รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับคนข้างกาย เควินจึงมองสายตาจากฟาง ภาพตรงหน้าเป็นผู้ชายร่างใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา แต่ใบหน้าติดเย็นชา
 
 
ป๊อปปี้มองชายหญิงทั้งคู่ด้วยสายตาเย็นชา คงแอบไปนัดกันมาพบที่นี่โดยไม่สนใจว่าเป็นการหยยามหน้าเขาแค่ไหนผู้หญิงแบบธนันต์ธรญ์คงเห็นผู้ชายที่ท่าทางมรเงินไม่ได้จึงวิ่งจับเป็นว่าเป็นแบบนี้ เธอแต่งงานกับเขาแล้วไม่มีสิทธิ์ที่จะไปจับผู้ชายคนอื่น ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของทั้งสอง
 
"เอ่อ...คุณป๊อปกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ฟางนึกว่าจะกลับดึกกว่านี้"ฟางถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ แต่กลับสร้างความเข้าใจผิดให้แก่ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี
 
 
ตาคมกริบมองฟางนิ่ง...นาน คงคิดว่าเขาจะกลับมาดึกเลยนัดผู้ชายอื่น แต่เขากลับดันทำเสียแผนของเธอด้วยการกลับมาก่อนและหนำซํ้ายังจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้"ก็กลับมาก่อนเธอจะกลับบ้านก็แล้วกัน"ก็กลับมาก่อนที่เธอจะกลับบ้านแล้วกัน"นํ้าเสียงเย็นชาตอบห้วนๆ ก่อนจะหันหน้ามาสนใจชายคนที่เดินมากับเธอ"ผมภานุเป็นสามีของธนันต์ธรญ์ คุณ..."
 
"ผมเควินเป็นเพื่อนกับคุณฟางครับเราสองคนเดินมาเจอกันโดยบังเอิญ ผมเลยอาสาเดินมาส่งเพราะเห็นว่ามืดมากแล้ว"เพราะกลัวชายหนุ่มจะเข้าใจเธอผิดเลยรีบอธิบายให้ฟางจนลืมคิดไปว่าเป็นการแก้ตัวกลายๆ
 
ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างเย้ยยัน"จะให้ผมเชื่ออย่างนั้นหรอครับว่าบังเอิญไม่ได้แอบนัดแนะกัน ผมรู้สึกว่าโลกจะกลมเกินไปแล้วนะครับ นี่ถ้าใครไม่รุ้คงคิดว่านัดกันมาแน่ๆใช่มั้ยครับคุณเควิน"สายตาจ้องมองฟางอย่างกล่าวหา"แต่ยังไงก็ขอบใจนะครับที่เดินมาส่งเมียของผม...ถึงที่เลย"เน้นเสียงคำว่าเมียของผมเพื่อประกาศถึงสถานะของตัวเอง
 
 
 
"อย่าหาว่าผมไม่มีมารยาทเลยนะ ผมว่าถึงเวลาที่คุณควรกลับได้แล้วนะครับ เชิญ"ป๊อปปี้ไม่สนว่าสิ่งที่เขาแสดงออกมาจะเป็นการเสียมารยาทเพราะเขาไม่ต้องการของเควินแล้ว
 
แม้ว่าจะไม่ชอบท่าทางไม่ให้เกียรติของป๊อปปี้มากเท่าไหร่ แต่เขาก็เพียงคนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องสามีภรรยา เขามองไปที่ฟางอย่างห่วงใยยิ่งเห็นหน้าเศร้าแล้วยิ่งสงสาร"คุณฟางครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยโทรหาได้ทุกเมื่อนะครับ"พูดพลางยืนนามบัตรตัวเองให้ฟางโดยไม่สนใจคนที่ส่งสายตาประหารเขาให้แหลกเป็นจุล
 
"ขอบคุณค่ะ"เมื่อพูดจบเควินก็เดินกลับไปทางเก่า โดยไม่รู้ว่าทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ให้เธอ ฟางมองเควินจนลับสายตา ไม่กล้าหันกลับไปมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความกลัว
 
