ใจร้าว

ผมยืนมองคนสองคนบนเวที ที่จัดงาน มาร์คฮยองอยู่ในชุดสูทสีดำเรียบหรูกับอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทของผมในชุดสูทสีขาว โลกของคนทั้งสองที่ช่างสดใส ผมเริ่มรู้สึกว่าหัวใจผมเต้นช้าลง เมื่อมองเห็นสิ่งหนึ่ง ในมือของมาร์ฮยองที่หยิบออกมาจากในอกเสื้อ มันคือแหวนที่ตัวเรือนออกแบบเป็นรูปหัวใจครึ่งหนึ่งทำด้วยเงินบริสุทธิ์ ตรงกลางที่เป็นเสี้ยวรูปหัวใจเป็นเพชรแท้สีไพริน ประกบคือกับแหวนอีกวงที่สวมอยู่ตรงนิ้วนางด้านซ้ายของมาร์คฮยอง ผมคงไม่เจ็บขนาดนี้ ถ้าแหวนสองวงนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมเป็นคนออกแบบมันเองกับมือ เพื่อหวังสักวันว่าจะใช้มันในงานแต่งงานของเรา " มาร์คฮยอง!! " เสียงเรียกของผมดังก้องงานแต่ง ผมไม่ยอมหรอก ฮึก...ไม่มีวันยอม"แบมแบม " สีหน้าของมาร์คฮยองฉายแววตกใจมาเสี้ยวนึงก่อนจะจางหายไปในเวลารวดเร็ว"แบมแบม! " เสียงอีกเสียงหนึ่งเป็นของเพื่อนสุดที่รักของผม ที่ตอนนี้ยืนหน้าซีดอยู่ข้างกายคนรักของผม"มาร์คฮยองทำแบบนี้กับแบมได้ไง แบมแบมไม่ยอม!! " ผมตระโกนก้องอีกครั้งพร้อมกับก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าบุคคลทั้งสอง "เราจบกันแล้ว" เสียงเย็นชาเอ่ยออกมา โดยที่มืออีกข้างกุมมือของคนข้างๆไว้แน่น รักกันมากขนาดนั่นเชียว หึ น้ำตาของผมไหลมาอีกครั้ง"ฮึก..ฮึก..มันไม่จริงใช่ไมครับ ฮยอง งานแต่งนี้มันเป็นของปลอมใช่ไมครับ ฮยองแค่ประชดแบมใช่ไม ฮึก..."" หยุดเถอะ " เสียงทุ้มเอ่ยออกมาช้าๆ พร้อมพลักร่างผมออกเบาๆ "ทำไม? แบมทำอะไรผิด ฮึก..." "นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก เหตุผลมันมีแค่ข้อเดียว คือ ฉันหมดรักนายแล้ว " "ไม่จริง !!! มาร์คฮยองโกหก "ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่ฮึก...มาร์คฮยองแค่โกหก "ไม่จริง เพราะแก ไอ้คนทรยศ " ผมหันไปหาจูเนียร์อย่างโกรธแค้น เพื่อนที่ผมไว้ใจ ทำได้ยังไง ทำได้ยังไงกัน!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของเจ้าสาวดังไปทั่วงานแต่ง แค่นี้มันยังไม่พอ ผมพลักจูเนียร์ล้มลงกับพื้นพร้อมขึ้นคร่อมบนร่างบาง ตายซะ!! ฮึก! เพื่อนทรยศแบบนี้ ถ้าไม่มีนายสักคน มาร์คฮยองต้องกลับมารักฉัน ฮึก"ตาย..ซะ!! ""แบมแบมหยุดเดี๋ยวนี้นะ !!! ""ตาย...." ผมไม่ได้ยินเสียงคนรอบข้าง สายตาของเราสองคนประสานกัน คนนี้นะหรอที่ผมเรียกเค้าว่าเพื่อนรักมาตลอด คนนี้นะหรอที่ผมคิดว่าเค้าเป็นคนในครอบครัว คนนี้นะหรอที่ผมไว้ใจฮึก โกหก..