รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

          ร่างเล็กๆพยายามลุกขึ้นพร้อมกับกำผ้าห่มปกปิดเรือนร่างเอาไว้อย่างทุลักทุเล ทุกการขยับเยื้อสร้างความเจ็บปวดตรงบริเวณนั้นไม่น้อย ใบหน้าสวยนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดขยับกายอย่างช้าๆทุกการก้าวอย่างที่เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่เขาถอดออก ขาอ่อแรงจบแทบทรุดลงตรงนั้น แต่ไม่ได้เธอไม่อยากให้เขาสมเพศเธอมากไปกว่านี้จึงกัดฟังเดินเข้าห้องนํ้าไปใส่เสื้อผ้า

โธ่เว้ย! ใบหน้าหล่อเหลาสถบออกมาอย่างหัวเสียเมื่อมองเห็นสายตาตัดพ้อของเธอที่ส่งมาให้จนรู้สึกผิด ไหนจะร่างบอบชํ้่ที่โดนเขาขยํ้ากินจนแทบไม่มีแรวที่จะเดิน เดินแทบจะไม่ได้ยังจะทำเป็นเก่งไม่ขอให้เขาช่วย ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นรอยเลือดบนผ้าปูที่นอนความรู้สึกหวงแหน ห่วงใย เป็นเจ้าเข้าเจ้าของร่างบางก้พุ่งเข้าโจมตีอักครั้ง ร่างสูงจึงเดินไปมาในห้องสายตาเหลือบไปที่ประตูห้องนํ้าอย่างเป็นห่วงเป็นใยคนที่อยู่ภายในนั้น

ฟางเมื่อเข้ามาในห้อวนํ้าก็ทรุดตัวนั่งพิงประตูห้องนํ้าก่อนที่จะปล่อยนํ้าตาให้ไหลรินออกมาเป็นทางพร้อมเสียงสะอื้นเบาๆพยายามไม่ให้คนที่อยู่ด้านนอกได้ยิน

เวลาผ่านไปหลายนาทีร่างบางก้ไม่ออกมาสักที ชายหนุ่มเลยเดินไปเคาะประตู"นี่ธนันต์ธรญ์ เธอจะอยู่ในนั้นอีกนานมั้ย ห้องนํ้าไม่ได้เป็นของเธอนะออกมาได้แล้ว จะมีสักเรื่องใั้ยที่เธอไม่ทำให้ฉันหงุดหงิด"ใบหน้าของคนพูดตรงข้ามกับคำพูดทีู่ดออกไปเป็นอย่างมาก ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปดวยความห่วงใย เดินวนไปวนมาอยู่ที่ประตู

ฟางเดินออกมาหลังจากอาบนํ้าเส็ด เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดมเปลี่ยนเป็นชุดนอน เมื่อได้ก็เดินเข้าไปในห้องนํ้าอีกรอบ โดยไม่สนใจจะหันไปมองคนที่อยู่ร่าวห้อง แม้รู้ว่าเขากำลังจ้องมองเธออยู่ก็ตาม เมื่อเปลี่ยนเส็ดก็เดินไปค้นตู้เสื้อผ้าอีกรอบเพื่อหาผ้าห่ม จึงเจอกับชุดที่นอนเหมือนเตรียมไว้รอเธออยู่แล้ว

เดินไปปูนอนข้างเตียงอีกด้านที่เจ้าของห้องนอน เส็ดแล้วจึงล้มตัวนอน ปิดตาลงเพื่อกั้นภาพทุกๆอย่างภายในห้องออกไปจากหัวใจโดยเฉพาะตอนที่เขาขับไว่เธอเหมือนรังเกียจ ยิ่งลืมมันยิ่มจำยิ่มคิดขอบตายิ่งร้อนผ่าวตอนที่หลับตาเสียงเดินออกห้องนํ้าสักหักก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาที่เตียงนอนและปิดไปล้มตัวลงนอน

ป๊อปปี้ลืมตาในความมืดฟังเสียงสะอื้นเบาๆมาจากคนที่นอนอีกฝากอย่างกระวนกระวายใจ รู้สึกผิด เสียใจเขาไม่น่าพูดออกไปแบนั้นเลย ผ่านไปนับชั่วโมงเสียงสะอื้นจึงเงียบไป ร่างสูงจึงลุกขึ้นเปิดไฟ เดินไปยังพื้นมี่ฟางนอน ภาพสะท้อนให้เห็นตรงหน้าถึงกับทำให้จิตใจที่เคยแข็งแกร่งอ่อนยวบ