"อาลัยอาวรณ์มันมากหรือไงธนันต์ธรญ์ ยังดีไม่หอบเสื้อผ้าตามมันไปคืนนี้เลย แต่สิ่งที่เธอทำรู้มั้ยว่าหยามหน้าฉันมากแค่ไหน ถ้าเธออยากที่จะจับผู้ชายรวยๆหรือไปกับใครไม่ซํ้าหน้าก็ช่วยหย่าให้ฉันก่อน ถึงหน้าเธอไม่มียางอายแต่ฉันมี...จำเอาไว้ถ้าอยากมากนักมาบอกฉัน ฉันจะช่วยให้หายอยาก"มือแกร่งยื่นมากระชากนามบัตรในมือเอาไปฉีกทิ้ง ก่อนจะปาเข้าใส่หน้าของฟางตามแรงอารมณ์
 
"ต่อให้ฟางอยากแค่ไหนฟางก็ไม่มีทางนอนกับคุณ ต่อให้โลกนี้เหลือผู้ชายเพีลงแค่คนเดียวฟางก็ไม่ทำ ถ้าฟางจะไปกับคุณเควินก็ไม่แปลก ก็ในเมื่อเขาทั้งหล่อ รวยคุณสมบัติครบถ้วนและที่สำคัญเขาไม่ได้เกลียดฟาง เขาพร้อมที่จะถวายให้ทุกอย่างที่ฟางต้องการ ไม่เหมือนคุณแม้แต่สตางค์แดงเดียวฟางก็ไม่เคยได้รับ แล้วฟางจะอยู่กับคุณต่อไปทำไมละคะ"เธอไม่รู้หรอกว่าเควินรวยหรือเปล่า แต่เพราะความโมโหทำให้เธอพูดออกมาแบนั้น
 
"ยอมรับออกมาแล้วสิว่าเธอมันผู้หญิงหิวเงิน หวังแต่ปลอกลอกฉัน เธอมันก็แค่ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินดีๆนี่เอง"เมื่อแกร่งจับเรียวแขนเล็กไว้ในอุ้งมือแกร่งแรงๆ"มานี่ ในเมื่อฉันแต่งงานกับเธอแล้ว ก็ควรใช้เธอให้คุ้มกับการที่ฉันต้องลงทุนมาแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอเป็นไง ดีกว่าต้องไปเสียเงินนอกบ้อน"กระชากร่างเล็กเดินเข้าไปในบ้านเดินอย่างรวดเร็วเพื่อขึ้นไปยังห้องนอน
 
ฟางหน้าตื่นตกใจกับคำพูดออกจากปากของป๊อปปี้ นี่เขาคงไม่ได้หมายความว่าเขาจะใช้สิทธิ์ความเป็นสามีกับเธอหรอกนะ เธอไม่ได้รังเกียจที่จะมีอะไรกับเขาแต่อยากให้เกิดขึ้นเพราะความรักมากกว่า ไม่ใช่เกิดขึ้นเพราะความโกรธ
"ปล่อยฟางนะ ปล่อยสิ ปล่อย" 
 
 
ร่างแกร่งเดินไปที่เตียงใหญ่ก่อนจะทิ้งร่างในอ้อมแขนอย่างแรงมองมือปลดกระดุมเสื้ออย่างใจเย็นตาจ้องมองคนที่อยู่บนเตียง เหมือนเสือที่กำลังจ้องมองเหยื่อ
 
ฟางหน้าตื่นเมื่อเห็นป๊อปปี้ปลดกระดุมเสื้อ ฟางรีบลุกขึ้นทันทีเพื่อหนีจากสถานการณ์ตรงหน้า แต่ขยับไปได้เพียงนิดเดียวขาก็ถูกดึงไปอยุ่ที่ตรงกลางเตียงตามเดิม
 
ร่างสูงใหญ่ทับลงมาทำให้เธอหยุดดิ้นเพราะนํ้าหนักตัวที่มากกว่า หน้าของทั้งสองใกล้กันจนรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน"คุณป๊อปปล่อยฟางนะ ไหนคุณบอกว่าจะไม่นอนกับผู้หญิงอย่างฟางไง คุณกำลังผิดคำพูดนะคะ คุณเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นไม่ใช่หรอ"
 
