รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

         เกือบสามเดือนที่ผ่านมาเป็นเหมือนความฝันสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฟางเหมือนตกไปสู่ดินแดนมหัศจรรย์ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความรักและความสุข ป๊อปปี้ทำตัวเป็นสามีที่ดีรีบกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน บางวันก็กลับมารับเธอออกไปทานอาการนอกบ้าน เสาร์อาทิตย์ก็พาเธอไปเที่ยว จนทำให้เธอลืมสาเหตุของการแต่งงานแม้ว่าบางครั้งจะเผลอนึกขึ้นได้แต่ด้วยความเห็นแก่ตัวไม่อยากที่่จะให้ความสุขี่เกิดขึ้นราวกับฝันสลายไปเหลือไว้เพียงความจริงี่เจ็บปวดจึงพยายามที่จะลืม

        เช้านี้หลักจากที่ป๊อปปี้ไปทำงานแล้ว ร่างบางก็วิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องนํ้าเป็นแบบนี้มาเกือบอาทิตย์ ตอนแรกคิดว่าเป็นเพราะโรคกระเพราะจึงไม่ได้ใสาใจ แต่ดูเหมือนว่านับวันจะยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจึงตัดสินใจที่จะไปหาหมอ

       เมื่อเดินออกมาจากโรงพยาบาลมือเรียวก็ลูบท้องด้วยความรักความหวงแหนเมื่อรู้ว่าตอนนี้ในท้องของเธอยังมีอีกหนึ่งชีวิตอาศัยอยู่ สายใยแห่งความรักทักทอขึ้นทันทีเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะเป็นแม่ รอยยิ้มแต้มที่ริมฝีปากแต่ไม่อาจลดความวิตกกังวลที่มีอยู่ได้หมด

       ร่างเล็กเดินขึ้นรถก่อนจะสั่งให้คนขับรถพาไปที่บริษัทของป๊อปปี้ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะบอกเรื่องท้องกับเขาเพื่อที่จะได้ตัดสินใจเรื่องอนาคตของเธออย่างเด็ดขาด ฟางเดินเข้าไปในบริษัทโดยมีพนักงานมองด้วยสายตาที่แตกต่างกัน เดินมาหน้าห้องก็ไม่พบเลขา จึงเดินไปที่ประตูตัดสินใจยกมือขึ้นเคาะ แต่เสียงสนทนาดังเล็ดลอดออกมาก่อน จึงทำให้มือที่เงื้ออยู่ชะงักค้าง และเสียงของคนที่เธอนอนกอดอยู่ทุกคํ่าคืนก็ดังออกมา ฟางจึงเอาหูแนบประตูแน่น

       "ฉันไม่ได้เต็มใจแต่งงาน ไม่อยากแต่งกับเธอด้วยซํ้า ฉันโกดและเกลียดมากเมื่อรู้ว่าแม่บังคับให้แต่งงาน จนต้องออกมาอยู่ข้างนอก"

       เสียงหัวเราะของคนฟังดังขึ้นเหมือนเป็นเรื่องตลก"อยู่บ้านเดียวกันตั้งนานไม่สนใจหรือคิดจะรักเลย"

       "ไม่ ไม่เคยคิดแม้แต่จะรัก"

       มือเรียวยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นทันทีที่คำตอบที่เธออยากรู้และอยากได้ยินมาตลอดดังขึ้น แต่เพราะกลัวคำตอบจึงไม่กล้าถาม แต่วันนี้เธอได้รับรู้แล้วว่าต่อให้ถึงยังไง คนไม่รัก ก็ไม่มีทางเปลี่ยนมารักได้ ที่เธอทุ่มลงไปทั้งตัวและหัวใจสูญเปล่า

        ร่างกายเหมือนไร้เรียวแรงจนทำให้กระเป๋าหลุดมือ จนของข้างในไหลออกมา แต่เนื่องจากด้วยนํ้าตาที่เอ่อล้นดวงตาจึงทำให้มองไม่เห็นว่าใบตรวจครรภ์หลุดออกมา รับรุ้เพียงว่าเธอต้องรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ไม่อยากพบเจอหน้าคนใจร้ายอีกต่อไปแล้ว ก่อนจะรับวิ่งออกไปจากหน้าห้องป๊อปปี้

       ภายในห้องของป๊อปปี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มกระเซ้าแหย่จากเพื่อนเมื่อรู้ว่าตอนนี้เขาแต่งงานแล้ว

       "แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความรักเป็นยังไง ฟางเป็นผู้หญิงคนที่สองรองจากแม่ที่ฉันพูดว่ารักได้เต็มปากทั้งๆที่เคยคิดว่าจะไม่รักนายอย่าถามฉันนะว่ารักได้ไงตอนไหนเพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว รักจนถอนตัวไม่ขึ้น อยากที่จะอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา อยากจะเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอทุกๆเช้า"