ป๊อปปี้เดินไปคุกเข่าข้างๆร่างเล็ก มือแกร่งยกไล้คราบนํ้าตาออกอย่างเบามือ ก้มลงหอมแก้มเบาๆยืดตัวออกมาจ้องมองใบหน้าหวานแม้ว่ายามนอนก็ตราตรึงจิตใจอยู่ไม่วาย"เธอกำลังทำอะไรกับฉันกันแน่...ฟาง"ป๊อปปี้กระซิบแผ่วเบา ก่อนที่จะช้อนร่างเล็กๆให้ไปนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน

วางร่างเล็กบนที่นอนเบาๆก่อนจะก้มตัวลงนอนเคียงข้าง แขนยกขึ้นกอดร่างฟางไว้ในอ้อมแขน เอื้อมมือไปปิดไฟจรดปากลงบนขมับของคนที่อยู่ในอ้อมแขนเบาๆรู้สึกเป็นสุขอย่างไม่อาจหาคำบรรยาย จากนั้นจึงหลับตาและเข้าสู่ห่วงนิทราตามคนที่นอนอยู่ข้างๆอย่างง่ายดาย

แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องนอนทำให้ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดของป๊อปปี้ขยับตัว เขาตื่นมาจ้องมองหน้าเกลี้ยงเกลาอยู่นานแล้ว แต่เมื่ออีกฝ้ายขยับตัวจึงรีบหลับตาลง

มือเรียวเล็กขยี้ตาเบาๆกระพริบตาเพื่อสู้กับแสง ตาเล็กตกใจทำภาพตรงหน้าลุกขึ้นพรวด ทำให้คนที่นอนข้างลืมตาขึ้นมาด้วย ตาคมกริบที่เห็นเย็นชาอยู่เป็นปกติตอนนี้มีแววติดจะอ่อนโยนจนเธอทำตัวไม่ถูก มองไปยังี่นอนของเธอแล้วมองกลับมาที่เตียงอย่างงงๆว่าเธอมานอนบนเตียงได้ยังไงก่อนที่เผลอรำพึงกับตัวเองเบาๆ"ขึ้นมานอนบนนี้ได้ไงเนี้ย"

"นั้นสิ เธอขึ้นมานอนบนนี้ได้ยังไง"ป๊อปปี้แอบดูคนตัวเล็กตั้งแต่ตื่นนอนแล้วก็เกือบหลุดหัวเราะกับท่าทางตื่นๆปนตกใจแต่ทว่ากลับดูน่ารักยิ่งนักในสายตาเขา

"ฟะ ฟางไม่รู้ค่ะ"ตอบไปด้วยเสียงสั่นๆเพราะตอนนี้เธอไม่ต้องการที่จะได้ยินคำต่อว่าจากป๊อปปี้

"ไม่รู้ได้ยังไง ยังไงเธอก็ต้องชดใชให้ฉัน"

"ชดใช้ยังไงค่ะ"พูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่จึงทำให้มองไม่เห็นแววตาวาวๆด้วยความพอใจที่ติดเข้าเล่ห์ด้วยซํ้า ของชายหนุ่ม

"แบบนี้ไงละ"พอพูดจบก็ตะครุบร่างบางให้นอนลงบนเตียง โดยเจ้าตัวคล่อมอยู่ด้านบน

"อุ้ย คุณป๊อปจะทำอะไรค่ะ"

ป๊อปปี้ก้มประกบปากอวบอิ่มอย่างรวดเร็ว บดเคล้าริมฝีปากเนิ่นนาน ก่อนจะเริ่มบทเพลงรักนับชั่วโมง

ฟางขยับตัวเบาๆ ยกมือขยี้ตาก่อนจะค่อยๆลืมขึ้น กลาดตามองคนข้างๆที่ตอนนี้ว่างเปล่ามีเพียงรอยหมอนที่แสดงให้เห็นว่ามีคนใช้นอน พลิกตัวนอนตะแครงมองร่องรอยที่เขาทิ้งเอาไว้ มือยกขึ้นลูมรอยบุ๋มๆบนหมอน

ตาจ้องมองเนิ่นนาน ความรู้สึกน้อยใจพุ่มเข้ามา หัวใจดวงน้อยๆสั่นไหว รู้สึกปวดแปลบที่ใจ ที่ตื่นมาใไม่เห็นป๊อปปี้นอนเคียงข้าง