"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว กับผู้หญิงอย่างเธอไม่จำเป็นต้องรักษาคำพูดก็ได้ ไม่ดีหรอเธอจะได้ไม่ต้องไปเร่หาเอานอกบ้านเพราะฉันจะสนองให้เธอถึงใจเชียวละ"
 
"ฟางไม่ต้องการ"
 
"แต่ฉันต้องการ"พูดจบก็ก้มลงจูบปากอวบอิ่มที่เถียงเขาไม่ยอมหยุดอย่างอดใจไม่ไหว ความปรารถนามากมายที่มีอยู่ถ่ายทอดไปยังฟางด้วยการฉกริมฝีปากร้อนๆเขาไปกวาดไล้ดูดซับความหวาน
 
ขณะที่ทั้งสองจูบกันอย่างร้อนแรงนั้นมือข้างหนึงของเขาก็ค่อยๆเคลื่อนผ่ายเข้าไปใต้เสื้อตัวที่เธอใส่อยู่มือร้อนๆค่อยเคลือนคลานสัมผัสเบาจนมาถึงทรวงอกอวบอิ่มก็บีบอย่างเมามัน สร้างความเสียงซ่านที่ไม่เคยเจอก็วิ่งพล่านไปทั่วทั้งกายสาว
 
ฟางพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ จึงเผลอตัวพูดออกมาตามความรู้ส฿ก
"อ๊ะ อืม คะ คะ คุณป๊อปช่วยฟางด้วย ฟางเป็นอะไรไม่รู้ ร้อนไปหมด"
ลิ้นร้อนๆดูดไล้เลียไปทั่วทั้งซอกคอ ดูดดึงแรงขาวเป็นจํ้าๆแดงๆเขาหนาดึงเสื้อออกอย่างแรงและเขวี้ยงลงจากเตียงโดยไม่สนใจทิศทาง ยื่นไปปลดตะขอด้วยความรวดเร็วและโยนไปตามเสื่อ
"สวยมาก ธนันต์ธรญ์"ไม่รอช้าก้มหน้าลงไปเลียไปทั่วความอวบอิ่มที่อยู่ตรงหน้า มืออีกข้างก็เคลื่อนลงไปสู่ด้านล่างอย่างเชื่องช้า สอดเข้าไปภายในใต้แพนตี้ สอดนิ้วเข้าไปสะนิดเบาจนเรียกเสียงครางของหญิงสาว
สองมือของเขาถอดกางเกงของฟางออกตามด้วยแพนตี้ด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะไปจูบปากฟาง ลิ้นร้อนๆเกี่ยวตะหวัดลิ้นเล็กอย่างดูดดื่ม ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนถอดเสื้อผ้าจนหมดก่อนที่จะเดินมานั่งคุกเข่าจับขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน  ก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไป ตามทางที่คับแนานขยับเข้าออกอย่างรวดเร็วเรื่อย ก่อนที่จะแทนที่ด้วยลิ้นร้อนๆกวาดชิมทั่วทั้งดอกไม้งามที่หมอหวาน 
 
"คะ คุณป๊อป"นํ้าเสียงควาญครางทำให้ความอดทนของเขาสิ้นสุดลง จัเข่าทั้งสองข้างแบออกจากกัน มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปรองรับสะโพก ส่วนอีกข้างนำความเป็นชายมาจสอดแทรกเข้าไปตามมทาง
 
"โอ๊ย ฟางเจ็บคะคุณป๊อป"เมื่อได้ยินเสียงบอกความเจ็บปวดจากเธอจึกหยุดและหันไปมองใบหน้าสวยด้วยความตกใจไม่คิดว่าเธอจะบริสุทธิ์อยู่ยังเกิดความภูมิใจและหวงแหนร่างเล็กขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน
 
"ทนนิดเดียวนะฟาง เดี๋ยวก็รู้ว่ามันมีความสุขมากแค่ไหน" ชายหนุ่มเริ่มขยับแทรกเข้าไปจนสุดอย่างช้าๆเพราะไม่อยากให้เธอเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้วและแช่อยู่นิ่งๆเพื่อให้ร่างเล็กปรับตัวรับกับการเปลี่ยนแปลง
 
"อย่าเกร็งสิฟาง เชื่อใจฉันนะ"