ใจร้าว

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ พร้อมกวาดมองรอบตัวเอง หรือเมื่อคืนผมแค่ฝันไป มาร์คฮยองมาหาผมเมื่อคืนเป็น เรื่องจริงหรือความฝันกัน 
" ตื่นแล้วหรอครับฮยอง "
เสียงเอ่ยทักทายของยูคยอม ทำให้ผมต้องส่งยิ้มบางๆไปให้ หยดน้ำที่ยังเกาะติดใบหน้าใสบ่งบอกว่าเจ้าตัวพึ่งทำธุระส่วนตัวเสร็จ 
" ยูค เมื่อคืนพี่ฝันดี " ผมเอ่ยพูดกับน้องชาย ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แม้เป็นเพียงแค่ความฝัน ก็สุขใจมากพอสำหรับผมตอนนี้แล้ว
" ฝันดี ฝันถึงอะไรครับ " ยูคเดินเข้ามาปัดปอยผมที่ปกหน้าผมเบาๆ น้องชายคนเล็กที่เหมือนพี่ชายของผมมากกว่า รอยยิ้มสดใสกระจายอยู่เต็มใบหน้าสวย 
" พี่ฝันว่ามาร์คฮยองมาหา... .." เรื่องที่ผมบอก ทำให้ยูคชะงักมือที่เอื้อมปัดปอยผม ดวงตาฉายแววสงสารผม
" อย่าทำหน้าอย่างนั่นสิ " ผมเอ่ยด้วยเสียงหัวเราะน้อยๆ อย่างฝืดเคือง ได้โปรด อย่าทำเหมือนสงสาร อย่าเห็นใจในความรักของพี่เลย ความรักที่ขอแค่ได้ฝันก็สุขใจ
"ฮยอง!!! " เสียงของยูคดูเหมือนตกใจกับอะไรบางอย่างบนใบหน้าของผม 
" มีอะไรหรอ ยูค " ผมเอ่ย พร้อมขมวดคิ้วอย่างสงสัยในท่าทางน้องเล็ก
" ฮยอง..ละ..เลือดออกครับ " ยูคพูดพร้อมรีบเอื้อมมือไปหยอบทิชชูข้างเตียง มาเช็ดเลือดที่ปลายจมูกของผม อาการนี้อีกแล้ว ผมไม่น่าสะเพร่าให้ยูคเห็นเลย
" สงสัยพี่คงร้อนน่ะ ยูคก็รู้พี่เนื้อเยื่อตรงจมูก เส้นเลือดฝอยแตกง่ายจะตาย ผมยิ้มอ่อนโยน ปลอบประโลมน้องเล็กที่สีหน้ายังคงเต็มไปด้วยความกังวล
" ฮยอง ผมว่าเรียก....." ยูคทำท่าจะไปเรียกหมอ แต่ผมต้องรั้งเค้าไว้ ถึงแม้ผมจะอยากรู้แต่ผมก็ไม่ต้องการให้คนในครอบครัวของผมเป็นกังวลกับเรื่องนี้ก็แค่เลือดกำเดาไหล.. ทุกคนทุกช์ใจกับเรื่องของผมมากพอแล้ว 
" อ่า...ยูคพี่หิวจัง พี่อยากกินน้ำเต้าหู่ เจ้าโปรดของเราจังเลย " ผมพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง พยายามปรับสีหน้าให้ดูสดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้ 
" ฮยอง.." ยูคเอ่ยอย่างลังเล เหมือนไม่ต้องการทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว 
" พี่อยู่ได้น่า นะ นะ..น้องเล็ก พี่อยากกินจริงนะ " ผมอ้อน ส่งสายตาอ้อนวอนที่ทำให้ทุกคนในครอบครัวยอมทำตามที่ผมบอกแต่โดยดี 
" ก็ได้ครับ แล้วผมจะรีบกลับมา " ยูคยอมถอนหายใจ ช้าๆ พร้อมกับกำชับไม่ให้ผมออกไปไหน 
" อื้ม รีบๆมานะ พี่หิว " ยูคยอมออกไปแล้ว ผมจึงค่อยๆพยุงร่างกายที่บอบช้ำ เข้าไปในห้องน้ำ อย่างช้าๆ ทุกก้าวย่างเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เหมือนเหยียบลงบนใบมีดที่แหลมคม 
" ภาพของหนุ่มหน้าหวานที่ตอนนี้ หน้าตามีแต่รอยซ้ำเลือดจนน่ากลัว ตามร่างกายพันผ้าก็อตไว้ สิ่งที่หน้ากลัวที่สุดคือรอยช้ำต่างๆที่ดูเขียวคล้ำ ดูเหมือนรอยช้ำจะไม่ยอมหายสักที ทั้งๆที่นี่ก็ผ่านหลายวันแล้ว 
เลือดกำเดาที่ไหลออกมาทุกๆวัน ทำให้ผมเริ่มกลัว ทุกครั้งที่ตื่นนอน เส้นผมของผม จะหลุดออกมามากกว่าปกติ ร่างกายของผมรู้สึกอ่อนแรงลงขึ้นทุกวัน เหมือนไม่ใช่ร่างกายผม อาการปวดหัวที่เริ่มรุนแรงขึ้น ทำให้สายตาของผมเริ่มพร่ามัว มันทำให้ผมกลัว กลัวการจากลาที่จะมาถึง 
แกร๊ก.... เสียงเปิดประตูดังออกมาข้างนอก..ทำให้ผมค่อยๆพยุงออกมาไปดู อย่าช้าๆ
" อ้าว เซฮุนฮยอง ถึงเวลาตรวจแล้วหรอครับ " ผมพยายามส่งรอยยิ้มไปให้บุคคลที่เข้ามา เซฮุนฮยองเป็นหมอประจำตระกลูของเราและเป็นเพื่อนรักกับเจบีฮยอง ร่างสูงค่อยๆก้าวเข้ามาประคองผมช้าๆ เหมือนเค้ารู้ว่าผมเดินไม่ไหวแล้ว
" อาการเป็นยังไงบ้าง " เสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับการสำรวจบาดแผลบนใบหน้าและตามร่างกายของผมไปด้วย 
" ก็ดีครับ.." ผมเอ่ยยิ้มน้อยๆ
" ตอนนี้มีอาการ เลือดกำเดาไหล หรือปวดหัว รึเปล่าแบมแบม " เสียงเซฮุนฮยองที่ฟังดูเคร่งเครียดทำให้ผมยิ่งสงสัย ตกลงผมเป็นอะไรรึเปล่า
"ผม......" ก่อนที่ผมจะทันพูด เจบีฮยองก็เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ผมฟังแล้วมันดูน่ากลัวไม่น้อย 
" ยังไม่ถึงเวลาตรวจของแกนิ เข้ามาทำไม..." เจบีฮยองจ้องไปยังเซฮุนฮยอง ด้วยแววตาเคร่งเครียด 
" ฉันแค่เข้ามาตรวจน่ะ " เซฮุนฮยองเอ่ย ด้วยรอยยิ้มปกติ พร้อมลุกขึ้นยืน เดินตรงไปยังทางออก แล้วทิ้งคำพูดที่ทำให้ผมสงสัยเข้าไปใหญ่
" เวลาใกล้หมดแล้วนะ เจบี.... "
เค้าสองคนหมายความว่ายังไงกัน!!