นี่เธอกำลังหวังอะไร หวังตื่นมาจะเจอรอยยิ้มอบอุ่นมอบให้ สายตาสื่อถึงความรัก ความห่วงใย อ้อมแขนแกร่งที่โอบกอดเอาไว้ มันเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นสำหรับเขาและเธอมันเป็นเพียวแค่ความต้องการของเพศชายที่คว้าเอาคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดเพื่อเป็นที่ระบาย

หลังจากอาบนํ้ารู้สึกสดชื่นขึ้นเลยตัดสินใจเดินลงมาข้างล่าง 

"คุณฟาง มาทานอาหารเช้ากันคะ"พิมเรียกฟางเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมเดินเข้ามา 

กวดตามองทุกคนก่อนเดินไปนั่งลงข้างหวาย โดยมีป๊อปปี้นั่งอยู่หัวและประกบข้างด้วยหวายและพิมคนละข้างตามด้วยโทโมะ จึกทำให้เธอนั่งตรงข้ามกับเขาไปโดยปริยาย

"เมื่อคืนนอนหลับสนิทใั้ยค่ะคุณฟาง พิมกลับมาเกือบตีหนึ่งหลับสนิทเป็นตายเลยคะ คุณฟางไม่ได้ไปด้วยคนบางคนเขาเป็นห่วงรีบกลับมาตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่มเลย"พิมพูดล้อเลียนเพื่อนของเธอที่กระวนกระวานอยากกลับบ้านเพราะเป็นห่วงภรรยาแต่ทำเป็นปากแข็งว่าไม่ห่วง

"เอ่อ ฟางหลับสนิทดีค่ะ"

หวายเบ้ปากนิดๆด้วยความหมั่นไส้"หลับสนิทแต่ตื่นสายกว่าทุกคน หวายว่าป๊อปได้ภรรยาที่ไม่ได้เรื่องเลยนะคะ แทนที่จะทำตัวเป็นแม่ศรีเรื่อนที่ดีแต่ดันทำตัวเป็ฯคุณนายตื่นสายแบนั้น"

พิมมองดวงหน้าซีดเซียวของฟางี่ตอนนี้ก้มหน้านิดๆออกจะสงสารเพราะเธอรู้ความจริงจากโทโมะทั้งหมดแล้วจากการคาดคั้นเมื่อคืน แต่สิ่งหนึ่งที่เธอแน่ใจก็คือป๊อปปี้จะไม่ทำตามความต้องการของใครถ้าเรื่องนั้นเขาไม่เห็นด้วยต่อให้มาดารก็เถอะฉลาดๆแบบป๊อปปี้สามารถหาทางออกให้ตังเองได้ไม่ใช่กระโดลงไปในกับดักที่มารดาวางไว้เหมือนตอนนี้ที่เขาทำ

"ฉันไม่เห็นว่าการนอนตื่นสายเป็นเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นเลยนี้คะคุณหวาย การนอนตื่นสายไม่ได้วัดหรอกคะ ว่าจะเป็นภรรยาที่ดีหรือไม่ดี แต่ฉันมั้นใจอย่างหนึ่งคือพวกผู้หญิงที่หน้าด้านขอบยุ่งกับผู้ชายที่แต่งงานแล้วต่างหากที่เรียกว่าผู้หญิงไม่ดีที่ใครจะเอาเป็นภรรยาไว้เชิดหน้าชูตา หรือคุณคิดว่ายังไงค่ะคุณหวาย"พิมถามด้วยวามยียวน ไม่เกร่งกลัวสายตาเกรี้ยวกราดที่ส่งมาให้ ในเมื่อเธอไม่ถูกชะตาก็ไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับคนไม่มีมารยาท

ป๊อปปี้ไม่สนใจการเถียงกันระหว่างสองสาว ตาคมจ้องมองฟางด้วยความไม่พอใจกับชุดที่หญิงสาวใส่เสื้อสายเดียวซีฟองสีโอรส ระบายเป็ฯชั้นตัวเล็กที่คอคว้านลงลึกจนเห็นร่องอกอวบอิ่ม พร้อมกับกางเกงสั้นสีขาวที่โชว์ขาเรียวนวลเนียน รู้สึกหวงขึ้นมาหันทีเพราะทั้งหมดที่ประกอบขึ้นเป็นตัวของฟางเขาเป็นเจ้าของเธอ เธอไม่มีสิทธิ์มาโชว์ให้คนอื่นดู 

เขาไม่อนุญาติ!

ยิ่งมองยิ่งหวง ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด อยากอุ้มร่างเล็กขึ้นไปทำโทษบนห้องที่บังอาจใส่ชุดล่อเสื้อล่อจระเข้ขนาดนี้

แอบห่วงฟางละสิป๊อปปี้