รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

ดวงตาของป๊อปปี้ไหววูบครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำต่อว่าและเมื่อคิดถึงสรรพนามที่ฟางแทนตัวเองแตกต่างจากปกติ ใบหน้าบึ้งตึงมองคนตรงหน้าเขม่ง แขนข้างขวาโอบกอดร่างบางแน่นแม้จะอยู่ในอารมณ์ก็ไม่ยอมให้ห่างกาย"กลับบ้านเดี๋ยวนี้"ร่างสูงกระชากมือเรียวให้เดินตามเขาแต่ต้องฉงักเมื่อเคนตะพูดขึ้น

"เดี๋ยว ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณจะเป็นอะไรกับน้องฟาง แต่ที่สนคือคุณควรให้เกียรติน้องฟางมากกว่านี้ ไม่ใช่ใช้ความรุนแรงโดยไม่สนว่าน้องฟางกำลังบาดเจ็บเลยสักนิดเดียว"แม้จะเจ็บปวดที่รู้ว่าทั้งสองเป็นอะไรกันแต่ความรักของเขาก็ไม่ได้หมายถึงการครอบครองเอามาเป็นของตัวเอง แค่อยากเห้นคนที่รักมีความสุข แต่ป๊อปปี้กลับไม่ได้ปฎิบัติกับฟางอย่างที่อยากให้เป็น ซึ่งเขาทรไม่ได้

"คุณเคนตะ"เสียงเหี้ยมเรื่องชื่อของเคนตะด้วยเสียงดัง ปกติเขาจะระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้ แต่กับเรื่องนี้ทำให้เขากลุดแสดงอารมณ์ที่แท้จริงออกมา"ผมขอบอกคุณเอาไว้เลยว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณ อย่ามายุ่ง ได้ยินชัดไหม"แม้จะรู้สึกห่วงร่างบางแต่ณตอนนี้เต็มไปด้วยความโมโหอยากจะซัดหน้าของเคนตะเต็มที่ แต่ก้ไม่กล้าทำเพราะกลัวฟางโกด

ฟางดิ้นออกจากอ้อมแขนของป๊อปปี้ เห็นท่าทางของทั้งสองคนจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่าย

"พอได้แล้วทั้งสองคนเลย ไม่เห็นหรอไงว่าคนมามุงดูหมดแล้ว ไม่อายหรือไง"

"พอเถอะพี่เคนตะ ฟางอยากกลับบ้านแล้ว"พูดจบก็เดินไปหาเคนตะ แต่มือแกร่งกับกะชากแขนเธอเอาไว้อย่างแรงจนเซปะทะร่างแกร่งอย่างแรง ใบหน้าสวยเหยเกด้วยเจ็บเท้าที่พลิกอยู่ตอนที่เดินลงบันได

"ใครอนุญาตให้เธอไปกับมัน เธอต้องกลับกับฉัน"

ใบหน้าสวยเชิดขึ้น"ไม่มีใครอนุญาติทั้งนั้น ดิฉันมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจอะไรได้ด้วยตัวเอง และตอนนี้ฉันก็ตัดสินใจว่าจะกลับกับพี่เคนตะ ไม่ไปกับคุณ หวังว่าคุณคงเข้าใจที่ฉันพูดนะคะ"

"แต่ฉันเป็นสามีเธอ"

"สามีแต่ไม่ใช่เจ้าชิวิต และอีกอย่างเราสองคนแต่งงานกันเพราะอะไรต่างคนต่างรู้ดีไม่ใช่หรอคะ"แขนเรียวพยายามที่จะดึงแขนออกมาจากมือแกร่ง

"คุณคงได้ยินชัดแล้วนะว่าน้องฟางจะกลับกับใคร ไปเถอะครับ

เคนตะเดินเขาไปจับแขนเรียวข้างที่เป็นอิสระเพื่อดึงเธอให้หลุดจากผู้ชายที่เขาเห็นว่าไม่คู่ควรกับคนดีๆของเธอ เคนตะออกแรงดึง ป๊อปปี้ก็ออกแรงดึง

"ปล่อยแขนออกจากเมียฉันเดี๋ยวนี้"ตาคมกริบจ้องไปที่เคนตะที่บังอาจมาแตะต้องภรรยาของเขา

"ไม่ปล่อยคุณได้ยินไม่ใช่หรอว่าน้องฟางไปกลับกับผม"

"ผมให้โอกาสคุณอีกครั้ง ปล่อยเดี๋ยวนี้"

"ไม่"

ตาลุวาวขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบ ปล่อยมือจากฟาง "ดี"พูดจบหมัดหนักๆของป๊อปปี้ก้ลอยไปติดหน้าขาวๆของเคนตะ มือหลุดจากแขนหญิงสาวที่แอบชอบ พร้อมกับร่างล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยแรงกระแทกที่เจ้าตัวปล่อยไปอย่างเต็มที่

เคนตะลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหาป๊อปปี้หมัดของเคนตะต่อยไปที่หน้าของป๊อปปี้หลังจากนั้นทั้งสองก็ฟัดกันแบบไม่สนใจสายตาของผู้คนที่มุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ

ตาของคนที่เป็นต้นเหตูให้คนทั้งสองต่อยกันเบิกกว้างด้วยความตกใจกับเหตุกาณ์ตรงหน้า "หยุด หยุด บอกให้หยุดไง"ฟางตะโกนห้ามทั้งสองแต่ไม่มีใครสนใจเธอ

"คุณป๊อป พี่เคนตะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ"

ฟางวิ่งไปจับแขนของที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเอาไว้เพราะเขากำลังเงื้อมมือขึ้นต่อยเคนตะ ป๊อปปี้มัวแต่ตั้งใจที่จะต่อยคนด้านล่างจึงใช้แรงเต็มที่จนยั้งมือไม่อยู่เมื่อมือบางมาจับแขนเขาไว้ ทำให้คนจับเซล้มลงกบัพื้น

"โอ๊ย" "โอ๊ย"เสียงร้องพร้องกันสองเสียง แต่เสียงที่เรียกความสสนใจจากป๊อปปี้ได้คือเสียงร้องของคนที่อยู่ในห้วงคำนึงของเขาตั้งแต่เช้า ร่างสูงรีบลุกจากร่างเคนตะเข้าไปหาร่างบางที่ล้มอยู่กับพื้น ใบหน้าสวยเหยเกอย่างเจ็บปวด ยิ่งทำให้คนมองร้อนใจ

"ฟางเป็นอะไร เจ็บมากมั้ย"นํ้าเสียงร้อนรน เต็มไปด้วยความห่วงใย สายตาสำรวจร่างบางเพื่อหาร่องรอยบาดเจ็บ กวาดตามองอย่างละเอียดเพื่อความแน่ใจ 

"เจ็บตรงไหนบ้าง"สองมือจับแขนของคนตรงหน้าขึ้นสำรวจ แววตาฉายความอ่อนโยนลงเมื่อมองคนตรงหน้า มองสบตากับฟางที่มองเขาอยู่ก่อนหน้า ก่อนที่หญิงสาวจะหลุบตาลงเพื่อซ่อนแววตาจากเขา ฟางพยายามลุกขึ้นก่อนที่จะร้องอีกครั้งด้วยความเจ็บ ก่อนที่จะทรุดตัวลงกับพื้นอีกครั้งก็มีป๊อปปี้พยุงเอาไว้ได้ทันที

"เจ็บข้อเท้าใช่มั้ย นั่งลงก่อนนะ"พยุงร่างบางลงนั่งอีกครั้ง