ฮึก..นายโกหกฉันได้ยังไง..ฮึก' ฮึก...แงๆๆๆ เจ็บอ่ะ '' ไหนดูสิ เพี้ยงๆๆหายเจ็บน่า '' จูเนียร์นายทำอารายอ่า '' ถ้าเราทำแบบนี้ บาดแผลจะหาย '' จริงหรอ '' อื้ม จริงสิ นี่ไงเพี้ยงๆๆโอมความเจ็บจงหายไป เพี้ยงๆๆ '' จูเนียร์ใจดีจัง แบมรักจูเนียร์ที่สุด '' เราก็รักแบมแบมที่สุด '' สัญญานะว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป '' อื้มสัญญา จูเนียร์คนนี้จะเป็นเพื่อนรักแบมแบมตลอดไป 'เสียงของเด็กสองคนที่ทำสัญญากันก้องอยู่ในหัว ภาพความทรงจำนั้นคอยตอกย้ำ เพื่อนกันตลอดไปหรอ หึ ไม่มีจริงสักนิด ผมค่อยๆถอนมือออกจากคอจูเนียร์ช้าๆ หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลออกมา ผมขอล้างคำสัญญาที่เคยให้ไว้ " จูเนียร์นับจากนี้ตลอดไป ฉันกับนายเราไม่ใช่เพื่อนกัน!! " ผมตระโกนใส่หน้าหวานที่ตอนนี้ก็แปดเปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนที่ผมจะโดนมาร์คฮยองพลักออกจากจูเนียร์อย่างแรงทำให้ผมปวดหน่วงๆตรงท้องน้อย"แบมแบม " เสียงจูเนียร์เอ่ยออกมาทั้งน้ำตา หึ นายเจ็บไม่เท่าที่ฉันเจ็บหรอก คนทรยศ" หยุดบ้าสักที!!! " เสียงตวาดจากมาร์คฮยอง ทำให้ผมถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว มาร์คฮยองไม่คอยตวาดผมแบบนี้ ฮึก..ทำไมคนคนหนึ่งถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ...."ออกไปจากงานฉันซะ!! ก่อนที่ฉันจะเรียกการ์ดมาลากนายออกไป " มาร์คฮยองพูดขึ้นพร้อมกับประคองให้จูเนียร์ลุกขึ้นอย่างเบามือ ตรงข้ามกับผมที่มาร์คฮยองพลักออกอย่างรังเกลียด "ไม่ไป แบมไม่ไป งานนี้ต้องยกเลิก ฮึกเพราะแบมท้..." ไม่ทันที่ผมจะเอ่ยบอกว่าท้องกับมาร์คฮยองก็มีการ์ดร่างโต รั้งร่างผมเอาไว้ "ลากออกไปโยนหน้างาน อย่าให้เข้ามาในงานได้อีก " มาร์คฮยองสั่งพร้อมกับที่ร่างกายของผมเคลื่อนตัวไปตามทางที่การ์ดร่างโตลากผมไป "มาร์คฮยอง....ฮึก...มาร์คฮยอง!!" ผมตระโกนเรียกเท่าไหร่ ร่างสูงก็ไม่ยอมหันมา ฮึก... เท่านั่นยังไม่พอยังโอบกอดเพื่อนทรยศของผมอย่างหวงแหน เจ็บจังครับแม่ แบมเจ็บฮือ..ตรงหัวใจจัง ฮือ..............................................................................................................พลั๊ก!! เหล่าการ์คโยนผมออกมาตรงมุมหนึ่งของโรงแรม ร่างกายของผมปวดระบมไปหมด โดยเฉพาะ ช่วงท้อง ที่เริ่มปวดหน่วงๆมากขึ้น ผมพยายามลุกขึ้นยืนและเดินกลับเข้าไปในงาน ไม่ยอม..