       "เอาละ ฉันเชื่อแล้วว่านายรักเมียนายจริงๆ ดีใจด้วยที่นายหาคนที่จะใช้หัวใจรักไปจนกว่าจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้  ฉันว่าเราไปหาอะไรทานกันเถอะ ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว"

       "เอาสิ"จากนั้นทั้งสองจึงเดินออกมานอกห้องก่อนที่สายตาของป๊อปปี้จะไปสะดุดกับกระดาษที่อยู่บนพื้น ก้มลงไปหยิบขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ รายละเอียดที่อยู่ในนั้นถึงกับทำให้เขาตัวชาด้วยความดีใจ ก่อนจะฉุดคิดว่าต้องมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น เพราะหญิงสาวไม่ยอมเข้าไปหาเขาข้างใน

       "จองเบ ฉันกำลังจะเป็นพ่อคน"ป๊อปปี้รีบบอกเพื่อนด้วยความดีใจ

       "จริงหรอวะ ดีใจด้วยจริงๆ"

       "จริง แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปตามเมียฉันก่อน คงมาได้ยินตอนที่ฉันคุยกับนายแล้วเข้าใจผิด จึงไม่ยอมเข้าไปหาฉันข้างในวันนี้ฉันคงไปกับนายไม่ได้ เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน"พูดจบก็รีบวิ่งออกไปที่ลิฟพร้อมยกโทรศัพท์ออกมาโทรตามลูกน้อง

        ฟางวิ่งออกมาจากตึกทั้งนํ้าตามือยกขึ้นเช็ดรอบแล้วรอบเล่าก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เมื่อขึ้นรถแล้วจึงบอกให้กลับบ้านทันทีแต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดัง หญิงสาวจึงเช็ดนํ้าลวกๆและกดรับโดยไม่ได้ดูว่าเป็นเบอร์ของใคร

        "อะไรนะน้าชัย แม่ตกบันได"เสียงหวานร้องออกมาอย่างตื่นตระหยก นํ้าตาไหลอยู่แล้วเริ่มเออท้นขึ้นมาอีกราวกับนํ้าเขื่อน

        "แม่เป็นอะไรมากหรือป่าวน้าชัย"

        "ได้เดี๋ยวฟางจะรีบไป"เพราะความเป็นห่วงมารดาจึงทำให้ลืมแปลกใจกับคำตอบตะกุกตะกักของอีกฝ่าย บอกให้คนขับรถตรงไปยังบ้านที่มารดาของเธอพักอาศัยด้วยความร้อนใจ เมื่อไปถึงก็รีบเดินเข้าไปในบ้าน จึงเจอกับพ่อเลี้ยงที่ยืนรออยู่แล้ว จึงรีบเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

        "น้าชัยแม่อยู่ไหน"

        "อยู่ข้างบน"

        เมื่อเปิดประตูห้องมารดาแล้วไม่เจอใครจึงหันหน้ากลับมาถามอย่างสงสัย"แม่อยู่ไหนน้าชัย"เริ่มรู้ตัวแล้วว่าเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ชอบมาพากล ขยับถอยหลังออกห่างอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัว สิ้นเสียงคำถามของเธออีกฝ่ายก็หัวเราะเสียงดัง

        "แม่แก ก็อยู่ที่ำงานสิวะ พวกมึงจัดการนังนี่ได้แล้ว"สิ้นเสียงก็มีชายสองคนออกมาด้านหลังของฟาง ยิ่นผ้าเช็ดหน้ามาปิดจมูกของเธอเอาไว้ ร่างบางพยายามดิ้นเอาตัวรอด แต่ฤทธิ์ยาสลบที่สูดดมเข้าไปทำให้ฟางแน่นิ่งไปในนาทีต่อมา

        "ลูกเลี้ยงแกนี่นางฟ้าชัดๆเลยนี่หว่า"

        "จริงด้วยลูกพี่ แต่เสียดายนังนี่เจ้านายจองแล้ว ยังสั่งมาอีกด้วยว่าใครแตะต้องคนนั้นตาย แค่ฟังฉันก็ไม่กล้าคิดที่จะทำอะไรแล้ว"

        "ไอ้ห่ามึงไม่ต้องพูดยํ้า กูรู้แล้ว มึงรีบไปจัดการไอ้คนขับรถของนางฟ้าคนสวยดีกว่า ถ้าเอาตัวไปไม่ได้มึงกับกุสองคนได้ตายพร้อมกันแน่"

        พูดจบก็อุ้มร่างที่สลบสะไหออกไปอย่างเร่งรีบเพราะกลัวว่าจะมีคนมาเจอแล้วจะทำให้งานของพวกมันยากขึ้นกว่าเดิม