รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาไม่อนุญาต!

          "คุณป๊อป คุณป๊อป"หวายยื่นมือไปเย่าป๊อปปี้ที่เอาแต่จ้องฟาง แม้กระทั้งเสียงเรียกของเธอเขาก็ไม่ได้ยินภายในใจร้อนรนไปด้วยความอิจฉาริษยา
          "คุณป๊อปต้องช่วยหวายนะ ดูสิค่ะ เอ่อ คุณพิมหลอกด่าหวายคะ"
           "ฉันไปหลอกด่าคุณตอนไหนค่ะ...คุณหวาย ก็เห็นอยู่ว่าฉันไม่ได้ระบุชื่อก็แค่ถามความคิดเห็นจากคุณเท่านั้น ร้อนตัวเกินไปหรือเปล่าคะ"
         "แก..."หวายยกนิ้วขึ้นชี้หน้าศัตรูด้วยความโมโห เตรียมอ้าปากพ้นคำด่าใส่หน้าอีกฝ่ายเพื่อความสะใจ แต่ต้องหยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงของป๊อปปี้
         "พอได้แล้วทั้งสองคน พิม"ส่งสายตาปรามเพื่อนด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะตวัดสายตามองหวาย"ส่วนคุณหวาย ถ้าการที่คุณมาเที่ยวกับพวกเราแล้วอาจจะทำให้คุณเสียชื่อ ผมก็ตามใจคุณถ้าจะกลับ แต่ถ้าอยู่ก็ควรรู้ไว้ด้วยว่าผมไม่ชอบความวุ่นวาย พิมก็เหมือนกันหวังว่าทุกคนคงเข้าใจตามกันนะ"ตอนนี้เขารู้สึกคิดผิดที่ชวนหวายมาเพื่อแสดงให้ฟางเห็นว่าเขาไม่สนใจเธอ แต่ตอนนี้เขาอยากเชิญทุกคนกลับให้หมดเพื่อที่จะได้ใช้เวลาอยู่กับภรรยาของเขาสองต่อสองไม่อยากให้มีบุคคลที่สามอยู่ให้หงุดหงิดสายตาอย่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
          "หวายขอโทดคะ แต่ก็เห็นกันอยู่ว่าหวายไม่ได้เป็นคนเริ่ม คุณป๊อปอย่าโกดหวายเลยนะคะ" ป๊อปปี้ไม่สนใจเอาแต่จ้องมองภรรยาทางพฤตินัยหมาดๆหวายเห็นอย่างนั้นยิ่งโกดอยู่ภายในใจ
          คนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินเงยหน้ามองป๊อปปี้ทันทีที่ได้ยินเสียงออดอ้อนขอโทด จึงสบตากับตาคมที่จ้องมองอยู่พอดี ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน ฟางส่งสายตาตัดพ้อปนน้อยใจให้อีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว 
          ป๊อปปี้เก็นสายตาของภรรยาตัวน้อยที่ส่งมาให้เขาอย่างตัดพ้อ น้อยใจ ที่เห็นได้จากตาคู่สวยยั้ย ไม่ว่าเจ้าตัวจะคิดอะไรก็สะท้อนออมาอย่างชัดเจน ยิ่งเห็นฟางเบือนหน้าหนียิ่งรู้สึกผิด อยากจะเข้าไปอุ้มคนตัวเล็กมานั่งตัก โอบกอดให้หายเศร้า 
          ตอนนี้เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเมื่อเห็นสายตาตัดพ้อปนกล่าวหากลับรู้กระวนกระวาย เป็นห่วง ไม่เป็นตัวของตัวเอง อยากไล่ให้ทุกคนกลบกรุงเทพไปตอนนี้โดยเฉพาะไอ้เพื่อนตัวดีที่ทำหน้าตาเหมือนสะใจอะไรสักอย่างอยู่
 
         ก็อยากอยู่กับเมีย!
         นึกถึงความสุขความอ่อนหวานที่ได้จากคนที่อยู่อ้อมกอดเมื่อเช้า ทำให้เขาแทบไม่อยากุกจากที่นอน อยากจะตระกองกอดอยู่อย่างนั้นทั้งวันทั้งคืน ความคิดที่จะใช้หวายเป็นเครื่องมือเพื่อทำให้ฟางเสียใจจนทนไม่ได้และเป็นฝ่ายขอหย่าหายไปหมดทั้งแต่เมื่อคืน
 
       "คุณฟางพึ่งลงมาคงไม่รู้ว่าวันนี้พวกเราตัดสินใจกันไปเพลินวานแล้วบ่ายก็แวะเดินตลาดนํ้าที่หัวหิน แล้วตอนเย็นพวกเราตกลงกันว่าจะจัดปาตี้กันริมชายหาดคะ วันนี้หายปวดหัวหรือยังคะจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน"
      เหลือบตามองป๊อปปี้ก่อนตอบ"พอดีฟางรู้สึกมึนหัวนิดๆคะยังไงก็คงต้องขอตัว"
       "เสียดายนะคะนึกว่าจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน"
       "ไม่ไปนะดีแล้ว"เสียงทุ้มของป๊อปปี้พูดขึ้นมา
       ฟางมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความตะลึง เสียใจที่เขาไม่อยากให้เธอไปด้วยถึงขนาดพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้าเธอสักนิด
 