ฮึก ผมไม่ยอมเสียงเค้าไป..ฮึก" หยุดเถอะ ทำแบบนี้มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก " การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้น พร้อมกับมองดูผมด้วยสายตาสมเพชเวทนา ฮึก... ศักดิ์ศรีของผมมันคงไร้ค่าสิ้นดี"มาร์คฮยอง.." ผมไม่ได้ฟังเค้าพยายามเดินเข้าไปในโรงแรมอีกครั้ง ก่อนจะโดนการ์ดอีกคนหนึ่ง โยนกลับมาที่เดิม ด้วยแรงที่มากกว่าเดิม" โอ๊ย!! " มือข้างหนึ่งของผมถูกหินบาด เป็นรอยยาว เลือดสดๆ ค่อยๆไหลออกมา แต่ผมก็พยายามลุกขึ้นอีกครั้ง และเดินเข้าไปในงาน"น่ารำคาญจริงโว๊ย " เสียงการ์ดคนที่โยนผมออกมา รั้ิงคอผมไว้ "ป...ล่อ..ยนะ " ผมพยายามขัดขืนเค้าด้วยการฝากรอยเขี้ยวไว้เป็นรอยเลือด ตรงแขนที่เค้าใช้ล็อกคอผม"โอ๊ย!!! บัดซบ !!! วอนเจ็บตัวหรอมึง!! "ไม่พูดเปล่า เพี๊ยะ!! ใบหน้าของผมหันไปตามแรงตบของคนตัวโต ทำให้ผมเซล้ม อั๊ก!! ท้องของผมเริ่มปวดระบมมากขึ้น ผมรับรู้กลิ่นเลือดฝาดที่ไหลออกจากมุมปากของผม ผมพยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่คนตัวโตกว่าไม่ยอมให้ผมทำแบบนั่นอีกแล้ว เมื่อเค้าขึ้นคร่อมตัวผมพร้อมต่อยหมัดอย่างแรงบนใบหน้าของผม พลั๊ก!! ตุบ!!!/ตุบ!! พลั๊ก!! เสียงหมัดกระทบเนื้อดังออกมา แต่สำหรับผมใบหน้ามันชาจนไร้ความรู้สึกไปแล้ว ฮึก..น้ำตาที่ไหลผสมเลือดไม่ได้ช่วยให้คนที่ทำร้ายผมสงสารผมเลย"เฮ้ย!! หยุดได้แล้ว เดี๋ยวได้ตายกันพอดี " เสียงการ์ดอีกคนที่ยืนมองอยู่พูดขึ้นออกมา แต่ก็ไม่ได้ขยับร่างกายจะเข้ามาช่วยจริงๆพลั๊ก!! ๆๆตุบๆ เค้าเริ่มใช้เท้าเตะร่างกายของผมอย่างรุนแรง ผมพยายามใช้แขนกุมท้องเอาไว้ ลูก..แม่"พอ...แล้ว..ฮึก...ผมเจ็บ"ตุบๆๆ // พลั๊ก " ฮือ..พอแล้ว....ผม...เจ็บ""มาร์ค..ฮย...อง..ช่..วยด้..วย "" เฮ้อ!! พอๆๆ กลับเข้างานได้แล้ว เดี๋ยวนายสงสัยหรอกมึง " การ์คที่ยืนอยู่พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมดึงคนที่ทำร้ายผมขึ้น " หึ ไม่ได้ออกแรงมานานหล่ะ ..สะใจเป็นบ้า ถุย " คนตัวโตพูดขึ้นอย่างสะใจในผลงานที่เค้าทำพร้อมกับการกระทำอันโสโครก ก่อนที่จะจากไปเค้าก็หันหลังกลับมากระทำในสิ่งที่ทำให้ผมต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดของผมไปตุบ!! แรงเตะอย่างรุนแรงตรงหน้าท้องทำให้ความเจ็บปวดที่สะสมมายาวนานระะบิดขึ้น " โอ๊ย!! " ผมใช้มือกุมท้องที่เจ็บไปถึงกระดูกสันหลัง เจ็บจนอยากจะตายไปซะ มาร์คฮยอง ช่วยแบมด้วย ............ช่วยลูกของเรา..ด้ว..ย