานั้นก็ยื่นกางเกงในของเขามาให้ฉัน
“เห้ย!! ไม่ใช่ ฉันไม่ได้จะซักให้นาย แต่ฉันบอกว่าของฉันไม่ต้องซักให้ - -.” เขาใจไหมเนี่ย
“….???”
“เอ่อๆ ไม่เป็นไร เอ่อพรุ่งนี้ฉันว่างเดียวจะพาไปนวด!! นี้ไง” พร้อมกับเอาบัตรสปายื่นให้โทโมะดูเข้าใจผิดอีกแล้วโทโมะวิ่งเข้าไปนิ่งที่โซฟาพร้อมกับตบขา ทำท่าบอกมานวด
“หึ้ยย! ไม่ใช่ฉันไม่ได้จะนวดให้นาย ฉันบอกจะพาไปนวด อย่างนี้ๆ พรุ่งนี้ ไม่ใช่ตอนนี้” ทำท่าสื่อสารให้โทโมะเขาใจ
“^_^” เขายิ้มให้ฉัน เหอะเหนื่อยนะ T^T
 
“นี่แม่ เก็บของเตรีมจะไปไหนเนี่ย” ชายวัยกลางคนผู้กับภรรยาตัวเองที่กำลังมุ่งหน้าเก็บเสื้ออย่าตั้งใจ
“อ่าวพ่อนี้! ก็เก็บเสื้อผ้าขึ้นกรุงเทพไปเยียมลูกไง”
“แล้วนี้แม่บอกลูกหรือยัง”
“บอกก็ไม่เซอไฟร์สิพ่อนี้”
“แล้วจะให้พ่อไปเป็นเพื่อนไหม หื้มม”
“ไม่!! ไปเป็นเพื่อนแต่ไปเป็นสามี ^_^”
“แหม๋-//- OK จ้ะน่ารัก”
“ไปเก็บของสิพ่อพรุ่งนี้จะได้ขึ้นไปหาลูกขึ้น”
“OK จ้ะแม่”
“เร็วๆ พรุ่งนี้จะได้ไปหาลูกกันแม่คิดถึงลูกมากๆ”
“พ่อก็คิดถึงลูกเหมือนกันพ่อจะรีบไปเก็บกระเป๋าเลย”
“จ้าพ่อ”
“จ้าแม่ พ่อไปและเก็บของๆ พรุ่งนี้จะได้ขึ้นลูกเทพไปหาลูก อิอิ”

จบๆๆๆๆ ตอนจ้า พรุ่งนี้ตอนใหม่ มาแน่นอน
ฝากเม้นฝากโหวต รักรีดเดอร์คร้า
เพลงไม่ค่อยเกี่ยวนะเอ่อ หรือเกี่ยวหว่า ^^