ผมยืนมองคนสองคนบนเวที ที่จัดงาน มาร์คฮยองอยู่ในชุดสูทสีดำเรียบหรูกับอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทของผมในชุดสูทสีขาว โลกของคนทั้งสองที่ช่างสดใส ผมเริ่มรู้สึกว่าหัวใจผมเต้นช้าลง เมื่อมองเห็นสิ่งหนึ่ง ในมือของมาร์ฮยองที่หยิบออกมาจากในอกเสื้อ มันคือแหวนที่ตัวเรือนออกแบบเป็นรูปหัวใจครึ่งหนึ่งทำด้วยเงินบริสุทธิ์ ตรงกลางที่เป็นเสี้ยวรูปหัวใจเป็นเพชรแท้สีไพริน ประกบคือกับแหวนอีกวงที่สวมอยู่ตรงนิ้วนางด้านซ้ายของมาร์คฮยอง ผมคงไม่เจ็บขนาดนี้ ถ้าแหวนสองวงนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมเป็นคนออกแบบมันเองกับมือ เพื่อหวังสักวันว่าจะใช้มันในงานแต่งงานของเรา
" มาร์คฮยอง!! " เสียงเรียกของผมดังก้องงานแต่ง ผมไม่ยอมหรอก ฮึก...ไม่มีวันยอม
"แบมแบม " สีหน้าของมาร์คฮยองฉายแววตกใจมาเสี้ยวนึงก่อนจะจางหายไปในเวลารวดเร็ว
"แบมแบม! " เสียงอีกเสียงหนึ่งเป็นของเพื่อนสุดที่รักของผม ที่ตอนนี้ยืนหน้าซีดอยู่ข้างกายคนรักของผม
"มาร์คฮยองทำแบบนี้กับแบมได้ไง แบมแบมไม่ยอม!! " ผมตระโกนก้องอีกครั้งพร้อมกับก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าบุคคลทั้งสอง
"เราจบกันแล้ว" เสียงเย็นชาเอ่ยออกมา โดยที่มืออีกข้างกุมมือของคนข้างๆไว้แน่น รักกันมากขนาดนั่นเชียว หึ น้ำตาของผมไหลมาอีกครั้ง
"ฮึก..ฮึก..มันไม่จริงใช่ไมครับ ฮยอง งานแต่งนี้มันเป็นของปลอมใช่ไมครับ ฮยองแค่ประชดแบมใช่ไม ฮึก..."
" หยุดเถอะ " เสียงทุ้มเอ่ยออกมาช้าๆ พร้อมพลักร่างผมออกเบาๆ
"ทำไม? แบมทำอะไรผิด ฮึก..."
"นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก เหตุผลมันมีแค่ข้อเดียว คือ ฉันหมดรักนายแล้ว "
"ไม่จริง !!! มาร์คฮยองโกหก "ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่ฮึก...มาร์คฮยองแค่โกหก
"ไม่จริง เพราะแก ไอ้คนทรยศ " ผมหันไปหาจูเนียร์อย่างโกรธแค้น เพื่อนที่ผมไว้ใจ ทำได้ยังไง ทำได้ยังไงกัน!!
เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของเจ้าสาวดังไปทั่วงานแต่ง แค่นี้มันยังไม่พอ ผมพลักจูเนียร์ล้มลงกับพื้นพร้อมขึ้นคร่อมบนร่างบาง
ตายซะ!! ฮึก! เพื่อนทรยศแบบนี้ ถ้าไม่มีนายสักคน มาร์คฮยองต้องกลับมารักฉัน ฮึก
"ตาย..ซะ!! "
"แบมแบมหยุดเดี๋ยวนี้นะ !!! "
"ตาย...." ผมไม่ได้ยินเสียงคนรอบข้าง สายตาของเราสองคนประสานกัน คนนี้นะหรอที่ผมเรียกเค้าว่าเพื่อนรักมาตลอด คนนี้นะหรอที่ผมคิดว่าเค้าเป็นคนในครอบครัว คนนี้นะหรอที่ผมไว้ใจฮึก โกหก..ฮึก..นายโกหกฉันได้ยังไง..ฮึก
' ฮึก...แงๆๆๆ เจ็บอ่ะ '
' ไหนดูสิ เพี้ยงๆๆหายเจ็บน่า '
' จูเนียร์นายทำอารายอ่า '
' ถ้าเราทำแบบนี้ บาดแผลจะหาย '
' จริงหรอ '
' อื้ม จริงสิ นี่ไงเพี้ยงๆๆโอมความเจ็บจงหายไป เพี้ยงๆๆ '
' จูเนียร์ใจดีจัง แบมรักจูเนียร์ที่สุด '
' เราก็รักแบมแบมที่สุด '
' สัญญานะว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป '
' อื้มสัญญา จูเนียร์คนนี้จะเป็นเพื่อนรักแบมแบมตลอดไป '
เสียงของเด็กสองคนที่ทำสัญญากันก้องอยู่ในหัว ภาพความทรงจำนั้นคอยตอกย้ำ เพื่อนกันตลอดไปหรอ หึ ไม่มีจริงสักนิด ผมค่อยๆถอนมือออกจากคอจูเนียร์ช้าๆ หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลออกมา ผมขอล้างคำสัญญาที่เคยให้ไว้
" จูเนียร์นับจากนี้ตลอดไป ฉันกับนายเราไม่ใช่เพื่อนกัน!! " ผมตระโกนใส่หน้าหวานที่ตอนนี้ก็แปดเปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนที่ผมจะโดนมาร์คฮยองพลักออกจากจูเนียร์อย่างแรงทำให้ผมปวดหน่วงๆตรงท้องน้อย
"แบมแบม " เสียงจูเนียร์เอ่ยออกมาทั้งน้ำตา หึ นายเจ็บไม่เท่าที่ฉันเจ็บหรอก คนทรยศ
" หยุดบ้าสักที!!! " เสียงตวาดจากมาร์คฮยอง ทำให้ผมถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว มาร์คฮยองไม่คอยตวาดผมแบบนี้ ฮึก..ทำไมคนคนหนึ่งถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ....
"ออกไปจากงานฉันซะ!! ก่อนที่ฉันจะเรียกการ์ดมาลากนายออกไป " มาร์คฮยองพูดขึ้นพร้อมกับประคองให้จูเนียร์ลุกขึ้นอย่างเบามือ ตรงข้ามกับผมที่มาร์คฮยองพลักออกอย่างรังเกลียด
"ไม่ไป แบมไม่ไป งานนี้ต้องยกเลิก ฮึกเพราะแบมท้..." ไม่ทันที่ผมจะเอ่ยบอกว่าท้องกับมาร์คฮยองก็มีการ์ดร่างโต รั้งร่างผมเอาไว้
"ลากออกไปโยนหน้างาน อย่าให้เข้ามาในงานได้อีก " มาร์คฮยองสั่งพร้อมกับที่ร่างกายของผมเคลื่อนตัวไปตามทางที่การ์ดร่างโตลากผมไป
"มาร์คฮยอง....ฮึก...มาร์คฮยอง!!" ผมตระโกนเรียกเท่าไหร่ ร่างสูงก็ไม่ยอมหันมา ฮึก... เท่านั่นยังไม่พอยังโอบกอดเพื่อนทรยศของผมอย่างหวงแหน เจ็บจังครับแม่ แบมเจ็บฮือ..ตรงหัวใจจัง ฮือ.......
.......................................................................................................