       เห็นสายตาของคนตัวเล็กแล้วอยากจะถอนคำพูดกลับคืน เขาไม่ได้หมายความว่าไม่อยากให้ไปด้วยแต่ดูเหมือนภรรยาของเขาจะไม่คิดแบบนั้น ที่พูดออกมาแบบนั้นเพราะความเป็นห่วงเรื่องเมื่อคืนเพราะเป็นครั้งแรกจะต้องเจ็บและระบมมากแน่ๆแล้วเขาก็ยังห้ามใจตัวเองไม่ไหวไปซํ้ารอยเดิมอีกเมื่อเช้า กลัวว่าถ้าออกไปเจอแดดอาจจะทำให้ไม่สบาย แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่ได้คิดเช่นเดียวกับเขาดูจากสายตาต่อว่าจากเพื่อนสองคนของเขาเป็นตัวอย่าง
       "ทุกคนไปเถอะคะ ฟางรู้สึกมึนๆหัวอยู่เลย ถ้าไปเจอแดดกลัวจะไม่สบายเอา กลัวว่าจะไปเป็นภาระให้ทุกคน เดี๋ยวพาลให้ทุกคนไม่สนุกเอาเปล่าๆ"
       "เอาอย่างนั้นก็ได้คะแต่ปาตี้เย็นนี้พิมไม่ยอมนะ ยังไงคุณฟางต้องมาสนุกกับทุกคนให้ได้เดี๋ยวพวกเราจะซื้ออาหารทะเลเข้ามาด้วย จะได้กินกันให้พุงกางไปเลย"
      "คะ ฟางไม่พลาดแน่นอน"
 