พลั๊ก!! เหล่าการ์คโยนผมออกมาตรงมุมหนึ่งของโรงแรม ร่างกายของผมปวดระบมไปหมด โดยเฉพาะ ช่วงท้อง ที่เริ่มปวดหน่วงๆมากขึ้น ผมพยายามลุกขึ้นยืนและเดินกลับเข้าไปในงาน ไม่ยอม..ฮึก ผมไม่ยอมเสียงเค้าไป..ฮึก
" หยุดเถอะ ทำแบบนี้มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก " การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้น พร้อมกับมองดูผมด้วยสายตาสมเพชเวทนา ฮึก... ศักดิ์ศรีของผมมันคงไร้ค่าสิ้นดี
"มาร์คฮยอง.." ผมไม่ได้ฟังเค้าพยายามเดินเข้าไปในโรงแรมอีกครั้ง ก่อนจะโดนการ์ดอีกคนหนึ่ง โยนกลับมาที่เดิม ด้วยแรงที่มากกว่าเดิม
" โอ๊ย!! " มือข้างหนึ่งของผมถูกหินบาด เป็นรอยยาว เลือดสดๆ ค่อยๆไหลออกมา แต่ผมก็พยายามลุกขึ้นอีกครั้ง และเดินเข้าไปในงาน
"น่ารำคาญจริงโว๊ย " เสียงการ์ดคนที่โยนผมออกมา รั้ิงคอผมไว้
"ป...ล่อ..ยนะ " ผมพยายามขัดขืนเค้าด้วยการฝากรอยเขี้ยวไว้เป็นรอยเลือด ตรงแขนที่เค้าใช้ล็อกคอผม
"โอ๊ย!!! บัดซบ !!! วอนเจ็บตัวหรอมึง!! "
ไม่พูดเปล่า เพี๊ยะ!! ใบหน้าของผมหันไปตามแรงตบของคนตัวโต ทำให้ผมเซล้ม อั๊ก!! ท้องของผมเริ่มปวดระบมมากขึ้น
ผมรับรู้กลิ่นเลือดฝาดที่ไหลออกจากมุมปากของผม ผมพยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่คนตัวโตกว่าไม่ยอมให้ผมทำแบบนั่นอีกแล้ว เมื่อเค้าขึ้นคร่อมตัวผมพร้อมต่อยหมัดอย่างแรงบนใบหน้าของผม พลั๊ก!! ตุบ!!!/ตุบ!! พลั๊ก!! เสียงหมัดกระทบเนื้อดังออกมา แต่สำหรับผมใบหน้ามันชาจนไร้ความรู้สึกไปแล้ว ฮึก..น้ำตาที่ไหลผสมเลือดไม่ได้ช่วยให้คนที่ทำร้ายผมสงสารผมเลย
"เฮ้ย!! หยุดได้แล้ว เดี๋ยวได้ตายกันพอดี " เสียงการ์ดอีกคนที่ยืนมองอยู่พูดขึ้นออกมา แต่ก็ไม่ได้ขยับร่างกายจะเข้ามาช่วยจริงๆ
พลั๊ก!! ๆๆตุบๆ เค้าเริ่มใช้เท้าเตะร่างกายของผมอย่างรุนแรง ผมพยายามใช้แขนกุมท้องเอาไว้ ลูก..แม่
"พอ...แล้ว..ฮึก...ผมเจ็บ"
ตุบๆๆ // พลั๊ก
" ฮือ..พอแล้ว....ผม...เจ็บ"
"มาร์ค..ฮย...อง..ช่..วยด้..วย "
" เฮ้อ!! พอๆๆ กลับเข้างานได้แล้ว เดี๋ยวนายสงสัยหรอกมึง " การ์คที่ยืนอยู่พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมดึงคนที่ทำร้ายผมขึ้น
" หึ ไม่ได้ออกแรงมานานหล่ะ ..สะใจเป็นบ้า ถุย " คนตัวโตพูดขึ้นอย่างสะใจในผลงานที่เค้าทำพร้อมกับการกระทำอันโสโครก ก่อนที่จะจากไปเค้าก็หันหลังกลับมากระทำในสิ่งที่ทำให้ผมต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดของผมไป
ตุบ!! แรงเตะอย่างรุนแรงตรงหน้าท้องทำให้ความเจ็บปวดที่สะสมมายาวนานระะบิดขึ้น
" โอ๊ย!! " ผมใช้มือกุมท้องที่เจ็บไปถึงกระดูกสันหลัง เจ็บจนอยากจะตายไปซะ มาร์คฮยอง ช่วยแบมด้วย ............ช่วยลูกของเรา..ด้ว..ย
ใจจ้าว