 
     เมื่อทานอาหารเส็ดทุกคนก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวออกเที่ยวข้างนอก รวมทั้งฟางที่เอาแต่เดิมก้มหน้าขึ้นห้องไปพักผ่อน โดยมีป๊อปปี้เดินตามหลังเงียบๆไม่ให้เจ้าตัวรู้ เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องฟางจึงเปิดประตูเขาไปในห้อง และกำลังจะปิดแต่มือยื่นมาดันเอาไว้
      ฟางเงยหน้ามองตนเหตุที่ทำให้เธอปิดประตูไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเป็นใครหน้าหวานก็เบือนไปอีกทาง หมุนตัวเดินเข้าห้อง ปล่อยให้ชายหนุ่มเป็นคนปิดประตูและเดินตามหลังเธอมา ป๊อปปี้เดินแซงไปดักหน้าเธอไว้ 
     "เป็นอะไรมากหรือเปล่า"
     "ไม่ได้เป็ฯอะไรคะ"นํ้าเสียงตอบกลับราบเรียบไม่มองหน้าคู้สนนา
     ป๊อปปี้ถอนหายใจเบากับตัวเอง"ฉันหมายถึงเรื่องเมื่อคืนทำให้เธอไม่สบายหรือป่าว เป็นอะไรมากมั้ย"พูดจบก็จ้องมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา พลางเอามือมาอังหน้าผากของหญิงสาวอย่างห่วงใย"ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา"
     ฟางแววตาเป็นประกายด้วยความดีใจที่ได้รู้ว่าเขาก็เป็ฯหวงเธอ
    เมื่อเห็นสายตาของคนตรงหน้า ป๊อปปี้จึงรู้ว่าได้แสดงความห่วงใยไปให้หญิงสาวได้รู้ จึงรีบพูดแก้เพราะกลัวเสียหน้า"ที่ถามใม่ใช่ว่าเป็นเพราะฉันเป็ฯห่วงเธอหรอกนะ แต่กลัวถ้าเธอเป็นอะไรไปแล้วคุณแม่จะมาโทษว่าฉันไม่ดูแลเธอให้ดี"
     ฟางหันหลังให้กับคนตรงหน้าทันทีที่เขาทำลายความหวังและความดีใจของเธอ ขาก้าวเดินหนีจากต้องนั้น แต่แขนแกร่งก็เอื้อมมาสวมกอดร่างเล็กๆไว้จากด้านหลัง  ก้มลงกระชิบริมหูของเธอเบาๆ"เสียใจหรอที่ฉันบอกว่าไม่ได้ห่วงเธอ"เมื่อพูดจบก็ก้มลงหอมแก้มใสอย่างอดใจไม่อยู่ ปากค้างไว้แนบชิดกับแก้มหอมๆ"ฮึ ไหนตอบมาสิ"  "ว่าไง"
     ปากอวบอิ่มเม้มแน่ด้วยความน้อยใจ แม้จะรู้สึกใจหวิวกับการกระทำของเขาแค่ไหนก็ตาม ตากลมโวาววับไปด้วยหยาดนํ้าตาที่วิ่งเอ่อคลอ เมื่อรู้ตัวว่าต่อให้ดิ้นแรงแค่ไหนคนเอาแต่ใจตัวเองอย่างเขาก็คงไม่ยอมปล่อยอยู่ดีจึงหยุดยืนนิ่งๆ
       ป๊อปี้รู้สึกว่าคนในอ้อมแขนเงียบปิดปกติ จึงหมุนตัวฟางมาทางเขา ตาทั้งสองสบกัน เขาจับได้ถึงความรู้สึก เศร้า น้อยใจ และเสียใจจากสายตาของเธอยิ่งมองเห็นหยดนํ้าตาที่ไหลลงมาเขากลับรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย มือแกร่งยกขึ้นเช็ดนํ้าตาให้อย่างแผ่วเบา อยากที่จะเอ่ยขอโทด
       "พึ่งรู้ว่าเมียฉันเป็นเด็กน้อยขี้แย ร้องไห้ขี้มูกโป่งไม่ห่วงสวยเลย"
       "ฟางไม่ใช่เด็กน้อยขี้แยนะ ไม่ใช่เมียคุณป๊อปด้วย อย่างน้อยก็ไม่ใช่เมียที่คุณป๊อปต้องการ"
       ป๊อปปี้ยิ้มกัลคำเถียงของคนตรงหน้าเพราะยิ่งทำให้เธอดูเด็กเข้าไปอีก"ไม่ใช่แล้วที่ทำอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่าอะไรไหนตอบให้ฟังหน่อยสิ"
       "ฟางไม่ได้ร้องไห้คะ แค่ฝุ่นเข้าตาแล้วฟางเลยขยี้แรงไปหน่อยเท่านั้นเอง คุณป๊อปไม่ต้องคิดว่าฟางจะร้องไห้เสียใจเพราะว่าคุณไม่ได้ห่วงใยฟางจริงๆหรอกคะ ฟางไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก"
        ตาคมกริบมองด้วยความหมั่นเขี้ยวคนที่พยายามแก้ตัว ทั้งๆที่ความจริงเป็นเช่นไรเจ้าตัวก็น่าจะรู้ดีและเขามั่นใจว่าต้นเหตุมาจากเขา"อย่างนั้นสินะ ฉันนึกว่าต้นเหตุมาจากฉันซะอีก กำลังคิดอยู่เชียวว่าถ้าฉันเปนต้นเหตุฉันจะ..."ตาหลุบมองปากอวบอิ่มเนิ่นนานเพื่อเป็นการสื่อว่าเขจะทำอะไรต่อไป
       "คะคุณป๊อปจะทำอะไรค่ะ"
       "ทำแบบนี้ไง"พูดจบก็จบปากของคนตรงหน้าแรงๆหนึ่งครั้งประกอบคำพูด
       "อุ๊ย"ตาคู่สวยขยายกว้างเมื่อรู้ว่าป๊อปปี้ำอะไร"ฟางไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไง"
       "ทำไมจะไม่เกี่ยวละ ถ้าสิ่งไหนที่ฉันทำ แล้วมันเป็นสิ่งที่เธอไม่สมควรได้รับจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ฉันก็อยากให้สิ่งนี้ที่ฉันทำชดเชยให้กับเธอแม้ว่ามันจะทดแนกันไม่ได้ก็ตาม"
       เขาไม่กล้าพูดคำว่าขอโทดจึงอยากจะใช้การกระทำบอกเธอแทน เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ประกบจูบปากอวบอิ่มลิ้นร้อนๆเกี่ยวกระหวัดลิ้นนุ่มชื้นฉํ่าเพื่อดื่มดํ่าความหวานละไมอย่างช้า เพื่อให้ใจของเธอได้สัมผัสถึงคำขอโทดจากเขา
       "พักผ่อนอยู่ในห้องนี้นะ ไม่ต้องออกไปตากแดดข้างนอก แล้วฉันจะรีบกลับมา"พอพูดจบร่างสูงก็เดินออกไปจากห้อง ฟางได้แต่มองเขาไปด้วยความสับสนว่าเขามาทำดีกับเธอเพราะอะไร ร่างเล็กเอามือมาจับที่ริมฝีปากเบาๆ พลางนึกถึงภาพเมื่อกี้ ยิ่งทำให้ใจเต้นเร็ว หน้าสวยหวานเมื่อมีสีแดงขึ้นเรื่อยๆนี้เขาจะทำให้เธอสับสนไปถึงไหนและจะทำให้เธอรักเขาไปถึงไหนกัน
 
 
ป๊อปปี้แอบหวาน เริ่มรู้ตัวแล้วละเส้ว่ารักฟางอะ55555